Μια τέτοια μέρα πριν από ακριβώς 74χρόνια, το «Μαύρο Διαμάντι», ο «Πελέ της Ευρώπης», ο θρυλικός Κώστας Δαβουρλής αντίκριζε το πρώτο φως και το BN Sports θυμάται τα έργα και τις ημέρες του κορυφαίου ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της Παναχαϊκής και ενός εκ των σπουδαιότερων που έχουν απολαύσει διαχρονικά οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι.
Σχετικά Άρθρα
Retro stories: 3-0 αντί για 6-0… Πως η ανεκδιήγητη διαιτησία του Ούγγρου Παλοτάι στέρησε από τον Ολυμπιακό μια απίστευτη ανατροπή επί της Άντερλεχτ!
Η έξοδος της Παναχαϊκής στην Ευρώπη που άφησε τα ίχνη για να πατήσουν οι υπόλοιποι! (video)
Ήταν γραμμένο θαρρείς από τη μοίρα ένα φτωχόπαιδο από τις λασπωμένες αλάνες της Πάτρας να μεταμορφωθεί σε πριγκιπόπουλο, οδηγώντας την Παναχαϊκή που τότε έμοιαζε με ακυβέρνητο καράβι που ανεβοκατεβαίνει μέσα στη φουρτούνα σαν τσόφλι στα ανοιχτά της θάλασσας σε απάνεμο λιμάνι και να τη μετατρέψει σε «Βασίλισσα της Πελοποννήσου».
Γεννημένος στις 4 Ιανουαρίου 1948 στην Αγυιά Αχαΐας ο Κώστας Δαβουρλής ξεκίνησε την καριέρα του στον Πανιώνιο Πατρών το 1962, συμμετέχοντας στο πρωτάθλημα της Γ’ Κατηγορίας της ΕΠΣ Αχαΐας, μέχρι το 1964.
Το ακατέργαστο ταλέντο του διέγνωσε πρώτος ο Σπύρος Βουλγαράκης, ο οποίος ήταν εκείνος που τον έφερε στην Παναχαϊκή. Στα 16 του πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής Κατηγορίας τη σεζόν 1964-1965.
Ντελικάτος, με φινέτσα, με την μπάλα στα πόδια έμοιαζε με μουσική για τα κουρασμένα φίλαθλα μάτια. Οι δαντελένιες ντρίμπλες, η ταχύτητα, η αξιοζήλευτη τεχνική κατάρτιση, τα «θανατηφόρα σουτ-φωτοβολίδες» από μακρινή απόσταση, η ευκολία με την οποία έβρισκε το δρόμο προς τα δίχτυα, η έφεσή του ως εκτελεστή στις στημένες φάσεις τον κατέταξαν σε χρόνο ρεκόρ σε παίκτη φαινόμενο. Μοναδικό του ψεγάδι η όχι ιδιαίτερα καλή φυσική του κατάσταση.
Τα άλματα προόδου υπήρξαν συνεχή, με αποτέλεσμα την ανάδειξή του σε κορυφαίο «κανονιέρη» της Β’κατηγορίας, το 1967, αλλά και το 1969με 40 και 34 γκολ αντίστοιχα. Επίσης, το 1969 και εν συνεχεία το 1971 ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Β’ Εθνικής με την Παναχαϊκή.
Ο περί ου ο λόγος με τις εξαιρετικές του εμφανίσεις γκρέμισε τα στεγανά και τις προκαταλήψεις, αφού έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που ενώ αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική κλήθηκε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της γαλανόλευκης. Σκόραρε μάλιστα στο ματς εναντίον της Μάλτας τον Ιούνιο του 1971.
Το «θαύμα» της Ευρώπης και η 4η θέση
Μαζί με τους Ρήγα, Μιχαλόπουλο, Στραβοπόδη, Λεβεντάκο συνέθεσαν μια επιθετική πεντάδα- που έμελλε να φτάσει τη «Βασίλισσα της Πελοποννήσου» εκεί όπου η φαντασία σταματά, κερδίζοντας την καθολική αναγνώριση. Με ηγέτη τον Δαβουρλή που σημείωσε 14 γκολ και τον Ανδρέα Μιχαλόπουλο να προσθέτει ακόμα 10, το 1973 η ομάδα πετυχαίνει το απίστευτο. Δηλαδή να φορέσει ευρωπαϊκό ένδυμα.
Μνημειώδης παραμένει ακόμα και σήμερα η μοναδική παράσταση των Πατρινών στις 22 Απριλίου 1973 απέναντι στον ΠΑΟΚ. Ο «Δικέφαλος του Βορρά», όντας το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του παρθενικού πρωταθλήματος της ιστορίας του, αντιμετώπιζε στο γήπεδο της Τούμπας την Παναχαϊκή για την 28η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ωστόσο, οι φιλοξενούμενοι κόντρα σε όλα τα προγνωστικά επικράτησαν με 5-3, στερώντας τον τίτλο από τους «ασπρόμαυρους» με μεγάλο κερδισμένο τον Ολυμπιακό.
