Ήταν 5 Ιουνίου του 2005, όταν ένας 19χρονος από το Μονακόρ των Βαλεαρίδων Νήσων έφτασε στην κορυφή του γαλλικού όπεν, μόλις στην πρώτη του παρουσία. 17 χρόνια μετά, στην ίδια πόλη, στο ίδιο court, την ίδια ημέρα διεκδικεί τον 14ο τίτλο του εκεί. Ραφαέλ Ναδάλ, ο βασιλιάς του Παρισιού.
«Η σκάλα της επιτυχίας πρέπει να στηριχτεί πρώτα σε κάτι σταθερό για να μπορέσεις να την ανέβεις» είχε πει τρεις και πλέον αιώνες πριν ο Βολταίρος. Και ο Ράφα Ναδάλ σαν να ήταν νοητά παρών, κρυμμένος σε μια γωνιά του Phillipe Chatrier και να τον άκουγε, το εφάρμοσε στο σήμερα. Για να ανέβει ένα-ένα τα σκαλιά της επιτυχίας στηρίχθηκε στη συνέπεια και τη σταθερότητα. Τη δουλειά, την προπόνηση, τη βελτίωση, αλλά και το χάρισμα. Επένδυσε σε αυτό. Δεν δύναται να το σκεφτούμε και διαφορετικά για να εξηγήσουμε αυτά που καταφέρνει κάθε (σχεδόν) χρόνο στα court του Παρισίου.
Οι λέξεις Ναδάλ, χωμάτινη επιφάνεια, Παρίσι, Ιούνιος, Roland Garros είναι άρτια συνυφασμένες μεταξύ τους από το 2005 και μετά. Δεν νοείται η μία χωρίς την άλλη. Και αν συμβαίνει αυτό είναι παρωδικό, εφήμερο. Η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Για του λόγου το αληθές οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Και στο τένις λένε πάντα την αλήθεια. Ο Ισπανός μύθος του κεραμιδοχώματος (clay) μετρά 17 παρουσίες στη γαλλική πρωτεύουσα εκ των οποίων στις 13 έχει φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Και απέχει μόλις ένα βήμα από το να τις κάνει 14. Το εμπόδιο του φορμαρισμένου Κάσπερ Ρουντ είναι το τελευταίο που πρέπει να προσπεράσει αν επιθυμεί να συνεχίσει να έχει το απόλυτο στους τελικούς του Roland Garros, στην τελευταία του ίσως παρουσία εκεί.
Congratulations to Rafael Nadal on reaching a 14th #rolandgarros final and Casper Ruud, playing for his first Grand Slam singles title on Sunday.
— Laver Cup (@LaverCup) June 3, 2022
Who will take the ? ? pic.twitter.com/0siRcoyTep
Οι επικριτικές φωνές
Ακόμα και για αυτόν τον τεράστιο αθλητή, που έχει κατακτήσει τα περισσότερα Grand Slams στην ιστορία του αθλήματος (21) και «αγγίζει» ένα ακόμα, που έχει χάσει τρία παιχνίδια μέσα σε παριζιάνικο court (μετρά 111/115 εκ των οποίων μια απόσυρση λόγω τραυματισμού), υπάρχουν haters. Φωνές επικριτικές περί μη «ολοκληρωμένου» αθλητή που ξέρει να κερδίζει μόνο στο χώμα.
Την απάντηση τη δίνει αφοπλιστικά ένας άλλος σπουδαίος πρώην επαγγελματίας τενίστας. «Μόνο στο χώμα γίνονται αντιληπτές οι βαθμίδες του αθλήματος. Εκεί μαθαίνει ένας πρωταθλητής πώς και πότε πρέπει να κάνει τις επιλογές για τη διάρθρωση της στρατηγικής του. Κάποτε κυριαρχούσε η άποψη ότι όσοι τα καταφέρνουν στα σκληρά τερέν έχουν πλεονέκτημα. Στη σύγχρονη εποχή ισχύει το αντίθετο. Στο χώμα μαθαίνεις τα όριά σου, καταφέρνεις να ελέγχεις τη δύναμή σου, παλεύεις εκτός από τον αντίπαλο και με τον εαυτό σου» είχε πει ο Αντρέ Αγκάσι και μάλλον κάτι γνωρίζει παραπάνω.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός
Ξεκίνησε από μικρός το ταξίδι του στο επαγγελματικό τένις, μόλις σε ηλικία 15 ετών. Οι πρώτες του προσπάθειες σε US Open και Wimbledon ήταν αναγνωριστικές, όμως ήταν εμφανές ότι ο πιτσιρικάς αυτός είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Αντίπαλο δέος στις ηλικίες εκείνες, ο Ρισάρ Γκασκέτ. Ο άνθρωπος για τον οποίο ο Ράφα ανησυχούσε, μάταια όπως αποδείχθηκε, για την πρώτη τους συνάντηση και την εξέλιξη αυτής στο γαλλικό όπεν, όπως έχει δηλώσει ο θείος του και πρώην μέντοράς του, Τόνι Ναδάλ.
