Η διετής απουσία του Ραφαέλ Ναδάλ από το Philippe Chatrier, από τη δική του «αρένα», έκανε την αλλαγή πιο αισθητή. Το πρόσωπό του φαινόταν πιο ταλαιπωρημένο, τα πόδια πιο αδύναμα και οι γροθιές στους πανηγυρισμούς λιγότερο έντονες απ’ όσο έχουμε συνηθίσει. Για ένα τρίωρο, πάλευε με τον εαυτό του και με έναν εξαιρετικό αντίπαλο. Κι όλα αυτά, για να προσφέρει στο άθλημα, και σε όσους το αγάπησαν εξαιτίας του, ένα ακόμη ανεκτίμητο δώρο.
Αν ήθελε τη δόξα και την αποθέωση, δε θα άφηνε ερωτηματικά για το αν θα ξαναπαίξει στο Ρολάν Γκαρός, και θα επέτρεπε την οργάνωση μιας μεγάλης αποχαιρετιστήριας γιορτής. Αν τον ενδιέφεραν τα χρήματα, θα απολάμβανε τα ατελείωτα που διαθέτει, σε όποιο μέρος και με όποιον τρόπο επιθυμούσε. Αν τον απασχολούσε η σωματική υγεία του, θα τα είχε παρατήσει όλα προ πολλού. Αν τον ένοιαζε κάτι από όλα αυτά, όμως, δε θα ήταν ο Ραφαέλ Ναδάλ.
Γι’ αυτό λοιπόν, ο Ισπανός επέστρεψε στο Philippe Chatrier, μετά από δύο χρόνια απουσίας. Από τον τελικό του 2022, στον πρώτο γύρο του 2024. Η μοίρα έφερε στο δρόμο του τον Ζβέρεφ, σε ένα παιχνίδι εξίσου σημαδιακό και για τους δύο. Για όποιον επιθυμούσε να το παρακολουθήσει, από τους παρόντες στην εξέδρα Τζόκοβιτς και Αλκαράθ, μέχρι τους απλούς φιλάθλους από το σπίτι τους, το αποτέλεσμα δεν είχε καμία σημασία. Κάθε φορά που πατάει σε κορτ ο Ναδάλ, αποτελεί πλέον μια «τελετουργία», ένα δώρο που κάνει όχι μόνο στο τένις, αλλά στον αθλητισμό και σε όσους τον αγαπούν.
Κάθε έκλαμψη, κάθε forehand, κάθε κλασικός του πανηγυρισμός είναι αρκετός για να ξεσηκώσει τα ίδια συναισθήματα που προκαλούσε όταν δεν έμοιαζε θνητός. Κάποιες στιγμές θα είναι περισσότερα και πιο έντονα, όπως στο δεύτερο σετ, κάποιες λιγότερα, όπως στο τελευταίο κομμάτι του τρίτου.
Το αποτέλεσμα έχει πάψει προ πολλού να έχει σημασία για την κληρονομιά που θα αφήσει πίσω του ο Ναδάλ. Ακόμα κι αν ο ίδιος «λυσσάει», κι αν πιστεύει πως μπορεί να νικήσει τον οποιονδήποτε, γιατί αποκλείεται να αισθάνεται διαφορετικά πριν από κάθε παιχνίδι. Το 112-3 έγινε 112-4, και το 15ο Ρολάν Γκαρός φαίνεται πως δε θα έρθει ποτέ.
Το μόνο που έχει αξία, είναι ο Ισπανός «θρύλος» να έχει την υγεία του, να παίξει όσο (και όπου) θέλει ακόμα, και να αποχαιρετήσει το άθλημα όποτε και όπου επιθυμεί αυτός, με μια γιορτή εφάμιλλη με αυτήν που βίωσε ο Ρότζερ Φέντερερ. Και γιατί όχι, ο Ελβετός να είναι εκεί και να του κρατάει το χέρι, σε ρόλους αντίστροφους απ’ ότι στο δικό του «αντίο». 
Αντρέας Φούντας
www.bnsports.gr
