Ήταν 8 Μαΐου του 1982, όταν ο Ζιλ Βιλνέβ άφηνε την τελευταία του πνοή στη Λέβεν του Βελγίου.
Ο «μικρός Καναδός», όπως τον είχε αποκαλέσει την πρώτη φορά που τον είδε από κοντά ο Έντσο Φεράρι το 1977, «έκλεψε» την παράσταση από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε πίσω από το τιμόνι ενός μονοθεσίου. Το 1976 συμμετείχε σε έναν αγώνα στην Formula 1 Atlantic, όταν τον είδε από κοντά ο παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1, Τζέιμς Χαντ.
Ο Βρετανός εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του, με την McLaren να του προσφέρει για μάξιμουμ πέντε αγώνες, στο τρίτο μονοθέσιο της ομάδας το 1977. Έκανε το ντεμπούτο του την ίδια χρονιά στο βρετανικό Gran Prix, χωρίζοντας τις McLaren των Χαντ και Γιόχεν Μας, τερματίζοντας τελικά 11ος.
Η συνάντηση με τον Έντσο Φεράρι και ο… Νουβολάρι
Παρά τις καλές εμφανίσεις με την βρετανική ομάδα, ο Βιλνέβ έμεινε χωρίς ομάδα, καθώς η McLaren επέλεξε για το 1978 τον Πάτρικ Ταμπέι να παίρνει τη θέση. Ωστόσο τότε εμφανίστηκε η προοπτική της Ferrari, καθώς ο Καναδός είχε ταξιδέψει τον Αύγουστο του 1977 στην Ιταλία για να μιλήσει με το αφεντικό της Scuderia. Όταν ο Φεράρι τον είδε για πρώτη φορά από κοντά, του θύμισε τον Τάτσιο Νουβολάρι, τον προπολεμικό πρωταθλητή Ευρώπης.
«Όταν μου παρουσίασαν αυτό τον “μικροσκοπικό Καναδό”, αμέσως αναγνώρισα τον σωματότυπο του Νουβολάρι, είπα στον εαυτό πως πρέπει να τον δοκιμάσουμε». Την ίδια ώρα, ο Νίκι Λάουντα είχε γνωστοποιήσει τις προθέσεις του να φύγει από την ιταλική ομάδα, εξαιτίας της σχέσης του με τον ομόσταβλο του, Κάρλος Ρόιτμαν, ενώ αρνήθηκε να αγωνιστεί το ’77 σε Καναδά και Ιαπωνία, μετά την επιλογή της Ferrari να αγωνιστεί με το 3ο μονοθέσιο ο «άσημος» Βιλνέβ στον Καναδά.
Το δύσκολο ξεκίνημα και ο «σεφτές» σε Καναδά
Η πρώτη «γεμάτη» σεζόν του Βιλνέβ με την Ferrari ήταν το 1978, ωστόσο η 312T4 δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό των Lotus και Brabham, τερματίζοντας στην 9η θέση του πρωταθλήματος με 17 βαθμούς. Μάλιστα, ο Βιλνέβ τερμάτισε πρώτος στον τελευταίο αγώνα της σεζόν στον Καναδά, σημειώνοντας την πρώτη νίκη της καριέρας του μπροστά στους συμπατριώτες του.
Το 1979 βρήκε κυρίαρχη την Ferrari, με τους Τζόντι Σέκτερ και Βιλνέβ να καταλαμβάνουν τις πρώτες δύο θέσεις και τον Νοτιοαφρικάνο να ανακηρύσσεται παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο 29χρονος τότε Βιλνέβ κέρδισε 3 αγώνες και βρέθηκε άλλες 4 φορές στην 2η θέση, τερματίζοντας μόλις 4 βαθμούς πίσω από τον Σέκτερ.
Η άνοδος της Williams και το «καταραμένο» ‘82
Από το 1980, μία νέα «δύναμη» έκανε την εμφάνιση της στην Formula 1, με την Williams Racing Team των Φρανκ Γουίλιαμς και Πάτρικ Χεντ να παίρνουν τα «ηνία» της Formula 1. Από την άλλη, η 312T5 της Ferrari βρέθηκε αρκετά πίσω από την βρετανική ομάδα, με τον Καναδό να ολοκληρώνει την σεζόν 12ος, μόλις με 6 βαθμούς, χωρίς κανένα βάθρο και συνολικά 6 αποσύρσεις από τους αγώνες.
