Η επεισοδιακή 19η Νοεμβρίου του 2004 χαρακτηρίστηκε ως «μαύρη μέρα» για το κορυφαίο πρωτάθλημα Μπάσκετ του κόσμου.
Σχετικά Άρθρα
Malice at the Palace: Η νύχτα που σημάδεψε για πάντα τους Ιντιάνα Πέισερς και τον Ρέτζι Μίλερ
Δεν θα χαμογελάσουν όλοι οι παίκτες ειρωνικά, όπως ο Trae Young όταν τον έφτυσαν στο Madison Square Garden. Δεν θα μείνουν όλοι μόνο σε ένα άγριο βλέμμα, όπως ο Kyrie Irving στο TD Garden όταν του πέταξαν μπουκάλι με νερό. Δεν θα κατευνάσουν όλοι την οργή τους, όπως ο Russel Westbrook με τον ανεγκέφαλο του Wells Fargo Center που τον έλουσε με ποπ κορν στο κεφάλι.
Έχουν υπάρξει περιπτώσεις όπου η συμπεριφορά των οπαδών έχει προκαλέσει εκτεταμένες συρράξεις, με χαρακτηριστικότερη αυτών, το «Malice at the Palace». Εκεί, όπου ένα… ποτήρι μπύρας ήρθε για να αναζωπυρώσει ένα χαοτικό καυγά -που έδειχνε να βρίσκεται υπό έλεγχο- δίνοντας του τεράστιες διαστάσεις.
Το «BN Sports» ταξιδεύει 17 χρόνια πριν, συγκεκριμένα στις 19 Νοεμβρίου του 2004 και σας διηγείται τι ακριβώς συνέβη στον πιο επεισοδιακό αγώνα που άλλαξε την ιστορία όχι μόνο ενός πολλά υποσχόμενου franchise, αλλά και της ίδιας της Λίγκας.
Το… prequel μιας μεγάλης κόντρας
Η σεζόν 2003-2004 χαρίζει στους φίλους του ΝΒΑ μια μοναδική έκπληξη, αφού η δεύτερη εκδοχή των «Bad Boys» κατακτά έναν παλικαρίσιο τίτλο από τη θέση του αουτσάιντερ, κερδίζοντας τους Lakers των Phil Jackson, Kobe Bryant, Shaquille O'Neal, Gary Payton και Karl Malone με 4-1. Το σύνολο του Larry Brown δεν είχε ούτε έναν all-star στο ρόστερ του, αντιθέτως, είχε παίκτες με πάθος και ψυχή που θύμιζαν σε όλους μας πως το Μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα.
Οι Pistons πριν φτάσουν στους Τελικούς, έπρεπε να περάσουν πάνω από την ομάδα που είχε το καλύτερο ρεκόρ στην Ανατολή (61-21), τους Indiana Pacers. Οι αναμετρήσεις τους ήταν γεμάτες ένταση, «μπασκετικό ξύλο» αλλά και αντιαθλητικά χτυπήματα, όπως η αγκωνιά του Ron Artest στο πρόσωπο του Rip Hamilton στο Game 6 της σειράς. Οι Pacers δεν χώνεψαν ποτέ την ήττα τους με 4-2 και μια μεγάλη αντιπαλότητα στο NBA είχε μόλις γεννηθεί.
Το συμβάν
Λίγους μήνες μετά, οι δύο ομάδες τέθηκαν αντιμέτωπες για πρώτη φορά μετά τα επεισοδιακά παιχνίδια των playoffs. Οι Pacers είναι σε εξαιρετική κατάσταση (6-2 ρεκόρ) με τον Artest να τους καθοδηγεί παίζοντας το καλύτερο Μπάσκετ της καριέρας του (24,6π. 6,4ρ. 3,1ασ.). Τα «Πιστόνια» δεν μπορούν να τους ακολουθήσουν και λίγο πριν το τέλος έχαναν μέσα στο σπίτι τους, Palace of Auburn Hills, με διαφορά 15 πόντων.
Η αναμέτρηση είχε πολλά σκληρά μαρκαρίσματα και δεν θύμιζε σε τίποτα αγώνα κανονικής περιόδου. Στα 45.9 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, με το σκορ να είναι 97-82, ένα δυνατό φάουλ του Artest στον Ben Wallace όρισε την έναρξη μιας παρανοϊκής σύρραξης που περιελάμβανε τη συμμετοχή όχι μόνο παικτών, αλλά και οπαδών.
Ο «Big Ben» γυρίζει μαινόμενος προς τον Artest και τον απωθεί στο πρόσωπο. Το γήπεδο «βράζει» και ο ηγέτης των Pacers αποτελεί… κόκκινο πανί, αφού η εριστική συμπεριφορά του στα περσινά playoffs δεν έχει ξεχαστεί. Όλοι επικεντρώνονται στο πως θα ηρεμήσουν τον Wallace, την ίδια στιγμή ο Artest, που παραδοσιακά πρωταγωνιστεί σε τσακωμούς, απομακρύνεται από το περιστατικό και ξαπλώνει επιδεικτικά στη γραμματεία όντας πιο γαλήνιος απ’ ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Οι τόνοι δείχνουν να έχουν πέσει, αλλά εκείνη τη στιγμή ένα ποτήρι μπύρας που προσγειώνεται στο πρόσωπο του -μέχρι τότε- ήρεμου Artest, έρχεται για να πυροδοτήσει τον μεγαλύτερο καυγά που είδαμε ποτέ, μετατρέποντας σε ριγνκ το παρκέ του γηπέδου των Pistons.
