Στις 27 Ιουνίου 1984 το στάδιο «Πάρκ ντε Πρένς»θα φιλοξενούσε τον τελικό του 7ου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Μιας διοργάνωσης που είχε προσφέρει αρκετές και δυνατές συγκινήσεις στους φιλάθλους, με αποκλεισμούς μεγάλων ονομάτων όπως αυτό της Γερμανίας αλλά και όμορφο θέαμα από ομάδες που δεν περίμενε κανείς (Ισπανία, Πορτογαλία, Δανία).
Το άγχος του φαβορί και η αισιοδοξία του αουτσάιντερ
Οι «τρικολόρ» θεωρούνταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Με τις εμφατικές νίκες στη Α΄φάση, απέναντι σε Βέλγιο και Γιουγκοσλαβία και καθοδηγούμενοι μαεστρικά από τον αρχηγό τους, Μισέλ Πλατινί που είχε πετύχει 8 γκόλ στην πορεία προς τον τελικό, δεν υπήρχαν αρκετοί που θα πόνταραν στο αουτσάιντερ, τους Ισπανούς.
Αυτό το «βάρος» είχε εντοπίσει ο προπονητής-αναμορφωτής των «πετεινών», Μισέλ Ινταλγκό και προσπαθούσε εναγωνίως να το αποτινάξει, στις δηλώσεις του πριν τον αγώνα. Η ευκαιρία για τη Γαλλία, να φτάσει στο πρώτο σκαλί του βάθρου, 80 χρόνια ύστερα από τον πρώτο της διεθνή αγώνα, ήταν μοναδική. Ο ίδιος θα καθόταν για τελευταία φορά στον πάγκο της, αφού είχε ανακοινώσει την αποχώρηση του.
Στην αντιπέρα όχθη, ο Μιγκέλ Μουνιόθ και η ομάδα του δεν είχαν να χάσουν κάτι και το δήλωναν ευθαρσώς. Έχοντας πετάξει έξω τη Γερμανία νωρίτερα και έχοντας προκριθεί στον τελικό, επικρατώντας με 5-4 στα πέναλτι, της εκπληκτικής Δανίας, η αισιοδοξία τους βρισκόταν στα ύψη. Ηγέτης και αρχηγός της σταθερής πορείας της Ισπανίας, ο τερματοφύλακας της Ρεάλ Σοσιεδάδ, Λουίς Αρκονάδα.
Ο τελικός κρίθηκε από ένα…ολέθριο λάθος
Οι εκτιμήσεις των πρωταγωνιστών δεν άργησαν να αποδειχτούν αληθινές. Οι Ισπανοί θα ξεκινούσαν καλύτερα τον αγώνα, πιο δυνατά και πιο επιθετικά, όμως θα υστερούσαν στην τελική προσπάθεια με συνέπεια στο καλό τους διάστημα στο Α’ ημίχρονο, να μην καταφέρουν να παραβιάσουν την εστία, του Ζοέλ Μπάτς.
Βασικός εκφραστής των επιθετικών ενεργειών τους, ο Σαντιγιάνα.
Οι Γάλλοι το ίδιο διάστημα, παρουσιάστηκαν αγχωμένοι με πολλά κενά στην άμυνα και μόνο από τύχη δεν βρέθηκαν πίσω στο σκορ.
Τα πάντα άλλαξαν όμως στην επανάληψη. Ήταν το 57ο λεπτό, όταν ο Τσεχοσλοβάκος διαιτητής Κριστόφ θα καταλόγιζε ένα μάλλον αυστηρό φάουλ έξω από την περιοχή των Ισπανών. Οι αρχηγοί των δυο ομάδων, θα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην έκβαση της φάσης αυτής αλλά κατ’ επέκταση και στην ανάδειξη του τελικού νικητή.
Ο μάλλον μέτριος σε απόδοση, μέχρι εκείνη τη στιγμή, Μισέλ Πλατινί θα εκτελούσε το φάουλ και θα νικούσε τον Ισπανό (κατά τα άλλα σταθερό) τερματοφύλακα, που είχε πέσει σωστά στην πορεία της μπάλας, προσπαθώντας όμως να την μπλοκάρει, αυτή θα του ξεφευγε κάτω από το σώμα του και θα περνούσε τη γραμμή του τέρματος αργά και βασανιστικά. Ήταν το 9ο γκολ του Πλατινί στη διοργάνωση το οποίο θα του έδινε και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ.
Το υπόλοιπο διάστημα του αγώνα θα χαρακτηριζόταν από την προσπάθεια των Ισπανών να βγουν μαζικά στην επίθεση κυνηγώντας την ισοφάριση, δίχως όμως αποτέλεσμα. Οι Γάλλοι κρατούσαν με νύχια και με δόντια το υπέρ τους αποτέλεσμα και έχοντας τον μέσο της Μπορντό και γεννημένο στο Μαλι, Ζαν Τιγκανά σε εξαιρετική κατάσταση, κατάφερναν να έχουν καλή κυκλοφορία, σωστές μεταβιβάσεις και αναζητούσαν μια αντεπίθεση που θα τους έδινε το γκόλ που θα «κλείδωνε» τη νίκη.
Πράγματι, αυτό συνέβη στο τελευταίο λεπτό του τελικού κι ενώ οι γηπεδούχοι αγωνίζονταν με 10 ποδοσφαιριστές, ύστερα από την αποβολή του αμυντικού Λε Ρου στο 84ο λεπτό. Εξαιρετική ατομική προσπάθεια του Τιγκανά και πάσα στον Μπελόν, θα εβγαζε τον τελευταίο αφρούρητο και απέναντι από τον Αρκονάδα για να σημειώσει το τελικό 2-0 υπέρ της Γαλλίας.
Ήταν το αποκορύφωμα μιας επιτυχημένης καριέρας στον πάγκο της Εθνικής Γαλλίας για τον Μισέλ Ινταλγκό και μιας εντυπωσιακής πορείας προς την κορυφή που κύριο εκφραστή είχε το δεκάρι της Γιουβέντους, Μισέλ Πλατινί.
