Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων αποτέλεσε το τελευταίο κομμάτι σε ένα ιστορικό παζλ, που τοποθέτησε την Τσέλσι σε ένα κλαμπ έξι -πλέον- ομάδων, οι οποίες έχουν κατακτήσει κάθε τρόπαιο που βρήκαν στο διάβα τους. Πρώτη διδάξασα; Η Γιουβέντους του Τζιοβάνι Τραπατόνι, που χρειάστηκε μόλις οκτώ χρόνια για να πράξει!
Σχετικά Άρθρα
Η Τσέλσι στα χρόνια του Αμπράμοβιτς μεταβλήθηκε σε μια πραγματική μηχανή κατάκτησης τίτλων!
Στους ευρωπαϊκούς γίγαντες του σήμερα υπήρξε ένα σημείο τομής, που είτε λίγο, είτε πολύ, έμελλε να αλλάξει μια για πάντα το στάτους τους εκτός συνόρων. Στην περίπτωση της Γιουβέντους αρκούσε μία «χρυσή» οκταετία.
Η Τσέλσι για να φέρει εις πέρας το σημερινό της επίτευγμα, την κατάκτηση όλων των τροπαίων που βρήκε στο διάβα της, χρειάστηκε πέντε δεκαετίες, αφού από το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Κύπελλο UEFA του 1971, έως το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων του 2022, μεσολάβησαν 51 χρόνια! Αντιθέτως, η Γιουβέντους το έπραξε πρώτη απ’ όλες της ομάδες της Ευρώπης, μέσα σε οκτώ χρόνια!
Οκτώ χρόνια με τον ίδιο ιδιοκτήτη, την οικογένεια Ανιέλι, έναν κορμό παικτών που αποτέλεσε τη «ραχοκοκαλιά» της εθνικής Ιταλίας, μα πάνω από όλα, έναν μεγάλο αναμορφωτή στον πάγκο της: τον Τζιοβάνι Τραπατόνι! Μία προσωπική επιλογή του τότε προέδρου, Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι, τεράστια φυσιογνωμία της Γιουβέντους στη δεκαετία του '50 και του '60.
Η μεγαλύτερη μεταγραφή του 1976, ήταν στον πάγκο!
Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι μόλις είχε αποχωρήσει από την πρώτη του μεγάλη προπονητική θέση, τον πάγκο της Μίλαν. Το καλοκαίρι του 1976, η Γιουβέντους τον ανακοινώνει ως νέο της προπονητή, μόλις στα 37 του χρόνια, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί σε τι είδους επιτυχημένη πορεία, θα έμπαινε ο σύλλογος από εκείνο το καλοκαίρι κι έπειτα.
Από την ημέρα που ανέλαβε τα «ηνία» της «Γηραιάς Κυρίας», έως το 1986 που τα άφησε, φρόντισε να προσθέσει στην τροπαιοθήκη της, έξι πρωταθλήματα και δύο κύπελλα. Ωστόσο, το «απόσταγμα» αυτής της θητείας δεν βρίσκεται ούτε στα 400 ματς στον πάγκο της, ούτε στους εντός συνόρων τίτλους. Εντοπίζεται στην ραγδαία αλλαγή του ευρωπαϊκού της στάτους!
Χτίζοντας ένα σκληρό σύνολο, με τον λίμπερο να εξασφαλίζει την ηρεμία στα μετόπισθεν, τους Μπόνιεκ-Πλατινί να οργιάζουν επιθετικά από το 1982 κι έπειτα, αλλά και έναν κορμό Ιταλών παικτών, που έφτασαν τη χώρα τους έως την κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, η Γιουβέντους άλλαξε επίπεδο.
Τζοφ, Ταρντέλι, Τζεντίλε, Σιρέα, Καμπρίνι, Μπέτεγκα, Καούζιο είναι μόνο μερικοί από αυτούς που συνέβαλαν τα μέγιστα, ώστε να ανοίξει ο «χορός» των ευρωπαϊκών τροπαίων. Αρχή των πάντων; Το Κύπελλο UEFA του 1977, όταν η Γιουβέντους στέρησε την ευκαιρία από την ΑΕΚ να φτάσει σε έναν ευρωπαϊκό τελικό και έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο, έχοντας μόνο Ιταλούς παίκτες. Επίτευγμα, που κατέχει μόνο αυτή, μέχρι και σήμερα.
Κύπελλο UEFA 1977: Το πρώτο… αίμα!
Έχοντας αφήσει εκτός Κυπέλλου UEFA τις δύο μεγαλύτερες ομάδες του Μάντσεστερ, τη Σίτι και τη Γιουνάιτεντ, αλλά και τη Σαχτάρ και το Μαδεμβούργο, η Γιουβέντους έφτασε έως τα ημιτελικά της διοργάνωσης. Αντίπαλός της, η μεγάλη ΑΕΚ του Φράντισεκ Φάντρονκ, που με μυθικές εμφανίσεις προσπέρασε μεγάλα εμπόδια, όπως αυτό της Ντέρμπι και της ΚΠΡ.
Από το πρώτο ματς, η Γιουβέντους τελείωσε την υπόθεση-πρόκριση, αφού επικράτησε με 4-1 στο Κομουνάλε, ενώ στη ρεβάνς της Νέας Φιλαδέλφειας δεν άλλαξε κάτι, με την «Ένωση» να ηττάται με 1-0.
Ο διπλός τελικός απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο δεν ήταν εξίσου εύκολη υπόθεση, αλλά με το 1-0 στην Ιταλία, από το γκολ του Ταρντέλι, κατέστησε το 2-1 των Βάσκων ανίκανο να στερήσει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο από την «Γηραιά Κυρία». Όπως φάνηκε, ήταν μόνο η αρχή!
