20 Μαΐου 2019: Ο Νίκι Λάουντα φεύγει από την ζωή σε ηλικία 70 ετών, με την Formula 1 να αποχαιρετά τον άνθρωπο έδειξε τι θα πει μαχητική ψυχή.
Ο Αυστριακός είναι αναμφίβολα ένας από τους κορυφαίους πιλότους όλων των εποχών στην Formula 1 και ένας από τους πρώτους που έδειξε γιατί είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα πρωταθλήματα στον κόσμο. Από τα πρωταθλήματα με την Ferrari και την κόντρα με τον Τζέιμς Χαντ, μέχρι την κυριαρχία της Mercedes στην υβριδική εποχή, η πορεία του Λάουντα στην Formula 1 σίγουρα δεν ήταν στρωμένη με… ροδοπέταλα.
Η κόντρα με την οικογένεια του και τα δάνεια
Ο Αντρέας Νικολάους Λάουντα γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1949 στην Βιέννη, γόνος πλούσιας οικογένειας που ασχολούνταν με την παραγωγή χαρτιού, ενώ ο παππούς του, Χανς Λάουντα, είχε δημιουργήσει την «Ομοσπονδία Αυστριακών Βιομηχανιών». Ο Λάουντα είχε εκφράσει από νεαρή ηλικία την αγάπη του για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, κάτι το οποίο δεν ενέκρινε καθόλου η οικογένεια του.
Ο ίδιος δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για σπουδές και χρησιμοποίησε το όνομα της οικογένειας του για να πάρει ένα δάνειο και το 1968 ξεκίνησε να αγωνίζεται στην Formula Vee (Volkswagen), ωστόσο το 1968 εμφανίστηκε η προοπτική για το «άλμα» στην Formula 2, ωστόσο δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα. Το ποσό ήταν περίπου 22.000 σημερινά ευρώ, αλλά ο «πόλεμος» από την οικογένεια του συνεχίστηκε. Αρχικά οι γονείς του αρνήθηκαν να του δανείσουν αυτό το ποσό, ενώ ο παππούς του μπλόκαρε (!) το δάνειο, ως μέλος της επιτροπής εποπτείας της τράπεζας.
Εξαγριωμένος ο νεαρός τότε Λάουντα τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε να μην μπλέκεται στην ζωή του, με εκείνον να του απαντά ότι «δεν θα το αφήσει ποτέ να γίνει οδηγός αγώνων». Τελικά οι δύο τους δεν ξαναμίλησαν ποτέ, μέχρι τον θάνατο του Χανς το 1974. Τελικά πήρε το δάνειο 30.00 λιρών που έψαχνε, εξαγοράζοντας την ασφάλεια ζωής του. Οι γονείς συνέχισαν να τον «σαμποτάρουν», με τον ίδιο να κόβει κάθε επαφή μαζί τους.
Τα πρώτα βήματα και η «βοήθεια» του Ρεγκατσόνι
Χάρις στο δάνειο που πήρε κατάφερε να εξασφαλίσει μία θέση στην Formula 2 και την March το 1971, ωστόσο έδειξε από νωρίς το οδηγικό του ταλέντο, με την βρετανική ομάδα να τον προάγει στην Formula 1, με τον Λάουντα να τρέχει το 1972 και στις δύο κατηγορίες. Παρά τις καλές του εμφανίσεις, το μονοθέσιο της March δεν μπορούσε να του δώσει κάτι παραπάνω, με τον Αυστριακό να παίρνει δεύτερο δάνειο και το 1973 να «αγοράζει» την θέση του στην BRM.
Από την αρχή έβαλε «δύσκολα» στον ομόσταβλο του, Κλέι Ρεγκατσόνι, με την ομάδα να βρίσκεται σε καθοδική πορεία, ωστόσο η εμφάνιση του στο Μονακό το 1973 τράβηξε την προσοχή του Έντσο Φεράρι. Ο Λάουντα είχε ήδη υπογράψει νέο διετές συμβόλαιο με την BRM, με την προοπτική πως όλα του τα χρέη θα σβηστούν, εφόσον το εξαντλήσει. Ωστόσο το αφεντικό της Scuderia ζήτησε την γνώμη του Ρεγκατσόνι για τον Λάουντα, ο οποίος επέστρεψε στην ιταλική ομάδα το 1974, με τον Ελβετό να λέει τα καλύτερα.
