Μπορεί η μεγαλύτερη διάκριση της Εθνικής ομάδας στον κόσμο του βόλεϊ να βρίσκεται 34 χρόνια πίσω, όμως η νίκη επί της Σουηδίας και το χάλκινο μετάλλιο στη Γάνδη στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1987 θα μείνουν για πάντα αξέχαστα. Ο Τάσος Τεντζέρης ξαναέζησε την τόσο ξεχωριστή εμπειρία που του Βελγίου και μοιράστηκε μαζί μας το… μυστικό της επιτυχίας!
Σαν σήμερα πριν από 34 χρόνια, 4 Οκτωβρίου του 1987, γράφτηκε με… χάλκινα γράμματα η μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία του ελληνικού βόλεϊ. Αυτή δεν είναι άλλη από την κατάκτηση της τρίτης θέσης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου από την Εθνική ομάδα στη Γάνδη, έπειτα από έναν συναρπαστικό αγώνα κόντρα στη Σουηδία.
Μπορεί το ταξίδι της «γαλανόλευκης» να ξεκίνησε στο πλαίσιο κάποιων αντίξοων συνθηκών, με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να αναγκάζεται να καταλύσει σε ένα… γηροκομείο, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν εμπόδισε τα «παιδιά» του Θανάση Μαργαρίτη από το να φτάσουν στον θρίαμβο. Έπειτα από ένα συναρπαστικό σερί τεσσάρων νικών επί των Τσεχοσλοβακίας, Βουλγαρίας, Ισπανίας και Βελγίου αλλά και τις δύο ήττες από Σουηδία και Σοβιετική Ένωση, η Ελλάδα θα τα έδινε όλα στον μικρό τελικό του τουρνουά.
Εκεί συνάντησε για δεύτερη φορά τους Σουηδούς και τους… έτριξε τα δόντια! Με την αναμέτρηση να κρίνεται στο τάι μπρέικ, όπου η Εθνική έκανε μια εντυπωσιακή ανατροπή από 8-13 σε 16-14, οι «ημίθεοι» όπως αργότερα χαρακτηρίστηκαν ανέβηκαν στο τρίτο σκαλί του βάθρου δίπλα στη φιναλίστ Γαλλία και τη «χρυσή» Σοβιετική Ένωση.
Ο Τάσος Τεντζέρης, ένας εκ των πρωταγωνιστών του γαλανόλευκου θριάμβου, μίλησε αποκλειστικά στο BN Sports για την επιτυχία της Εθνικής και… ξαναέζησε από την αρχή το μαγικό αυτό ταξίδι!
Πως βιώσατε την εμπειρία του να καταλύσετε σε ένα γηροκομείο;
«Η αλήθεια είναι πως και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μας, χρειάστηκε να μείνουμε και σε μέρη υπό χειρότερες συνθήκες. Μέναμε σε ένα γηροκομείο, αργότερα ένα εμπορικό κέντρο χρειάστηκε να μετατραπεί σε γήπεδο προκειμένου να παίξουμε! Όμως η τρέλα και η αγάπη μας για αυτό που κάναμε ήταν τόση πολλή, που εν τέλει δεν μας επηρέαζαν αυτές οι συνθήκες».
Ποια ήταν η δυσκολότερη αντίπαλος που αντιμετωπίσατε;
«Η Βουλγαρία ήταν αρκετά δύσκολη ομάδα. Στην πρώτη από τις δύο αναμετρήσεις με τη Σουηδία θέλαμε να χάσουμε, εγώ για παράδειγμα είχα δηλώσει τραυματίας ενώ δεν ήμουν. Ο προπονητής είχε υπολογίσει πως κάποια στιγμή πιθανόν να βρισκόμασταν στη διεκδίκηση του μεταλλίου με τους Σουηδούς και δεν θέλαμε να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις».
Ποιο ήταν το σκεπτικό της ομάδας στον δρόμο για τον μικρό τελικό;
«Εμείς ήμασταν ευχαριστημένοι μόνο και με το ότι καταφέραμε να φτάσουμε εκεί. Βλέπαμε κάθε παιχνίδι διαφορετικά και το ότι φτάσαμε στους 4 της Ευρώπης, δεν το είχαμε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.
Γενικά ήμασταν χαλαροί, δεν μπορώ να πω ότι αγχωθήκαμε επειδή παίζαμε για να πάρουμε το μετάλλιο και αυτό ίσχυσε και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δηλαδή είχαμε μια πολύ καλή ομάδα, το κλίμα μεταξύ μας ήταν πάρα πολύ καλό και ταυτόχρονα δεν ήμασταν αγχωμένοι».
Ποια ήταν η στάση του προπονητή σας πριν από την αναμέτρηση;
«Σχετικά με το θέμα της ψυχολογίας ο Θανάσης Μαργαρίτης ήταν πάρα πολύ καλός. Γενικά ήταν εξαιρετικός, αλλά ειδικότερα πάνω σε αυτό το θέμα. Ήταν ένας πολύ ήρεμος προπονητής».
Πως θα χαρακτηρίζατε το κλίμα που επικρατούσε μεταξύ των παικτών;
«Ήμασταν μία παρέα. Δεν ήμασταν μια ομάδα, αλλά φίλοι! Για εμένα αυτό είναι το σημαντικότερο στα ομαδικά αθλήματα, το να είσαι μια παρέα με τους συμπαίκτες σου».
