Η ιστορία ενός μικρού παιδιού με ένα όνειρο, να γίνει ποδοσφαιριστής. Ο Σαντιό Μανέ έχασε τον πατέρα του σε νεαρή ηλικία, αναγκάστηκε να αποχωριστεί την οικογένεια του για πετύχει τον σκοπό του, κι όμως παρά τις δυσκολίες, κατάφερε, κόντρα στις πιθανότητες, να γίνει ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της γενιάς του και να αποτελεί έναν… ταπεινό «σούπερ ήρωα» της Σενεγάλης!
Ο Σαντιό Μανέ είναι πια ο πρώτος Σενεγαλέζος που κατακτά την Premier League, ο πρώτος με περισσότερα από 100 γκολ στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και ο μοναδικός από την χώρα του που σκοράρει σε τελικό Champions League. Πάνω από όλα όμως, είναι αυτός, που ως αρχηγός, οδήγησε την Σενεγάλη στην παρθενική της κατάκτηση ενός Copa Africa και πλέον αποτελεί τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών για τα «λιοντάρια της Τεράνγκα». Ωστόσο, δεν ήταν όλα «εύκολα» στην ζωή του και χρειάστηκε να μοχθήσει αρκετά για να φτάσει στην καταξίωση.
Το ποδοσφαιρικό «ταξίδι» του Μανέ ξεκίνησε από το Μπάμπαλι, ένα ψαροχώρι της Σενεγάλης στις όχθες του ποταμού Καζαμάνς στη Δυτική Αφρική. Από πολύ μικρή ηλικία ο Σενεγαλέζος είχε ένα όνειρο. Να γίνει ποδοσφαιριστής. Κάτι τέτοιο βέβαια φάνταζε απίθανο λόγω της καταγωγής του, αλλά κυρίως εξαιτίας της βαθιάς θρησκευόμενης οικογένειας στην οποία άνηκε. Ο πατέρας του ήταν ιμάμης σε τζαμί του χωριού και ο γιος του ήθελε να μείνει σε αυτό το μονοπάτι.
Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τον Μανέ να παίζει μπάλα στον ελεύθερο χρόνο του. Λίγο μετά τα 7, έχασε τον πατέρα του, λόγω έλλειψης ιατρικής περίθαλψης στο χωριό, κάτι που του στοίχισε αρκετά. Πατρική φιγούρα τότε, έγινε ο θείος του, ο οποίος βέβαια κάθε φορά που ο Σαντιό αναφερόταν στο ποδόσφαιρο, προσπαθούσε να του κόψει τα φτερά, λέγοντας του ότι η οικογένεια δεν έχει λεφτά για να τον στείλει να παίξει σε κάποια ομάδα μακριά από το χωριό. Γι'αυτό, σε ηλικία σχεδόν 16 ετών, ο Μανέ αποφάσισε να το σκάσει από το σπίτι για να πάει στην πρωτεύουσα της Σενεγάλης, το Ντακάρ, ώστε να πάρει μέρος σε δοκιμαστικά. Σα… γνήσιος έφηβος έκρυψε την τσάντα του στην αυλή του σπιτιού και έχοντας ενημερώσει μονάχα τον καλύτερό του φίλο, έφυγε. Η προσπάθεια του ωστόσο δεν καρποφόρησε, αφού έγινε εν τελεί αντιληπτός από την οικογένεια του. Αυτό που κατάφερε όμως, ήταν να του επιτρέψει η μητέρα του να πάει στο Ντακάρ, αρκεί να ολοκλήρωνε με επιτυχία την σχολική χρονιά.
Ο Μανέ υπάκουσε και μπόρεσε τελικά να κυνηγήσει το όνειρό του. Έτσι, άφησε το Μπάμπαλι για ένα ταξίδι περισσότερων από 400χλμ. προς την πρωτεύουσα, μαζί με τον θείο του. Το 2009 κι ενώ αγωνιζόταν σε ένα τοπικό πρωτάθλημα, δέχθηκε πρόταση να πάρει μέρος σε δοκιμαστικά που θα διεξάγονταν σε πανεπιστήμιο της πόλης, μαζί με χιλιάδες ακόμα παιδιά. Όπως ακριβώς περιγράφει ο Μανέ την ιστορία, ένας γεράκος τον πλησίασε και εξέφρασε την έκπληξή του για την εμφάνιση του Σενεγαλέζου. Ο Σαντιό φορούσε σκισμένα και μισό-μπαλωμένα παπούτσια, ενώ το σορτσάκι του έμοιαζε περισσότερο με βερμούδα. Αυτά ήταν τα καλύτερα που διέθετε, αλλά το μόνο που ήθελε ήταν να αποδείξει το ταλέντο του. Και το έκανε!