Οι δύο πλευρές έδωσαν τα χέρια και ο Λάουντα έκανε ένα δοκιμαστικό με την Ferrari 312 στο Μαρανέλο, με τον Αυστριακό να λέει μετά το απίστευτο, «το αυτοκίνητο είναι σκατά, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ». Το αφεντικό της Scuderia πλήρωσε όλα τα έξοδα του Λάουντα και αυτός έγινε αμέσως «κάτοικος» Μαρανέλο. Δούλευε μέρα – νύχτα με τους μηχανικούς της ομάδας για να βελτιώσει το μονοθέσιο, για αυτό άλλωστε κέρδισε και το προσωνύμιο «The Computer», μάθαινε από τα λάθη του και έτσι ήρθαν οι επιτυχίες.
Το πρωτάθλημα του ’75, το Νίρμπουργκρινγκ και ο Χαντ
Μετά το «πειραματικό» 1974 και την 4η θέση, ο Λάουντα δεν είχε αντίπαλο μέσα στο 1975. Η Ferrari «πετούσε» στην πίστα, με τον Αυστριακό να αντικρίζει 5 φορές την καρώ σημαία πρώτος, κατακτώντας το πρωτάθλημα με 64.5 βαθμούς, αφήνοντας στην 2η θέση τον Έμερσον Φιτιπάλντι με σχεδόν 20 (!) βαθμούς λιγότερους (45). Αυτό ήταν το πρώτο πρωτάθλημα για την ιταλική ομάδα, μετά από Τζον Σέρτις και το μακρινό 1964. Όλα έδειχναν πως και το 1976 θα διατηρήσει τα πρωτεία, καθώς κέρδισε τους 4 από τους πρώτους 6 αγώνες, ενώ στους άλλους δύο τερμάτισε 2ος.
Την ίδια ώρα, ο Τζέιμς Χαντ αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα με την McLaren, καθώς στους πρώτους 6 αγώνες εγκατέλειψε 4 φορές, τερμάτισε 2ος στην Νότια Αφρική, ενώ του αφαιρέθηκε η νίκη στην Ισπανία, την οποία ωστόσο πήρε πίσω αργότερα με έφεση. Ωστόσο όλα άλλαξαν στο γερμανικό Grand Prix στο Νίρμπουργκρινγκ το 1976, με τον ίδιο αρχικά να προτείνει να μην γίνει ο αγώνας. Ο λόγος ήταν πως η παλιά χάραξη της πίστας έφτασε σχεδόν τα 23 χιλιόμετρα, χωρίς να υπάρχουν αρκετά άτομα για να καλύψουν την πίστα.
Ο αγώνας έγινε τελικά την 1η Αυγούστου του 1976, με τον Λάουντα να χάνει τον έλεγχο της Ferrari στον δεύτερο γύρο και να βγαίνει πίστας, με το μονοθέσιο να χτυπά στις μπαριέρες και να πιάνει αμέσως φωτιά. Χρειάστηκαν τέσσερις οδηγοί για να τον βγάλουν από το φλεγόμενο μονοθέσιο, με τον Λάουντα να έχει υποστεί εγκαύματα στο κεφάλι, ενώ είχε εισπνεύσει τοξικά αέρια από τις αναθυμιάσεις.
Ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής και τα πρωταθλήματα του ’77 και ‘84
Μετά από το ατύχημα ο Αυστριακός είχε χάσει μεγάλο μέρος από το δεξί του αυτί, από τα μαλλιά, τις βλεφαρίδες και τα φρύδια του. Πίστεψαν ότι δεν θα τα καταφέρει, ενώ όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες ιεροτελεστίες. Τελικά ο Νίκι έχασε μόνο δύο αγώνες, επιστρέφοντας 6 εβδομάδες αργότερα στην Μόντσα και το ιταλικό Grand Prix. Προς έκπληξη πολλών, ο Αυστριακός τερμάτισε στην 4η θέση, με τον δημοσιογράφο της εποχής, Νάιτζελ Ρόμπακ, να θυμάται τον Λάουντα να βγάζει μετά τον αγώνα τους ματωμένους επιδέσμους, φορώντας ειδικό κράνος για να μην ασκείται πίεση στο κεφάλι του.
