γράφει : Δημήτρης Μανάκος
Επιστροφή με… κρότο για τον Πάμπλο Λάσο στους πάγκους μιας και το πρότζεκτ του Μονάχου, τον κέρδισε. Και αν στο μπάσκετ η μετακίνησή του αυτή τον καθιστά πρωτοπόρο, στην «στρογγυλή θεά» τον έχουν προλάβει άλλοι. Ο λόγος για τους Χάινκες και Αντσελότι, με τις κοινές ιστορίες.
Τελικά πάνω από το Μόναχο, το σύννεφο καπνού που περιπλανιόταν εδώ και κάποιο διάστημα, προερχόταν από… φωτιά, δεν έμεινε μόνο στα σημάδια. Οι φήμες περί επιστροφής του Πάμπλο Λάσο στους πάγκους για χάρη των Βαυαρών επιβεβαιώθηκαν και ο Ισπανός συλλέκτης τίτλων αναλαμβάνει τη Μπάγερν για μία νέα αναγέννηση, νέα δυναστεία (;).
Εξέλιξη κάπως αντικομφορμιστική θα έλεγε κανείς. Από την ασφάλεια και τη σιγουριά της Μαδρίτης, εν μία νυκτί χωρίς δουλειά και έπειτα σε μια ολόφρεσκη πρόκληση. Ένα εγχείρημα σίγουρα φιλόδοξο που συνάδει με τη φιλοσοφία και τα «πιστεύω» του Πάμπλο Λάσο. Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονείται πως όταν ο Ισπανός καπεταναίος πρωτοκάθισε στο τιμόνι των «μερένγκες» το 2011, αυτοί απείχαν από την κορυφή της Ευρώπης πάνω από μια 15ετία. Υπό τις οδηγίες του όμως η «Βασίλισσα» βρήκε την όποια χαμένη της αίγλη και ο Λάσο διακρίθηκε για τα μπασκετικά του ανδραγαθήματα.
Φυσικά μία τέτοια κίνηση αποτελεί πρωτοφανής, στα όρια του πρωτοποριακού. Η «χειμερία νάρκη» στην οποία είχε πέσει – και κράτησε αρκετά - η πάλαι ποτέ κραταιά Μπάγερν (δεκαετία των 50’ς), την έσπρωξε μακριά από το προσκήνιο για πολλές δεκαετίες. Παρόλα αυτά από το 2008 και μετά οι Βαυαροί έδειξαν και πάλι τα… δόντια τους στη Γερμανία, κάνοντας ταυτόχρονα γνωστό τον οργανισμό και για το μπασκετικό του τμήμα.
Υπό τον Αντρέα Τρινκιέρι, η Μπάγερν «γιγαντώθηκε» και άγγιξε δις την πρόκρισή της στο Final-4. Μία πρόκριση η οποία χάθηκε στις λεπτομέρειες και ευελπιστεί πως πλέον, με τον Πάμπλο Λάσο, θα καταφέρει να ζήσει και αυτό. Η αφάνεια της ομάδας του Μονάχου βέβαια από τον μπασκετικό χάρτη για πολλά χρόνια, καθιστούσε την πρωτεύουσα της Βαυαρίας έναν όχι και τόσο ειδυλλιακό προορισμό για τα μεγάλα ονόματα, με τον Ισπανό να δείχνει το δρόμο στους συναδέλφους του.
Και αυτό διότι στο ποδόσφαιρο, με τη διαφορά δυναμικότητας να είναι σαφώς πιο κοντά, υπάρχουν δύο πρόσωπα κοινής αποδοχής που έχουν επιβιβαστεί στο δρομολόγιο Μαδρίτη-Μόναχο και τούμπαλιν είτε αυτό έγινε απευθείας, είτε χρειάστηκαν ενδιάμεσες στάσεις.
Ο πρώτος που έβαλε τις… ράγες και γράφτηκε στα βιβλία ιστορίας και των δύο θεριών-συλλόγων ήταν ο… στρατηγός, Γιουπ Χάινκες. Ο σπουδαίος αυτός δάσκαλος του ποδοσφαίρου από το Γκλάντμπαχ που εδραίωσε προπονητικά το όνομά του στο Μόναχο και ανάγκασε τον Ούλι Χένες (γενικό διευθυντή των Βαυαρών) να παραδεχτεί εκ των υστέρων, πως η απομάκρυνση του Χάινκες το 1991 ήταν το μεγαλύτερο λάθος του.
