Ήταν 19 Απρίλη του 2000 όταν ο Φερνάντο Ρεδόνδο άφησε τους πάντες με το στόμα ανοιχτό και τον Χένινγκ Μπεργκ να … ψάχνεται. Η ντρίμπλα είναι το «αλατοπίπερο» του αθλήματος και ευτυχώς έχουμε να θυμόμαστε πολλές. Το BN Sports ξεχωρίζει κάποιες από αυτές, δίνοντας και ελληνικό χρώμα μεταξύ άλλων.
Γράφει ο Μάνος Φυρογένης
Στον αθλητισμό νικητής αναδεικνύεται εκείνος που επικρατεί έναντι του αντιπάλου του και φέρνει καλύτερο αποτέλεσμα. Όμως η πεμπτουσία του κάθε αθλήματος και δη του «βασιλιά των σπορ» είναι το θέαμα. Ο λόγος που θα σηκωθούν οι οπαδοί από τη θέση τους και θα θέλουν να θυμούνται για πάντα.
Η ντρίμπλα είναι μιας μορφής τέχνη. Μια έμπνευση της στιγμής, ένα άγγιγμα της μπάλας σαγηνευτικό που δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Και για αυτό άλλωστε ξεχωρίζει. Διότι αυτό το χάρισμα το έχουν λίγοι και εκλεκτοί. Δεν θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς.
Η ντρίμπλα είναι μια εξεζητημένη κίνηση, μια αλέγρα πρωτοβουλία που σε απελευθερώνει όταν είσαι «στριμωγμένος στα σχοινιά». Είναι η αποτύπωση της κοσμοθεωρίας του κάθε αρτίστα στο χορτάρι, ο λόγος που οι νεότεροι αγάπησαν το ποδόσφαιρο και οι παλαιότεροι έτριβαν τα μάτια τους με ικανοποίηση για αυτό που ζούσαν. Και είχαν να λένε πως ήταν εκεί ή το είδαν σε πραγματικό χρόνο ή έστω έζησαν στην εποχή που η φαντασίωση έγινε πράξη.
Το BNSports, με αφορμή τη συμπλήρωση 22 χρόνων από τη μέρα που ο αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης έκανε εκατοντάδες παιδιά ανά τον κόσμο να σωριάζονται για να τον μιμηθούν, θυμήθηκε ανεξίτηλες στιγμές μαγείας.
Χουάν Ρομάν Ρικέλμε (Μπόκα Τζούνιορς - Ροσάριο Σεντράλ 1-0, 1999)
Η κουλτούρα των Λατινοαμερικάνων δεν είναι πάντοτε ταιριαστή με τον τρόπο που παίζεται το άθλημα στη γηραιά ήπειρο. Η φιλοσοφία τους εν πολλοίς διαφέρει και αυτό μπορεί να αποβεί καταστροφικό για την καριέρα τους στο υψηλότερο επίπεδο, που ομολογουμένως είναι το ευρωπαϊκό.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Χουάν Ραμόν Ρικέλμε. Ένας πραγματικός «μαέστρος» που χαιρόσουν να βλέπεις στο γήπεδο είτε υποστήριζες την ομάδα για την οποία αγωνιζόταν είτε όχι. Ο Αργεντινός δεν έκανε στα μέρη μας την καριέρα που πολλοί προέβλεψαν όμως οι στιγμές μαγείας που χάρισε ήταν αρκετές λόγω της άψογης τεχνικής του κατάρτισης. Δεν είναι λίγοι οι ρομαντικοί που πιστεύουν ότι στις ενέργειες του αποτυπωνόταν το τελευταίο αυθεντικό «δεκάρι». Αν δεν ήταν τέτοιο άλλωστε, δε θα έκανε αυτό το χουνέρι με τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα Τζούνιορς.
Φερνάντο Ρεδόνδο (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Ρεάλ Μαδρίτης 2-3, 2000)
Η Λατινική Αμερική είναι η Μέκκα της ποδοσφαιρικής φινέτσας. Ένας τόπος ευλογημένος για τον τρόπο που σκέφτονται οι ποδοσφαιριστές με τη μπάλα στα πόδια, στο μυαλό των οποίων δεν υπάρχει το ακατόρθωτο. Ανεξαρτήτως ποιον έχουν αντίπαλο ή σε ποιο γήπεδο παίζουν, έχουν ποδοσφαιρικό θράσος και χαρίζουν απλόχερα αλησμόνητες στιγμές.
Μια τέτοια ήταν και η ενέργεια του Φερνάντο Ρεδόνδο στο Ολντ Τράφορντ απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο αρχηγός της «Βασίλισσας» πέρασε σαν σταματημένο το δύσμοιρο Χένινγκ Μπεργκ και έδωσε ένα γκολ πάρε-βάλε στην μετέπειτα «σημαία» του συλλόγου, Ραούλ Γκονζάλεθ. Με αυτήν τη μαγική ενέργεια, τέθηκαν οι βάσεις για ένα τεράστιο διπλό των «μερένχες», με τον Ρεδόνδο να βρίσκει έναν ακόμα λόγο για να γράψει το όνομα του με «χρυσά» γράμματα στην ιστορία του αθλήματος.
Ντένις Μπέργκαμπ (Νιούκαστλ - Άρσεναλ 0-2, 2002)
Το μαγικό άγγιγμα! Τόσο χρειαζόταν να «χαϊδέψει» τη μπάλα για να της δώσει τη φορά που χρειαζόταν και να καθηλώσει τον Νίκο Νταμπίζα. Όχι πως αν ήταν κάποιος άλλος εκεί θα μπορούσε να κάνει και πολλά περισσότερα. Απλώς έτυχε ο Έλληνας αμυντικός να βρίσκεται στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και να πέσει θύμα της ποδοσφαιρικής ευφυίας του Ντένις Μπέργκαμπ.
Το τέρμα εκείνο έχει ψηφιστεί από τους οπαδούς των «Κανονιέρηδων» ως το κορυφαίο του συλλόγου. Και πως να μην είναι άλλωστε. Η πιρουέτα του είναι αριστουργηματική. Μια έμπνευση που βγήκε στο ακέραιο. Μπορεί να μην είχε τις αλλεπάλληλες ενέργειες των υπολοίπων της λίστας, όμως η ταχύτητα σκέψης ήταν ανέκαθεν το δυνατό του χαρτί. Όπως και σε εκείνη την αναμέτρηση απέναντι στη Νιούκαστλ.
Ζινεντίν Ζιντάν (Γιουβέντους - Ρεάλ Μαδρίτης 3-1, 2003)
Πως ακριβώς αποδεικνύεις σε όλους ότι είσαι ένας εκ των κορυφαίων όλων των εποχών; Μα φυσικά κάνοντας τους να σε θυμούνται. Αυτό έκανε και ο Ζιντάν μέσα στο γήπεδο, υιοθετώντας μια κίνηση την οποία είχε κάνει «δική του». Δεν ήταν η πιο ευφάνταστη ενέργεια που μπορούσε κάποιος να σκεφτεί. Όμως ο τρόπος που ο Γάλλος την εκτελούσε ήταν μοναδικός και άκρως πετυχημένος.
Ο Ζιζού χόρευε με τις περίφημες πιρουέτες του, γλιστρώντας γύρω από τους αντιπάλους του, οι οποίοι αν και ήξεραν πιθανότατα τι θα κάνει, δεν μπορούσαν να τον ανακόψουν. Και αυτό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Αυτός ήταν ο τρόπος του να ξεφεύγει από το μαρκάρισμα τους και να πραγματοποιεί με μεγαλύτερη άνεση την επόμενη ενέργεια του.
Ροναλντίνιο
Δεν θα μπορούσε να λείπει ο μάγος από τη συγκεκριμένη λίστα. Ίσως να μην υπήρχε κάποια ντρίμπλα αυτή καθ’ αυτή που να συγκρίνεται με τις υπόλοιπες, όμως ο Ρόνι ήταν ένας αυθεντικός ζωγράφος. Το γήπεδο ήταν ο καμβάς του και οι κακόμοιροι οι αντίπαλοι του, οι πινελιές του. Όχι δεν ήταν εριστικός, σε καμία των περιπτώσεων. Και πώς να είναι με τέτοιο χαμόγελο άλλωστε...
Το πόσο γρήγορα «κολλούσε» τη μπάλα στο εξωτερικό του παπουτσιού του και την έφερνε στο εσωτερικό και από εκεί κάτω από τα πόδια του επίδοξου θύματός του, ήταν πράγματι αξιοζήλευτο. Η εκκίνηση του σε μια κούρσα ήταν πάντα η πρώτη λήψη ενός καρέ ξεχωριστού που ήταν σχεδόν αδύνατο να διακοπεί. Το έκανε τόσο συχνά που γινόταν συνήθεια. Μια συνήθεια που δεν τη βαριόσουν ποτέ.
Ντίμιταρ Μπέρμπατοφ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Γουεστ Χαμ 2-0, 2008)
Είναι κάποιες φορές που οι συγκυρίες και οι εξωγενείς παράγοντες δεν επιτρέπουν σε ένα εξαιρετικό υλικό να γίνει κορυφαίο. Κάτι τέτοιο ίσχυε και με τον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Ο χαρισματικός επιθετικός έπαιξε την ίδια εποχή με «ιερά τέρατα» στη θέση του και έτσι η αξία του επισκιάστηκε. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που έχει αφήσει ως υστεροφημία, που σου υπενθυμίζουν τις ικανότητες του.
Μια τέτοια ήταν και το 2008 με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ. Ο Βούλγαρος τραβήχτηκε προς το πλάι, στη γωνία της μεγάλης περιοχής και εκεί που φαινόταν δύσκολο μόνο και μόνο να προλάβει τη μπάλα πριν βγει, εκείνος όχι μόνο τα κατάφερε αλλά γύρισε και με τέτοιο τρόπο το σώμα του που «χάζεψε» τους πάντες. Μια ευφάνταστη ενέργεια από έναν ποδοσφαιριστή για χάρη του οποίου ο Σερ Άλεξ ξόδεψε αρκετά χρήματα.
Βασίλης Χατζηπαναγής (Ηρακλής – ΑΕΚ, 1982)
Η ντρίμπλα του αιώνα για τα ελληνικά δεδομένα. Μια κίνηση παγκόσμιας κλάσης από έναν αθλητή του βεληνεκούς της. Ο «Νουρέγιεφ» των ελληνικών γηπέδων χαρακτηριζόταν ανέκαθεν για την υψηλή του τεχνική κατάρτιση και το ποδοσφαιρικό ΙQ του. Αυτό που έκανε όμως εκείνο το απόγευμα στον Τάκη Στυλιανόπουλο είναι πέρα από κάθε λογική.
Ο «Βάσια» έφερε τη μπάλα με το τακουνάκι μπροστά του σε μια κίνηση αριστουργηματική, που όμοια της πολύ δύσκολα θα ξαναδούν τα ελληνικά δρώμενα. Μια ασύλληπτη προσπάθεια, από έναν μοναδικό καλλιτέχνη του είδους.
