Το 1994 είναι μια πολύ ιδιαίτερη σεζόν για το NBA. H έναρξη της σηματοδοτείται από την απόφαση του Jordan να κάνει ένα... διάλλειμα από το μπάσκετ, αλλάζοντας τη δυναμική του πρωταθλήματος, ενώ ταυτόχρονα, το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν χαρίζει με τη σειρά του εφάμιλλες συγκινήσεις. Στις 22 Ιουνίου διεξήχθη η τελική αναμέτρηση της σειράς Rockets-Knicks που θα έκρινε πολλά παραπάνω από έναν απλό πρωταθλητή.
To «BN Sports» ταξιδεύει 27 χρόνια πίσω και σας παρουσιάζει τα κύρια στοιχεία και τα ρεκόρ που ξεχώρισαν από το συγκλονιστικό Game 7 του 1994…
Η… αρχή και το τέλος μια εποχής
Rockets και Knicks ήταν από τις πιο ανταγωνιστικές ομάδες των 90s που έψαχναν απεγνωσμένα μια κατάκτηση τίτλου για να εξαργυρώσουν με τον καλύτερο τρόπο την αγωνιστική τους κυριαρχία. Οι «Ρουκέτες» είχαν θέσει ψηλά τον πήχη από την προηγούμενη σεζόν, αφού είχαν τερματίσει 2οι στην περιφέρεια τους πίσω μόνο από τους Phoenix Suns του Charles Barkley. Την πορεία τους στα playoffs του ’93 σταμάτησαν στους Ημιτελικούς οι… υπερηχητικοί Seattle SuperSonics, μετά από μια εκπληκτική σειρά διάρκειας 7 αναμετρήσεων. Η παρέα του Olajuwon είχε -εν γένει- πολλά εμπόδια εκείνη την περίοδο, καθώς η Δύση ήταν γεμάτη ομαδάρες, όπως οι Spurs του David Robinson, οι Blazers του Clyde Drexler και οι Jazz των John Stockton και Karl Malone.
Η Ανατολή είχε με τη σειρά της αξιοθαύμαστη διασπορά ταλέντου, όμως η… αύρα του Michael Jordan και του Σικάγο, επισκίαζε όλες τις υπόλοιπες ομάδες. Μάλιστα, οι Bulls ήταν ο… δήμιος των Nicks, αφού τους είχαν αποκλείσει στον πρώτο γύρο του ΄91 (3-0), στους Ημιτελικούς του ΄92 (4-3) και στους Τελικούς περιφέρειας το ’93 (4-2). Την επόμενη χρονιά, ο «Air» αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο μπέιζμπολ, δίνοντας τη δυνατότητα στους Νεοϋορκέζους να πάρουν μια άτυπη ρεβάνς κερδίζοντας τους «Ταύρους» στο δεύτερο γύρο των playoffs με 4-3.
H ποιότητα των δύο ομάδων ήταν ισάξια, κάτι που αποτυπώνεται τόσο από το ότι οι Τελικοί οδηγήθηκαν σε 7ο παιχνίδι, όσο και από τους 5 πόντους (υπέρ των Knicks) συνολικής διαφοράς. Μετά την τελευταία αναμέτρηση της σειράς (90-84), το Houston είχε γράψει τη δική του ιστορία κερδίζοντας το πρώτο του πρωτάθλημα. Με οδηγό τον συγκεκριμένο τίτλο, οι Τεξανοί έφτασαν και στο back-2-back της επόμενης χρονιάς αποτελώντας -και επισήμως- μια από τις καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ. Στην αντίπερα όχθη, το 1994 ήταν ουσιαστικά η τελευταία μεγάλη ευκαιρία των Knicks για πρωτάθλημα, καθώς η επιστροφή του Jordan στα παρκέ, αλλά και η ανωτερότητα των Spurs το 1999 (4-1), εμπόδισαν κάθε αξιόλογη προσπάθεια της Νέας Υόρκης.
Η κόντρα και τα ρεκόρ δύο… ζωγράφων της ρακέτας
Σε μια εποχή που οι περισσότεροι centers κυριαρχούσαν με όπλο τη δύναμη τους, οι Olajuwon και Ewing είχαν επιλέξει έναν ξεχωριστό δρόμο. Ο Νιγηριανός των Rockets είναι ο ψηλός με το μεγαλύτερο επιθετικό ρεπερτόριο που είδε ποτέ το NBA. Οι αμέτρητες κινήσεις στο post, οι ντελικάτες προσποιήσεις και φινετσάτο του τελείωμα, συνεχίζουν να συνοδεύουν το θρύλο του. Από κοντά και ο Τζαμαϊκανός των Knicks. Εξαιρετικός με πρόσωπο στο καλάθι, «γλυκό» σουτ μέσης απόστασης, με το fade-away του να παρατηρείται για πρώτη φορά σε παίκτη τέτοιων σωματικών διαστάσεων.
Στο Game 7 της σειράς, η μάχη τους μονοπώλησε για άλλη μια φορά το ενδιαφέρον. Ο «Dream», που ήταν και ο νικητής, μέτρησε 25 πόντους, 10 ριμπάουντ και 7 ασίστ στο τελευταίο… ραντεβού του με τον «Big Pat», που προσπάθησε να αντισταθεί αριθμώντας 17 πόντους και 10 ριμπάουντ. Ο Olajuwon αναδείχτηκε MVP των Τελικών και έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που μέσα στην ίδια χρονιά παίρνει το εν λόγω βραβείο μαζί με αυτά του Καλύτερου Αμυντικού και του MVP της κανονικής περιόδου. Από την άλλη, ο Ewing έκανε επίδοση-ρεκόρ σε Τελικούς με τα 30 κοψίματα που σημείωσε κατά τη διάρκεια των επτά παιχνιδιών.