Το «ζαρκάδι» του ΠΑΟΚ, Γιώργος Κούδας, θυμάται στην αυτοβιογραφία του «Της Ζωής μου το Παιχνίδι»: «Τραγωδία, κατήφεια, οδύνη. Όσοι δεν βρέθηκαν στο γήπεδο και μάθαιναν τα νέα είτε από το ραδιόφωνο είτε από τα αποτελέσματα στα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ, ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν: ‘’Σίγουρα δεν είναι φάρσα;’’ Τόσο απίθανο τους φαινόταν το τελικό αποτέλεσμα».
Η ονειρεμένη χρονιά για τους Αχαιούς επισφραγίστηκε με τρόπο μαγικό. Κατάληψη της 4ης προνομιούχου θέσης. Με αυτόν τον τρόπο, η «Βασίλισσα του Νότου» έγινε η πρώτη επαρχιακή ελληνική ομάδα που συμμετείχε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση την επόμενη χρονιά και συγκεκριμένα στο Κύπελλο UEFA.
Η κλήρωση του Κυπέλλου UEFA στη Ζυρίχη έφερε στο δρόμο της «σταχτοπούτας» Παναχαϊκής στον πρώτο γύρο την αυστριακή Γκράτσερ. Δυστυχώς, χορτάρι δεν είχε τοποθετηθεί μέχρι τη μέρα του ματς στο ξερό γήπεδο της Αχαϊκής πρωτεύουσας, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί ως έδρα το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η νίκη της επαρχιακής ομάδας με 2-1, με σκόρερ τους Μιχαλόπουλο και Σπεντζόπουλο έδωσε ελαφρύ προβάδισμα.
Ο Γουλφ Μακ Γκίνες προετοίμασε άριστα τους «κοκκινόμαυρους» για το δεύτερο παιχνίδι. Τα πράγματα έμοιαζαν να κυλούν ιδανικά, αφού για μια ακόμη φορά ο Σπεντζόπουλος ήταν συνεπής στο ραντεβού του με τα αντίπαλα δίχτυα. Παρόλα αυτά, η αποβολή του Δανδέλη άναψε ξανά τη φλόγα της ελπίδας για πρόκριση στους Αυστριακούς. Η πολιορκία των γηπεδούχων υπήρξε παροιμιώδης, αλλά η αρμάδα του σπουδαίου Άγγλου τεχνικού άντεξε και πήρε τη νίκη-χρυσάφι με 1-0 στην Αυστρία. Το σφύριγμα της λήξης έφερε κύμα ενθουσιασμού στους απανταχού Έλληνες!
Ανώμαλη προσγείωση κόντρα στην Τβέντε
Η ολλανδική Τβέντε στον επόμενο γύρο αποδείχθηκε ανυπέρβλητος σκόπελος. Το 1-1 επί ελληνικού εδάφους με γκολ του επονομαζόμενου «Πελέ της Ευρώπης», Κώστα Δαβουρλή, έδειχνε να αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς ενόψει του δεύτερου παιχνιδιού αλλά φευ.
Η Τβέντε σκόρπισε με το εκκωφαντικό 7-0 την Παναχαϊκή, βάζοντας τέλος στις όποιες φιλοδοξίες της στη διοργάνωση.
Έπειτα από μια δεκαετία με τα χρώματα της Παναχαϊκής (1964-1974), η απόκοσμη αύρα που εξέπεμπε όπως όλοι οι αληθινά σπουδαίοι στο είδος τους, μάγεψε τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, τον εμβληματικό Νίκο Γουλανδρή, ο οποίος τον έντυσε στα ερυθρόλευκα δαπανώντας το τεράστιο πόσο για την εποχή των9.250.000 δραχμές.
Το σύνολο πρότυπο που με τεράστιες οικονομικές θυσίες οικοδόμησε ο Γουλανδρής βρισκόταν στο λυκόφως της πορείας του, όμως ο «Μαύρος Πρίγκιπας» πρόλαβε να πανηγυρίσει το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο του 1975. Μολονότι αποτελούσε αναντικατάστατο γρανάζι της «κόκκινης» μηχανής και στον Πειραιά ο πρωταγωνιστής μακροπρόθεσμα θα κέρδιζε περισσότερα χρήματα, τα άφησε όλα πίσω για να γυρίσει στην πόλη του, τους ανθρώπους του και την ομάδα της καρδιάς του, την Παναχαϊκή. Στον Ολυμπιακό σε 88 επίσημα παιχνίδια βρήκε δίχτυα 29 φορές.