Την ίδια ώρα, ο Χαντ είχε καταφέρει να μειώσει την διαφορά από τον 1ο Λάουντα στους 3 βαθμούς, πριν τον αγώνα στην Ιαπωνία. Ο αγώνας στην Σουζούκα έγινε υπό καταρακτώση βροχή, με τον Χαντ να εκκινεί 2ος και τον Λάουντα 3ο. Ο Αυστριακός σόκαρε τους πάντες όταν αποσύρθηκε τελικά στον 2ο γύρο, καθώς θεώρησε πως ήταν πολύ επικίνδυνο να συνεχίσει. Τελικά ο Βρετανός τερμάτισε 3ος, κατακτώντας το πρωτάθλημα για μόλις 1 βαθμό.
Το 1977, αν και κατέκτησε εύκολα το πρωτάθλημα, οι σχέσεις του με την ιταλική ομάδα είχαν ψυχρανθεί σε μεγάλο βαθμό. Ο λόγος ήταν πως μετά το ατύχημα του, η Scuderia τον αντικατέστησε αμέσως με τον Κάρλος Ρόιτμαν, ενώ αρνήθηκε να αγωνιστεί σε Καναδά και ΗΠΑ όταν η ομάδα επέλεξε να «τρέξει» στο 3ο μονοθέσιο τον άγνωστο τότε, Ζιλ Βιλνέβ. Το πέρασμα του από την Brabham την διετία 1978-1979 δεν ήταν επιτυχημένο, με τον Λάουντα να αποσύρεται στο τέλος του ’79. Ο ίδιος τόνισε πως απλώς «βαρέθηκε να κάνει κύκλους σαν ηλίθιος».
Το «σαββατικό» του κράτησε 3 χρόνια, όταν υπέγραψε συμβόλαιο με την ανερχώμενη McLaren το 1982. Η βρετανική ομάδα βρισκόταν σε μεταβατική περίοδο, με τα αποτελέσματα το 1982 και το 1983 να μην είναι τα αναμενόμενα. Τελικά το 1984 η McLaren, με τους Λάουντα και Αλέν Προστ, ήταν κυρίαρχη στην πίστα, με τον Αυστριακό να κατακτά τελικά τον τίτλο για μόλις μισό (!) βαθμό, μπροστά από τον Γάλλο. Το 1985 ήταν και η τελευταία του χρονιά στην Formula 1, με τον ίδιο να μένει 10ος με 14 βαθμούς.
Επιστροφή στο άθλημα και ο… πυλώνας της Mercedes
Το 1993 βρέθηκε και πάλι στα γκαράζ της Ferrari, αυτή την φορά σε ρόλο συμβούλου, μετά από πρόταση του Λούκα Ντι Μοντετζέμολο. Έμεινε στην Scuderia για σχεδόν 7 χρόνια, όταν στα μέσα του 2001 δέχθηκε την θέση του αγωνιστικού διευθυντή της Jaguar. Ωστόσο η πορεία του ήταν σύντομη, με την βρετανική ομάδα να μην σημειώνει καμία πρόοδο όσο εκείνος βρισκόταν στο «τιμόνι», με αποτέλεσμα 70 άτομα να αποχωρήσουν στα τέλη του 2002, ανάμεσα τους και ο Λάουντα.