Η εκκίνηση της σεζόν 2005 βρήκε τον Ισπανό νεαρό τενίστα στο νούμερο 52 της Παγκόσμιας κατάταξης. Τα αποτελέσματά του ήταν θετικά και οι εμφανίσεις του στα court έδειχναν τη ζωντάνια ενός 18χρονου αθλητή, ο οποίος έπαιζε με τον «αέρα» βετεράνου. Μία νίκη στον τελικό του τουρνουά του Μαϊάμι απέναντι στον μελλοντικό του «αιώνιο αντίπαλο», Ρότζερ Φέντερερ, ψήλωσε τις προσδοκίες και οριοθέτησε τους στόχους. Ήταν ώρα για μια μακρύτερη πορεία σε μια κορυφαία διοργάνωση και το μομέντουμ έδειχνε Roland Garos.
Ο Ναδάλ ξεκίνησε τις προσπάθειές του όντας στο νούμερο 5 της Παγκόσμιας κατάταξης και τέσσερα του κυρίως ταμπλό. Έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του όπεν έχοντας απωλέσει μονάχα ένα σετ, απέναντι στον Γκροζάν. Και ανήμερα των γενεθλίων του, γιόρτασε τη μεγαλύτερή του νίκη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, σε Major αναμέτρηση. Κέρδισε τον Ελβετό, νούμερο ένα, με 3-1 σετ και προκρίθηκε στον πρώτο του τελικό.
? 13 Roland Garros titles
— The Olympic Games (@Olympics) June 3, 2022
? 21 Grand Slam singles titles
? Two Olympic gold medals
Happy Birthday, @RafaelNadal! ?? pic.twitter.com/E6DUhTjqLw
Αντίπαλός του, ο ομόγλωσσός Μαριάνο Πουέρτα από την Αργεντινή ο οποίος διένυε την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Αν και βρέθηκε να χάνει το πρώτο σετ στο tie-break, ο Ράφα δεν το έβαλε κάτω. Και παρά το νεαρό της ηλικίας του, έμεινε συγκεντρωμένος στο παιχνίδι του, ανέτρεψε την εις βάρος του κατάσταση και πανηγύρισε τον πρώτο του τίτλο στα γήπεδα του Παρισιού. Μάλιστα αυτό συνέβη στην πρώτη του μόλις παρουσία στο τουρνουά, βαδίζοντας στα χνάρια του Σουηδού, Ματς Βίλαντερ, 23 χρόνια μετά.
Που θα έφτανε αν δεν αντιμετώπιζε τόσα προβλήματα τραυματισμού;
Απάντηση στο ερώτημα δεν υπάρχει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρόκειται για ένα αθλητή ο οποίος έχει ταλαιπωρηθεί από πολλά προβλήματα τραυματισμού από την αρχή της πλούσιας καριέρας του.
Δεξιός ώμος, αριστερός καρπός, αριστερό πέλμα και κυρίως τα δυο του γόνατα. Δεν υπήρχε χρονιά που να μην του «φώναζε» το σώμα του να πάει πιο συντηρητικά ή ακόμα και να σταματήσει και εκείνος να μην του άκουγε. Όπως έχει αποκαλύψει ο θείος του, Τόνι, χρόνια αργότερα, ο Ναδάλ ζει με τον πόνο και τα αναλγητικά χάπια από το 2005.
Τα «πήλινά» του πόδια και οι συνεχείς πόνοι σε αυτά είναι κοινό μυστικό. Τενοντίτιδες που δεν του επέτρεπαν να αγωνίζετα στο 100% των δυνατοτήτων του, με το σώμα του να επιβαρύνεται καθημερινά λόγω του στυλ παιχνιδιού του. Ο ίδιος όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του μακριά από αυτό που αγαπά περισσότερο να κάνει. Και την επιβαρυμένη του κατάσταση παραδέχτηκε πλέον και ο ίδιος κατά τη διάρκεια του τουρνουά της Μαδρίτης, περίπου ένα μήνα πριν. «Δεν είναι το ίδιο όταν επιστρέφεις από τραυματισμό και είσαι 20 ετών σε σχέση με ένα 36χρονο όπως είμαι εγώ. Όταν τραυματίζεσαι πρέπει να αποθεραπευτείς και μετά σιγά σιγά να επιστρέψεις. Είναι καλό που παίζω μεγάλα παιχνίδια, προκειμένου το πόδι μου να συνηθίσει ξανά στους αγώνες. Έχω χρόνιο πρόβλημα στο πόδι που δεν δέχεται βελτίωση».
Παρόλες τις αναποδιές και τις δυσκολίες η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Το βέβαιο είναι ότι το μαχητικό του αγωνιστικό προφίλ, τα slides και τα spin χτυπήματά του υπήρχαν ανέκαθεν συνώνυμα του τρόπου που αγωνίζεται. Στοιχεία εφάμιλλα των επιτυχιών του. Ποιος να φανταζόταν όμως τη σαρωτική συνέχεια, μια τέτοια μέρα, 17 χρόνια πριν; Το φανταζόταν o ίδιος ο πρωταγωνιστής και αυτό κάποιες φορές αρκεί.
Μάνος Φυρογένης
www.bnsports.gr
