Πρόσωπα

Τζορτζ Μπάλντοκ: Η σωτηρία της ψυχής

Τζορτζ Μπάλντοκ: Η σωτηρία της ψυχής
Μια περήφανη νίκη – φως σε νύχτα πικρή από μια παρέα παιδιών, που έπαιξαν για το φίλο τους. Κέρδισαν τιμώντας τη μνήμη του και μετέτρεψαν τον ιστορικό ναό σε ένδοξο μνήμα, με την υπέρβασή τους να έχει αγωνιστικές αιτιολογήσεις. Οι ίδιοι, όμως, ξέρουν πως, πλέον, θα έχουν για πάντα το δικό τους αναπάντητο γιατί.  

Ούτε δύο ολόκληρες μέρες δεν πέρασαν από το άκουσμα της είδησης που τάραξε την μονίμως ταραχώδη καθημερινότητά μας. Ο αιφνίδιος θάνατος του Τζορτζ Μπάντλοκ ξαφνιάζει αρχικά, πικραίνει άμεσα και προβληματίζει συστηματικά την κοινή γνώμη, η οποία διαχρονικά σε ανάλογες περιπτώσεις ταλανίζεται μόνιμα από ένα ισχυρότατο – πλην όμως αναπάντητο πάντοτε – «γιατί;». 

Το διάστημα που μεσολάβησε από το πρώτο άκουσμα έως σήμερα που οι γραμμές τούτες γράφονται είναι ελάχιστο· η ουσία και η βαρύτητα των γεγονότων, όμως, το καθιστούν δυσανάλογα μικρό, ώστε να «χωρέσει» όλα αυτά που συνέβησαν στη διάρκειά του.
Όχι όμως ως συμβάντα με απλή ακολουθία χρονική, αλλά ως ροή απόλυτα συνεκτική, αιτιολογίσιμη και συνδεδεμένη. Η επική χθεσινή βραδιά είναι απόδειξη και – επιτρέψτε μας την αξιολόγηση ως προσωπικό σχόλιο – θα είναι κρίμα να μην εκληφθεί ως τέτοια. 

Η αξία και η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, άλλωστε, είναι οικουμενικές, και, δυστυχώς ή ευτυχώς, αναδεικνύονται  ομολογουμένως και από την απώλειά της. Ανούσιες οι επίγειες διακρίσεις περί πολιτικών πιστεύω, οικονομικής άνεσης, οικογενειακής προέλευσης, επαγγέλματος, όλα αναιρούνται την ύστατη ώρα. Ιδίως δε, αν αυτή είναι αιφνίδια, όπως τώρα.

Ο αδόκητος χαμός ενός φίλου, όχι ενός συναδέλφου, «πόρωσε» και αλλάξε τις πνευματικές ισορροπίες, οι οποίες είναι υπερβατικές από τις αμιγώς τακτικές και αγωνιστικές προσεγγίσεις. Η αυθεντικότητα και η άνεση, χάρη στην ευγενική προσωπικότητα, με την οποία ο Μπάλντοκ έγινε μέλος της ομάδας κάνει, μοιραία, τον πόνο βαθύτερο. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα, θα ήταν κρίμα να προέκυπτε. Η οδύνη και το σοκ από μια άδικη και αιφνίδια απώλεια ένωσαν, η δύναμη της αγάπης μετέτρεψε τη συσπείρωση σε όρκο νίκης.
Άλλωστε, «έπαιξαν με 12»…
 


Κάποιος Θεός έβλεπε από εκεί ψηλά… Εδώ ακριβώς, κατά τη γνώμη μας, έγκειται και η ουσία του θέματος: είναι η διδακτική του ερμηνεία το διακύβευμα για όλους μας· ο λιγοστός χρόνος μάς υπενθυμίζει – και για την ακρίβεια επιβεβαιώνει πικρά – πως η άμμος στην κλεψύδρα, τα γεγονότα, η Ζωή η ίδια, δεν περιμένουν κανέναν. Είναι υπερβατικά από εμάς, τα χάνουμε ανά πάσα στιγμή, όταν άλλο τόσο ανεξήγητα, ωστόσο καθόλου παράδοξα, γι' αυτό θεϊκά, αρμονικά και γενναιόδωρα, μας δίνονται.

Ο λιγοστός χρόνος των γεγονότων αφενός, αφετέρου δε ο ελάχιστος που αποδείχθηκε ότι είχε στη διάθεσή του ο Τζορτζ, είναι αυτό ακριβώς. Η απάντηση στο δικό μας «γιατί;». Το σοκ και η πίκρα όλων μας – και σύσσωμης της «Γαλανόλευκης» - τίποτε άλλο από μια προσωπική πρό(σ)κληση στοχασμού, ταπεινότητας και αγάπης, προς εμάς και προς τους άλλους. Ό,τι ακριβώς έκαναν οι παικταράδες του «Γουέμπλεϊ». Όχι μόνο οι 11…

Αν κάτι ανέκαθεν χαρακτηρίζει την Εθνική είναι πως κατά κανόνα όλοι τα δίνουν όλα και παίζουν πάντα έως εκεί που μπορούν. Χθες, το παραπάνω ήταν το μίνιμουμ. Η υπέρβαση, σαφώς αγωνιστικά αιτιολογίσιμη, είχε άλλο τόσο φανερά… άνωθεν πρωταγωνιστή. 

Ή μάλλον πρωταγωνιστές. Έβλεπαν από ψηλά κάποιος Θεός και ένας καινούργιος του άγγελος. Την ίδια στιγμή που ήταν, και πλέον θα βρίσκονται, παντού. Σα ταξιδάκι αναψυχής… 

Νικόλας Κανελλόπουλος

www.bnsports.gr 

Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης



0