Πρόσωπα

Κλαούντιο Ρανιέρι: Ο επίγειος άγγελος στην... αυλή των θαυμάτων και των διχασμών! (video)

Εθνική ομάδα Λέστερ Serie A Κάλιαρι Κλαούντιο Ρανιέρι tags :
Κλαούντιο Ρανιέρι: Ο επίγειος άγγελος στην... αυλή των θαυμάτων και των διχασμών! (video)

«Volere è potere». Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ο τρόπος  είναι η αγαπημένη φράση του Κλαούντιο Ρανιέρι και το απέδειξε για μία ακόμα φορά με την άνοδο της Κάλιαρι στο ιταλικό προσκήνιο. Ένας signore με όλη τη σημασία της λέξης που εδώ και χρόνια μετατρέπει το μπρούτζο σε χρυσό και το χρυσό σε μπρούτζο.

Σχετικά Άρθρα

Μισός αιώνας. Τόσο βρίσκεται δίπλα στο ποδόσφαιρο ο Κλαούντιο Ρανιέρι υπό οποιοδήποτε πόστο. Κι’ όμως στα 71 του και με το σφύριγμα της λήξης που σηματοδότησε την άνοδο της Κάλιαρι στα ιταλικά «σαλόνια», λύγισε. Αφέθηκε, άφησε όλα του τα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια. Έκλαψε σαν μικρό παιδί κάνοντας για μία ακόμα φορά το ακατόρθωτο, να πάρει σάρκα και οστά. Αυτός είναι ο «βασιλιάς» των σπορ και τέτοιες ιστορίες, αγνού ρομαντισμού, έχει περισσότερο ανάγκη.

Και τι δεν έχει ζήσει και τι δεν έχει δει. Η προπονητική του καριέρα θυμίζει ένα μακρόπνοο έργο με πολλές διαφορετικές πράξεις. Εκεί που απρόσμενα «ζεσταίνει» το κοινό ενώ το τοπίο έμοιαζε… θολό, σκοτεινό, η κορύφωση δεν έρχεται. Σαν να προτιμά να βρίσκεται σε θέατρα περιφερειακά και να τα αναβαθμίζει, να τα κάνει ξεχωριστά με έναν ιδιαίτερο, μοναχικό τρόπο. Και όταν του «δίνεις» έναν πιο έμπειρο και φανταχτερό θίασο (δεν συμπεριλαμβάνεται η Εθνική Ελλάδος εδώ, για να μην υπάρχει παρεξήγηση), να σαστίζει. Να χάνει την ταυτότητά του. Λάτρης των «αραχνιασμένων» παραμυθιών που τα ζωντανεύει. Ο μετρ αυτών.

Σε όλες του τις πράξεις έχει βάλει την «πινελιά» του., τον διψασμένο για ποδόσφαιρο χαρακτήρα του. Μα σε καμία περίπτωση δεν επεδίωκε ρόλο πρωταγωνιστικό. Δεν το θέλησε άλλωστε να περιστρέφονται όλα γύρω του και να αποτελεί την περσόνα. Ίσως για αυτό και να μην έχει την περίοπτη θέση που του αναλογεί στο πάνθεον των «καπετάνιων» της περίφημης Ιταλικής σχολής.

«Δεν είμαι φίλος με τους παίκτες μου αλλά είμαι κοντά σε αυτούς. Όταν τους μιλώ, θέλω να μιλώ στον άνθρωπο όχι στην επαγγελματική ιδιότητα» έχει πει και αυτό προσπαθεί να κάνει σε όλη του την καριέρα. Επενδύει στην ειλικρίνεια, την ενσυναίσθηση και το «μαζί». Όλα τους εικονοποιήθηκαν το βράδυ της Κυριακής (11/6) στα δάκρυά του.

Το «μαγικό ραβδάκι» στην αυλή των θαυμάτων και τα κίνητρα!

Το χτίσιμο του «μύθου» του Κλαούντιο Ρανιέρι ξεκίνησε από την Καλαβρία και την Βίγκορ Λαμέτσια, μία ερασιτεχνική ομάδα. Από τότε είχε το δικό του τρόπο παρακίνησης, όπως έχει παραδεχτεί ο Φάμπιο Φρασέτι, αρχηγός της ομάδας. «Ερχόταν στην προπόνηση κάθε Τρίτη με τις τοπικές εφημερίδες παραμάσχαλα. Τις άνοιγε και μας διάβαζε τις βαθμολογίες που είχαν βάλει οι δημοσιογράφοι για κάθε έναν από εμάς. Δεν το έκανε κακοπροαίρετα απλά ήθελε να μετατρέψει κάτι αρνητικό σε θετικό. Ήθελε να μας δώσει κίνητρο».

