Ήταν 13 Μαΐου 1987, όταν το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας φιλοξενούσε για ακόμη μια φορά, μια μεγάλη Ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική γιορτή, τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων ανάμεσα στον Άγιαξ και την ομάδα από την πρώην Ανατολική Γερμανία, την Λοκομοτίβ Λειψίας.
Με νωπές τις μνήμες από το προηγούμενο μεγάλο ραντεβού στο, νεότευκτο τότε στάδιο με αντιπάλους το Αμβούργο του Χάπελ και της Γιουβέντους του Τραπατόνι, οι Έλληνες φίλαθλοι είχαν την ευκαιρία να γίνουν μάρτυρες μια ακόμη φιέστας. Το κάλεσμα αυτή τη φορά θα ερχόταν από τον Ιπτάμενο Ολλανδό, τον μεγάλο Γιόχαν Κρόιφ!
Η νέα γενιά του Αίαντα απέναντι στους «ηλεκτρολόγους» της Λειψίας
Όταν ξεκινούσε η διοργάνωση του Κυπέλλου Κυπελλούχων της περιόδου 1986/1987, μιας διοργάνωσης που δεν υφίσταται από το 1999, λίγοι θα πόνταραν πως στον τελικό θα έφτανε μια νεανική ομάδα, όπως εκείνη του Άγιαξ και μια ημι επαγγελματική όπως αυτή της Λοκομοτίβ Λειψίας.
Η Ολλανδική ομάδα με τροπαιοθήκη φορτωμένη με τίτλους και διακρίσεις , φόβητρο της δεκαετίας του '70 για κάθε αντίπαλο, βρισκόταν σε σχετική ανυποληψία την εποχή εκείνη. Τα τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών (1971,1972,1973) τα δύο Σούπερ Καπ (1973,1974), το Διηπειρωτικό Κύπελλο (1972) τα 22 Πρωταθλήματα Ολλανδίας και τα 10 Κύπελλα έμοιαζαν μακρινή ανάμνηση. Ο καθοδηγητής και αναμορφωτής της, στην τελευταία σεζόν της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής το 1984, είχε προλάβει να του στερήσει το τίτλο, προσφέροντας τα μέγιστα στη μισητή για τους οπαδούς του Αίαντα, Φέγενορντ.
Βρισκόμενος πια στο τιμόνι της ομάδας που ανδρώθηκε, στόχευε στη δημιουργία ενός συνόλου εφάμιλλου με αυτό της γενιάς του, βασιζόμενος κυρίως σε νέα παιδιά. Ονόματα όπως αυτά των Μέντζο, Σιλόοι, Βίντερ, Ράικαρντ, Βαν΄τ Σιπ, Μπόσμαν, Μπέργκαμπ, τότε λιγότερο γνωστά που αργότερα θα έκαναν μεγάλη καριέρα κερδίζοντας τίτλους, δόξα και χρήματα, αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της νέας προσπάθειας. Επικεφαλής της παρέας αυτής δεν ήταν όμως άλλος από τον Μάρκο Φαν Μπάστεν που στα 24 του ετοιμαζόταν να μεταπηδήσει στη μεγάλη Μίλαν του Μπερλουσκόνι.
Στην αντιπέρα όχθη βρισκόταν μια άγνωστη σχετικά ομάδα, που δεν είχε κατακτήσει ποτέ το Πρωτάθλημα της χώρας της και έχοντας στο παλμαρέ της μονάχα 4 Κύπελλα, απειλούσε να κάνει την μεγάλη έκπληξη. Διαθέτοντας στις τάξεις της 8 διεθνείς αλλά και πολλούς ημιεπαγγελματίες, που στην πλειονότητα τους επαγγέλλονταν ηλεκτρολόγοι(!!!), θα επεδίωκαν με όπλο τη μαχητικότητα και το πείσμα να αλλάξουν τα «φώτα» των αντιπάλων τους και να κατακτήσουν το τρόπαιο. Μεγάλα ονόματα των Γερμανών, ο τερματοφύλακας τους Ρενέ Μίλερ και οι επιθετικοί Μάρσαλ, Λάιτζκε και Ρίχτερ.