Για σχεδόν μία δεκαετία έμεινε εκτός της Formula 1, όταν εμφανίστηκε η προοπτική της Mercedes, με την γερμανική ομάδα να του προσφέρει το 2012 την θέση του εκτελεστικού διευθυντή. Ο Λάουντα δέχθηκε και έπιασε αμέσως δουλειά, ενώ ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της ομάδας, καθώς ήταν εκείνος που έπεισε τον Λιούις Χάμιλτον να υπογράψει με την ομάδα το 2013. Η συνέχεια γνωστή σε όλους, με την Mercedes να κυριαρχεί στην υβριδική εποχή και να μετρά από τότε 7 πρωταθλήματα κατασκευαστών και άλλα 7 πιλότων.
Ήταν 20 Μαΐου του 2019, όλοι στην γερμανική ομάδα ετοιμαζόντουσαν για το Grand Prix στο Μονακό, όταν έγιναν γνωστά τα νέα του θανάτου του. Ο Λάουντα «έφυγε» στον ύπνο του σε ηλικία 70 ετών, με τον κόσμο της Formula 1 να πέφτει σε πένθος. Σπουδαίες προσωπικότητες του αθλήματος βρέθηκαν στην κηδεία του στην Βιέννη, ανάμεσα τους οι Προστ, Πικέ, Στιούαρτ, Χάμιλτον και Φέτελ, ενώ έδωσαν το παρών ακόμα και ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και ο πρόεδρος της Αυστρίας, Αλεξάντερ φαν ντερ Μπέλεν.
Σχεδόν μία εβδομάδα αργότερα, η Mercedes έβαψε κόκκινο το halo της ομάδας, μαζί με το μήνυμα «Νίκι θα μας λείψεις», ενώ πολλοί ήταν οι θεατές που φορούσαν το χαρακτηριστικό κόκκινο καπέλο του. Ο διευθυντής της ομάδας, Τότο Βολφ, αποκάλυψε πως στο μεγαλύτερο μέρος του 2019 βρισκόταν σε σοκ εξαιτίας του θανάτου του, αλλά ήταν το 2020 όταν έγινε ακόμα πιο αισθητή η απουσία του. Αλλά όχι σαν εκτελεστικού διευθυντή, σαν καλού του φίλου, το άτομο με το οποίο ταξίδευαν μαζί, έτρωγαν και μιλούσαν για ώρες ολόκληρες. Ο Λάουντα δεν ήταν ποτέ ο πιο «ανοικτός» άνθρωπος, ωστόσο άτομα σαν τον Χαντ, τον Βολφ, άτομα με τα οποία είχε «δεθεί» πάρα πολύ, γνώριζαν πόσο σπουδαίος πιλότος ήταν, αλλά ακόμα περισσότερο πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν.
Μάριος Αγγελέτος
Η κόντρα με την οικογένεια του και τα δάνεια
Ο Αντρέας Νικολάους Λάουντα γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1949 στην Βιέννη, γόνος πλούσιας οικογένειας που ασχολούνταν με την παραγωγή χαρτιού, ενώ ο παππούς του, Χανς Λάουντα, είχε δημιουργήσει την «Ομοσπονδία Αυστριακών Βιομηχανιών». Ο Λάουντα είχε εκφράσει από νεαρή ηλικία την αγάπη του για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, κάτι το οποίο δεν ενέκρινε καθόλου η οικογένεια του.
Ο ίδιος δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για σπουδές και χρησιμοποίησε το όνομα της οικογένειας του για να πάρει ένα δάνειο και το 1968 ξεκίνησε να αγωνίζεται στην Formula Vee (Volkswagen), ωστόσο το 1968 εμφανίστηκε η προοπτική για το «άλμα» στην Formula 2, ωστόσο δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα. Το ποσό ήταν περίπου 22.000 σημερινά ευρώ, αλλά ο «πόλεμος» από την οικογένεια του συνεχίστηκε. Αρχικά οι γονείς του αρνήθηκαν να του δανείσουν αυτό το ποσό, ενώ ο παππούς του μπλόκαρε (!) το δάνειο, ως μέλος της επιτροπής εποπτείας της τράπεζας.