Ρόλο σε αυτή την απόφαση έπαιξε και η κάκιστη σχέση που διατηρούσε με τον τότε προπονητή της ομάδας Βικ Μπάκιγχαμ, εξαιτίας της οποίας μάλιστα οι Πειραιώτες από το Νοέμβριο του 1975 ως τον Ιανουάριο του 1976 του είχαν κάνει διακοπή συμβολαίου, λόγω ρήξης του με τον έμπειρο Άγγλο τεχνικό. Στην Παναχαϊκή επέστρεψε το 1977, όπου αγωνίστηκε μέχρι τα τέλη του 1980. Ακολούθησε η Κόρινθος που όμως η παραμονή του αποδείχθηκε βραχύβια (μόλις ένα εξάμηνο). Έπειτα, μετακόμισε για ένα χρόνο στον Παναιγιάλειο. Το 1983 ήταν η χρονιά της παλιννόστησης για χάρη της «ποδοσφαιρικής ερωμένης» του Παναχαϊκής. Το κεφάλαιο αυτό έκλεισε για εκείνον ως ποδοσφαιριστή οριστικά το 1985. Κατόπιν, αγωνίστηκε για ένα χρόνο στον Α.Ο Πάτραι, προτού κρεμάσει τα παπούτσια του.
Υπήρξε φιναλίστ του Κυπέλλου Ελλάδας με τους «ερυθρόλευκους» το 1976, ενώ βρίσκεται μέσα στη δεκάδα των παικτών που ξεπέρασαν τις 500 συμμετοχές στο Εθνικό μας Πρωτάθλημα. Παράλληλα, αποτελεί τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών στο Εθνικό Πρωτάθλημα και στο Κύπελλο στην επίτευξη τερμάτων από στημένη φάση (φάουλ, πέναλτι και κόρνερ) με 74 γκολ, βάσει των στοιχείων του βιβλίου «Κώστας Δαβουρλής, ο Πελέ της Ευρώπης» (παρατσούκλι που του προσέδωσε ο άλλοτε συμπαίκτης του Μίλτον Βιέρα), με συγγραφέα τον Γιώργο Παπαδάκη. Συνολικά σε επίσημα και φιλικά παιχνίδια σε όλη του την καριέρα ο Δαβουρλής σκόραρε 386 φορές. 
«Παναγία μου πώς θα τα βγάλω πέρα μαζί του»;
Στο βιβλίο του Γιώργου Παπαδάκη, όπου εμπεριέχονται 40 συνεντεύξεις με προσωπικότητες του ποδοσφαίρου, οι οποίες μεταξύ άλλων εξομολογούνται όσα θυμούνται από τον «Πελέ της Ευρώπης,», ο Γιάννης Γκαϊτατζής άλλοτε συμπαίκτης του στον Ολυμπιακό, υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «Ήταν στο επίπεδο του Δομάζου, του Δεληκάρη, του Κούδα. Εκεί κατατάσσω και τον Κώστα Δαβουρλή».
Στον αντίποδα, ο «Στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου, Μίμης Δομάζος-υπήρξε αντίπαλός του- επισημαίνει: «Θυμάμαι ότι για να τον σταματήσουμε του κάναμε μόνο φάουλ. Όταν έπαιρνε την μπάλα και ήταν πρόσωπο με αυτή, δεν σταματιόταν».
Άλλη μια μορφή που αναδείχθηκε σε εξέχουσα φιγούρα της ιστορίας του Πανιωνίου, ο Στάθης Χάιτας περιγράφει: «Ο Δαβουρλής ήταν παίκτης καλλιτέχνης. Ήταν δεξιοτέχνης, είχε φοβερά πόδια, είχε ντρίπλα, ένας παίκτης που όταν έπαιρνε την μπάλα έλεγες: ‘’Παναγία μου, πώς θα τα βγάλω πέρα μαζί του’’»;
Μετά από την απόσυρσή του εργάστηκε ως προπονητής σε διάφορους συλλόγους, όπως Παναιγιάλειο, Πανηλειακό, Παναιτωλικό και Κέρκυρα. Το 1991 έλαβε το πόστο του τεχνικού διευθυντή στην Παναχαϊκή, αλλά η μοίρα του επεφύλασσε άσχημο παιχνίδι, αφού στις 23 Μαΐου 1992, μόλις στα 44 του, «έφυγε» ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς. Σήμερα στην γειτονιά του έχει ιδρυθεί ποδοσφαιρική ομάδα με την ονομασία Α.Ο Κώστας Δαβουρλής ‘92 και η Παναχαϊκή έχει δώσει το όνομα του στο γήπεδο της.
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
