Πέρασαν δύο χρόνια από την ημέρα που η Εβίνα Μάλτση ανακοίνωσε την απόσυρσή της από την αγαπημένη της Εθνική Ελλάδας. Το BN Sports θυμάται και μιλά με το τοτέμ του γυναικείου, ελληνικού μπάσκετ.
Σχετικά Άρθρα
ΗΠΑ: Η πραγματική Dream Team είναι γυναικεία υπόθεση και μετράει 7 διαδοχικά χρυσά μετάλλια!
Dawn Staley: Το «χρυσό» κορίτσι του αμερικανικού μπάσκετ από τρία διαφορετικά πόστα!
Τρεις μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η κορυφαία Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια όλων των εποχών παρέλαβε από τα χέρια του Θοδωρή Παπαλουκά το έπαθλο «Αθλητικής Προσφοράς και Ήθους», στο πλαίσιο εκδήλωσης του ΠΣΑΤ, και βρήκε την ευκαιρία να ανακοινώσει την απόφασή της να κρεμάσει μια και καλή τα μπασκετικά της παπούτσια.
Που βρίσκεται όμως η Εβίνα Μάλτση σήμερα και πως ήταν η μετάβαση από τον πρωταθλητισμό στη νέα της καθημερινότητα; Το BN Sports μίλησε μαζί της με αφορμή την συμπλήρωση δύο ετών από την απόσυρσή της από τους κόλπους της Εθνικής.
«Το πρώτο διάστημα ήταν σίγουρα πολύ δύσκολο. Για κάποιον που κάνει πρωταθλητισμό το να γυρίσει σελίδα και να προσπαθήσει να βρει κάτι που θα του χαρίσει τέτοια συναισθήματα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το καλό με εμένα είναι ότι είμαι αρκετά συνειδητοποιημένη και ήξερα τι με περιμένει. Σήμερα είμαι στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, στο πρόγραμμα ανάπτυξης των κοριτσιών και παράλληλα εκτελώ χρέη προπονητή στην Antetokounbros Academy, οπότε η μετάβαση με βρήκε σε ένα άλλο πόστο, αλλά μέσα στον χώρο, στον οποίο ήθελα να παραμείνω. Η πανδημία δεν μας επέτρεψε να κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά είμαστε έτοιμοι για την επόμενη ημέρα» είπε, προτού συμπληρώσει: «Αυτό που έλεγα πάντα στον εαυτό μου και αυτό που λέω και στα παιδία που ακολουθούν είναι να τολμήσουν να κάνουν όνειρα. Τα όνειρά τους να μην έχουν ταβάνι και η σκληρή δουλειά θα τους ανταμείψει πάντα».
H διαδρομή δύο δεκαετιών και κάτι
Πολλοί την αποκαλούν «θηλυκό Γκάλη», όμως η πορεία 23 ετών που διέγραψε στα παρκέ η Εβίνα Μάλτση δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα κατορθώματα κανενός. Ξεκινώντας από τη Γουμένισσα του Κιλκίς σε ηλικία 12 ετών και φτάνοντας μέχρι το Connecticut και το WNBA κατάφερε να γίνει μια θρυλική μορφή του ελληνικού μπάσκετ συνολικά, όχι μόνο του γυναικείου, αφού όπως η ίδια είχε δηλώσει πριν από μερικά χρόνια στο περιθώριο ενός All Star Game «το μπάσκετ είναι ενιαίο».
Από την ιδιαίτερη πατρίδα της μέχρι το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου μεσολάβησαν πολλοί σταθμοί, εντός και εκτός συνόρων. Μέγας Αλέξανδρος, ΜΕΝΤ, Παναθηναϊκός, Θέλτα Βίγο, Σαραγόσα, Μπουρζ, Connecticut Sun, Θιουδάδ Ρος Κασάρες, USK Πράγας, Πολκοβίτσε, Καϊσερί, Χόμεντ Αντάκια Μπελεντίγε, Άδανα Σπορ, Ολυμπιακός και ΖΤΕ ΝΚΚ. Σε όλες αυτές τις ομάδες έπαιξε με την ίδια σοβατότητα και με απόλυτο επαγγελματισμό. Στην τροπαιοθήκη της έχει ένα double με το «τριφύλλι» (2000) και άλλα δύο με τις «ερυθρόλευκες» (2017, 2018). Ακόμα, το 2007 αναδείχθηκε Κυπελλούχος Γαλλίας και την επόμενη σεζόν (2008) κατέκτησε SuperCup, Πρωτάθλημα και Κύπελλο στην Ισπανία. Ακολούθησαν επιπλέον δύο Πρωταθλήματα (2009, 2011) και ισάριθμα Κύπελλα στην Τσεχία (2010, 2011).