Ο θηριώδης φόργουορντ (2.01) των 113ων μυϊκών κιλών τρέχει με μανία προς την κερκίδα ψάχνοντας το δράστη. Τυφλωμένος από την οργή του πετάει στο έδαφος το λάθος άτομο, ουρλιάζοντας του αν πέταξε αυτός τη μπύρα πάνω του. Οι υπόλοιποι φίλαθλοι των γηπεδούχων αγκαλιάζουν τον Artest, άλλοι τον χτυπούν και άλλοι προσπαθούν να τον ακινητοποιήσουν. Τότε δέχεται εξ επαφής κι άλλο ποτήρι μπύρας. Ο Stephen Jackson, θέλοντας να βοηθήσει τον συμπαίκτη του μοιράζει γροθιές σε οποιονδήποτε οπαδό των Pistons βρίσκει στο διάβα του.
Οι υπόλοιποι παίκτες παρασύρονται με τη σειρά τους και σε κάθε γωνιά του γηπέδου πέφτει… ξύλο. Μετά από λυσσαλέα μάχη των φιλάθλων και των ανθρώπων της ασφάλειας με τους Artest και Jackson, οι δύο τελευταίοι απομακρύνονται από το πλήθος κατεβαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί, ο Artest δέχεται νέα επίθεση από δύο οπαδούς που τον πλησιάζουν. Χτυπάει τον έναν και ρίχνοντας τον… νοκ άουτ δίνει νέα διάσταση στο επεισόδιο.
Μετά από αρκετά λεπτά, τα μέλη των Pacers φυγαδεύονται προς τα αποδυτήρια υπό τη βροχή δεκάδων αναψυκτικών. Ο προπονητής τους, Rick Carlisle, δηλώνει: «Εκεί έξω, ένιωθα πως μάχομαι για τη ζωή μου». Το «Malice at the Palace» μεταδίδονταν σε παγκόσμια εμβέλεια και μια από τις εκατομμύρια τηλεοράσεις που πρόβαλε το αποτρόπαιο θέμα ήταν αυτή του Κομισάριου του NBA, David Stern, που αμέσως τηλεφώνησε στο «δεξί του χέρι», Russ Granik, λέγοντας του: «Άνοιξε την τηλεόραση σου. Δε θα πιστέψεις αυτό που βλέπεις».
Όσα ακολούθησαν μετά το επεισοδιακό παιχνίδι
Ο Stern ήταν έντρομος με τα όσα είδε. Είχε αποφασίσει την παραδειγματική τιμωρία των πρωταγωνιστών και σωρεία ριζικών αλλαγών. Αρχικά, οι κυρώσεις που αφορούσαν παίκτες που δημιουργούν καυγάδες έγιναν εξαντλητικές, αυξήθηκε η ασφάλεια του γηπέδου προστατεύοντας τους αθλητές από τους φιλάθλους και τέλος, περιορίστηκαν οι πωλήσεις αλκοολούχων ποτών κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Συνολικά, οι ποινές που επιβλήθηκαν αφορούσαν 9 παίκτες απαγορεύοντας τους τη συμμετοχή σε 146 αγώνες και ζημιώνοντας τους οικονομικά κατά 11 εκατομμύρια δολάρια.
Αναλυτικά:
- Ron Artest (Pacers): έχασε 86 αγώνες και 4,995,000 δολάρια
- Stephen Jackson (Pacers): έχασε 30 αγώνες και 1,700,000 δολάρια
- Jermaine O'Neal (Pacers): έχασε 15 αγώνες (η αρχική ποινή ήταν 25) και 4,111,000 δολάρια
- Ben Wallace (Pistons): έχασε 6 αγώνες και 400,000 δολάρια
- Anthony Johnson (Pacers): έχασε 5 αγώνες και 122,222 δολάρια
- Reggie Miller (Pacers): έχασε 1 αγώνα και 61,111 δολάρια
- Chauncey Billups (Pistons): έχασε 1 αγώνα και 60,611 δολάρια
- Derrick Coleman (Pistons): έχασε 1 αγώνα και 50,000 δολάρια
- Elden Campbell (Pistons): έχασε 1 αγώνα και 48,888 δολάρια
Μέχρι και σήμερα δεν έχει επιβληθεί πιο βαριά τιμωρία -εξαιρώντας τις ποινές για χρήση απαγορευμένων ουσιών- από αυτή του Artest, που δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να είναι ο ίδιος παίκτης. Ακόμα και αν πήρε ένα πρωτάθλημα το 2010 με τους Lakers, σε προσωπικό επίπεδο δεν κατάφερε ποτέ να θυμίσει τον All-Star του 2004 που είχε κερδίσει το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της Λίγκας.
Η ζημία για το franchise των Pacers ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Μετά από καιρό, η καλή ομάδα του Carlisle είχε γίνει ακόμα καλύτερη έχοντας προσθέσει στο δυναμικό της έναν πολύ ταλαντούχο παίκτη, τον Stephen Jackson, για να περιβάλλει τους Artest και O'Neal. Οι τιμωρίες έκοψαν το ρυθμό της και από εκεί που θεωρούνταν κύρια διεκδικήτρια του τίτλου, αποκλείστηκε μόλις στο δεύτερο γύρο των playoffs από τους… Ντιτρόιτ Pistons (!) με 4-2.
Αν ο Artest συγκρατούσε την ψυχραιμία του όταν χτυπήθηκε από το ποτήρι, ή -ακόμα καλύτερα- αν ο John Green δεν το πετούσε ποτέ, πιθανότατα οι Pacers δεν θα χρειαζόντουσαν 9 χρόνια υπομονής για να φτιάξουν ξανά ανταγωνιστική ομάδα (2014 με ηγέτη τον Paul George) και ο Metta Sandiford-Artest, όπως λέγεται σήμερα, ενδεχομένως να απολάμβανε μια πολύ πιο επιτυχημένη καριέρα.
Πάνος Σταμούλης