Η πορεία προς το ΟΑΚΑ
Ο δρόμος για τον τελικό δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για τις δυο ομάδες. Ο Αίαντας είχε επισκεφθεί το Ολυμπιακό Στάδιο λίγους μήνες νωρίτερα, στα πλαίσια του Β’ γύρου αντιμετωπίζοντας τον Ολυμπιακό στη ρεβάνς του εμφατικού 4-0 του Άμστερνταμ. Τελικό αποτέλεσμα 1-1 με γκόλ των Καπουράνη και Βάουτερς. Στο Α’ γύρο είχε αποκλείσει την τουρκική Μπούρσασπορ με δυο νίκες (2-0 και 5-0) και στη συνέχεια τη σουηδική Μάλμε (0-1 και 3-1) και τη Ρεάλ Σαραγόσα (3-2 και 3-0).
Οι Ανατολικογερμανοί σαφώς και είχαν δυσκολότερο έργο αφου κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την ιρλανδική Γκλεντόραν (1-1 και 2-0), τη Ραπίντ Βιέννης (1-1 και 2-1 στην παράταση), την ελβετική Σιόν (2-0 και 0-0) και στα ημιτελικά το μεγάλο φαβορί, τη γαλλική Μπορντό (1-0, 0-1 και 6-5 στα πέναλτι)
Τα προγνωστικά ήταν σαφώς υπέρ των Ολλανδών οι οποίοι θα είχαν και την υποστήριξη χιλιάδων οπαδών τους που είχαν κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας. Ο Κρόιφ γνωρίζοντας πως είχε να διαχειριστεί ένα σχετικά άπειρο σε τέτοιες συνθήκες σύνολο, έκανε έκκληση στους ουδέτερους Έλληνες φιλάθλους να στηρίξουν τον Άγιαξ. Ο ίδιος τόνιζε σχετικά στους δημοσιογράφους πως «οι ουδέτεροι θα πρέπει να μας βοηθήσουν γιατί είμαστε η ομάδα που παίζει το πιο θεαματικό ποδόσφαιρο». Χτύπησε μάλιστα και μια ευαίσθητη χορδή λέγοντας πως η μόνη πόλη που θα άξιζε να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Aγωνες του 1996 ( 100 χρόνια μετά) ήταν η Αθήνα.
Ο προπονητής της Λοκομοτίβ, Ούλριχ Τομάλε ήταν σίγουρος ότι η δική του ομάδα θα είχε το κοινό και αναφέρθηκε στη δήλωση του τεχνικού της Εθνικής μας ομάδας Μίλτου Παπαποστόλου, που καλούσε τους Έλληνες να στηρίξουν τη Λοκομοτίβ. Ο λόγος ήταν προφανής, αφού λίγους μήνες μετά η Εθνική μας θα αντιμετώπιζε την Ολλανδία, σε μία αναμέτρηση που θα έδινε μία θέση στο Euro του 1988.
Αγωνιστικά προβλήματα και στις δυο ομάδες
Τα προβλήματα δεν έλειπαν και από τις δυο ομάδες. Οι Γερμανοί είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του επιθετικού τους Λάιτσκε ενώ ο Άγιαξ είχε αμφίβολους τον αμυντικό Σπέλμπος και τον γερόλυκο Μιούρεν (συνδετικός κρίκος της ομάδας του ’70) ενώ τιμωρημένος ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης Τζόνι Μπόσμαν.
Άξιο αναφοράς ήταν και το πριμ που είχε υποσχεθεί το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας στους ποδοσφαιριστές της Λοκομοτίβ σε περίπτωση νίκης. Σε αντίθεση με τον πακτωλό εκατομμυρίων που θα λάμβαναν οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί θα λάμβαναν πριμ ένα ταξίδι στη Βουλγαρία για διακοπές στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας και δωρεάν σπουδές για ένα έτος σε όσους θα επιθυμούσαν να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια της χώρας!!! Στην ερώτηση για το τι έχουν λάβει για την πορεία προς τον τελικό η διοίκηση απαντούσε λακωνικά: «Δόξα και τιμή»!