Το ’81 ήταν η σειρά της Brabham και του Νέλσον Πικέ να βρεθούν στην κορυφή, με την Williams να βρίσκεται λίγο πιο πίσω. Από την άλλη, Scuderia και Βιλνέβ είδαν την καρώ σημαία σε Μονακό και Ισπανία, δεν ήταν όμως αρκετές για να το φέρουν πιο ψηλά από την 7η θέση και τους 25 βαθμούς.
Το 1982 ήταν μία από τις πιο «σκοτεινές» χρονιές στην ιστορία της Formula 1. Ο προπορευόμενος στο πρωτάθλημα, Ντιντιέ Πιρόνι, είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στο γερμανικό Grand Prix και είδε την καριέρα του να τελειώνει και ο Αργεντινός Κάρλος Ρόιτμαν αποσύρθηκε από την Williams και το πρωτάθλημα, μετά τον πόλεμο των Φώκλαντ ανάμεσα σε Αργεντινή και Μεγάλη Βρετανία.
Ένα χαοτικό βελγικό Grand Prix
Στις 8 Μαΐου, στις κατατακτήριες δοκιμές το βελγικού Grand Prix, ο Πιρόνι με την Ferrari είχε μόλις ανέβει στην 6η θέση, ξεπερνώντας τον Καναδό για ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Τότε ο Βιλνέβ ξεκίνησε την τελευταία του προσπάθεια, όταν είδε τον Μας να κινείται πιο αργά στην Μπουτ, με τον Γερμανό να κάνει δεξιά για να του αφήσει ελεύθερη την αγωνιστική γραμμή.
Όμως ο Βιλνέβ, με ταχύτητα σχεδόν 225 χιλιομέτρων την ώρα, έκανε και αυτός δεξιά, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με την πίσω πλευρά του μονοθεσίου του Μας. Η Ferrari του Βιλνέβ τινάχθηκε στον αέρα για πάνω από 100 μέτρα, πριν σκάσει με την μύτη στο οδόστρωμα, με τον άτυχο Καναδό να εκτινάζεται, ακόμα δεμένος στο κάθισμα του, σχεδόν 50 μέτρα (!) μακριά πάνω στους προστατευτικού φράκτες.
Ο γιατρός έφτασε σχεδόν 25 δευτερόλεπτα αργότερα, με τον Βιλνέβ να μην αναπνέει, αλλά να έχει σφυγμό. Εξαιτίας της σφοδρής προσγείωσης είχε υποστεί κάταγμα στον αυχένα και οδηγήθηκε άμεσα στο νοσοκομείο στην Λέβεν. Ο Ζιλ Βιλνέβ άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Μαΐου του 1982 στις 21:12. Δυστυχώς την επόμενη κιόλας μέρα, άλλος ένας πιλότος έχασε την ζωή του, με τον Ρικάρντο Παλέτι της Osella – Ford να χτυπά το πίσω μέρος της Ferrari του Πιρόνι με 180 χιλιόμετρα, λίγο μετά την εκκίνηση.
Το «πεπρωμένο» και ο θρίαμβος του Ζακ
Το όνομα του Βιλνέβ δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ στην Formula 1, με τον Καναδό να είναι, σύμφωνα με τον Λάουντα: «ο πιο τρελός “διάβολος” που έχει συναντήσει στη Formula 1, αλλά ήταν ένας αξιαγάπητος και ευαίσθητος χαρακτήρας». Το 1979 είχε φτάσει μία ανάσα από τον τίτλο, ενώ η Ferrari του 1982 φάνηκε ικανή να του δώσει ένα πρωτάθλημα, ωστόσο αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 15 χρόνια, όταν τότε ένας 26χρονος πιλότος με το όνομα Ζακ Βιλνέβ τερμάτιζε 3ος στο Ευρωπαϊκό Grand Prix στη Χερέθ, «κλειδώνοντας» έτσι τον πρώτο τίτλο της καριέρας του. Ο Ζακ κατάφερε να κάνει ότι δεν πρόλαβε ο πατέρας του, με το όνομα Βιλνέβ να βρίσκεται επιτέλους εκεί που του αρμόζει, στην κορυφή. Μετά από τον τίτλο του, ο ίδιος τόνισε πως «πέταξε» επιτέλους από πάνω του τον τίτλο «ο γιος του Ζιλ».