Εξαγριωμένος ο νεαρός τότε Λάουντα τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε να μην μπλέκεται στην ζωή του, με εκείνον να του απαντά ότι «δεν θα το αφήσει ποτέ να γίνει οδηγός αγώνων». Τελικά οι δύο τους δεν ξαναμίλησαν ποτέ, μέχρι τον θάνατο του Χανς το 1974. Τελικά πήρε το δάνειο 30.00 λιρών που έψαχνε, εξαγοράζοντας την ασφάλεια ζωής του. Οι γονείς συνέχισαν να τον «σαμποτάρουν», με τον ίδιο να κόβει κάθε επαφή μαζί τους.
Τα πρώτα βήματα και η «βοήθεια» του Ρεγκατσόνι
Χάρις στο δάνειο που πήρε κατάφερε να εξασφαλίσει μία θέση στην Formula 2 και την March το 1971, ωστόσο έδειξε από νωρίς το οδηγικό του ταλέντο, με την βρετανική ομάδα να τον προάγει στην Formula 1, με τον Λάουντα να τρέχει το 1972 και στις δύο κατηγορίες. Παρά τις καλές του εμφανίσεις, το μονοθέσιο της March δεν μπορούσε να του δώσει κάτι παραπάνω, με τον Αυστριακό να παίρνει δεύτερο δάνειο και το 1973 να «αγοράζει» την θέση του στην BRM.
Από την αρχή έβαλε «δύσκολα» στον ομόσταβλο του, Κλέι Ρεγκατσόνι, με την ομάδα να βρίσκεται σε καθοδική πορεία, ωστόσο η εμφάνιση του στο Μονακό το 1973 τράβηξε την προσοχή του Έντσο Φεράρι. Ο Λάουντα είχε ήδη υπογράψει νέο διετές συμβόλαιο με την BRM, με την προοπτική πως όλα του τα χρέη θα σβηστούν, εφόσον το εξαντλήσει. Ωστόσο το αφεντικό της Scuderia ζήτησε την γνώμη του Ρεγκατσόνι για τον Λάουντα, ο οποίος επέστρεψε στην ιταλική ομάδα το 1974, με τον Ελβετό να λέει τα καλύτερα.
Οι δύο πλευρές έδωσαν τα χέρια και ο Λάουντα έκανε ένα δοκιμαστικό με την Ferrari 312 στο Μαρανέλο, με τον Αυστριακό να λέει μετά το απίστευτο, «το αυτοκίνητο είναι σκατά, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ». Το αφεντικό της Scuderia πλήρωσε όλα τα έξοδα του Λάουντα και αυτός έγινε αμέσως «κάτοικος» Μαρανέλο. Δούλευε μέρα – νύχτα με τους μηχανικούς της ομάδας για να βελτιώσει το μονοθέσιο, για αυτό άλλωστε κέρδισε και το προσωνύμιο «The Computer», μάθαινε από τα λάθη του και έτσι ήρθαν οι επιτυχίες.
Το πρωτάθλημα του ’75, το Νίρμπουργκρινγκ και ο Χαντ
Μετά το «πειραματικό» 1974 και την 4η θέση, ο Λάουντα δεν είχε αντίπαλο μέσα στο 1975. Η Ferrari «πετούσε» στην πίστα, με τον Αυστριακό να αντικρίζει 5 φορές την καρώ σημαία πρώτος, κατακτώντας το πρωτάθλημα με 64.5 βαθμούς, αφήνοντας στην 2η θέση τον Έμερσον Φιτιπάλντι με σχεδόν 20 (!) βαθμούς λιγότερους (45). Αυτό ήταν το πρώτο πρωτάθλημα για την ιταλική ομάδα, μετά από Τζον Σέρτις και το μακρινό 1964. Όλα έδειχναν πως και το 1976 θα διατηρήσει τα πρωτεία, καθώς κέρδισε τους 4 από τους πρώτους 6 αγώνες, ενώ στους άλλους δύο τερμάτισε 2ος.
