Η πρώτη αρχηγός της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, η Δήμητρα Ζαπονίδου άφησε την τελευταία της πνοή, αλλά ήταν πολλά παραπάνω από αυτό. Το BN Sports ξετυλίγει το… κουβάρι της ανήσυχης ζωής του «Μήτσου» που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να κερδίζει η ομάδα της, ακόμη κι αν έπαιζε… ξυπόλυτη.
Η Δήμητρα Ζαπονίδου έφυγε από την ζωή σε ηλικία 88 χρονών αφήνοντας φτωχότερο το ελληνικό μπάσκετ, που έχασε μία θρυλική του μορφή.
Η πρώτη αρχηγός της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, κατόρθωμα για το οποίο είναι ευρέως γνωστή, ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά την «πορτοκαλί θεά» και αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο του μπάσκετ.
Πάντα ανήσυχο πνεύμα, ως ήταν, από τα 16 της την ενδιέφερε ο αθλητισμός και συνήθιζε να πηγαίνει κάθε Κυριακή στο γήπεδο ερχόμενη για πρώτη φορά σε επαφή με το βόλεϊ. Κάπως, έτσι ξεκίνησαν οι πρώτες προπονήσεις και την έπιασε η… περιέργεια για το «χαζόπραμα», όπως αποκαλούσε το καλάθι του μπάσκετ.
Αυτό ήταν. Έρωτας κεραυνοβόλος. Μία φορά το πλησίασε κι αυτό τη «μάγεψε». Έτσι, λοιπόν η Δήμητρα Ζαπονίδου αποφάσισε να το κατακτήσει. Επέλεξε τότε να γραφτεί στην ομάδα μπάσκετ Γυναικών του Πανιωνίου και αποτέλεσε παίκτρια «έκπληξη» με τους «κυανέρυθρους» να κερδίζουν τότε το Πρωτάθλημα Αθηνών – Πειραιώς αήττητοι με προπονητή τον Μίσσα Πανταζόπουλο.
«Έφευγα από το εργοστάσιο 5 η ώρα, με το σορτσάκι στην τσάντα, γιατί στις 6 είχα προπόνηση. Πήγαινα από του Χαροκόπου στη Ν. Σμύρνη με τα πόδια και δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ», είχε δηλώσει παλαιότερα σε συνέντευξή της στο Lifo αποδεικνύοντας τον μεγάλο ζήλο που είχε γι’ αυτό που αγαπούσε. Εξάλλου δεν αποκόμιζε ιδιαίτερα κέρδη, ειδικά στα πρώτα της βήματα. Ούτε για τις μετακινήσεις της, ούτε τίποτα. Ακόμη και τα μπασκετικά της παπούτσια αναγκαζόταν να φοράει χωρίς κάλτσες για να μην ζητήσει από τη μητέρα της.
«Τι να πω στη μάνα μου; Δώσ' μου λεφτά να πάρω κάλτσες; Κάλτσες έβαλα με την Εθνική, όταν μου έδωσαν τη στολή», είπε χαρακτηριστικά.
Ήταν αυθόρμητη, δεν ήξερε πως πρέπει να συμπεριφερθεί, μάλωνε με τους διαιτητές, έτρωγε τιμωρίες, όμως ο κόσμος την αγάπησε γι’ αυτό ακριβώς που ήταν. Για τον χαρακτήρα της. Όπως είχε πει μάλιστα χαρακτηριστικά: «Ξέρεις γιατί με αγάπησε ο κόσμος; Όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά και γιατί τη μύτη μου την είχα κάτω από τα παπούτσια μου. Τότε όλοι έλεγαν ‘’πάμε στο γήπεδο να δούμε τη Ζαπονίδου’’».
Μετά τον Πανιώνιο, ακολούθησε η ομάδα των Αμπελοκήπων. Εκείνα τα χρόνια ο ζήλος της ήταν τεράστιος. Η κα. Ζαπονίδου αναγνώριζε πως μονάχα το ταλέντο δεν είναι αρκετό γι’ αυτό «έλιωνε» στις προπονήσεις μέχρι να κλείσει τ γήπεδο παρέα με αγόρια. Αφού, μετά από ένα σημείο ξεκίνησαν να την φωνάζουν «Μήτσο», κάτι που είχε βγει αβίαστα πάνω σε μία δύσκολη φάση από τον τότε προπονητή της.
Μπορεί να την φώναζαν «Μήτσο» λόγω του εκρηκτικού της ταπεραμέντου και του δυναμικού της χαρακτήρα, όμως δεν έλειπαν και οι κατακτήσεις της,. Εκείνη είχε μόνο μάτια και μυαλό για μπάσκετ. Αυτό της έδινε τις χαρές που ήθελε. Εξάλλου, μόλις συστάθηκε η πρώτη Εθνική Ομάδα Γυναικείας Καλαθοσφαίρισης εκείνη έχρισαν αρχηγό.
Έπαιξε στον φιλικό αγώνα με τον Λίβανο, στο ανοιχτό γήπεδο του Πανελλήνιου, μπροστά σε 3.000 φιλάθλους όπου η Ελλάδα νίκησε με 68-32, με εκείνη να σημειώνει 14 πόντους.
Αποσύρθηκε μόλις στα 24 της από το άθλημα της καρδιάς της, έχοντας περάσει κούραση και ταλαιπωρία, αλλά για εκείνη όλα άξιζαν, αφού έκανε αυτό που αγαπούσε.
