Στο άκουσμα του θανάτου του Πέτρου Λεβεντάκου, ανήμερα της γιορτής του, συνειρμικά μεταφέρθηκα πίσω σχεδόν 50 χρόνια. Τότε που η Παναχαϊκή, το 1973, της οποίας υπήρξε σημαντικό στέλεχος ο Πέτρος, είχε καταφέρει να σπάσει τα δεσμά για το ποδόσφαιρο της περιφέρειας. Και ως ένας άλλος Σπάρτακος, η Παναχαϊκή μπόρεσε να βγει στα ευρωπαϊκά σαλόνια, πρώτη από οποιαδήποτε ομάδα εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
Σχετικά Άρθρα
Έφυγε από τη ζωή ο Πέτρος Λεβεντάκος
Παναχαϊκή: «Ο «Πετράν» θα παραμένει αιώνια ζωντανός στη μνήμη όλων μας»
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Δυστυχώς από εκείνη την ομάδα δεν λείπει πλέον μόνο ο Λεβεντάκος που έφυγε τώρα. Πολύ νωρίτερα, πολύ γρήγορα και πολύ άδοξα κόπηκε το νήμα της ζωής για το μεγαλύτερο όνομα εκείνης της ομάδας, τον Κώστα Δαβουρλή. Και πολύ γρήγορα χάθηκε και ο Θέμης Ρήγας.
Εκείνη η Παναχαϊκή κατάφερε το 1973 να πλασαριστεί στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας και να εξασφαλίσει το εισιτήριο για το κύπελλο UEFA, το σημερινό Europa League. Νικώντας με 1-0 τον Εθνικό Πειραιώς στην Πάτρα, τον Μάιο του 1973 κατάφερνε κάτι αδιανόητο για τότε.
Ο Λεβεντάκος σε εκείνο το παιχνίδι είχε κάνει πιθανώς το κορυφαίο ματς της σεζόν. Σήμερα μπορεί να μην προκαλεί εντύπωση, αλλά δεκαετίες πριν ήταν πραγματική υπέρβαση. Βλέπετε, το 1973 ήταν μόλις η 14η χρονιά της Α' Εθνικής και πρωταθλήματα στην Ελλάδα έπαιρναν μόνο οι τρεις του τέως ΠΟΚ. Ούτε καν ο ΠΑΟΚ δεν είχε μπει σφήνα ακόμα στην κατάκτηση των τίτλων έχοντας μέχρι εκείνη τη στιγμή μόλις ένα κύπελλο του 1972 όπως και λίγο νωρίτερα ο Άρης το 1970.
Τον ΠΑΟΚ μόλις λίγες εβδομάδες πριν με το εκπληκτικό 5-3, με το οποίο η κέρδισε στην Τούμπα, η Παναχαϊκή θα του στερούσε την ελπίδα να πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα. Η ώρα του θα έφτανε τρία χρόνια αργότερα όπως και της Λάρισας 15 χρόνια μετά, το 1973 ήταν ακόμα μια εποχή που καμιά άλλη ομάδα, πλην αυτών της Αθήνας και Θεσσαλονίκης, δεν τολμούσε να σκεφτεί πως χρειάζεται διαβατήριο!
Και όμως η Παναχαϊκή ύψωσε ανάστημα. Μία χρονιά πριν είχε επιστρέψει στους μεγάλους και με τεχνικό τον Λιούμπισα Σπάιτς (φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου της Γιουγκοσλαβίας στην δεκαετία του 50 και Ολυμπιονίκη στην Μελβούρνη το 1956) έβγαζε ήδη... γλώσσα. Με τον Κώστα Δαβουρλή να βάζει 14 γκολ (τέταρτος σκόρερ στην κατηγορία, πίσω από Αντωνιάδη, Υβ Τριαντάφυλλος και Αλεξιάδη) και τον Αντρέα Μιχαλόπουλο άλλα 10, η πατρινή ομάδα τερμάτισε έκτη την περίοδο 1971-72.
