Πριν από ακριβώς 26 χρόνια ο Ρενέ Χιγκίτα πραγματοποίησε ίσως την τελειότερη ποδοσφαιρική επέμβαση, μια απόκρουση που μετέπειτα έλαβε μυθικές διαστάσεις και απέσπασε τον τίτλο: «Χτύπημα του σκορπιού».
Υπό κανονικές συνθήκες το παιχνίδι στο «Γουέμπλεϊ» ανάμεσα στην οικοδέσποινα Αγγλία και την Κολομβία θα χαρακτηριζόταν ως ρουτινιάρικο και «νερόβραστο». Το μυαλό θα πονούσε από το θέαμα και τα ματοτσίνορα θα δυσκολεύονταν να μείνουν ανοιχτά, ακόμα και αν τους είχαν κρεμάσει μανταλάκια, σκορπίζοντας κύματα ανίας. Κοντολογίς θα είχε αρχειοθετηθεί, πριν καλά-καλά ακουστεί το σφύριγμα της λήξης.
Όπως άλλωστε συμβαίνει σχεδόν πάντα με τα φιλικά, ακόμα και με τους παίκτες που στη συντριπτική πλειονότητα παρουσιάζονται ολίγον ράθυμοι και τεμπέληδες. Κι όμως, ο Ρενέ Χιγκίτα είχε βαλθεί να διαψεύσει τον παραπάνω αφορισμό, χάρη σε μια στιγμή ατόφιας ποδοσφαιρικής μαγείας…
Γόνος πάμφτωχης οικογένειας που τον μεγάλωσε η γιαγιά του, ο πρωταγωνιστής είχε επιλογή να διασχίσει δύο μονοπάτια στη ζωή του. «Το ποδόσφαιρο είναι ο ένας τρόπος να βγεις από το αδιέξοδο. Ο άλλος είναι τα ναρκωτικά», είχε αναφέρει κάποτε και δυστυχώς, περπάτησε όχι μόνο τους ασφαλείς δρόμους, μα αργότερα και τα σκοτεινά μονοπάτια. Ο Λατινοαμερικάνος πορτιέρε, ο οποίος είχε δουλέψει μέχρι και σαν εφημεριδοπώλης προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην, απείχε παρασάγγας από το συμβατικό πρότυπο γκολκίπερ. Προτού καταλήξει να υπερασπίζεται την εστία, τα πρώτα του βήματα τα πραγματοποίησε ως επιθετικός. Κατασταλαγμένος πλέον, αναφορικά με το ποια θέση ταιριάζει στα χνώτα του, επιχείρησε να εκμοντερνίσει τη θέση του γκολκίπερ. Να τρυπήσει τα στεγανά της εποχής.
Συνδυάζοντας το έμφυτο ταλέντο στην εκτέλεση των στημένων φάσεων, την ικανοποιητική τεχνική κατάρτιση και τη μεγάλη αυτοπεποίθηση, συχνά έβγαινε έξω από την εστία και λειτουργούσε σαν λίμπερο. Με αυτόν τον τρόπο, συνεισέφερε ενεργά στην ανάπτυξη της ομάδας. Ουκ ολίγες φορές έπαιξε με τη φωτιά. Τα διάφορα τσαλιμάκια στους αντίπαλους επιθετικούς συχνά εξελίχθηκαν σε εντυπωσιακά highlights, όμως υπήρξαν και στιγμές που η υπέρμετρη σιγουριά του τον πρόδωσε και έγινε αφορμή για χλευασμό. Η πιο χαρακτηριστική φάση εξ αυτών; Η γκάφα στο Μουντιάλ του 1990 στην παράταση του αγώνα Κολομβία-Καμερούν για τους «16», την οποία τιμώρησε ο Ροζέ Μιλά.
Η φουντωτή χαίτη σήμα κατατεθέν, συνοδευόμενη από το ριζοσπαστικό αγωνιστικό στυλ και το εκρηκτικό ταπεραμέντο δεν άργησαν να του χαρίσουν το παρατσούκλι ο «Τρελός».
Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Σεπτεμβρίου 1995. Τα «λιοντάρια» διασταύρωναν τα ξίφη τους στο αγγλικό στολίδι. Από το ζέσταμα ακόμα ο Ιγκίτα στροβιλιζόταν στο χορτάρι σαν δερβίσης. Έδειχνε ανυπόμονος σαν το θηρίο στο κλουβί.