Την ίδια ώρα, ο Τζέιμς Χαντ αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα με την McLaren, καθώς στους πρώτους 6 αγώνες εγκατέλειψε 4 φορές, τερμάτισε 2ος στην Νότια Αφρική, ενώ του αφαιρέθηκε η νίκη στην Ισπανία, την οποία ωστόσο πήρε πίσω αργότερα με έφεση. Ωστόσο όλα άλλαξαν στο γερμανικό Grand Prix στο Νίρμπουργκρινγκ το 1976, με τον ίδιο αρχικά να προτείνει να μην γίνει ο αγώνας. Ο λόγος ήταν πως η παλιά χάραξη της πίστας έφτασε σχεδόν τα 23 χιλιόμετρα, χωρίς να υπάρχουν αρκετά άτομα για να καλύψουν την πίστα.
Ο αγώνας έγινε τελικά την 1η Αυγούστου του 1976, με τον Λάουντα να χάνει τον έλεγχο της Ferrari στον δεύτερο γύρο και να βγαίνει πίστας, με το μονοθέσιο να χτυπά στις μπαριέρες και να πιάνει αμέσως φωτιά. Χρειάστηκαν τέσσερις οδηγοί για να τον βγάλουν από το φλεγόμενο μονοθέσιο, με τον Λάουντα να έχει υποστεί εγκαύματα στο κεφάλι, ενώ είχε εισπνεύσει τοξικά αέρια από τις αναθυμιάσεις.
Ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής και τα πρωταθλήματα του ’77 και ‘84
Μετά από το ατύχημα ο Αυστριακός είχε χάσει μεγάλο μέρος από το δεξί του αυτί, από τα μαλλιά, τις βλεφαρίδες και τα φρύδια του. Πίστεψαν ότι δεν θα τα καταφέρει, ενώ όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες ιεροτελεστίες. Τελικά ο Νίκι έχασε μόνο δύο αγώνες, επιστρέφοντας 6 εβδομάδες αργότερα στην Μόντσα και το ιταλικό Grand Prix. Προς έκπληξη πολλών, ο Αυστριακός τερμάτισε στην 4η θέση, με τον δημοσιογράφο της εποχής, Νάιτζελ Ρόμπακ, να θυμάται τον Λάουντα να βγάζει μετά τον αγώνα τους ματωμένους επιδέσμους, φορώντας ειδικό κράνος για να μην ασκείται πίεση στο κεφάλι του.
Την ίδια ώρα, ο Χαντ είχε καταφέρει να μειώσει την διαφορά από τον 1ο Λάουντα στους 3 βαθμούς, πριν τον αγώνα στην Ιαπωνία. Ο αγώνας στην Σουζούκα έγινε υπό καταρακτώση βροχή, με τον Χαντ να εκκινεί 2ος και τον Λάουντα 3ο. Ο Αυστριακός σόκαρε τους πάντες όταν αποσύρθηκε τελικά στον 2ο γύρο, καθώς θεώρησε πως ήταν πολύ επικίνδυνο να συνεχίσει. Τελικά ο Βρετανός τερμάτισε 3ος, κατακτώντας το πρωτάθλημα για μόλις 1 βαθμό.
Το 1977, αν και κατέκτησε εύκολα το πρωτάθλημα, οι σχέσεις του με την ιταλική ομάδα είχαν ψυχρανθεί σε μεγάλο βαθμό. Ο λόγος ήταν πως μετά το ατύχημα του, η Scuderia τον αντικατέστησε αμέσως με τον Κάρλος Ρόιτμαν, ενώ αρνήθηκε να αγωνιστεί σε Καναδά και ΗΠΑ όταν η ομάδα επέλεξε να «τρέξει» στο 3ο μονοθέσιο τον άγνωστο τότε, Ζιλ Βιλνέβ. Το πέρασμα του από την Brabham την διετία 1978-1979 δεν ήταν επιτυχημένο, με τον Λάουντα να αποσύρεται στο τέλος του ’79. Ο ίδιος τόνισε πως απλώς «βαρέθηκε να κάνει κύκλους σαν ηλίθιος».