Στην Πάτρα ταλαιπώρησε πολύ κόσμο, κερδίζοντας 2-0 τον Ολυμπιακό και 1-0 τον Άρη και φέρνοντας 1-1 με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Μόνο ο μετέπειτα πρωταθλητής Παναθηναϊκός πέρασε νικηφόρα με 2-1. Το 1972-73, ο Σπάιτς έθεσε ψηλά τον πήχη από την αρχή. Μία θέση στην εξάδα θεωρείτο και πάλι επιτυχία, αλλά η Παναχαϊκή, η οποία στην έδρα της έχασε μόνο από τον Παναθηναϊκό (4-0 με εκπληκτική εμφάνιση του Βερόν), μπόρεσε να πλασαριστεί τέταρτη με την ευκαιρία της κακής σεζόν της ΑΕΚ. Στις 13 Μαΐου, η «Ένωση» έφερε 2-2 με τον Ηρακλή στη Νέα Φιλαδέλφεια και έτσι η Παναχαϊκή με τη νίκη της επί του Εθνικού ξέφυγε πέντε πόντους, εξασφαλίζοντας την έξοδο στην Ευρώπη. Λυτρωτής σε μία μέρα με πολύ άγχος ένας αμυντικός, ο Σίδερης. Το απίστευτο είχε συμβεί. Μία ομάδα από την επαρχία, η οποία μόλις 24 μήνες πριν νικούσε δύσκολα 3-2 στο Κορωπί και ανέβαινε στη μεγάλη κατηγορία, θα έβγαινε στα ευρωπαϊκά «σαλόνια»!
Ο Σπάιτς βασίστηκε στην εκπληκτική πεντάδα με επικεφαλής τον αείμνηστο Κώστα Δαβουρλή, σκόρερ και πάλι με 16 γκολ (άσος με φοβερά πόδια, εκπληκτικός στα φάουλ και στα πέναλτι), τον επιτελικό Πέτρο Λεβεντάκο, τον τεχνίτη Βασίλη Στραβοπόδη, τον διεμβολιστή Θέμη Ρήγα και τον δυνατό φορ Αντρέα Μιχαλόπουλο, ο οποίος έβαλε 15 τέρματα!
Οι γκολκίπερ Τζανετουλάκος και Πεφάνης, οι αμυντικοί Καλφίν, Λεβέντης, Ανδρούτσος και Σίδερης, οι χαφ Τούντας, Παππάς, Αυγερινόπουλος και Ιωακειμίδης, ήταν οι ποδοσφαιριστές που έγραψαν ιστορία.
Ο Σπάιτς έφυγε και στη θέση του ήρθε ο Άγγλος, Γουίλφ Μαγκίνες, πρώην τεχνικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και πρώην εργαζόμενος στον Άρη. Ένας αλέγρος άνθρωπος, ο οποίος έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνη την παρουσία του στα μέρη μας.
Στην Ευρώπη, η κλήρωση με την Γκρατς έφερε την Παναχαϊκή γηπεδούχο στο πρώτο ματς. Το χορτάρι στο μέχρι τότε ξερό γήπεδο της Πάτρας δεν είχε μπει ακόμη, οπότε το ματς έγινε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η νίκη με 2-1 έδωσε ελπίδες. Το σημαντικό όμως έγινε στην Αυστρία, εκεί όπου ο Μίμης Σπεντζόπουλος, καλοκαιρινό απόκτημα από την Καλαμάτα, χάρισε «την πιο σημαντική βραδιά στη ζωή μου», όπως μου είχε πει ο Μαγκίνες σε παλαιότερη συνέντευξη στον ΣΠΟΡ FM.
Η ολλανδική Τβέντε στη συνέχεια αποδείχτηκε αξεπέραστος σκόπελος. Το 1-1 στα εγκαίνια του γηπέδου με το χόρτο επισκιάστηκε από τον τραυματισμό -λίγες μέρες νωρίτερα- του Μιχαλόπουλου. Στη ρεβάνς, το 0-0 έμενε έως το 55'. Η Παναχαϊκή είχε σκοράρει με τον Σπεντζόπουλο. Ο διαιτητής όμως δεν μέτρησε το γκολ και η ελληνική ομάδα κατέρρευσε.
Το τελικό 7-0 ήταν αχώνευτο! Όμως, το μεγάλο βήμα είχε γίνει. Η Παναχαϊκή άνοιξε το δρόμο για την Ευρώπη, τον οποίο ακολούθησαν αργότερα η Καστοριά με το κύπελλο του 1980, η Λάρισα που πήρε μέχρι και πρωτάθλημα το 1988, ο ΟΦΗ με το κύπελλο του 1987 και η Ξάνθη!
Όλες όμως βαρύ σαν πάνω στα ίχνη που πρώτη άφησε ανεξίτηλα η Παναχαϊκή!- Η συνέντευξη του Βασίλη Στραβοπόδη στον 32χρονο τότε Μανώλη Μαυρομμάτη, εν όψει των αναμετρήσεων με την Τβέντε
- Συνέντευξη του προέδρου της ομάδας Ματσούκη, τον αντιπρόεδρο Αποστολόπουλο, τον προπονητή Μακ Γκίνες και αρκετούς ποδοσφαιριστές στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο
