Σχετικά Άρθρα
Ντράζεν Πέτροβιτς: Όταν ο «Μότσαρτ» του Μπάσκετ σίγησε για πάντα λίγο πριν υπογράψει στον Παναθηναϊκό! (video)
Το βράδυ που ο Μπόμπι Μουρ έγινε αρχηγός του Ολυμπιακού!
Μπορεί να πέρασαν τόσα χρόνια από αυτή την σπουδαία διάκριση της Εθνικής Ελλάδος στο μπάσκετ, όμως φαντάζει σαν χθες για πολλούς, οι οποίοι είχαν βιώσει έντονα εκείνη την κατάκτηση στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το καλοκαίρι του 1987.
Η ομάδα του Κώστα Πολίτη κατάφερε να πετύχει το ακατόρθωτο και να ολοκληρώσει τον μεγαλύτερο θρίαμβο του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο μέχρι τότε και ήταν υπεύθυνη για τις επόμενες διακρίσεις που ακολούθησαν.
Η Ελλάδα φιλοξενούσε το 25ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μπάσκετ στο οποίο συμμετείχαν 12 ομάδες και θεωρούνταν από πολλούς ένα από τα πιο απαιτητικά τουρνουά που είχαν διεξαχθεί. Τα «αστέρια» ήταν πολλά και αρκετές ομάδες είχαν την φιλοδοξία να φτάσουν μέχρι το τέλος, όμως την ταμπέλα του ακλόνητου φαβορί «κουβαλούσε» η Σοβιετική Ένωση των Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Αλεξάντερ Βόλκοφ και Βάλντις Βάλτερς.
Από κοντά ακολουθούσαν και άλλες ισχυρές ομάδες, οι οποίες είχαν τα δικά τους κρυφά...χαρτιά, όπως η Γιουγκοσλαβία των Ντράζεν Πέτροβιτς, Ράτζα και Βλάντε Ντίβατς, η Ισπανία των Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο και Αντρές Χιμένεθ και της Ιταλίας των Ρομπέρτο Μπρουναμόντι και Αντονέλλο Ρίβα.
Ομάδες (εκτός από την Ισπανία) οι οποίες έπεσαν... θύματα της απρόβλεπτης και ήρεμης δύναμης, Ελλάδα, δείχνοντας ότι μπορεί να προκαλέσει «τριγμούς» και πονοκεφάλους στα ηχηρά ονόματα. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα και στην περίπτωση του όμορφου «ταξιδιού» της ομάδας του Κώστα Πολίτη στην διοργάνωση. Στην πρώτη φάση υπήρχαν δύο όμιλοι, όπου στον καθένα συμμετείχαν από έξι ομάδες. 
Το ξεκίνημα της Εθνικής ήταν ιδανικό απέναντι στην Ρουμανία, επικρατώντας με σκορ 109-77, ενώ δεν φοβήθηκε ούτε μπροστά στην Γιουγκοσλαβία, όπου και εκεί πήρε το ροζ φύλλο αγώνα με σκορ 84-78. Το πρώτο «χαστούκι» προήλθε από την Ισπανία, καθώς γνώρισε την ήττα με 106-89, ενώ οι ήττες διπλασιάστηκαν κόντρα στην Σοβιετική Ένωση (69-66).
Η νίκη στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων ήταν πλέον επιτακτική απέναντι στη Γαλλία, και τελικά ήρθε, επικρατώντας με σκορ 82-69 και τερματίζοντας στην τέταρτη θέση, καθώς μειονεκτούσε στην ισοβαθμία από την Ισπανία και την Γιουγκοσλαβία.
Επόμενος αντίπαλος η πρώτη του άλλου ομίλου και αήττητη μέχρι εκείνο το σημείο (5/5), Ιταλία, όπου ο Νίκος Γκάλης σε μία ακόμη «ραψωδία» σημείωσε 38 πόντους και οδήγησε την «επίσημη αγαπημένη» στα ημιτελικά της διοργάνωσης (90-78). «Ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα κερδίσουμε, από την ώρα της παρουσίασης των ομάδων. Έβλεπα φοβισμένα τα μάτια των Ιταλών» ήταν τα λόγια του Έλληνα γκαρντ για την αναμέτρηση.
Τα πράγματα δυσκόλευαν και το κάθε λάθος πλέον κόστιζε. Στα ημιτελικά τέθηκαν αντιμέτωποι με την επικίνδυνη Γιουγκοσλαβία, η οποία στα προημιτελικά συνέτριψε την Πολωνία με σκορ 128-81 και αποτελεί μέχρι σήμερα τη δεύτερη μεγαλύτερη συγκομιδή πόντων από μία ομάδα στην διοργάνωση, πίσω μόνο από τους 140 πόντους των Πολωνών το 1955 απέναντι στην Αγγλία. 