Το «σαββατικό» του κράτησε 3 χρόνια, όταν υπέγραψε συμβόλαιο με την ανερχώμενη McLaren το 1982. Η βρετανική ομάδα βρισκόταν σε μεταβατική περίοδο, με τα αποτελέσματα το 1982 και το 1983 να μην είναι τα αναμενόμενα. Τελικά το 1984 η McLaren, με τους Λάουντα και Αλέν Προστ, ήταν κυρίαρχη στην πίστα, με τον Αυστριακό να κατακτά τελικά τον τίτλο για μόλις μισό (!) βαθμό, μπροστά από τον Γάλλο. Το 1985 ήταν και η τελευταία του χρονιά στην Formula 1, με τον ίδιο να μένει 10ος με 14 βαθμούς.
Επιστροφή στο άθλημα και ο… πυλώνας της Mercedes
Το 1993 βρέθηκε και πάλι στα γκαράζ της Ferrari, αυτή την φορά σε ρόλο συμβούλου, μετά από πρόταση του Λούκα Ντι Μοντετζέμολο. Έμεινε στην Scuderia για σχεδόν 7 χρόνια, όταν στα μέσα του 2001 δέχθηκε την θέση του αγωνιστικού διευθυντή της Jaguar. Ωστόσο η πορεία του ήταν σύντομη, με την βρετανική ομάδα να μην σημειώνει καμία πρόοδο όσο εκείνος βρισκόταν στο «τιμόνι», με αποτέλεσμα 70 άτομα να αποχωρήσουν στα τέλη του 2002, ανάμεσα τους και ο Λάουντα.
Για σχεδόν μία δεκαετία έμεινε εκτός της Formula 1, όταν εμφανίστηκε η προοπτική της Mercedes, με την γερμανική ομάδα να του προσφέρει το 2012 την θέση του εκτελεστικού διευθυντή. Ο Λάουντα δέχθηκε και έπιασε αμέσως δουλειά, ενώ ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της ομάδας, καθώς ήταν εκείνος που έπεισε τον Λιούις Χάμιλτον να υπογράψει με την ομάδα το 2013. Η συνέχεια γνωστή σε όλους, με την Mercedes να κυριαρχεί στην υβριδική εποχή και να μετρά από τότε 7 πρωταθλήματα κατασκευαστών και άλλα 7 πιλότων.
Ήταν 20 Μαΐου του 2019, όλοι στην γερμανική ομάδα ετοιμαζόντουσαν για το Grand Prix στο Μονακό, όταν έγιναν γνωστά τα νέα του θανάτου του. Ο Λάουντα «έφυγε» στον ύπνο του σε ηλικία 70 ετών, με τον κόσμο της Formula 1 να πέφτει σε πένθος. Σπουδαίες προσωπικότητες του αθλήματος βρέθηκαν στην κηδεία του στην Βιέννη, ανάμεσα τους οι Προστ, Πικέ, Στιούαρτ, Χάμιλτον και Φέτελ, ενώ έδωσαν το παρών ακόμα και ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και ο πρόεδρος της Αυστρίας, Αλεξάντερ φαν ντερ Μπέλεν.
Σχεδόν μία εβδομάδα αργότερα, η Mercedes έβαψε κόκκινο το halo της ομάδας, μαζί με το μήνυμα «Νίκι θα μας λείψεις», ενώ πολλοί ήταν οι θεατές που φορούσαν το χαρακτηριστικό κόκκινο καπέλο του. Ο διευθυντής της ομάδας, Τότο Βολφ, αποκάλυψε πως στο μεγαλύτερο μέρος του 2019 βρισκόταν σε σοκ εξαιτίας του θανάτου του, αλλά ήταν το 2020 όταν έγινε ακόμα πιο αισθητή η απουσία του. Αλλά όχι σαν εκτελεστικού διευθυντή, σαν καλού του φίλου, το άτομο με το οποίο ταξίδευαν μαζί, έτρωγαν και μιλούσαν για ώρες ολόκληρες. Ο Λάουντα δεν ήταν ποτέ ο πιο «ανοικτός» άνθρωπος, ωστόσο άτομα σαν τον Χαντ, τον Βολφ, άτομα με τα οποία είχε «δεθεί» πάρα πολύ, γνώριζαν πόσο σπουδαίος πιλότος ήταν, αλλά ακόμα περισσότερο πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν.
Μάριος Αγγελέτος