«Κοιτώντας πλέον από έξω προς τα μέσα, συνειδητοποιώ ότι πέτυχα πολλά περισσότερα από όσα είχα ποτέ ονειρευτεί, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιώ ότι πέτυχα και πολύ λιγότερα από όσα θα μπορούσα. Αυτό είναι όμως κάτι που ποτέ δεν μπορείς να αντιληφθείς όσο βρίσκεσαι μέσα στο ταξίδι σου», αναφέρει έχοντας πλέον πάρει απόσταση και έχοντας κάνει τον απολογισμό της.
Το κεφάλαιο Εθνική Ομάδα
Τόσες ομάδες, τόσες επιτυχίες, όμως η Μάλτση δεν ταυτίστηκε με κανένα χρώμα τόσο, όσο με τα «γαλανόλευκα». Πάντα, όταν έπαιζε για το εθνόσημο η αγάπη και το πάθος της ξεχείλιζαν. Εξάλλου η Εβίνα είναι η τρίτη σκόρερ όλων των εποχών των εθνικών ομάδων, ανδρών και γυναικών, πίσω μόνο από τον «δράκο» Παναγιώτη Γιαννάκη (5.301 πόντοι) και τον «γκάνγκστερ» Νίκο Γκάλη (5.129 πόντοι).
Η πρώτη της εμφάνιση με την Εθνική Γυναικών έγινε στις 25 Απριλίου του 1998, σε ένα φιλικό με τη Ρουμανία, στο οποίο η Ελλάδα επικράτησε με 73-55. Η παρθενική της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε στην Αθήνα το 2004. Παρότι οικοδέσποινες κατακτήσαμε την 7η θέση, με την Μάλτση να είναι τρίτη σκόρερ στο τουρνουά με 20.9 πόντους κατά μέσο όρο. Η χρονιά της Μάλτση, αλλά και της επίσημης αγαπημένης, ήταν αναμφίβολα το 2009. Η Εθνική Γυναικών κατέκτησε την 5η θέση στο Eurobasket Women που διεξήχθη στη Λετονία. Η χαρά για την Εβίνα ήταν διπλή, μιας και εκείνη αναδείχθηκε MVP της διοργάνωσης, κάτι που είναι εντελώς ασυνήθιστο για αθλητές και αθλήτριες που δεν φτάνουν μέχρι τον τελικό. Το γεγονός ότι ήταν πρώτη σκόρερ και πρώτη σε κλεψίματα, της εξασφάλισε όμως αυτή την ατομική διάκριση.
Οκτώ χρόνια αργότερα, το 2017, τα «γαλανόλευκα» κορίτσια υπερέβαλαν εαυτόν και έφτασαν στην μεγαλύτερη επιτυχία τους, μέχρι και σήμερα, κατακτώντας την 4η θέση στο Eurobasket του 2019 στην Τσεχία.
Συνολικά έχει πάρει μέρος στα Eurobasket το 2005, το 2007, το 2009, το 2011, το 2017 (αναδεικνυόμενη μέλος της καλύτερης πεντάδας και το 2009 και το 2017) και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα το 2010 και το 2018.
«Ξεχωρίζω κάθε μου συμμετοχή με την Εθνική Ομάδα. Το να αγωνίζομαι με το εθνόσημο ήταν ό,τι πιο ιερό. Πιο συγκεκριμένα ξεχωρίζω τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, το 2009 στη Λετονία που πετύχαμε για τότε την πρώτη μεγάλη διάκριση και μετά φυσικά το 2017 που βγήκαμε τέταρτες στην Ευρώπη και αγγίξαμε το δικό μας ταβάνι», είπε η Μάλτση στο BN Sports όταν ρωτήθηκε για τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας της.
