Μία μέρα σαν σήμερα, 17 χρόνια πριν, γνωρίζοντας πως αποτελεί τη μοναδική έξοδο κινδύνου για την αγαπημένη του «Ένωση», εγκατέλειψε όχι μόνο την Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά και την ποδοσφαιρική του καριέρα εν γένει, μόλις στα 31 του χρόνια.
Αναλαμβάνει την προεδρία της και ξεκινά μία δεύτερη θητεία -από διαφορετικό πόστο- που μπορεί να μην την είχε προβλέψει, αλλά σίγουρα την είχε ονειρευτεί, αφού όταν είχε ερωτηθεί τρία χρόνια πριν για το πώς βλέπει τον εαυτό του μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, είχε απαντήσει:
«Θα ήθελα να έχω πολλά λεφτά και να αγοράσω την ΑΕΚ».
Από τα κάγκελα της «Σκεπαστής» μέχρι τα επίσημα του ΟΑΚΑ άλλαξαν πολλά
Μπορεί να είχαν περάσει μόλις 5,5 χρόνια από τον εμβληματικό πανηγυρισμό του Ντέμη Νικολαΐδη στα κάγκελα της «Σκεπαστής», αλλά η ΑΕΚ σε τίποτα δεν θύμιζε την ομάδα εκείνου του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Το Νίκος Γκούμας δεν υπήρχε πλέον. Τα οικονομικά της ομάδας την είχαν φέρει ένα «βήμα» πριν από το χείλος του γκρεμού, ενώ και ο ίδιος δεν κυλιόταν πλέον μες τις λάσπες με τα «κιτρινόμαυρα», αλλά στεκόταν στα ατσαλάκωτα επίσημα του ΟΑΚΑ.
Τα μόνα που είχαν μείνει να θυμίζουν εκείνες τις περιόδους ήταν το έμβλημα, τα χρώματα και τα χρέη. Από τις 420.000 για τον «ξεχασμένο»
Μετά τη σκοτεινή -σε κάθε επίπεδο- περίοδο του Μάκη Ψωμιάδη, η ΑΕΚ βαδίζει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια. Βουτηγμένη σε οφειλές που ξεπερνούν τα 105 εκατομμύρια ευρώ αναζητά μία λύση. Μία τρελή λύση για την ακρίβεια, η οποία έρχεται από τον ίδιο «τρελό» που αρνήθηκε πριν 9 χρόνια τα δισεκατομμύρια του Ολυμπιακού για χάρη της παιδικής του αγάπης.
Με μία ομάδα επιχειρηματιών πλάι του αποτελούμενη από τον Τάκη Κανελλόπουλο, τον Γιώργο Κιντή, τον Πέτρο Παππά, τον Γκίκα Γκούμα, τον Νίκο Κούλη και τον Νάσο Θανόπουλο, σχηματίζει την «Ένωση 1924» και ως μπροστάρης από τη θέση του προέδρου ξεκινά ένα πλάνο επιβίωσης για την ΑΕΚ.
Το ίδιο πλάνο κερδίζει μεγάλες «μάχες» στις δικαστικές αίθουσες και παράλληλα πείθει τον κόσμο να σταθεί πλάι της και στο γήπεδο.
Σε ένα πρωτοφανές κάλεσμα, οι οπαδοί της «Ένωσης» καταρρίπτουν το ρεκόρ των 8.500 καρτών διαρκείας από το 1999, μέσα σε πέντε μόλις μέρες και ανοίγουν τον δρόμο για την ιστορική προσέλευση 45.000 περίπου «Ενωσιτών» σε ένα άοσμο σε άλλες περιόδους ΑΕΚ-Καλλιθέα στο ΟΑΚΑ.
Η συσπείρωση του κόσμου, η πίστη στο ρομαντικό αποδίδει καρπούς, ακόμη κι αν η ΑΕΚ βαδίζει με «μπαλωμένο» ρόστερ.
Πρωταθληματική πορεία χτισμένη πάνω σε «συντρίμμια»
Πριν ακόμη αναλάβει ο Ντέμης Νικολαΐδης πόστο στο ΔΣ της ΑΕΚ, έχει φροντίσει να επενδύσει πολλά δικά του χρήματα για τη σωτηρία της ομάδας -πάνω από 3,5 εκατομμύρια ευρώ- ενώ παράλληλα έχει πείσει ανθρώπους της εμπιστοσύνης του, να ενισχύσουν τη νέα προσπάθεια.
Ο Ίλια Ίβιτς αναλαμβάνει χρέη τεχνικού διευθυντή, ενώ ο μεγάλος Φερνάντο Σάντος γίνεται ο «αρχιτέκτονας» της ΑΕΚ, με ρήτρα αποδέσμευσης αν η ομάδα πτωχεύσει, δείγμα της αβεβαιότητας που υπήρχε γύρω από τον σύλλογο.
Με τη συνδρομή των παραπάνω, πείθει δύο από τις πιο ηγετικές φυσιογνωμίες της ομάδας, τον Νίκο Λυμπερόπουλο και τον Κώστα Κατσουράνη, όχι μόνο να παραμείνουν στο ρόστερ, αλλά να μη διεκδικήσουν τα οφειλόμενά τους, όπως έπραξαν και οι πρωταθλητές Ευρώπης, Βασίλης Λάκης, Θοδωρής Ζαγοράκης, Μιχάλης Καψής, που αποχώρησαν από τον σύλλογο.
Με μερικές ποιοτικές προσθήκες, όπως ο Μπρούνο Άλβες και ο Πάουλο Ασουνσάο, με κάποιους ανέλπιστους σταρ, όπως ο Αλεχάντρο Σοάρες, αλλά και πιστούς στρατιώτες, όπως ο Νίκος Κωστένογλου και ο Νίκος Γεωργέας, η ΑΕΚ διάγει πορεία πρωταθλητισμού. 
Χρειάστηκε να φτάσει στην 15η αγωνιστική του πρωταθλήματος για να γνωρίσει τι σημαίνει ήττα (15 Ιανουαρίου 2005 με 2-1 από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς), μέχρι να ηττηθεί ξανά σε ένα από τα πιο επεισοδιακά παιχνίδια της σύγχρονης ιστορίας της απέναντι στον Ιωνικό.
Ήταν 8 Μαΐου του 2005, όταν ο Αντώνης Νατσούρας και οι «αδιάφοροι» Νικαιώτες, έδωσ
Κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά…
Η πορεία του Ντέμη Νικολαΐδη λίγο έφτασε να εξελιχθεί στο απόλυτο success story το 2008, όταν η ΑΕΚ είδε το πρωτάθλημα να φεύγει μέσα από τα «χέρια» της στις αίθουσες του CAS.
Έκτοτε, δεν μπόρεσε να ξαναμπεί στις «ράγες» στρώνοντας ήδη από εκείνο το χρονικό διάστημα, τον δρόμο προς τον υποβιβασμό του 2013.
Είναι σαφές πως η περίοδος της προεδρίας του Ντέμη Νικολαΐδη είχε την κατάληξη ενός μεγάλου έρωτα. Από τον απόλυτο ενθουσιασμό, στις έντονες προστριβές και εν τέλει στο αγεφύρωτο χάσμα που έφερε τη ρήξη.
Θετικό ή αρνητικό πρόσημο είναι δύσκολο να μπει. Κι αν το πηλίκο στις 2 Νοεμβρίου του 2008 που ήρθε η παραίτηση από την προεδρία δεν είναι το επιθυμητό, ποιος μπορεί να σβήσει την εικόνα ενός «σαπιοκάραβου» που έφτασε ένα βήμα από το πρωτάθλημα;
Μπορεί να οριστεί τιμή στη νίκη επί της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης, Μίλαν, το 2006 ή στο ντελίριο της μεγαλειώδους νίκης με 4-0 απέναντι στον Ολυμπιακό στην πορεία προς το χαμένο πρωτάθλημα του 2008;
Με την ΑΕΚ και τον Ντέμη Νικολαΐδη να έχουν προχωρήσει τη «ζωή» τους, ο καθένας κρατά τα κομμάτια που επιθυμεί.
Είτε τη σπίθα που άναψε τη φλόγα της αποχώρησης, είτε τη σπίθα που έδωσε ξανά ζωή -για όσο κράτησε- στο μέσαιο γράμμα της λέξης ΑΕΚ, που αντιπροσωπεύει το «Ένωσις».
Όμως, και για τη μία, και για την άλλη πλευρά, θα υπάρχει πάντα το τραγούδι μιας εποχής, για να επαναφέρει στις «ράγες» όποια από τις δύο χάνει το πραγματικό νόημα...
Φάνης Τσοκανάς
