5η Ιουλίου του 1982: Η νύχτα που ο Πάολο Ρόσι «ξαναγεννήθηκε». Μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα του είναι γεγονός. Τρία γκολ απέναντι στη Βραζιλία και επική πρόκριση των Ιταλών στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πώς να μην αισθάνεται μετά πως πήρε πίσω τη… ζωή του, πράγμα που επισήμανε στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, σε ταξίδια τους για το Champions League.
Στην πρώτη φάση των ομίλων του Μουντιάλ (που για πρώτη φορά συμμετείχαν 24 ομάδες αντί για 16) η Ιταλία δεν ήταν καθόλου καλή. Ο Ρόσι έπαιζε σαν να είχε… αλυσίδες στα πόδια του, σαφώς επηρεασμένος από τα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν κατάφερε να πάρει ούτε μία νίκη, περνώντας στο «νήμα» με την κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Ύστερα από τις δύο ισοπαλίες με Πολωνία (0-0) και Περού (1-1), έπρεπε απλά να μην ηττηθεί την τελευταία αγωνιστική από το Καμερούν, με το οποίο ισοβαθμούσαν. Πράγμα που τελικά κατάφερε, καθώς παρά τις αξιόλογες προσπάθειες των Καμερουνέζων, το τελικό 1-1 έδινε την πρόκριση στους Ιταλούς.
Στη δεύτερη φάση (4 γκρουπ 3 ομάδων) βρέθηκε στον ισχυρότερο όμιλο της διοργάνωσης, αντιμετωπίζοντας την κάτοχο του θεσμού, Αργεντινή, αλλά και την παντοδύναμη Βραζιλία. Τότε ήταν, όμως, που ο Ρόσι και γενικότερα η «Σκουάντρα Ατζούρα» αποφάσισαν να «ξυπνήσουν».
Αρχικά, αντιμετώπισαν την «Aλμπισελέστε» του, πρωτάρη σε Παγκόσμιο Κύπελλο, Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος μόλις είχε πάρει τη μεταγραφή του για την Μπαρτσελόνα. Το μαρκάρισμά του ανέλαβε, αποτελεσματικά, ο Κλαούντιο Τζεντίλε, εφαρμόζοντας ιδιαίτερα σκληρή άμυνα επάνω του. Η Ιταλία έφτασε σχετικά εύκολα στη νίκη χωρίς να απειληθεί ιδιαίτερα, με τα γκολ των Ταρντέλι (57’) και Καμπρίνι (67’), ενώ το μόνο που κατάφεραν οι Νοτιαμερικανοί ήταν να μειώσουν σε 2-1 στο 83’ με τον Πασαρέλα.
Σειρά είχε η «Σελεσάο» των Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο, που ξεπέρασε εύκολα το «εμπόδιο» της Αργεντινής νικώντας με 3-1. Θεωρητικά, όλοι περίμεναν πως θα ήταν ένα παιχνίδι μεταξύ της ιταλικής άμυνας και της βραζιλιάνικης επίθεσης. Στην πράξη, όμως, τα πάντα ανατράπηκαν. Οι Ιταλοί μπήκαν στον αγώνα με διάθεση να επιτεθούν και η ανταμοιβή δεν άργησε να έρθει. Μόλις στο 5’ ο Ρόσι με κεφαλιά έκανε το 1-0, βάζοντας οριστικά τέλος στον «εφιάλτη» του. Ένα γκολ που του έδωσε «φτερά» για τη συνέχεια του παιχνιδιού, αλλά και της διοργάνωσης.
Η Βραζιλία φυσικά δεν πτοήθηκε. Πίεσε και βρήκε το γκολ της ισοφάρισης με τον Σόκρατες (12’), αλλά ο Ρόσι στο 25’ ξαναέδωσε το προβάδισμα στους Ευρωπαίους, για να έρθει ο Φαλκάο στο 68’ και να γράψει το 2-2, φέρνοντας και πάλι το ματς στα ίσα. Στους Βραζιλιάνους αρκούσε και ο βαθμός της ισοπαλίας για να πάρουν την πρόκριση στα ημιτελικά, όμως το επιθετικό τους ένστικτο τους κράτησε μπροστά.
Η τιμωρία τους ήρθε για άλλη μια φορά από το πόδι του ασταμάτητου Πάολο Ρόσι, που έκανε το χατ-τρικ στο 74’ και έδωσε τη νίκη με 3-2 στη χώρα του. Χαραγμένη στη μνήμη των Ιταλών θα μείνει η απόκρουση του Ντίνο Τζοφ πάνω στη γραμμή στην κεφαλιά του Όσκαρ στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού. Κάπως έτσι, η πιο «ρομαντική» ομάδα του ποδοσφαίρου αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης.
Στα ημιτελικά, παίζοντας για δεύτερη φορά απέναντι στην Πολωνία, η Ιταλία δεν αντιμετώπισε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Σε ένα «σκληρό» ματς, πήρε το «εισιτήριο» για τον τελικό, επικρατώντας με 2-0, χάρη σε δύο τέρματα του Ρόσι.
Το μεγάλο τελικό ανάμεσα σε Ιταλία και Δυτική Γερμανία παρακολούθησαν 95.000 θεατές στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Εκεί, η ομάδα του Μπέαρζοτ «έπνιξε» την επίθεση των Γερμανών με την άμυνά της. Σε ένα γενικά κακό πρώτο ημίχρονο, η μεγάλη ευκαιρία για να «ανοίξει» το σκορ ανήκε στην ιταλική ομάδα, όταν ο Καμπρίνι στο 25’ έστειλε τη μπάλα άουτ από το σημείο του πέναλτι.
Λίγο πριν τη συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού (57’), ο «συνήθης ύποπτος», Πάολο Ρόσι, ήταν αυτός που έδωσε τη λύση, γράφοντας το 1-0. Ήταν το έκτο γκολ του στο Μουντιάλ, με το οποίο αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ του τουρνουά. Από εκεί και μετά οι Ιταλοί «απελευθερώθηκαν». Το 2-0 έγινε από τον Ταρντέλι (69’), με τον αλησμόνητο πανηγυρισμό του να μένει στην ιστορία, ενώ το 3-0 πέτυχε ο Αλτομπέλι σε αντεπίθεση (81’). Δύο λεπτά αργότερα (83’), οι Γερμανοί μείωσαν σε 3-1 με τον Μπράιτνερ, που ήταν και το τελικό σκορ της αναμέτρησης.
Το ματς λήγει. Το πρόσωπο του τουρνουά είναι αναμφίβολα ο Πάολο Ρόσι. Δεν θα το ξεχάσει κανείς ποτέ. Δεν γίνεται να μην είναι… αλησμόνητος στη μνήμη κάθε Ιταλού. «Κέρδισα πίσω τη ζωή μου. Αναγεννήθηκα. Δεν εκτιμάς τόσο όσο πρέπει κάτι, αν δεν το χάσεις. Έβλεπα εφιάλτες. Μέχρι που ήρθε εκείνο το παιχνίδι με τη Βραζιλία…». Αυτά έλεγε στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο στα κοινά τους ταξίδια για το Champions League.
Και ακόμη και αν τα χρόνια πέρασαν, ακόμη και αν ο… αιώνας άλλαξε, ακόμη και αν ο Ιταλός «θρύλος» δεν είναι στη ζωή από το Νοέμβριο του 2020, εκείνο το τουρνουά θα φέρει για πάντα την υπογραφή του!
Δημήτρης Μανάκος
