Όπως ήταν το σύστημα τότε η τελική τετράδα γινόταν σε μία χώρα. Επιλέχτηκαν δύο πόλεις του Βελγίου, Βρυξέλλες και Αμβέρσα. Οι τέσσερις ομάδες που είχαν προκριθεί ήταν η γεμάτη δύναμη και εμπειρία Σοβιετική Ένωση που απέκλεισε εύκολα την Γιουγκοσλαβία στον προημιτελικό, η τεχνική Ουγγαρία που χρειάστηκε τρίτο αγώνα για να ξεπεράσει το εμπόδιο της Ρουμανίας, το Βέλγιο του Ράϊμοντ Γκέταλς που είχε συνθέσει ένα σπουδαίο σύνολο, με τους Πολ Βαν Χιμστ και Βίλφριντ Βαν Μουρ, που ήταν ο μεγάλος άτυχος στον δραματικό προημιτελικό με την φιναλίστ του Μουντιάλ 1970, Ιταλία, καθώς έσπασε το πόδι του και δεν συμμετείχε στα τελικά.
Φυσικά υπήρχε και η Δυτική Γερμανία του Χέλμουτ Σεν, η πληρέστερη ομάδα που παρουσίασε η Nationalmannschaft στο διεθνές στερέωμα . Ένα συγκρότημα που συνδύαζε το ταλέντο, την πειθαρχία και την φαντασία των παικτών της πάνω στις σύγχρονες επιταγές του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου.
Όμως, το γερμανικό ποδόσφαιρο περνούσε βαθιά κρίση εκείνη τη χρονιά, καθώς σπαρασόταν από ένα τεράστιο σκάνδαλο δωροδοκίας που ενέπλεκε τις μισές ομάδες της Bundesliga και δεκάδες παίκτες, κάποιοι εκ των οποίων ήταν βασικά στελέχη της εθνικής ομάδας και της Σάλκε (Φίσερ, Ρούσμαν, Λίμπουντα, Φίσερ), γεγονός που ανάγκασε τον Σεν να μην τους υπολογίζει για τη διοργάνωση. Αυτό το στοιχείο λειτούργησε ευεργετικά, καθώς η ομάδα στηρίχτηκε στα δύο "θηρία" της εποχής. Την Μπάγερν Μονάχου και την Μπορούσια Μένχενγκλάντμπαχ.
Η πρώτη γερμανική νίκη στο Γουέμπλεϊ!
Όλοι οι οιωνοί λειτουργούσαν υπέρ της Δυτικής Γερμανίας καθώς από τα προκριματικά κιόλας αποκλείστηκε η Ολλανδία (από την Γιουγκοσλαβία), η Πορτογαλία (από το Βέλγιο), η Ισπανία (από την ΕΣΣΔ) και η Τσεχοσλοβακία (από την Ρουμανία), ενώ η αρμάδα του Σεν προκρίθηκε πανηγυρικά με θύμα την Αγγλία του Σερ Αλφ Ράμσεϋ σε μία απολαυστική παράσταση των "Πάντσερ" στο Ναό του ποδοσφαίρου, τον Απρίλιο του '72, μπροστά σε 100.000 Άγγλους οπαδούς.
Η νίκη με 3-1 στο Γουέμπλεϊ είχε ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς οι Γερμανοί έπαιρναν τη ρεβάνς για την ήττα τους στον δραματικό τελικό του Μουντιάλ '66, στον ίδιο τόπο, με αντιπάλους αυτούς που τους νίκησαν σε δυο παγκόσμιους πολέμους. Ήταν η βραδιά που έλαμψε η ποδοσφαιρική κλάση δύο εμβληματικών παικτών. Η ηγετική φυσιογνωμία του Φραντς Μπεκενμπάουερ από τη θέση του λίμπερο έδεσε αρμονικά με τις πλαγιοκοπήσεις του Γκίντερ Νέτσερ.
Οι εκρηκτικές επελάσεις του, ο αέρινος καλπασμός του και η ξανθιά χαίτη που... φώτιζε κάτω από τους προβολείς του μεγαλοπρεπούς Ναού του ποδοσφαίρου απέδειξαν γιατί τότε ήταν το είδωλο μιας εποχής, όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές αρετές του, αλλά και για την έντονη κοινωνική ζωή του που συμπλήρωναν και κάποιες λογοτεχνικές ανησυχίες. Μία πολυσχιδής προσωπικότητα που όμως δεν έμελλε να γράψει πολλές σελίδες στο βιβλίο του ποδοσφαίρου.