Ο τρόπος του έφερνε αποτελέσματα μιας και μετά από 12 αγώνες, η Βίγκορ Λαμέτσια βρισκόταν στην κορυφή της βαθμολογίας. Παρόλα αυτά, θέλοντας να μείνει σύντροφος με τα «πιστεύω» του, παραιτήθηκε καθώς δεν πήγαινε με τα… νερά του προέδρου που ήθελε να «κάνει παιχνίδι» με έναν ατζέντη.
claudio-ranieri.jpg

Η πρώτη του «δήλωση» προς τον κόσμο του ποδοσφαίρου, ήρθε στη Σαρδηνία, όπως και τώρα. Η Κάλιαρι ήταν το μεγάλο όνομα της Serie C και υπό τις οδηγίες του, οι φίλοι της έκαναν και πάλι όνειρα. Σε τρία χρόνια στον ιταλικό Νότο (1988-91) κέρδισε δύο ανόδους και κράτησε την ομάδα στην πρώτη κατηγορία με έναν εντυπωσιακό δεύτερο γύρο.

Το μυστικό της επιτυχίας ήταν και πάλι η σχέση του με τους παίκτες του. Συνήθιζε να βάζει πολλά στοιχήματα μαζί τους για την επίτευξη στόχων και έτσι συχνά πυκνά «ξηλωνόταν» για να κρατήσει το λόγο του. Σαν να μην έφτανε αυτό, επισκεπτόταν μαζί με τον αρχηγό του, Ίβο Πούλγκα, διάφορα τοπικά fan clubs για φαγητό και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

«Στη Σαρδηνία τον θυμούνται όχι μόνο για τα αποτελέσματα που έφερε η ομάδα αλλά και για το ποιόν του ανθρώπου» έχει πει σε συνέντευξή του ο βοηθός προπονητή του Τζιανλούκα Φέστα στο διάστημα παραμονής του στον Απόλλωνα Σμύρνης.

Η συνέχεια τον βρήκε στη Νάπολη και τους «Παρτενοπέι», σε μια αποστολή… αυτοκτονίας, από τις πολλές στις οποίες έχει συμμετάσχει. Στην μετά Μαραντόνα εποχή, σε μια δύσκολη περιρρέουσα ατμόσφαιρα ο τότε πρόεδρος της ομάδας είχε υποδείξει στον Κλαούντιο Ρανιέρι να κρατάει κατ’ εξακολούθηση έναν ποδοσφαιριστή του στον πάγκο για να πέσει η χρηματιστηριακή του αξία. Ήταν ο Μάσιμο Μάουρο. Εκείνος δεν το έκανε, και σε συνδυασμό με το κάκιστο ξεκίνημα της σεζόν 1992-93, ο Ιταλός τεχνικός είδε την πόρτα της εξόδου.

Η άνθιση της Τοσκάνης

Είχε έρθει η ώρα για τον Ρανιέρι να αφήσει τον Νότο και να στραφεί ψηλότερα στον ιταλικό χάρτη. Το στοίχημα της Νάπολι κρίθηκε… χαμένο και η φήμη του βρήκε παρηγοριά στη Φιορεντίνα. Οι «βιόλα» είχαν υποβιβαστεί στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία και με τον signore Κλαούντιο είδαν και πάλι τους κάμπους και τους αμπελώνες της Τοσκάνης να λάμπουν.

Άμεση άνοδος στη Serie A, Κύπελλο Ιταλίας, εγχώριο Σούπερ Καπ, σερί 15 αήττητων αγώνων, δευτεραθλήτρια στο πρωτάθλημα και μια πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Τέσσερα υπέροχα χρόνια και για τις δύο πλευρές στον πιο πετυχημένο και μακροσελή του «γάμο» στη χώρα του.
iolansafoto_20221224091018190_tecnavia_photo_generale_239464.webp

Η χρυσή εποχή των «νυχτερίδων» και ο Tinkerman του Νησιού!