Δεν τον ενοχλούσε η παρομοίωση. Ήταν άλλωστε περήφανος για τον πατέρα του, συνέχισε ότι δεν κατάφερε εκείνος να τελειώσει. Ακόμα και σήμερα ο Ζιλ Βιλνέβ θεωρείται ένας από τους καλύτερους πιλότους στην ιστορία που δεν έχουν κατακτήσει κάποιο τίτλο.
Μάριος Αγγελέτος
Ο Βρετανός εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του, με την McLaren να του προσφέρει για μάξιμουμ πέντε αγώνες, στο τρίτο μονοθέσιο της ομάδας το 1977. Έκανε το ντεμπούτο του την ίδια χρονιά στο βρετανικό Gran Prix, χωρίζοντας τις McLaren των Χαντ και Γιόχεν Μας, τερματίζοντας τελικά 11ος.
Η συνάντηση με τον Έντσο Φεράρι και ο… Νουβολάρι
Παρά τις καλές εμφανίσεις με την βρετανική ομάδα, ο Βιλνέβ έμεινε χωρίς ομάδα, καθώς η McLaren επέλεξε για το 1978 τον Πάτρικ Ταμπέι να παίρνει τη θέση. Ωστόσο τότε εμφανίστηκε η προοπτική της Ferrari, καθώς ο Καναδός είχε ταξιδέψει τον Αύγουστο του 1977 στην Ιταλία για να μιλήσει με το αφεντικό της Scuderia. Όταν ο Φεράρι τον είδε για πρώτη φορά από κοντά, του θύμισε τον Τάτσιο Νουβολάρι, τον προπολεμικό πρωταθλητή Ευρώπης.
«Όταν μου παρουσίασαν αυτό τον “μικροσκοπικό Καναδό”, αμέσως αναγνώρισα τον σωματότυπο του Νουβολάρι, είπα στον εαυτό πως πρέπει να τον δοκιμάσουμε». Την ίδια ώρα, ο Νίκι Λάουντα είχε γνωστοποιήσει τις προθέσεις του να φύγει από την ιταλική ομάδα, εξαιτίας της σχέσης του με τον ομόσταβλο του, Κάρλος Ρόιτμαν, ενώ αρνήθηκε να αγωνιστεί το ’77 σε Καναδά και Ιαπωνία, μετά την επιλογή της Ferrari να αγωνιστεί με το 3ο μονοθέσιο ο «άσημος» Βιλνέβ στον Καναδά.
Το δύσκολο ξεκίνημα και ο «σεφτές» σε Καναδά
Η πρώτη «γεμάτη» σεζόν του Βιλνέβ με την Ferrari ήταν το 1978, ωστόσο η 312T4 δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό των Lotus και Brabham, τερματίζοντας στην 9η θέση του πρωταθλήματος με 17 βαθμούς. Μάλιστα, ο Βιλνέβ τερμάτισε πρώτος στον τελευταίο αγώνα της σεζόν στον Καναδά, σημειώνοντας την πρώτη νίκη της καριέρας του μπροστά στους συμπατριώτες του.
Το 1979 βρήκε κυρίαρχη την Ferrari, με τους Τζόντι Σέκτερ και Βιλνέβ να καταλαμβάνουν τις πρώτες δύο θέσεις και τον Νοτιοαφρικάνο να ανακηρύσσεται παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο 29χρονος τότε Βιλνέβ κέρδισε 3 αγώνες και βρέθηκε άλλες 4 φορές στην 2η θέση, τερματίζοντας μόλις 4 βαθμούς πίσω από τον Σέκτερ.
Η άνοδος της Williams και το «καταραμένο» ‘82
Από το 1980, μία νέα «δύναμη» έκανε την εμφάνιση της στην Formula 1, με την Williams Racing Team των Φρανκ Γουίλιαμς και Πάτρικ Χεντ να παίρνουν τα «ηνία» της Formula 1. Από την άλλη, η 312T5 της Ferrari βρέθηκε αρκετά πίσω από την βρετανική ομάδα, με τον Καναδό να ολοκληρώνει την σεζόν 12ος, μόλις με 6 βαθμούς, χωρίς κανένα βάθρο και συνολικά 6 αποσύρσεις από τους αγώνες.
Το ’81 ήταν η σειρά της Brabham και του Νέλσον Πικέ να βρεθούν στην κορυφή, με την Williams να βρίσκεται λίγο πιο πίσω. Από την άλλη, Scuderia και Βιλνέβ είδαν την καρώ σημαία σε Μονακό και Ισπανία, δεν ήταν όμως αρκετές για να το φέρουν πιο ψηλά από την 7η θέση και τους 25 βαθμούς.