Σχεδόν 15 λεπτά χρειάστηκε για να πείσει τον Αμπντού Ντιατά, σκάουτερ της Génération Foot, ώστε να τον πάρει στην ακαδημία. «Είδα τις ικανότητες ενός παίκτη τοπ επιπέδου. Ταχύτητα, ντρίμπλα, έκρηξη, ικανότητα να διασπά τις άμυνες», δήλωσε ο προπονητής του, Ζουλς Μπουσέ, ο οποίος κατευθείαν τον έβαλε στα «φτερά» της επίθεσης.
Η Génération Foot έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην καλλιέργεια νεαρών ταλέντων από τη Σενεγάλη όλα αυτά τα χρόνια. Δημιουργήθηκε το 2000 από τον Μαντί Τουρέ και από τα χέρια του έχουν περάσει ο Παπίς Σίσε, ο Ισμαΐλα Σαρρ, ο Ντιαφρά Σακό και φυσικά ο Σαντιό Μανέ, ενώ ήταν αυτός που ανακάλυψε και τον Τογκολέζο Εμμάνουελ Αντεμπαγιόρ. Η Génération Foot είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την γαλλική Μετς, η οποία αποτελεί τον σύνδεσμο μεταξύ της ακαδημίας και των ευρωπαϊκών γηπέδων, με τους καλύτερους παίκτες, αργά η γρήγορα να περνούν από τη Λωρραίνη.
Η περίπτωση του Μανέ δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική και έτσι το 2011 βρέθηκε στην Γαλλία. Παρά το αρχικό σοκ του χειμώνα στον ευρωπαϊκό βορρά, η προσαρμογή του δεν ήταν δύσκολη, αν και το ντεμπούτο του άργησε να έρθει ένα εξάμηνο, καθώς έκρυψε ένα πρόβλημα τραυματισμού που είχε γιατί φοβόταν ότι θα τον «κόψουν». Μάλιστα, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε εντάχθηκε στην ομάδα ήταν να ζητήσει από έναν δημοσιογράφο να τον τραβήξει μια φωτογραφία ώστε να τη στείλει στη μητέρα του, ρωτώντας τον βέβαια αν μπορεί να το κάνει δωρεάν!
Στους 19 αγώνες που πρόλαβε να αγωνιστεί έβγαλε… μάτια και σίγουρα θα μπορούσε να μετατρέψει την Μετς σε μια τρομερή ομάδα, αλλά ο υποβιβασμός στην 3η κατηγορία της Γαλλίας δε το επέτρεψε. Η κακή οικονομική κατάσταση της ομάδας ανάγκασε τους ιθύνοντες να βγάλει στο σφυρί κάποιους παίκτες, μεταξύ των οποίων και ο Μανέ. Το καλοκαίρι του 2012, η Σενεγάλη φτάνει στα προημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων. Εκεί, ο Ζεράρ Ουγιέ πραγματοποίησε στενό μαρκάρισμα για λογαριασμό της Ρεντ Μπουλ και με την σύμφωνη γνώμη του Ραλφ Ράγκνιγκ, η Σάλτσμπουργκ δαπανά τέσσερα εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει. Στην Αυστρία θα «σπάσει όλα τα κοντέρ», με 45 γκολ και 32 ασίστ σε 87 παιχνίδια!
Φυσικά, οι μνηστήρες δεν άργησαν να φανούν, με την Σαουθάμπτον να είναι εκείνη που τον έκανε δικό της. Οι εξαιρετικές επιδόσεις του συνεχίστηκαν και στο απαιτητικότερο πρωτάθλημα όλων, την Premier League κι έτσι τραβά και πάλι το ενδιαφέρον του Γιούργκεν Κλοπ. Ο Γερμανός τεχνικός είχε κι αυτός εντοπίσει τον Μανέ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’12, όντας τεχνικός της Ντόρτμουντ αλλά τότε πίστευε ότι δε ήταν αρκετά έτοιμος για την Bundesliga. Το 2016 έχοντας δει την εξέλιξή του, παρακαλούσε τη διοίκηση της Λίβερπουλ να δαπανήσει το ποσό των 42 εκατομμυρίων ευρώ που ζητούσαν οι «Άγιοι», λέγοντας πως «Θα κάνει την κάθε λίρα που ξοδεύετε να αξίζει δυο φορές» και αποδείχθηκε ότι δεν έκανε λάθος.
