Πριν 35 χρόνια ακριβώς, στο εμβληματικό Στάδιο Αζτέκα της Πόλης του Μεξικού, θα παιζόταν η τελευταία πράξη του έργου που λεγόταν 13ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Αντιμέτωπες οι ομάδες της Αργεντινής και της Δ. Γερμανίας που είχαν φτάσει εκεί ξεπερνώντας αρκετές δυσκολίες -με αρκετή δόση τύχης η Γερμανία- αλλά και φωνές διαμαρτυρίας από αντιπάλους για το «χέρι» του Θεού.
Όλη η υφήλιος στήθηκε μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες.
Περίπου 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο κάθισαν μπροστά τις τηλεοράσεις τους, για να παρακολουθήσουν τη μάχη του Ντιεγκο και της παρέας του, απέναντι στους ψυχρούς, μεθοδικούς Γερμανούς, που είχαν αποκλείσει κυνικά και χωρίς να πιάσουν μεγάλη απόδοση, τους διοργανωτές Μεξικανούς στη διαδικασία των πέναλτι και στα ημιτελικά τους Πρωταθλητές Ευρώπης Γάλλους, που ήταν και το φαβορί για μια θέση στον μεγάλο τελικό.
Οι «αλμπισελέστε» χόρευαν στους ρυθμούς του αρχηγού τους, που στην καλύτερη φάση της καριέρας του, είχε πάρει από το χέρι μια μέτρια κατά γενική ομολογία ομάδα που είχε προκριθεί την τελευταία στιγμή στα τελικά, και την οδηγούσε για δεύτερη φορά σε 8 χρόνια προς την κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου! 
Ένα ανιαρό Α’ ημίχρονο
Ο τελικός ξεκίνησε με τις δυο ομάδες να παρατάσσονται συντηρητικά και να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στα μετόπισθεν. Το βάρος του τελικού βάρυνε τις προσπάθειες και των 22 ποδοσφαιριστών με την τακτική να παίζει καθοριστικό ρόλο σε κάθε προσπάθεια τους. Ένα γκόλ μόνο, θα άλλαζε τις ισορροπίες.
Αυτό ήρθε ως φυσικό επακόλουθο ενός τραγικού λάθους του τερματοφύλακά της Γερμανίας, Σουμάχερ, που σε όλη τη διοργάνωση είχε καταφέρει να ελαχιστοποιήσει κάθε κίνδυνο στην άμυνα των «πάντσερ». Άστοχη η έξοδος του σε κόρνερ των Αργεντινών και ο κεντρικός αμυντικός Λουίς Μπράουν (που αντικαθιστούσε τον μεγάλο, Ντανιέλ Πασαρέλα) θα σημείωνε το πρώτο τέρμα της αναμέτρησης, στο 22ο λεπτό.
Τα ατού των δυο ομάδων στο χώρο του κέντρου είχαν εξουδετερωθεί. Σε αυτό συνετέλεσε το προσωπικό μαρκάρισμα του Λόταρ Ματέους στον Μαραντό
Το συγκλονιστικό Β’ ημίχρονο και η παγκόσμια κλάση του Μαραντόνα
Το δεύτερος μέρος του παιχνιδιού θα ξεκινούσε εντυπωσιακά. Μόλις οκτώ λεπτά μετά την έναρξη, ο Χόρχε Βαλντάνοσα έσπαγε το τεχνητό οφσάιντ των Γερμανών και με άψογο πλασέ θα έγραφε το 2-0 για την Αργεντινή.
Κάπου εκεί όλοι πίστεψαν ότι ο τελικός είχε τελειώσει. Όλοι εκτός από τους Γερμανούς, που με την υπομονή και την επιμονή που τους χαρακτηρίζει, θα ανέτρεπαν για μία ακόμη φορά την εις βάρος τους κατάσταση. Με νέο αίμα στην επίθεση τον Φέλερ αντί του Άλοφς και τον Ματεόυς σε ελεύθερο ρόλο θα πίεζαν αρχικά για να μειώσουν το σκορ. Αυτό δεν άργησε να συμβεί αφού στο 74’, σε εκτέλεση κόρνερ του Μπρέ
Η απίστευτη ψυχική δύναμη και το πείσμα των Γερμανών θα μεταφραζόταν σε δεύτερο γκόλ λίγα λεπτά μετά! Νέο κόρνερ του Μπρέμε, κεφαλιά πάσα του Έντερ και ο Φέλερ θα έκανε από κοντά το 2-2, κάνοντας τους θεατές να πιστέψουν ότι ο αγώνας θα οδηγείτο σε παράταση.
Αυτή τη φορά οι Γερμανοί θα λογάριαζαν χωρίς τον... Μαραντόνα! Ο βασιλιάς του ποδοσφαίρου με μια μοναδική πάσα-έμπνευση στο 84’ θα έβγαζε τον Μπουρουσάγα στον κενό χώρο, που απέναντι από τον Σουμάχερ δε θα ειχε πρόβλημα να γράψει το τελικό 3-2 και να χρίσει τους Αργεντινούς, παγκόσμιους πρωταθλητές! Στο χρόνο που απέμενε οι Γερμανοί δεν είχαν το κουράγιο να παλέψουν για μια νέα ανατροπή και ο Ντιέγκο θα σήκωνε στους ουρανούς του Μεξικού το βαρύτιμο τρόπαιο.
Ήταν η στιγμή της απόλυτης δικαίωσής και αναγνώρισης του ίδιου ως του κορυφαίου ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Ένα παιδικό όνειρο που είχε πια πραγματοποιηθεί και δεν ήθελε να τελειώσει. Από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες στην κορυφή του κόσμου. Η κατάκτηση αυτή του ανήκε ολοκληρωτικά. Ήταν το Μουντιάλ του Μαραντόνα!
