Μετρώντας αντίστροφα για τον τελικό της 47ης διοργάνωσης του Copa America, που διεξήχθη με καθυστέρηση ενός έτους λόγω πανδημίας, το «BN Sports» φέρνει στην επιφάνεια αλησμόνητες στιγμές προγενέστερων τελικών της διοργάνωσης!
Η φαντασμαγορική παράσταση του Ριβάλντο!
Με τον ιδανικότερο τρόπο αποχαιρέτησε τη χιλιετία το 1999 η «σελεσάο», η οποία υπέταξε την Ουρουγουάη με 3-0 ( πολυνίκη του θεσμού με 15 κατακτήσεις) σε ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό υπερθέαμα. Η χώρα του… καφέ με μια πλειάδα αστέρων στο ενεργητικό της (Ρομπέρτο Κάρλος, Καφού, Ρονάλντο) και τον Ριβάλντο… μαέστρο της ορχήστρας έκανε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική να… χορεύει σάμπα.
Ο «Ρίμπο» με άπιαστη κεφαλιά σημειώνει το 1-0 (20’). 27ο λεπτό. «Μυθικό» πέταγμα της μπάλας, αψεγάδιαστη λόμπα, 2-0 με φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κατόχου της «Χρυσής Μπάλας» για το 1999. Το… κερασάκι στην τούρτα βάζει ο Ρονάλντο με εξαιρετικό σουτ που καταλήγει στον ουρανό της αντίπαλης εστίας (46’).
Το θαύμα της Βολιβίας
Σε πάτρια εδάφη έμελλε να γράψει τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας της η Βολιβία που στέφθηκε πρωταθλήτρια για μια και μοναδική φορά έως σήμερα το μακρινό 1963. Οι Βολιβιανοί στον πιο τρελό τελικό όλων των εποχών σόκαραν την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινή γνώμη και επικράτησαν με 5-4 της Βραζιλίας. Οι γηπεδούχοι άνοιξαν το σκορ με τον Ουγκάρτε (15’).
Μάλιστα, λίγο μετά ο Καμάτσο με κοντινό πλασέ ανέβασε το δείκτη του σκορ στο 2-0. Ωστόσο, η «σελεσάο» σε διάστημα τριών λεπτών έφερε το παιχνίδι στα ίσια. Αρχικά μείωσε σε 2-1 με τον Μάρκο Αντόνιο (26’), ενώ ο Aλμίρ (28’) διαμόρφωσε το 2-2 που ήταν και σκορ ημιχρόνου. Στο δεύτερο μέρος ο… συνήθης ύποπτος Ουγκάρτε «χτύπησε» ξανά (58’) και έδωσε εκ νέου προβάδισμα στην ομάδα του. Μάλιστα, πριν προλάβουν να κοπάσουν οι πανηγυρισμοί οι αμφιτρύωνες έφτασαν στο 4-2 με «δράστη» τον Γκαρσία (62’).
Τότε οι περισσότεροι πίστευαν πως δεν υπήρχε επιστροφή, όμως λογάριαζαν χωρίς τον Φλάβιο, ο οποίος με ένα αριστοτεχνικό φάουλ (63’) σημείωσε σε πρώτη φάση το 4-3 και ύστερα με μια βολίδα από μακρινή απόσταση έγραψε το 4-4 (66’). Τελικά ο Αλκοσέρ ήταν ο …από μηχανής θεός, καθώς ευστόχησε από την άσπρη βούλα και διαμόρφωσε το τελικό 5-4 σε κλίμα παροξυσμού που επικρατούσε από τους 25.000 φιλάθλους της «πράσινης».
Ένα γκολ που έμεινε στην αιωνιότητα!
Η Ελλάδα, είχε μπει στην Ευρωζώνη, ενώ την αποφράδα ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου πάνω από 2900 άτομα χάνουν τη ζωή τους στις τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο κόσμος ήταν αρκετά διαφορετικός τότε, το 2001. Τόσα χρόνια πριν πρέπει να γυρίσουμε για να ανασύρουμε από τη μνήμη μας τη μόνη κατάκτηση της Κολομβίας.
Όπως και το 1963 τελικά η κούπα κατέληξε στα χέρια των διοργανωτών. Στο τελικό της 29ης Ιουλίου Κολομβία και Μεξικό διασταύρωσαν τα ξίφη τους με φόντο το βαρύτιμο τρόπαιο. 65ο λεπτό. Ύστερα από εκτέλεση φάουλ, ο 25χρονος τότε αμυντικός Ιβάν Κόρδοβα σηκώνεται ψηλότερα από όλους και παίρνει τη γυριστή κεφαλιά, ο αντίπαλος γκολκίπερ μένει εμβρόντητος και παρακολουθεί την πορεία της μπάλας μέχρις ότου να καταλήξει στην αριστερή γωνία.
Ο χρόνος παγώνει. Ο σκόρερ τρέχει εκστασιασμένος να πανηγυρίσει, αδρεναλίνη στο 200, όλοι οι παίκτες αγκαλιασμένοι, ένα κουβάρι. Ένα γκολ (το μόνο που πέτυχε στο τουρνουά) αρκούσε για να μετατρέψει έναν άσημο και άγνωστο έως τότε ποδοσφαιριστή στο ευρύ κοινό σε εθνικό είδωλο…
Η «εκδίκηση» της Βραζιλίας
Το τοπίο μοιάζει οικείο. Ένα κύμα αναμνήσεων κατακλύζει το μυαλό των παλαιότερων… Τότε ήταν o Καμάτσο, ο Ουγκάρτε, o Καστίγιο, ο Μινουάνο, ο Ντα Σίλβα, ο Αντόνιο και τόσο άλλοι. Τώρα είναι ο Ρονάλντο, ο Ντούνγκα,ο Εντμούντο και ο Ετσεβέρι Βάργκας. 34 χρόνια μετά, το 1997, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μόνο που τώρα στην ποδοσφαιρική σκηνή υπάρχουν 22 διαφορετικοί πρωταγωνιστές. Βραζιλία και Βολιβία έχουν φτάσει χέρι-χέρι μια «ανάσα» από το κύπελλο.
Όμως τώρα ο επίλογος θα είναι διαφορετικός. Το πάθημα για την «επίλεκτη» έγινε… μάθημα: 3-1 με σκόρερς τους Εντμούντο (40’), ο Σάντσεζ είχε ισοφαρίσει προσωρινά σε 1-1 (45’), Ρονάλντο (79’) Ζε Ρομπέρτο (90’) στο «Χερνάντο Σίλες» και «αντίο» στα όνειρα των διοργανωτών για …ριπίτ. Ο Χορχέ Νιέβες σφυρίζει για τελευταία φορά. Ο Μάριο Ζαγκάλο και η Βραζιλία αναδεικνύονται πρωταθλητές για πέμπτη φορά και πρώτη μακριά από τo σπίτι τους.
Όταν ο Αντριάνο «έκλεψε» το τρόπαιο μέσα από τα χέρια της Αργεντινής
Το ρολόι δείχνει 92:30. Η Αργεντινή προηγείται 2-1 της Βραζιλίας. Η άμμος στην κλεψύδρα λιγοστεύει και ο κλοιός σφίγγει επικίνδυνα. Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να αποτρέψει το μοιραίο… Η μπάλα φτάνει στη κατοχή του Αντριάνο μέσα στη μεγάλη περιοχή και αυτός εξαπολύει έναν κεραυνό γράφοντας το 2-2.
Ο τελικός του 2004 κατόπιν του ανύδρου έξτρα ημίωρου της παράτασης, θα οδηγηθεί στη… ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι. Εκεί ο Ζούλιο Σέζαραρχικά απέκρουσε το πέναλτι του Ντ’Αλεσάντρο. Στη συνέχεια, ο Χάιντσε έστειλε την μπάλα ψηλά άουτ. Στον αντίποδα, οι αντίπαλοι ήταν αλάνθαστοι και με την εύστοχη εκτέλεση του Ντο Σάντος γεύτηκαν το… νέκταρ του θριάμβου. Στο Περού λοιπόν, θα επισφραγιστεί η παντοκρατορία της, αφού για δεύτερη φόρα θα επαναλάβει το ανδραγάθημα του 1997, δηλαδή να κατέχει ταυτόχρονα το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Copa America.
To τελευταίο αργεντίνικο... τανγκό
Το ημερολόγιο γράφει 4 Ιουλίου 1993. Αργεντινή-Μεξικό Η μεγάλη μέρα έφτασε. 40.000 και πλέον φίλαθλοι των δύο ομάδων συρρέουν στο εμβληματικό στάδιο «Μονουμεντάλ» του Εκουαδόρ για να παρακολουθήσουν τη μεγάλη μάχη. Το πρώτο ημίχρονο κυλά χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Βρισκόμαστε στο 63’. Ο Ραμίρεζ πηγαίνει χαλαρά σε μια διεκδικούμενη μπάλα. Ο Μπατιστούτα ορμάει και με ατσάλινη αποφασιστικότητα κερδίζει την μπάλα, εισβάλλει στη μεγάλη περιοχή, πλασάρει και κάνει το 1-0.
Η χαρά τους παρ’ όλα αυτά έμελλε να διαρκέσει για μόλις τέσσερα λεπτά. Ο Ρομπέρτο Άλβες βρίσκεται απέναντι από τον Γκοικοετσέα τον περνάει και ο τελευταίος πέφτει στα πόδια του και τον ανατρέπει. Ο «άρχοντας» της συνάντησης υποδεικνύει ακαριαία την άσπρη βούλα. Ο Γκαλίντο παίρνει φόρα και με ολύμπια ψυχραιμία στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Το Μεξικό ισοφαρίζει. Αλλά ο «Μπατιγκόλ» δεν είχε πει την τελευταία του λέξη… Με εξαιρετική ντρίμπλα προσπέρνα τον προσωπικό του αντίπαλο και με ένα υποδειγματικό πλασέ σημαδεύει την απέναντι γωνία (74’). Ένα πραγματικό ρεσιτάλ προσωπικότητας! Η «αλμπισελέστε» σηκώνει για δέκατη τέταρτη και ύστατη φόρα το πολυπόθητο τρόπαιο ψηλά στον ουρανό!
Παναγιώτης Ιωάννου