Τα πολύ θετικά όμως δείγματα γραφής με την Τενερίφη του έδωσαν το εισιτήριο για να καθίσει στον πάγκο της «Βασίλισσας». Και εκείνος φρόντισε στον μόλις ένα χρόνο που έμεινε στη Μαδρίτη, (1997-98) να λάμψει ακόμα περισσότερο το στέμμα της.
Με τη Ρεάλ να έχει να δει το τρόπαιο με τα «μεγάλα αυτιά» από το 1966, η έκδοση των «μερένγκες» με τον Χάινκες οπλαρχηγό ήταν αρκετή για να τους ανεβάσει στο πάνθεον της Ευρώπης. Μπορεί στην Ισπανία να μην κατέκτησε τίποτα σημαντικό, εν τούτοις ο σπουδαιότερος στόχος της χρονιάς κατέληξε σε Ισπανικά χέρια (1-0 τη Γιουβέντους) και αυτό ήταν έργο Χάινκες στην πρώτη και τελευταία του σεζόν στην πρωτεύουσα.
Φυσικά ο δρόμος του τον έβγαλε και πάλι στη Βαυαρία αρκετά χρόνια αργότερα και μάλιστα σε δύο διαφορετικά διαστήματα (2011-13 και 2017-18) για να παρουσιάσει το πιο εκλεπτυσμένο δείγμα του στις αρχές της δεκαετίας. Τότε που η αρμάδα του Μονάχου προσέγγισε το total football των Ολλανδών και σάρωσε τα πάντα στο διάβα της.
Ο δεύτερος και τελευταίος της σύντομης αυτής λίστας, ακούει φυσικά στο όνομα Κάρλο Αντσελότι. Ο νυν τεχνικός της Ρεάλ έχει περάσει από τους κορυφαίους πάγκους της υφηλίου, όντας μάλιστα ο μοναδικός πριν τον Λάσο (μιλώντας για την ευρύτερη έννοια των οργανισμών) που το τρένο του δεν έκανε… ενδιάμεση στάση ανάμεσα σε Μαδρίτη και Μόναχο.
Η πρώτη χρονιά του Ιταλού professor στη Γερμανία κύλησε έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Αφενός μεν η Μπάγερν σκορπούσε τον φόβο και τον τρόμο στις εντός των συνόρων διοργανώσεις αφετέρου, δεν έκανε το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη μένοντας εκτός από την πρώην του, Ρεάλ.
Τα πράγματα ωστόσο τη δεύτερη σεζόν του ξεκίνησαν χειρότερα και μία βαριά ήττα (3-0) στο Παρίσι αποτέλεσε το «κύκνειο άσμα» για τον Αντσελότι. Ο signore Κάρλο πλήρωσε τα… σπασμένα για τα μέτρια αποτελέσματα και το κάκιστο θέαμα που παρουσίαζαν οι Βαυαροί τότε και έτσι ο Ρουμενίγκε αποφάσισε από κοινού με τον Σαλιχάμιτζιτς να τον απομακρύνουν. Η ιστορία από εκεί και πέρα είναι γνωστή και μη εξαιρετέα.
Το απίστευτο βέβαια χαρακτηριστικό που συνδέει τους δύο προπονητές, πέρα από τις ομάδες, είναι η ταχύτατη απόλυσή τους από τη Μπάγερν Μονάχου. Τόσο ο Χάινκες το 1991 όσο και ο Αντσελότι το 2017 δεν έβγαλαν ούτε… Oktoberfest. Αποφάσεις που δεν είναι συνηθισμένοι να παίρνουν στο Μόναχο ανά τα χρόνια (μόνο οι δυο τους έχουν απωληθεί τόσο νωρίς χρονικά στη σεζόν).
Τέλος και στις δύο περιπτώσεις, η Μαδρίτη (για τον Χάινκες) και το Μόναχο (για τον Αντσελότι) δεν αποτέλεσαν και την… Ιθάκη τους, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Το πέρασμά τους ήταν σύντομο και αργά ή γρήγορα βρέθηκαν και πάλι στο μέρος που αγάπησαν και αγαπήθηκαν όσο λίγοι.
Μάνος Φυρογένης