Ποιο ήταν το «κλειδί» που οδήγησε την Εθνική στην ανατροπή του 5ου σετ;
«Αρχικά “πιάσαμε” σε κρίσιμα σημεία το… ατού της Σουηδίας, που ήταν ο Μπεν Γκούσταφσον. Ταυτόχρονα ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης βρισκόταν σε μια εξαιρετικά καλή περίοδο, γενικότερα σαν σύνολο ήμασταν σε πολύ καλό επίπεδο αλλά πιστεύω πως εκείνος ήταν ένα “κλικ” πάνω από τους υπολοίπους.
Γενικά πιστεύω πως στις πιο σημαντικές στιγμές παίξαμε καλά και ταυτόχρονα αντιμετωπίσαμε θετικά τον αντίπαλο και ιδιαίτερα τον καλύτερό τους παίκτη, οδηγώντας τον πολλές φορές στο να υποπέσει σε λάθη. Επίσης είχαμε και πολλή υπομονή η οποία ήταν απαραίτητη, λόγω και του παλαιού συστήματος που υπήρχε τότε».
Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη μετά την κατάκτηση του μεταλλίου;
«Δεν υπήρχαν σκέψεις, μόνο τρέλα! Πραγματικά εκείνη την ώρα πετούσαμε στα ουράνια και δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το τι είχε συμβεί, ιδιαίτερα όταν ήρθε η στιγμή να ανεβούμε στο βάθρο με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία εκείνο το διάστημα ήταν η Νο 1 δύναμη στον κόσμο, και τη Γαλλία.
Έναν χρόνο πριν, στον τελικό του Παγκοσμίου, είχαμε δει τη Γαλλία με τη Σοβιετική Ένωση και την επόμενη χρονιά ήμασταν δίπλα τους στο βάθρο»!
Είχατε θέσει κάποιον συγκεκριμένο στόχο πριν από την έναρξη των αγώνων;
«Η αλήθεια είναι πως όχι. Η επιτυχία μας τότε ήταν το ότι καταφέραμε να μπούμε στα τελικά της Ευρώπης τα οποία διαφέρουν από τα τωρινά, αφού έχει αλλάξει το σύστημα. Μόνο και μόνο η πρόκριση ήταν μια επιτυχία και από κει και πέρα παίξαμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα».
Ποια είναι η άποψή σας για την πορεία της Εθνικής στο φετινό Ευρωπαϊκό Κύπελλο;
«Η πορεία της Εθνικής δεν ήταν καλή και οι αιτίες είναι πάρα πολλές. Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει οργάνωση σε αυτό το επίπεδο, ενώ παλαιότερα η Εθνική λειτουργούσε σαν ένα σωματείο.
Δηλαδή σκέψου εμείς κάναμε προπόνηση και κατά την περίοδο του πρωταθλήματος, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, κάτι που πλέον δεν ισχύει. Από την άλλη μου λείπουν κάποιοι παίκτες που να μπορούν να πάρουν την ομάδα πάνω τους, σε κομβικές δηλαδή θέσεις – όχι σαν ονόματα. Αυτή η Εθνική ομάδα δεν είναι για μεγάλα πράγματα, συγγνώμη που το λέω.
Σε καμία περίπτωση δεν τη συγκρίνω με τη δική μας ομάδα γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια αλλά έχουν υπάρξει Εθνικές πολύ καλύτερες από τη σημερινή, όπως για παράδειγμα την εποχή του Γκιούρδα ή του συγχωρεμένου Σαμαρά. Εγώ δεν κρίνω με το αποτέλεσμα, γιατί συμπεριλαμβάνονται πολλές συγκυρίες, αλλά με το βόλεϊ που παίζεται.
Το γεγονός πως στο ελληνικό πρωτάθλημα σε θέσεις – κλειδιά αγωνίζονται ξένοι παίκτες, τα λέει όλα. Για παράδειγμα στον Παναθηναϊκό στη θέση του πασαδόρου αγωνίζεται ένας πολύ καλός παίκτης, αλλά δεν είναι Έλληνας, ή σ’ εκείνη του διαγώνιου και αυτό ισχύει και για τις υπόλοιπες ομάδες».
Ποιος ήταν ο αντίκτυπος που είχε η κατάκτηση του μεταλλίου, ως προς την αντιμετώπιση του αθλήματος από τον κόσμο;
«Το μετάλλιο είχε πολύ θετικό αντίκτυπο στον κόσμο, αλλά δυστυχώς είχε πολύ αρνητικό σε κάποιους παράγοντες. Δεν το εκμεταλλεύτηκαν προκειμένου να ανεβάσουν το άθλημα εκεί που έπρεπε. Απεναντίας υπήρχε ένα άλλο άθλημα την ίδια χρονιά που πήρε χρυσό μετάλλιο, με τους παράγοντες – όπως για παράδειγμα ο κ. Βασιλακόπουλος – να το εκμεταλλεύονται σωστά και να ανεβάζουν το μπάσκετ.
Το άθλημα άρχισε να προβάλλεται στην τηλεόραση και όλος ο κόσμος το παρακολουθούσε, σε αντίθεση με το βόλεϊ. Αυτό ήταν καθαρά θέμα της Ομοσπονδίας και εγώ τους έχω πει πως πραγματικά δεν έκαναν τίποτα προκειμένου να εκμεταλλευτούν την δική μας επιτυχία».
Ξανθίππη Δασκαλάκη