Η πρώτη του απόπειρα εκτός των τειχών, ήταν στη Μεσόγειο. Στο «Μεστάγια» έψαχναν έναν άνθρωπο με σχέδιο και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Κλαούντιο Ρανιέρι με άμεσα αποτελέσματα. Στον πρώτο του χρόνο, η Βαλένθια έκανε δικό της το Copa Del Rey με ένα φοβερό γκολ του Μεντιέτα και πήρε το εισιτήριο για τα «αστέρια». Ο Ιταλός έφτιαξε το οικοδόμημα που πρωταγωνίστησε στο κορυφαίο ευρωπαϊκό στερέωμα τα επόμενα χρόνια και αν τα πήγαινε καλύτερα με τις… βεντέτες (Ρομάριο, Ορτέγκα) ίσως να μην είχε έρθει ποτέ ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ και να έβλεπε εκείνος, τις δικές του «νυχτερίδες» στον τελικό.
15131092873552.jpg



Στην Ατλέτικο δεν μακροημέρευσε καθώς συνέπεσε στην χρεοκοπία των «ροχιμπλάνκος» και τη φυλάκιση του Χέσους Χιλ, ούτως ώστε να έρθει το βήμα στο Νησί. Το ξεκίνημά του στην Τσέλσι ήταν απαιτητικό. Η άγνοια της αγγλικής γλώσσας τον δυσκόλεψε και το διάβασμα αγγλικών εφημερίδων ήταν ο τρόπος εκμάθησης. Κάπως έτσι όμως ήρθε αντιμέτωπος και με την ωμή αλήθεια, τη δυσπιστία.

Σε μια Τσέλσι που απείχε παρασάγγας από τα εκατομμύρια του σήμερα, άπαντες τον χαρακτήριζαν… Μαστροχαλαστή (tinkerer). Ακόμα και οι ίδιοι του οι πάικτες. Η επιμονή του στο ίδιο ροτέισον και η μανία του να αλλάζει σχήματα έφεραν το παρατσούκλι και τις επευφημίες του «Stamford Bridge» προς τον προκάτοχό του, Τζιανλούκα Βιάλι.
claudio-ranieri-frank-lampard-chelsea_3305877_1.jpg

Ωστόσο και παρά τις κακεντρέχειες, ο Ρανιέρι επιβίωσε και προετοίμασε το έδαφος για την Ρομάν Αμπράμοβιτς εποχή και τον ερχομό του Ζοζέ Μουρίνιο. Η «μυθική» του ατάκα πριν το δεύτερο ημιτελικό με τη Μονακό για το Champions League, προϋπαντώντας τους δημοσιογράφους και καταλαβαίνοντας πως οι μέρες του στο Λονδίνο τελειώνουν, έχει αφήσει εποχή. «Πρέπει να πω ευχαριστώ στα Μέσα Ενημέρωσης γιατί κάνετε εξαιρετική δουλειά τώρα. Πριν με σκοτώσετε! Αυτόν τον τρελό! Σας προσφέρω έναν καλό εσπρέσο. Ένα μικρό. Είμαι Σκωτσέζος».
chelsea-captain-john-terry-and-manager-claudio-ranieri-celebrate-victory-by-lifting-the-trophy-5d010cddc0420b6816000003jpg.jpg

Οι καρέκλες των μεγάλων της Ιταλίας, ήταν… ηλεκτρικές για εκείνον

Η επιστροφή στην πατρίδα δεν συνοδεύτηκε και με την πιο… ρόδινη πρόκληση. Ανέλαβε την προτελευταία Πάρμα με 15 βαθμούς σε 23 ματς. Όμως με τις «μαγικές» του ικανότητες, σε τέτοιες καταστάσεις, συγκεντρώθηκαν άλλοι 17 σε δέκα ματς και έτσι η ομάδα σώθηκε.

Η ικανότητά του στην… προσαρμογή, σαν αμφίβιο, του έδωσαν την ευκαιρία να δουλέψει για τη Γιουβέντους σε μια μεταβατική περίοδο. Η «Γηραιά Κυρία» επέστρεψε στη Serie A και η τρίτη θέση της πρώτης χρονιάς δεν ήταν αποτυχία. Την επόμενη όμως οι απαιτήσεις μεγάλωσαν και δεν κατάφερε να τις διαχειριστεί.

Οι δύο νίκες επί της Ρεάλ στο Champions League του έδωσαν πίστωση χρόνου ωστόσο η τραυματισμοί και ένα κακό διάστημα (ήρθε και ο αποκλεισμός από την Τσέλσι), τον «λύγισαν». Η μοίρα του από ένα σημείο και μετά έμοιαζε προκαθορισμένη και επιβεβαιώθηκε με την απομάκρυνσή του.