Αγάπησε και αγαπήθηκε στο Λίβερπουλ, με το όνομά του να γίνεται τραγούδι στο Άνφιλντ. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για κάτι και παρέμεινε πιστός στρατιώτης της ομάδας. Ακόμα κι όταν ο Κλοπ αναγκάστηκε να το μεταφέρει στην αριστερή πλευρά της επίθεσης για να κάνει χώρο στον Μοχάμεντ Σαλάχ, εκείνος υπάκουσε χωρίς δεύτερη σκέψη. «Είμαι ποδοσφαιριστής, όχι ντίβα», ήταν η απάντησή του σε σχόλια δημοσιογράφων.
Οι μοναδικές του επιδόσεις στο Μερσεϊσάιντ, αλλά και το έντονο αγωνιστικό πρόγραμμα των αγγλικών γηπέδων δεν τον αποθάρρυναν από τις υποχρεώσεις του με την εθνική Σενεγάλης. Το 2019 οδήγησε την χώρα του στον πρώτο τελικό Copa Africa της ιστορίας της, όπου βέβαια ηττήθηκε από την Αλγερία. Ο Μανέ δεν το έβαλε κάτω και έδωσε υπόσχεση ότι θα επιστρέψει δυνατότερος. Όπως κάθε στόχο που έχει βάλει ως τώρα, τον πέτυχε κι αυτόν. Το 2022 απέναντι στην Αίγυπτο του Σαλάχ, ο Σαντιό θα ευστοχήσει στο τελευταίο πέναλτι της διαδικασίας και τα «λιοντάρια της Τεράνγκα» θα στεφθούν για πρώτη φορά πρωταθλητές Αφρικής.
Βέβαια, η κυριότερη προσφορά του στην Σενεγάλη δεν είναι κάποιο τρόπαιο, ούτε κάποιο γκολ, τίποτε εντός γηπέδων. Ο Μανέ ποτέ δεν ξεχνά από που ξεκίνησε, τι στερήθηκε και για αυτό προσπαθεί να προσφέρει στο λαό της χώρας του «λίγη από την δική του τύχη». Ποτέ δεν περηφανεύτηκε για κάτι από όσα κέρδισε, ούτε «ψωνίστηκε» για τα φώτα της δημοσιότητας. Πάντοτε παραμένει ταπεινός και ζει με όσα χρειάζεται...
«Γιατί να θέλω δέκα Ferrari, 20 διαμαντένια ρολόγια ή δύο αεροπλάνα; Τι θα προσφέρουν σε εμένα και στον κόσμο αυτά τα αντικείμενα; Ήμουν πεινασμένος και έπρεπε να δουλέψω στους αγρούς. Επιβίωσα από δύσκολες στιγμές, έπαιξα ποδόσφαιρο με γυμνά πόδια, μου έλειπε η εκπαίδευση και αρκετά ακόμα πράγματα, όμως σήμερα με αυτά που κερδίζω χάρη στο ποδόσφαιρο, μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους μου. Έχτισα σχολεία, ένα στάδιο, ενώ παρέχουμε ρούχα, παπούτσια, φαγητό σε ανθρώπους που ζουν κάτω από εξαιρετική φτώχεια. Επιπλέον, δίνω 70 ευρώ το μήνα σε όλους τους ανθρώπους σε μία φτωχή επαρχία της Σενεγάλης ώστε να συμβάλλω στη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης. Δεν έχω ανάγκη να επιδεικνύω υπερπολυτελή αμάξια και σπίτια, ταξίδια, ακόμα και αεροπλάνα. Προτιμώ οι δικοί μου άνθρωποι να κερδίσουν λίγα από αυτά που μου έχει δώσει η ζωή».
Κάθε σούπερ ήρωας έχει μια δίκη του, μοναδική, ιστορία. Συχνά πρόκειται για κάποια τραγωδία που βίωσε σε μικρή ηλικία ή ένα μακρινό ταξίδι σε ένα άγνωστο μέρος με σκοπό την ανακάλυψη και την καλλιέργεια των δυνάμεων του και στο τέλος πάντα μάχεται για τα αγαπημένα του πρόσωπα και τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Περιπτώσεις που μοιάζουν αρκετά με τα όσα διαδραματίστηκαν στη ζωή του Σαντιό. Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα λοιπόν, ότι η Σενεγάλη έχει βρει έναν «σούπερ ήρωα» στο πρόσωπο του Μανέ, που όπως και ο ίδιος λέει άλλωστε «στόχος του είναι να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος».
Και κάθε φορά που επισκέπτεται την πατρίδα του, το Μπάμπαλι, βλέπει μικρά παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο φορώντας την φανέλα του και να φωνάζουν «Είμαι ο Σαντιό Μανέ». Αυτός μάλλον είναι ο μεγαλύτερος τίτλος που θα κερδίσει ποτέ στην καριέρα του και σίγουρα δε συγκρίνεται με κανέναν άλλο...
Βασίλης Βασιλείου
www.bnsports.gr
