Συνέντευξη στον Αντώνη Νιανιά
Είτε μιλάμε για ένα παιδί οκτώ ετών, είτε για έναν ενήλικα, μία φανέλα κατέχει πάντοτε ιδιάζουσα θέση στην καρδιά ενός ποδοσφαιρόφιλου. Πόσο μάλλον σε αυτή του αθλητή, ο οποίος ίδρωσε και μάτωσε για να την τιμήσει καθόλη την διάρκεια της καριέρας του.
Τέτοια είναι και η περίπτωση του Θοδωρή Βουτυρίτσα, ο οποίος είδε την θρυλική του φανέλα με το 6 να επιστρέφει σπίτι. Από τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο στον ακούραστο μέσο της ΑΕΛ, ο οποίος με το αλογάκι στο στήθος κατέκτησε κύπελλο, πρωτάθλημα και αγωνίστηκε στην Ευρώπη.
Σήμερα λοιπόν, ανήμερα των 58ων γεννεθλίων των «βυσσινί», μίλησε για βιώματα, εικόνες και συνασθήματα που αποκόμισε από την Λάρισα της δεκατίας του 80'. Μία ιστορική αναδρομή σε μία άλλη εποχή, με διηγήσεις που αυτομάτως δημιουργούν εικόνες!
Τι σημαίνει για εσένα αυτή η εμφάνιση, η φανέλα της Λάρισας;
«Xαίρομαι πολύ που μιλάμε, γιατί έχουν περάσει 25-30 χρόνια από εκείνη την εποχή. Ωστόσο στην μνήμη των ανθρώπων είναι ακόμη και σήμερα ζωντανός ο άθλος που είχαμε κάνει. Για μένα σαν Θοδωρής Βουτυρίτσας αυτή η μπλούζα είναι κειμήλιο. Η δεκαετία που ήμουν στην Λάρισα συνοδεύτηκε από επιτυχίες, πρωτάθλημα, κύπελλο, Ευρώπη, εθνική ομάδα. Για μία επαρχιακή ομάδα και έναν ντόπιο ποδοσφαιριστή ήταν κάτι πρωτόγνωρο και εντυπωσιακό!
Πριν παίξω στην ομάδα ήμουν ΑΕΛ. Ήμουν και εγώ φίλαθλος όπως είναι σήμερα τα μικρά παιδάκια... Όλη μου η ζωή ήταν και είναι ΑΕΛ! Είμαι ευτυχισμένος που στις μνήμες των ανθρώπων είναι ακόμη ζωντανή αυτή η ιστορία».
Ποιο ήταν το κλίμα στην πόλη εκείνη την εποχή, πως σας αντιμετώπιζε ο κόσμος;
«Όταν ζεις σε μία επαρχιακή πόλη και είσαι κάθε μέρα με τους ίδιους ανθρώπους δεν καταλαβαίνεις σε πρώτο χρόνο τι έχεις καταφέρει. Όταν καθαρίζει το μυαλό σου μετά από χρόνια, ο άθλος φαίνεται πιο σημαντικός. Τότε ήμασταν στην ροή των πραγμάτων και όλοι το βιώναμε σαν ένα. Παίκτες και φίλαθλοι.
Με την πάροδο του χρόνου που αποσυρθήκαμε και είδαμε ότι στην μνήμη του κόσμου υπάρχει ακόμη η ένδοξη ιστορία της ομάδας, τότε έγινε πιο σημαντικό. Όταν σταματήσαμε συνειδητοποιήσαμε την αξία αυτής της πορείας. Είναι ένα κατόρθωμα που μέχρι και σήμερα δεν έχει επαναληφθεί από άλλη επαρχιακή ομάδα».
Μνήμες από Αλκαζάρ της δεκαετίας του 80';
«Πριν πάμε ακόμα να παίξουμε, όταν το λεωφορείο της ομάδας προσέγγιζε την περιοχή του γηπέδου, το κηποθέατρο (σ.σ. περιβάλλοντας χώρος) ήταν σαν παζάρι. Ο κόσμος σύρρεε κατά εκατοντάδες, κάποιες φορές και χιλιάδες! Φαινόταν πριν μπούμε στο γήπεδο ότι πάμε να δώσουμε μία μάχη και αυτό μας έδινε πάρα πολύ δύναμη.
Εκείνη την εποχή, όπως εμείς οι ποδοσφαιριστές τον αντιλαμβανόμαστε, ήταν πραγματικά ο 12ος παίκτης. Ο κόσμος μας ανέβαζε την ψυχολογία, την δύναμη και την πίστη και στο Αλκαζάρ η ομάδα γινόταν αχτύπητη»!