Ο… hero to zero, John Starks
O guard των Knicks ήταν ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής για τον Pat Riley. Όλες οι αναμετρήσεις ήταν ντέρμπι και το τελευταίο παιχνίδι δεν ξέφυγε από το συγκεκριμένο μοτίβο. Το επιμέρους σκορ κάθε τέταρτης περιόδου έβρισκε νικητές τους Νεοϋορκέζους και αυτό είχε εξήγηση. Ο John Starks έβγαινε μπροστά κάθε φορά που οι υπόλοιποι παίκτες λύγιζαν από την πίεση της στιγμής. Είχε σκοράρει από 11 πόντους στις τελευταίες περιόδους των Game 4 και 5, και άλλους 16 στο ίδιο χρονικό διάστημα της 6ης αναμέτρησης.
Αριθμώντας 19.3 πόντους ανά αγώνα, εμφανίστηκε στο «The Summit» με την ίδια επιθετικότητα που χαρακτήριζε την καριέρα του. Παρόλα αυτά, τη στιγμή που η ομάδα του τον έχει περισσότερο ανάγκη, ο Starks είναι ανήμπορος να βοηθήσει πραγματοποιώντας ένα τραγικό ματς. Στο ημίχρονο πετυχαίνει μόλις 4 πόντους με 1-6 σουτ, όμως οι Knicks παραμένουν κοντά στο σκορ (45-43). Στην τρίτη περίοδο συνεχίζει να είναι άστοχος, αλλά οι φιλοξενούμενοι δείχνουν πως μπορούν ακόμα να τον περιμένουν, όντας πίσω για μόλις 3 πόντους (63-60).
Η ώρα του έχει πλέον φτάσει. Η κόρνα ηχεί για να σηματοδοτήσει την έναρξη της αγαπημένης του τέταρτης περιόδου, εκεί όπου έχει συνηθίζει να πετυχαίνει το 58% των πόντων του. Οι Knicks του δίνουν συνεχώς τη μπάλα, ο Starks προσπαθεί να ηγηθεί, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να δυσχεράνει ακόμα περισσότερο τη θέσης τους. Τελειώνει τον αγώνα με το ντροπιαστικό 11% εντός πεδιάς (1-10 σουτ στην 4η, 0-11 τρίποντα) και τον Vernon Maxwell (21 πόντους) να τον εκθέτει διαρκώς στην άμυνα. Ο John Starks πραγματοποίησε τη χειρότερη επίδοση που είδαμε ποτέ σε Game 7, με τους Αμερικανούς να χρησιμοποιούν συχνά το όνομα του για παρομοιάσουν ανάλογες εμφανίσεις.
Η μονομαχία των πάγκων με νικητή τον… πρωτάρη
Συγκινώντας τους δύο… αρχιτέκτονες των ομάδων, οι Knicks είχαν το θεωρητικό πλεονέκτημα. Στον πάγκο τους ήταν για 4η χρονιά ο θρυλικός Pat Riley, που την προηγούμενη δεκαετία είχε κατακτήσει 4 πρωταθλήματα με τους «Show Time» Lakers (1982, 1985, 1987, 1988). Οι Rockets ήταν η ομάδα που είχε επιλέξει τον -παίκτη τότε- Riley στο draft του 1967, ούσα η πρώτη του επαγγελματική μπασκετική στέγη. Στον δικό τους πάγκο ήταν ο Rudy Tomjanovich. Υπηρέτησε ως παίκτης τους για 11 χρόνια (1970-1981), άλλα 11 ως βοηθός προπονητή (1983-1992) και το 1994 είχε την πρώτη του εμπειρία σε Τελικούς NBA από τη θέση του head coach. Αν και το βιογραφικό του δεν μπορούσε με τίποτα να συγκριθεί με αυτό του Riley, ο «Rudy T» κέρδισε στην… σκακιέρα των πάγκων. Πολλοί ήταν αυτοί που στοχοποίησαν τον προπονητή των Knicks στο Game 7 για τα λεπτά συμμετοχής που έδωσε στον υπερβολικά άστοχο και μοιραίο John Starks.
Ο… μαραθώνιος των Knicks και ο «εκτελεστής» Derek Harper
Η εν λόγω σειρά κρύβει άλλα δύο μοναδικά ρεκόρ. Αρχικά, οι Knicks είναι μέχρι και σήμερα η ομάδα που χρειάστηκε να δώσει τα περισσότερα παιχνίδια σε μία postseason (25). Έπαιξαν τέσσερις φορές στον πρώτο γύρο κόντρα στους Nets (3-1), με όλες τις υπόλοιπες σειρές τους -από τους Nets και τους Ημιτελικούς Ανατολής, μέχρι και τη διεκδίκηση τους πρωταθλήματος κόντρα στους Rockets- να οδηγούνται σε Game 7. Τέλος, μπορεί τα 17 τρίποντα του Derek Harper στους Τελικούς να μην «τρομάζουν» με βάση το σήμερα, όμως η συγκεκριμένη επίδοση αποτέλεσε ρεκόρ για τα δεδομένα που ίσχυαν τότε στη Λίγκα.
Είναι λογικό η συγκεκριμένη 10ετια να είναι αφιερωμένη στον καλύτερο παίκτη που είδε ποτέ η ανθρωπότητα, τον Michael Jordan. Ωστόσο, στο διάστημα της πρώτης αποχής του, που διήρκησε σχεδόν δύο χρόνια, υπήρξαν αρκετές ιστορικές στιγμές στο ΝΒΑ που δεν έχουν την ανάλογη προβολή και το Game 7 της σειράς Rockets – Knicks είναι σίγουρα μία από αυτές.
Πάνος Σταμούλης