Η Γιουγκοσλαβία διέθετε στο δυναμικό της έναν παίκτη «δολοφόνο» στην επίθεση και το όνομά του ήταν Ντράζεν Πέτροβιτς, ο οποίος μετρούσε 22.7 πόντους κατά μέσο όρο. Ο παίκτης των «Πλάβι» έπιασε το όριό του στους πόντους, όμως και πάλι ο Νίκος Γκάλης ήταν απροσπέραστος με 30 πόντους. Παρότι η Ελλάδα βρισκόταν πίσω στο σκορ με την λήξη του ημιχρόνιου (45-35), τελικά βρήκε το σθένος και την δύναμη για να ανατρέψει την εις βάρος κατάστασή της (81-77). 
Για να είσαι ο καλύτερος πρέπει να κερδίζεις και τους καλύτερους και αυτό έπρεπε να το αποδείξει η Εθνική ομάδα απέναντι στην Σοβιετική Ένωση, η οποία πήγαινε από 100αρα σε 100αρα (110 στην Τσεχοσλοβακία και 113 στην Ισπανία). Οι παίκτες της έμοιαζαν με υπερανθρώπους οι οποίοι διέθεταν ιδιαίτερες δυνάμεις όταν πατούσαν το πόδι τους στο παρκέ και δεν θύμιζαν κοινούς αθλητές.
Όμως η Ελλάδα έπρεπε να αποδείξει ότι μόνο τυχαία δεν βρέθηκε στον τελικό και με «όπλο» την ηχηρή παρουσία του κόσμου στο γήπεδο είχε έναν παραπάνω συμπαίκτη. Όλοι ήξεραν ότι μία πιθανή νίκη δεν θα τους εξασφάλιζε απλά ένα χρυσό μετάλλιο αλλά θα σηματοδοτούσε την αρχή της ανάπτυξης του ελληνικού μπάσκετ.
Δεν υπήρχε πλέον γυρισμός και η νίκη πλέον ήταν η μοναδική διέξοδος από αυτό τον αγώνα. Η ομάδα του Αλεξάντερ Γκομέλσκι ένιωθε σιγουριά για την κατάκτηση ακόμη ενός τίτλου, όμως το μάτι των διεθνών Ελλήνων παικτών... γυάλιζε. Όλοι χρειάστηκαν σε εκείνο τον αγώνα και κανένας δεν περίσσευε. Το έναυσμα για να πιστέψουν στην νίκη το έδωσε ο Νίκος Γκάλης. 
Ο αγώνας ήταν ντέρμπι από την αρχή μέχρι το τέλος και ο Λιβέρης Ανδρίτσος με δύο εύστοχες βολές έστειλε τις ομάδες να διεκδικήσουν τον τίτλο στο έξτρα πεντάλεπτο. Η καρδιά του κόσμου στις κερκίδες χτυπούσε πλέον δυνατά και όσο η Ελλάδα παρέμενε «ζωντανή» τόσο μεγάλωνε η «φλόγα» της ελπίδας.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν την λήξη της επίθεσης της Εθνικής και ενώ απέμεναν περίπου 6" για το τέλος, ο Μέμος Ιωάννου επιχείρησε σουτ δύο πόντων δίχως αποτέλεσμα, όμως ο Αργύρης Καμπούρης ήταν στο κατάλληλο σημείο, μαζεύοντας το επιθετικό ριμπάουντ και κερδίζοντας το φάουλ. Βρίσκει την ψυχραιμία και την δύναμη για να ευστοχήσει και στις δύο βολές (103-101). 
Τα 4" για την λήξη του αγώνα δεν αποδείχθηκαν αρκετά για να κάνει τη ζημιά η Σοβιετική Ένωση, με το τρίποντο του Γιοβάισα να μην βρίσκει στόχο και να επικρατεί πανζουρλισμός στο γήπεδο.
Παίκτες και κόσμος είχαν γίνει ένα. Απόλυτος πρωταγωνιστής και πρώτος σκόρερ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αναδείχθηκε ο Νίκος Γκάλης (37 πόντους ανά αγώνα), ενώ παράλληλα συμπεριλήφθηκε μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στην κορυφαία πεντάδα της διοργάνωσης. Οι υπόλοιποι τρεις παίκτες που την συμπλήρωσαν ήταν οι Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Αλεξάντερ Βόλκοφ και Αντρές Χιμένεθ. 
Κι όμως αυτή η ονειρεμένη πορεία δεν πρόσφερε απλώς έναν τίτλο στην Ελλάδα αλλά κάτι πολύ περισσότερο για το ελληνικό μπάσκετ.
Νίκος Τσώτας