Ο τελικός
Η κορυφαία σφυρίχτρα της Ευρωπαϊκής διαιτησίας είχε κληθεί να διευθύνει την αναμέτρηση, που δεν ήταν άλλος από τον Ιταλό Λουίτζι Ανιολίν. Οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν μπροστά σε μόλις 35.000 φιλάθλους ,καθώς οι περισσότεροι σνόμπαραν τα όχι και τόσο εμπορικά ονόματα των δυο αντιπάλων. Εκ του αποτελέσματος, αυτοί ήταν και οι πιο τυχεροί αφού το θέαμα που προσφέρθηκε ήταν μετριότατο.
Οι Ολλανδοί που ήταν και το μεγάλο φαβορί είχαν τη συμπαράσταση 15.000 φιλάθλων ενώ οι αντίπαλοι τους μόνο 1.800 άτομα, κατά κύριο λόγο άνθρωποι από την πρεσβεία καθώς και αθλητές που έφτασαν με το τρένο στη χωρα μας διανύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα.
Η πρώτη σημαντική φάση έγινε στο 7’ όταν ο Ραικαρντ έπιασε σουτ εντός περιοχής με τη μπάλα να περνάει άουτ. Προσπάθησε η Λοκομοτίβ να ισορροπήσει στη συνέχεια δίχως όμως να καταφέρει κάτι σημαντικό. Στο 21ο λεπτό άνοιξε το σκόρ. Ο Σιλόοι από δεξιά θα έκανε τη σέντρα και ο μεγάλος σκόρερ Μάρκο Φαν Μπάστεν με εξαιρετική κεφαλιά θα αιφνιδίαζε τον Μίλερ για το 1-0. Μετά το εις βάρος τους αποτέλεσμα οι Ανατολικογερμανοί εγιναν πιο επιθετικοί με συνέπεια να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις με πιο σημαντική αυτή του Σόλτς στο 33’ που δεν πρόλαβε να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Μέντζο.
Η επανάληψη επεφύλασσε ακόμη πιο κακό θέαμα αφού οι Ολλανδοί έδειχναν ευχαριστημένοι από το προβάδισμα και οι αντίπαλοι τους έδειχναν ανήμποροι να αντιδράσουν. Οι μόνες αξιόλογες φάσεις που καταγράφηκαν ήταν ένα σουτ του Ραικαρντ στο 54’ μια κεφαλιά του Φερλάατ στο 73’ και μια ακόμη προσπάθεια του Φαν Μπάστεν στο 80’ να διπλασιάσει τα τέρματα του.
Το σφύριγμα του Ιταλού διαιτητή, που έβγαλε τον αγώνα χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, βρήκε τους Ολλανδούς να πανηγυρίζουν έξαλλα με τους οπαδούς τους σε έναν κακό αγώνα που γρήγορα θα ξεχνιόταν. Πιο σημαντικό γεγονός ίσως και από την κατάκτηση του Κυπελλούχων από τον Άγιαξ αποτέλεσε η τελευταία Ευρωπαϊκή συμμετοχή του Φαν Μπάστεν που θα μετακόμιζε στην Ιταλία για να εξελιχθεί, όπως απέδειξε η ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους επιθετικούς του σύγχρονου ποδοσφαίρου…
Δέιτε το γκόλ του Τελικού εδώ:
Οι συνθέσεις:
Άγιαξ: Μέντζο, Σιλόοι, Βερλάατ, Ράικαρντ, Μπέβε, Βίντερ, Βαν’τ Σιπ, Βάουτερς, Φαν Μπάστεν, Μιούρεν, (83’ Σόλτεν), Βίτσκε (66’ Μπέργκαμπ)
Λοκομοτίβ Λειψίας: Μίλερ, Κρέεκ, Μπάουμ, Λίντζερ, Ζέτσκε, Μπρέντοφ, Σόλτς, Λίμπερς (76’ Κούν), Έντμαν (55’ Λάιτζκε), Ρίχτερ, Μάρσαλ
Πάνος Δημητρίου
www.bnsports.gr