Το 1982 ήταν μία από τις πιο «σκοτεινές» χρονιές στην ιστορία της Formula 1. Ο προπορευόμενος στο πρωτάθλημα, Ντιντιέ Πιρόνι, είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στο γερμανικό Grand Prix και είδε την καριέρα του να τελειώνει και ο Αργεντινός Κάρλος Ρόιτμαν αποσύρθηκε από την Williams και το πρωτάθλημα, μετά τον πόλεμο των Φώκλαντ ανάμεσα σε Αργεντινή και Μεγάλη Βρετανία.
Ένα χαοτικό βελγικό Grand Prix
Στις 8 Μαΐου, στις κατατακτήριες δοκιμές το βελγικού Grand Prix, ο Πιρόνι με την Ferrari είχε μόλις ανέβει στην 6η θέση, ξεπερνώντας τον Καναδό για ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Τότε ο Βιλνέβ ξεκίνησε την τελευταία του προσπάθεια, όταν είδε τον Μας να κινείται πιο αργά στην Μπουτ, με τον Γερμανό να κάνει δεξιά για να του αφήσει ελεύθερη την αγωνιστική γραμμή.
Όμως ο Βιλνέβ, με ταχύτητα σχεδόν 225 χιλιομέτρων την ώρα, έκανε και αυτός δεξιά, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με την πίσω πλευρά του μονοθεσίου του Μας. Η Ferrari του Βιλνέβ τινάχθηκε στον αέρα για πάνω από 100 μέτρα, πριν σκάσει με την μύτη στο οδόστρωμα, με τον άτυχο Καναδό να εκτινάζεται, ακόμα δεμένος στο κάθισμα του, σχεδόν 50 μέτρα (!) μακριά πάνω στους προστατευτικού φράκτες.
Ο γιατρός έφτασε σχεδόν 25 δευτερόλεπτα αργότερα, με τον Βιλνέβ να μην αναπνέει, αλλά να έχει σφυγμό. Εξαιτίας της σφοδρής προσγείωσης είχε υποστεί κάταγμα στον αυχένα και οδηγήθηκε άμεσα στο νοσοκομείο στην Λέβεν. Ο Ζιλ Βιλνέβ άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Μαΐου του 1982 στις 21:12. Δυστυχώς την επόμενη κιόλας μέρα, άλλος ένας πιλότος έχασε την ζωή του, με τον Ρικάρντο Παλέτι της Osella – Ford να χτυπά το πίσω μέρος της Ferrari του Πιρόνι με 180 χιλιόμετρα, λίγο μετά την εκκίνηση.
Το «πεπρωμένο» και ο θρίαμβος του Ζακ
Το όνομα του Βιλνέβ δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ στην Formula 1, με τον Καναδό να είναι, σύμφωνα με τον Λάουντα: «ο πιο τρελός “διάβολος” που έχει συναντήσει στη Formula 1, αλλά ήταν ένας αξιαγάπητος και ευαίσθητος χαρακτήρας». Το 1979 είχε φτάσει μία ανάσα από τον τίτλο, ενώ η Ferrari του 1982 φάνηκε ικανή να του δώσει ένα πρωτάθλημα, ωστόσο αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 15 χρόνια, όταν τότε ένας 26χρονος πιλότος με το όνομα Ζακ Βιλνέβ τερμάτιζε 3ος στο Ευρωπαϊκό Grand Prix στη Χερέθ, «κλειδώνοντας» έτσι τον πρώτο τίτλο της καριέρας του. Ο Ζακ κατάφερε να κάνει ότι δεν πρόλαβε ο πατέρας του, με το όνομα Βιλνέβ να βρίσκεται επιτέλους εκεί που του αρμόζει, στην κορυφή. Μετά από τον τίτλο του, ο ίδιος τόνισε πως «πέταξε» επιτέλους από πάνω του τον τίτλο «ο γιος του Ζιλ».
Δεν τον ενοχλούσε η παρομοίωση. Ήταν άλλωστε περήφανος για τον πατέρα του, συνέχισε ότι δεν κατάφερε εκείνος να τελειώσει. Ακόμα και σήμερα ο Ζιλ Βιλνέβ θεωρείται ένας από τους καλύτερους πιλότους στην ιστορία που δεν έχουν κατακτήσει κάποιο τίτλο.
Μάριος Αγγελέτος