Όμως, ο δρόμος δεν ήταν πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα: «Επώδυνη ήταν κάθε στιγμή που ήμουν τραυματίας και δεν μπορούσα να αγωνιστώ. Νομίζω πως για κάθε αθλητή αυτή είναι η χειρότερή του στιγμή. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που έχουν σημαδέψει και με έχουν στεναχωρήσει βαθιά, πάλι με την Εθνική Ομάδα. Υπάρχουν παιχνίδια που θα ήθελα πολύ να ξαναπαίξω και να αλλάξω το αποτέλεσμα. Έχοντας όμως τελειώσει το ταξίδι, βλέπεις ότι ακόμα και οι ήττες έχουν πολλά να σου προσφέρουν, οπότε οι στιγμές των τραυματισμών και της αγωνιστικής αποχής είναι σίγουρα οι χειρότερες».
Αν γύριζε πίσω ο χρόνος
Τα χιλιόμετρα πολλά, οι χαρές και οι λύπες έντονες, η αποδοχή του κόσμου καθολική. Μετανιώνει όμως για κάτι η Εβίνα Μάλτση; Αν γύριζε το χρόνο πίσω θα έκανε κάτι διαφορετικά;
«Βλέποντας τα πράγματα από μια εντελώς διαφορετική οπτική πλέον και κρίνοντας όλη αυτή την πορεία με ένα πιο ώριμο μάτι, σίγουρα θα επέστρεφα στο WNBA. Όταν αγωνίστηκα εκεί είχα την ευκαιρία να το κάνω, αλλά δεν το έπραξα για προσωπικούς λόγους. Αυτό είναι κάτι που θα αλλάζα σήμερα. Ίσως ακόμα να είχα πάει στη Ρωσία, στη Σπάρτακ Μόσχας, η οποία εκείνη τη χρονιά κατέκτησε τα πάντα. Δηλαδή θα είχα μια Euroleague στο βιογραφικό μου. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που θα άλλαζα. Δεν μετανιώνω όμως για τις επιλογές μου, ξέρω για ποιο λόγο τις έκανα».
Όσο για τα παιχνίδια που θα ήθελε να ξαναπαίξει για ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, αυτά έχουν «γαλανόλευκο» φόντο: «Τα παιχνίδια που θα ήθελα να ξαναπαίξω είναι το 2017 (σσ. στο Eurobasket Women) με το Βέλγιο, που εμάς μας βύθισε στην τέταρτη θέση και το Βέλγιο κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο. Δεν πιστεύω ότι ήμασταν καλύτερη ομάδα, αλλά πάντα ελπίζω σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, γιατί ένα μεγάλο απωθημένο μου είναι ένα μετάλλιο με την Εθνική Ομάδα. Τίποτα άλλο. Και αργότερα ίσως το παιχνίδι με τη Νιγηρία, το 2018 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που χάσαμε με ένα πόντο στο τέλος και αν είχαμε κερδίσει θα είχαμε περάσει στους "8" και θα είχαμε την ευκαιρία να προχωρήσουμε λίγο παραπάνω».
Η δική της Dream Team
«Σίγουρα η Diana Taurasi και η Sue Bird. Eίναι μακράν οι αγαπημένες μου παίκτριες, γωριζόμαστε και προσωπικά, οπότε σίγουρα θα ήθελα να είμαι μαζί τους. Θα αποφύγω τις ελληνίδες για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Θα ξεχωρίσω από τις συμπαίκτριές μου την Katie Douglas, αλλά για να επανέλθω στα εγχώρια, η αγαπημένη μου ομάδα ήταν πάντα οι συμπαίκτριές μου στην Εθνική Ομάδα, τις οποίες θα επέλεγα πάντα, απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα».
Όσο για τον προπονητή; «Θα επιλέξω τον Κώστα Μίσσα. Είναι γνωστό ότι υπήρξε μέντοράς μου για μία εξαετία. Είναι ο προπονητής που με βοήθησε να αλλάξω επίπεδο. Και εμένα και τις συμπαίκτριές μου στην Εθνική τότε, οπότε δικαιωματικά του αξίζει αυτό».
Βασιλική Καραμούζα
www.bnsports.gr