To πιο αξιομνημόνευτο γκολ που έχεις πετύχει;
«Η δουλειά η δική μου, αλλά και των συμπαικτών μου στο κέντρο ήταν παραγωγικότατη, γιατί στην άμυνα προσφέραμε ασφάλεια, αλλά δίναμε και την τελική πάσα στον επιθετικό. Σίγουρα όμως κάποια γκολ είναι χαραγμένα, όπως αυτό με τον Ολυμπιακό την χρονιά του πρωταθλήματος στο 3-1, ήταν το δεύτερο γκολ.
Επίσης το πολύ ωραίο φάουλ στην εστία του Βάντσικ με τον Παναθηναϊκό, χτυπούσα και τα στημένα τότε. Δύο γκολ πολύ χαρακτηριστικά! Νομίζω ότι η ομορφιά του τέρματος είναι διαφορετική όταν μπαίνει με θεαματικό τρόπο, αλλά το γκολ είναι πάντα γκολ».
Πως ήταν η μετάβαση σου από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στην πρώτη ομάδα της πόλης, όντας 18 ετών;
«Ήρθα στην ΑΕΛ από την τοπική Πελασγιώτιδα Λάρισας, σε πολύ νεαρή ηλικία, από ένα ατυχές γεγονός. Τον θάνατο των δύο ποδοσφαιριστών Μουσιάρη και Κουκουλίτσιο... Η ομάδα τον Δεκέμβρη είχε το δικαίωμα να κάνει κατ' εξαίρεση δύο έξτρα μεταγραφές και εγώ ήμουν η μία από τις δύο επιλογές. Εγώ και ένα παιδί από την Έδεσσα ο Καραπαναγιωτίδης, ο οποίος δεν κατόρθωσε να στεριώσει.
Όταν ήρθα λοιπόν μπορώ να πω ότι η ομάδα εκείνη την περίοδο είχε φύγει από την νοοτροπία των λεγεωνάριων και κατευθύνθηκε σε παιδιά της περιοχής. Από τους παλιούς μείνανε ο Νίκος Αργυρούλης, ο Θωμάς Δράμαλης και ο λίγο νεότερος από αυτούς Τάκης Παραφέστας. Όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά με αγκαλιάσανε και εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, ώστε να ενταχθούμε στην ομάδα πιο ομαλά».
Όντας προπονητικά δίπλα του τόσο στις ακαδημίες σου όσο και μετέπειτα στην ΑΕΛ, θα ήθελα να μου κάνεις ένα σχόλιο για την πορεία του Δημήτρη Πινακά.
«Δούλεψα στην ΑΕΛ ως βοηθός του Σάκη Τσιώλη την σεζόν 16'-17', μου προτάθηκε να αναλάβω την u19 αλλά είδα ότι αυτά που σκεφτόμουν δεν γινόταν να υλοποιηθούν. Όσον αφορά τον Πινακά τον γνωρίζω από μικρό παιδί. Ο Δημήτρης όπως πολλά παιδιά σε μικρές ηλικίες έδειξε το ταλέντο του. Αυτός κατόρθωσε να γίνει επαγγελματίας, το άξιζε γιατί αξιοποίησε το ταλέντο του.
Έδειξε με το παιχνίδι του ότι μπορούμε να προσδοκούμε ακόμη καλύτερα πράγματα από αυτόν. Ωστόσο στο σημερινό ποδόσφαιρο, με τον επαγγελματισμό που το διακατέχει, πρέπει να είσαι σε μόνιμη εγρήγορση ώστε να έχεις διάρκεια. Ο Δημήτρης υπέστη ένα σοκ στον Ολυμπιακό και τώρα τις τελευταίες αγωνιστικές παίρνει αγώνες και σκόραρε ένα χατ τρικ.
Θέλω να πιστεύω ότι θα συνειδητοποιήσει ότι στο ποδόσφαιρο πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις και να συναγωνιστείς παιδιά τα οποία ενδεχομένως είναι πιο προχωρημένοι από σενα. Πρέπει αν τους προσπεράσεις. Με λίγα λόγια θέλει μεγάλη προσπάθεια. Αν το αντέξει ψυχολογικά, το ταλέντο του είναι πηγαίο και νομίζω ότι είναι επένδυση για το ελληνικό ποδόσφαιρο»
(Φωτογραφίες του Γιώργου Τζίνη)
www.bnsports.gr