O Τζέιμι Ρέντναπ, ο οποίος τότε έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική Αγγλίας, έβγαλε κάτι ανάμεσα σε σέντρα και σουτ στην περιοχή των φιλοξενούμενων. Όσο η μπάλα συνέχιζε το ταξίδι της στον ουρανό, γινόταν ολοφάνερο ότι θα είχε τροχιά προς την εστία. Ο Κολομβιανός σταρ έμοιαζε εκτός θέσης, με συνέπεια να αρχίζει να ακροπατεί γοργά πίσω προς το τέρμα. Αρκετοί από τους περισσότερους από 15.000 φιλάθλους στις εξέδρες, ίσως να στοιχημάτιζαν πως θα γίνουν μάρτυρες μιας ασύλληπτης γκάφας.
Η αποτυχία καραδοκούσε, εντούτοις λίγες στάλες έμπνευσης και το σταθερό τιμόνι αρκούσαν. Τα γόνατα κόπηκαν και οι παλάμες είχαν μουδιάσει. Η κοινή λογική σήκωσε τα χέρια ψηλά, σε σχήμα φάσκελου, αλλά ο «Τρελός» τους ξεγέλασε άπαντες. Και ακολούθησε κάτι πρωτοφανές!
Πήδηξε στον αέρα, πέταξε σαν πουλί και έδιωξε την μπάλα φέρνοντας τα πόδια από πίσω και προς τα πάνω. Αυτό ήταν! Με μονάχα δύο κινήσεις, σαν αστραπή που χτυπάει δύο φορές μέσα στο σκοτάδι, είχε μόλις δημιουργήσει ένα αλησμόνητο ενσταντανέ!
«Θεέ μου! Έχετε ξαναδεί ποτέ κάτι παρόμοιο στη ζωή σας από έναν τερματοφύλακα;», αναρωτήθηκε έμπλεος ενθουσιασμού ο Άγγλος σπίκερ Ίαν Ντάρκε.
«Δεν έχω αντικρίσει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Δεν νομίζω πως θα διδάξουμε βέβαια τέτοια πράγματα στους τερματοφύλακες μας, παρόλο που ξεσηκώθηκε ο κόσμος», δήλωνε εκστασιασμένος μετά το πέρας της αναμέτρησης ο τεχνικός της Αγγλίας, Τέρι Βέναμπλς.
Η σύλληψη από μια διαφήμιση
Ο φυσικός αυτουργός του αριστουργήματος, ο οποίος αποσύρθηκε σε ηλικία 44 ετών έχοντας αγωνιστεί σε 13 διαφορετικές ομάδες και μετρώντας 448 εμφανίσεις με 44 γκολ (!), εξομολογήθηκε ο 55χρονος σήμερα παλαίμαχος:
«Τους ανθρώπους τους θυμούνται για το σπουδαίο έργο που άφησαν πίσω τους. Συνεχώς βλέπω παιδιά στα πάρκα και τις πλατείες να προσπαθούν να κάνουν ψαλιδάκια με την μπάλα και συνεχώς τους παροτρύνω να το κάνουν και ανάποδα. Το ‘’χτύπημα του σκορπιού’’ δεν ήταν τυχαίο. Ήταν αποτέλεσμα προπόνησης. Εκείνη την μέρα στην Αγγλία, μου δόθηκε η μπάλα που περίμενα για πέντε χρόνια».
Παράλληλα, όσον αφορά την άντληση της απίστευτης έμπνευσης, είχε αποκαλύψει τα εξής: «Κάναμε μία τηλεοπτική διαφήμιση και κάποιο από τα παιδιά έκανε ένα κόλπο με την μπάλα στο στήθος του και πίσω από την πλάτη του. Αποφάσισα λοιπόν να το κάνω και εγώ. Αρχικά, δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει ο κόσμος, αλλά εκείνη τη στιγμή ο σκορπιός βγήκε από μέσα μου».
Από την άλλη πλευρά, ο θόρυβος της ανώμαλης προσγείωσης υπήρξε εκκωφαντικός. Όσο για τη φιλία που ανέπτυξε με τον αρχιερέα των ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ; Σκέτη καταστροφή. Μάλιστα, το 1993, πέρασε τα κάγκελα της φυλακής για μικρό διάστημα, κατηγορούμενος για εμπλοκή σε υπόθεση απαγωγής. Όπως και να έχει, το ανεκτίμητο κληροδότημά του ουδείς μπορεί να το μαγαρίσει.
Παναγιώτης Ιωάννου