Κύπελλο Κυπελλούχων 1984: Πλατινί και Μπόνιεκ, τα κομμάτια που έλειπαν!
Επτά χρόνια αργότερα, έχοντας εντάξει στο ρόστερ της από το 1982 παίκτες υψηλής ποιότητας, όπως ο Μπόνιεκ και ο Πλατινί, άνοιξε ο «δρόμος» για νέες μεγάλες ευρωπαϊκές μέρες.
Η Γιουβέντους ξεπέρασε με δυσκολία το εμπόδιο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά, με συνολικό σκορ 3-2, ενώ στον τελικό υπέταξε την Πόρτο και εξασφάλισε το «εισιτήριο» για την πρώτη της παρουσία σε ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.
Αντίπαλος εκεί, ήταν η Λίβερπουλ του «μπομπέρ», Ίαν Ρας. Η «Γηραιά Κυρία» με δύο γκολ του Μπόνιεκ κέρδισε το εν λόγω τρόπαιο, αλλά η μοίρα τους επιφύλασσε να συναντηθούν ξανά, έναν χρόνο αργότερα, σε μία αναμέτρηση με πολύ μεγαλύτερο διακύβευμα.
Κύπελλο Πρωταθλητριών 1985: Το δράμα του Χέιζελ, ένα πέναλτι-φάντασμα, αλλά τίτλος
Χρειάστηκαν δύο αποτυχημένες απόπειρες και δύο χρόνια υπομονής από τον τελευταίο τελικό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ώστε να έρθει το πλέον βαρύτιμο τρόπαιο στα χέρια των «μπιανκονέρι». Ο χαμένος τελικός του 1973 απέναντι στον Άγιαξ και αυτός απέναντι στο Αμβούργο δέκα χρόνια αργότερα, είχαν αφήσει ανοιχτή μία εκκρεμότητα. Εν τέλει, έκλεισε το 1985 απέναντι στη Λίβερπουλ, αλλά επισκιάστηκε από μία πρωτοφανή ποδοσφαιρική τραγωδία: αυτήν του Χέιζελ.
Παρά το βαρύ κλίμα της βραδιάς, η Γιουβέντους κατάφερε να δώσει ιδανικό φινάλε για την ίδια, κατακτώντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών με την… τρίτη, σε μία σεζόν που την βρήκε να τερματίζει έκτη στο ιταλικό πρωτάθλημα. Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι είδε τον Μισέλ Πλατινί να κρίνει την αναμέτρηση, αφού μετέτρεψε σε γκολ ένα πέναλτι, για παράβαση που ήταν ξεκάθαρα εκτός περιοχής!
Η ιστορία, ωστόσο, έγραψε πως η Γιουβέντους είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1985, δίνοντας τέλος στο σερί της Λίβερπουλ, η οποία έφευγε νικήτρια από κάθε τελικό της συγκεκριμένης διοργάνωσης, που είχε παίξει έως τότε.
Ένα ακόμα κομμάτι του ευρωπαϊκού παζλ συμπληρώθηκε και πλέον έλειπε το τελευταίο κομμάτι, που ήρθε εντός του ίδιου έτους.
Διηπειρωτικό Κύπελλο 1985: Παγκόσμια «Γηραιά Κυρία»!
Έξι μήνες μετά τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία στη Γιουβέντους, να κάνει κάτι που δεν είχε πράξει καμία ευρωπαϊκή ομάδα έως τότε: να γίνει ο σύλλογος που κατακτά όλα τα συλλογικά τρόπαια που βρήκε στο διάβα της! Και το κατάφερε!
Στις 8 Δεκεμβρίου του 1985, λίγους μήνες πριν «κλείσει» την πρώτη του θητεία στη Γιουβέντους ο Τζιοβάνι Τραπατόνι, η «Γηραιά Κυρία» υπέταξε στα πέναλτι την αξιόμαχη Αρχεντίνος Τζούνιορς, με τους Πλατινί και Λάουντρουπ, να φέρνουν το ματς στα ίσια, παρότι οι Αργεντίνοι πήραν δύο φορές προβάδισμα. Στα πέναλτι ο Τακόνι εξελίχθηκε σε μεγάλο πρωταγωνιστή και πιάνοντας δύο πέναλτι στη «ρώσικη ρουλέτα», χάρισε ένα πολύτιμο, αλλά και ιστορικό τρόπαιο στην ομάδα του.
Η «χρυσή» περίοδος του Τζιοβάνι Τραπατόνι στο Τορίνο έληξε το καλοκαίρι του 1986. Φεύγοντας, άφησε πίσω του ένα Κύπελλο UEFA, ένα Κυπελλούχων, ένα Πρωταθλητριών, ένα Σούπερ Καπ, ένα Διηπειρωτικό και 8 εγχώριους τίτλους, δικαιώνοντας πλήρως την οικογένεια Ανιέλι, που του παρέδωσε τα «κλειδιά» της ομάδας, σε ηλικία μόλις 37 ετών.
Αν αναλογιστεί κανείς, πως πρώτη κατέκτησε κάθε τίτλο που βρήκε στο διάβα της, με τον Άγιαξ, την Μπαρτσελόνα (λαμβάνοντας υπόψιν το Κύπελλο Εκθέσεων), την Μπάγερν Μονάχου, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι πλέον, να το πράττουν αργότερα, αποδεικνύεται το μέγεθος του έργου του. Έργου, τουλάχιστον, εντυπωσιακού, αν συνυπολογιστεί ο χρόνος που χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