Τον Ιούνιο του '72, οι τέσσερις φιναλίστ θα διεκδικούσαν το τέταρτο Κύπελλο Εθνών Ευρώπης όπως ήταν τότε η επίσημη ονομασία του EURO. Στον πρώτο ημιτελικό, είχαμε σύγκρουση ανατολικού μπλοκ στο " Εμίλ Βερσέ" των Βρυξελλών. Με τους Ούγγρους που βρίσκονταν σε φάση ριζικής ανανέωσης με τον Φλόριαν Άλμπερτ νικητή της Χρυσής μπάλας το 1967 να είναι το αστέρι της ομάδας.
Το ματς παρακολούθησαν ελάχιστοι θεατές (2.000 !!!) οι οποίοι είδαν δεκάδες ευκαιρίες να χάνονται, κυρίως από την Ουγγαρία και μόλις ένα γκολ. Αυτό του Κονκόφ που ήταν αρκετό για να χαρίσει την πρόκριση στους Σοβιετικούς και την απογοήτευση στους Μαγυάρους που είδαν τις ελπίδες τους να σβήνουν όταν ο Ρουντάκοφ εξουδετέρωσε το πέναλτυ του Σάμπο πέντε λεπτά πριν το φινάλε.
Στην Αμβέρσα διεξήχθη ο δεύτερος ημιτελικός. Οι διοργανωτές Βέλγοι υποδέχονταν τους Δυτικογερμανούς που επέλεξαν να ταξιδέψουν με αεροπλάνο και όχι με το τραίνο στην γειτονική πόλη, αλλά στάθηκαν άτυχοι και υπέστησαν ταλαιπωρία, καθώς το ΝΑΤΟ έκανε άσκηση και το αεροσκάφος έμεινε καθηλωμένο στον αεροδιάδρομο της Φρανκφούρτης για αρκετές ώρες μέχρι να προσγειωθεί. Στο στρατόπεδο των Βέλγων επικρατούσε αισιοδοξία. Ο Ράϊμοντ Γκέταλς στοιχημάτιζε ακόμη και τη... ζωή του πως ο Γκερντ Μίλερ δεν θα σκοράρει και η ομάδα του θα προκριθεί στον τελικό. Και πως να μην σκεφτόταν έτσι. Το Βέλγιο βρισκόταν σε σταθερή άνοδο. Είχε εξαιρετική αμυνα που καθοδηγούσε ενας υπέροχος γκολκίπερ ο Πιό.
Η επιτυχία που έγινε εφαλτήριο…
Ο Γκέταλς δεν βρήκε αντίδοτο στην εξουδετέρωση του Νέτσερ και του Μίλερ. Ο ένας δημιούργησε και ο άλλος εκτέλεσε τα δύο γκολ (2-1) που έστειλαν τους Γερμανούς στον τελικό του Χέϊζελ. Εκεί όπου θα αντιμετώπιζαν τους Σοβιετικούς όπου λίγες εβδομάδες νωρίτερα, τους είχαν συντρίψει με 4-1 στα εγκαίνια του Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου.
Ο πληγωμένος εγωϊσμός των παικτών του Πονομάρεφ δεν λειτούργησε ευεργετικά, παρά το γεγονός πως είχε γίνει ειδική... κατασκοπία και προετοιμασία πριν τους αγώνες, με τον Γιασίν σε ρόλο " Ρούντολφ Άμπελ " να γίνεται σκιά της ομάδας του Σεν. Όση δύναμη και μεθοδικότητα προσπάθησαν να αντιτάξουν, έπεσαν πάνω στην τέχνη, την οργάνωση και την επιθετικότητα των αστεριών της γερμανικής ομάδας. Ο Φραντς "Κάϊζερ", ο Νέτσερ, ο Μίλερ, ο Βίμερ, ο Μπράϊτνερ, ο Χάϊνκες επέβαλαν το δικό τους ρυθμό, φτάνοντας με χαρακτηριστική άνεση στο θρίαμβο (3-0).
Η Δυτική Γερμανία και με την... βούλα αναδεικνύοταν πρώτη δύναμη στην Ήπειρο μας. Και θα έκτιζε την ανωτερότητα που την χαρακτήρισε όλα τα επόμενα 10 χρόνια, στα οποία κατέκτησε ένα παγκόσμιο κύπελλο του 1974, ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ακόμα, εκείνο της Ιταλίας το 1980, και έπαιξε στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου στην Ισπανία το 1982.
Μέχρι και σήμερα οι άνθρωποι που είδαν εκείνη την ομάδα να παίζει, επιμένουν πως ήταν η πιο θεαματική Εθνική Γερμανίας όλων των εποχών.
