Όταν αναφέρεται το όνομα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, όλοι σφίγγουν τα χείλη και μαγκώνουν. Ακόμα κι αυτοί που δεν παρακολουθούν μπάσκετ μεταφέρονται νοερά στις 28 Απριλίου του 1993, την ημέρα κατά την οποία ο χρόνος σταμάτησε για τον Σέρβο.
Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς υπήρξε μεγάλος παίκτης που βασίστηκε πολύ στο σουτ και το μυαλό του. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στη Σερβία με τον Ερυθρό Αστέρα και για λίγο με τον Βοϊβοντίνα. Από εκεί ο Βλάντο Τζούροβιτς, με τον οποίο συνεργάστηκαν στη Σερβία, εισηγήθηκε και πέτυχε τη μεταγραφή του στον Πανιώνιο. Στο κλειστό της “Αρτάκης και Εθνικής Στέγης” οι φίλοι του «Ιστορικού» είδαν έναν παίκτη που τα έδινε όλα σε κάθε φάση. Αγαπήθηκε όσο λίγοι σε ελάχιστο διάστημα και συνέθεσε μια πολύ ελκυστική τριάδα, παρέα με τους Φάνη Χριστοδούλου και Πι Τζέι Μπράουν.
Η ομάδα ήθελε να μπει σφήνα στους μεγάλους της Αθήνας και δεν παραδινόταν εύκολα. Στα ημιτελικά των playoffs είχε βέβαια μπροστά της το αναμενόμενα δύσκολο εμπόδιο του Παναθηναϊκού. Στο τέταρτο ματς, με τη σειρά στο 2-1 υπέρ των πρασίνων, οι κυανέρυθροι κατάφεραν να μείνουν μέσα στο ματς και μειώσουν σε 50-56 λίγο πριν τα μέσα της τελευταίας περιόδου. Με 6:39 να απομένουν για τη λήξη, ο Γιάνκοβιτς επιχείρησε μπάσιμο, σκόραρε, όμως ο διαιτητής Στέλιος Κουκουλεκίδης τον χρέωσε με επιθετικό φάουλ πάνω στον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Αυτό ήταν και το πέμπτο για τον Σέρβο, γεγονός που σήμαινε ότι αποχωρούσε από τον αγώνα, κανείς όμως δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε.
Μόλις κατάλαβε τον καταλογισμό της παράβασης δεν το πίστευε. Ενώ όλα έδειχναν ότι το πράγμα θα τελείωνε με απλή διαμαρτυρία, εκείνος αντέδρασε παρορμητικά με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες. Χτύπησε το κεφάλι του με δύναμη στη βάση της μπασκέτας κι αμέσως κατέρρευσε. Φώναζε πως δεν μπορούσε να νιώσει τα πόδια και τα χέρια του, αφού και ο ίδιος φαινόταν πως δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος της ζημιάς βρισκόμενος μέσα στα αίματα.
Μεταφέρθηκε άμεσα στο Γενικό Κρατικό κι έγινε μια πρώτη επέμβαση, όμως τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά. Ρήξη νωτιαίου μυελού και κάταγμα του έκτου αυχενικού σπονδύλου ανέφερε το ιατρικό πόρισμα. Για τα υπόλοιπα 13 χρόνια της ζωής του μέχρι και τον θάνατο του η καθημερινότητά του άλλαξε ριζικά, με τη βαριά αναπηρία να καθιστά απαραίτητη τη χρήση αναπηρικού αμαξιδίου. 
Με πίκρα ο ίδιος δήλωνε πως οι υποσχέσεις πολλών, ακόμα και ανθρώπων του Πανιωνίου για βοήθεια, ήταν τελικά κούφια λόγια. Αναγκάστηκε τα περισσότερα να τα περάσει χωρίς κάποια διευκόλυνση, μόνο με τη σύζυγό του Ντραγκάνα. Ούτε σύνταξη δεν πήρε καθώς ήταν ανασφάλιστος εν αγνοία του.
Ο γιος του, Βλάντο, έχει αρκετές αναμνήσεις από εκείνον, μία όμως είναι η πιο ξεκάθαρη. Ποτέ δεν κατηγόρησε κανέναν άλλον, παρά μόνο τον εαυτό του, ήξερε ότι ήταν λάθος, έμαθε όμως να ζει με αυτό και ποτέ δεν ήταν άδεια η μέρα του. Πάντα φρόντιζε να τον κατευθύνει και να τον συμβουλεύει όπως μπορούσε. Ήθελε βέβαια να του δίνει τα εφόδια για να ανακαλύπτει τόσο τη ζωή, όσο και το μπάσκετ μόνος του.
Μετάνιωσε γι’ αυτή την απερίσκεπτη ενέργεια, όμως δε δείλιασε στιγμή και υπέμεινε τα πάντα. Η Ελλάδα του άρεσε πάρα πολύ κι ακόμα κι αν δεν πρόλαβε να τη χαρεί όπως και όσο θα ήθελε, ένιωθε μέσα του Έλληνας πολύ πριν μιλήσει ο τότε Υπουργός Γιώργος Λιάνης μαζί του για την υπηκοότητα. Ο Μπόμπαν με την καρδιά μικρού παιδιού αγαπούσε τους πάντες, όμως την κρίσιμη ώρα δεν εισέπραξε ούτε την ελάχιστη ανταπόδοση που του άξιζε. Με θόρυβο μπήκε στο ελληνικό κοινό σαν βόμβα και με τον ίδιο τρόπο συγκλόνισε άπαντες στο τέλος.
Γιώργος Διαλυνάς
www.bnsports.gr
