Ο δεύτερος συνεχόμενος χαμένος τελικός στην Ευρώπη, έβαλε τον Βιντσέντζο Ιταλιάνο σε ένα πολύ κλειστό γκρουπ προπονητών, δίπλα στους σπουδαίους Μαρσέλο Λίπι και Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Κι ενώ σίγουρα δε χαίρεται για αυτό, η σπανιότητα αυτής της συγκυρίας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή!
Μετά τον θρίαμβο του Ολυμπιακού και την κατάκτηση του σπουδαιότερου τίτλου στην ιστορία του, οι παίκτες και όλα τα μέλη της ομάδας βρίσκονταν σε «έκσταση», αφημένα στον χείμαρρο συναισθημάτων που τους πλημμύρισε.
Πιθανώς, όμως, πολλοί παρατήρησαν κάποιους παίκτες των «ερυθρολεύκων» να προσπαθούν να παρηγορήσουν τους συντετριμμένους αντιπάλους τους, που από την πλευρά τους, πάλεψαν μέχρι τελικής πτώσεως, καταθέτοντας ό,τι είχαν και δεν είχαν στο γήπεδο.
Η υπέρμετρη θλίψη και το ψυχολογικό «άδειασμα» των παικτών της Φιορεντίνα, ήταν ορατά με γυμνό μάτι, και απόλυτα δικαιολογημένα. Κι αυτό γιατί οι «βιόλα» έφτασαν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην πηγή, στον τελικό του Conference League, αλλά νερό δεν ήπιαν, χάνοντας με ακόμα πιο οριακό και σκληρό τρόπο αυτήν τη φορά.
Μία από τις τραγικές φιγούρες της Φιορεντίνα, είναι σίγουρα ο καθοδηγητής της την τελευταία τριετία, Βιτσέντζο Ιταλιάνο. Ο 46χρονος προπονητής γνώριζε πως αυτό θα ήταν το τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο της ομάδας. Και πραγματικά έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, ώστε να το συνδυάσει με μια σπουδαία στιγμή.
Εκτός από τον σημαντικότερο τίτλο της δικής του καριέρας, ήθελε να χαρίσει και στη Φιορεντίνα το δεύτερο ευρωπαϊκό της τρόπαιο, και το πρώτο μετά από 53 χρόνια και το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1961!
Αντί αυτού, βίωσε εκ νέου την πίκρα ενός χαμένου τελικού. Και έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένος, καθώς η απώλεια δύο συνεχόμενων τελικών αποτελεί μια τρομερά σπάνια ατυχή συγκυρία.
Συγκεκριμένα, υπάρχουν μόνο δύο προπονητές στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που έχουν χάσει τελικούς σε δύο διαδοχικές χρονιές.
Ο ένας είναι ο σπουδαίος Μαρσέλο Λίπι, ο οποίος το 1997 και το 1998 έχασε δύο συνεχόμενους τελικούς Champions League. Βέβαια, η πίκρα του μάλλον δε θα ήταν τόσο μεγάλη, καθώς είχε ήδη φροντίσει να το κατακτήσει το 1996. Βρέθηκε λοιπόν, σε τρεις διαδοχικούς τελικούς Champions League, ενώ την αμέσως προηγούμενη χρονιά, το 1995, είχε ηττηθεί και σε Κύπελλο UEFA. Όλα αυτά, φυσικά, όντας στον πάγκο της Γιουβέντους, σε μια απίστευτη τετραετία.
Δεύτερος κι τελευταίος, μέχρι τον Ιταλιάνο, ήταν ο γνωστός μας και από το πέρασμα του στον Άρη, Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Μια περίπτωση πολύ ιδιαίτερη, καθώς ο Αργεντινός, στην «χρυσή» περίοδο της καριέρας του, έχασε τρεις συνεχόμενους τελικούς! Τόσο αυτόν του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1999, ως προπονητής της Μαγιόρκα, όσο και εκείνους του Champions League, το 2000 και το 2001 με τη Βαλένθια!
Όσο ξεχωριστό, δυσθεώρητο θα λέγαμε, ήταν το διακύβευμα του τελικού για τον Ολυμπιακό, τόσο ήταν και για την Φιορεντίνα και τον Βιτσέντζο Ιταλιάνο, ο οποίος μπήκε σε ένα πολύ κλειστό γκρουπ για τους… λάθος λόγους, και αφήνει την Φλωρεντία με το κεφάλι ψηλά, αλλά με μια πικρή γεύση.
Αντρέας Φούντας
www.bnsports.gr