Το συμβόλαιό του, δεν μπόρεσε να το ολοκληρώσει ούτε στις Ρόμα, Ίντερ. Οι «Τζιαλορόσι» του Κλαούντιο Ρανιέρι έπαιξαν καλό ποδόσφαιρο και ανέβηκαν και πάλι πάνω από τους 80 πόντους (μόνο επί Σπαλέτι έχει συμβεί αυτό στην ιστορία των Ρωμαίων) απλώς στο Μιλάνο υπήρχε ο Μουρίνιο και η κόντρα τους, με τον Πορτογάλο και τους «νερατζούρι» του, να μην αφήνουν τίποτα για την «Αιώνια Πόλη».
309aeb53a37d74bbd0afcef435fbf324c00cea3b.jpg

Η Ίντερ αποτέλεσε την τελευταία του, όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα, «φωλιά» για να κατακτήσει την κορυφή της πατρίδας του. Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο δρόμος του τον έφερε στο Μιλάνο για να αντικαταστήσει τον Γκασπερίνι και όλο έδειχναν να πηγαίνουν πρίμα. Μέχρι που ο «πυλώνας» έφυγε και γκρεμίστηκαν όλες του οι ελπίδες.

Μέχρι το μεταγραφικό «παράθυρο» του χειμώνα η Ίντερ έμοιαζε ως η πιο πιθανή για να σηκώσει το Scudetto, παρόλα αυτά η φυγή του Μότα για την Παρί Σεν Ζερμέν, την τσάκισε. Τα εντυπωσιακά αποτελέσματα έδωσαν τη θέση τους στα μέτρια, ο Ρανιέρι δεν μπόρεσε ποτέ να αντιστρέψει την κατάσταση όταν κάτι στράβωνε σε τόσο απαιτητικό επίπεδο και έτσι απομακρύνθηκε.
Claudio-Ranieri-Internazi-007.webp

Παραμύθι με λυπημένο τέλος

Και αφού αποπειράθηκε να «αναστήσει» μία Εθνική ομάδα – την ελληνική –   που έπασχε παθολογικά, με τα λάθη του και τα σωστά του, πρόσθεσε ένα νέο υβρίδιο στα παραμύθια της Disney.

Μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές εκπλήξεις του σύγχρονου αιώνα, η Λέστερ με μπάτζετ περί τα 160 εκατομμύρια ευρώ (σχεδόν τρεις φορές κάτω από την τελευταία της σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε, Σαουθάμπτον), κατέκτησε το Νησί. Τα έβαλε με τα μεγαθήρια, κολύμπησε ανάμεσα στους… καρχαρίες και πέρασε πρώτη τη Θάλασσα της Μάγχης. Η Λέστερ, η δική του Λέστερ.
572e5b5cc05dcd3d09000001.webp



Τα στοιχήματα στην Κάλιαρι το 1990 έγιναν… πίτσες 25 χρόνια μετά. Τα κουδούνια που έκανε και τότε δώρο στους αθλητές του για να ξυπνήσουν το πρωί, βρήκαν τη θέση τους μαζί με τα υπόλοιπα που είχε κάθε μία «αλεπού» τα Χριστούγεννα. Ο Βάρντι το φανταστικό άλογο, η σύγκριση με τον Φόρεστ Γκαμπ και το 8ο θαύμα. Τουλάχιστον όσον αφορά τον 21ο αιώνα και παρότι ο επόμενος χρόνος τον βρήκε εκτός «King Power».



Αυτή η μεθυστική στιγμή, η απίθανη πορεία και κατάληξη ήταν το τελευταίο το «μαγικό» άγγιγμα. Δοκίμασε και άλλα, δίχως επιτυχία. Μέχρι να επιστρέψει στη Σαρδηνία, εκεί που ουσιαστικά ξεκίνησαν όλα για να κάνει και πάλι το αδύνατο, δυνατό. Ανέλαβε τα ηνία της αγαπημένης του Κάλιαρι παραμονές των Χριστουγέννων, στη 14η θέση. Και μετά από 5μιση μήνες έμπνευσης, μόχθου και αμφίδρομης εμπιστοσύνης, ήρθε η βραδιά της 11ης του Ιουνίου. Εκείνος «χωμένος» στις αγκαλιές των συνεργατών του να συγκινεί όλον τον κόσμο με τα δάκρυά του. Όχι επιτηδευμένα, σε καμία περίπτωση ελαφρά την καρδία.

Το ποδόσφαιρο άλλαζε και εκείνος ανέκαθεν προσαρμοζόταν σε αυτό, ακολουθούσε. Με τα δικά του «κολλήματα», τα κίνητρα, τους αγαπημένους και τους εχθρούς. Ένα μόνο είναι το βέβαιο. «L'opera loda il maestro», το έργο επαινεί το δημιουργό.


Μάνος Φυρογένης

www.bnsports.gr

Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης



0