Μια φορά Ναπολιτάνος, για πάντα Ναπολιτάνος. Ο σπουδαίος Κουαλιαρέλα έκλαψε σαν μικρό παιδί στο «αντίο» του από το ποδόσφαιρο μπροστά στους λατρεμένους του «Παρτενοπέι», οι οποίοι έστω και την ύστατη στιγμή, βρήκαν την ευκαιρία να ζητήσουν συγχώρεση. Η ανατριχιαστική ιστορία που συνδέει τη Νάπολι με τον… signore Φάμπιο.
Σχετικά Άρθρα
«Λύγισε» ο Κουαλιαρέλα στο last dance του - Αποθεώθηκε από τους φίλους της Νάπολι! (video)
Τα δάκρυα έτρεχαν… ποτάμι. Είχε πει πως δεν θα κλάψει, δεν θα λυγίσει. Πως είναι δυνατόν όμως; Ο Φάμπιο έβαζε τέλος σε μια πλούσια, μακρόχρονη καριέρα με πολλές ντουζίνες γκολ. Δεν το έκανε όμως όπου και όπου. Η μοίρα το θέλησε να συμβεί στο σπίτι του. Εκεί που γεννήθηκε και ήθελε πάντα να βρισκόταν. Εκεί που έγινε τόπος μαρτυρίου για τον ρομαντικό Κουαλιαρέλα αλλά και μέρος λύτρωσης. Όλα εκεί, πάντα εκεί.
Βράδυ Κυριακής 4/6 και συνειδητοποιεί κανείς ότι μεγαλώνει. Χοακίν και Ιμπραΐμοβιτς είπαν «αντίο» στο ποδόσφαιρο μέσα σε αποθέωση. Ο κόσμος αυτός της «στρογγυλής» θεάς που με μαεστρία την άγγιζαν τόσα και τόσα χρόνια, τους αποχαιρέτησε όπως τους άξιζε. Το ίδιο έγινε και στα… προάστια του Βεζούβιου, στη Νάπολη. Μόνο που συνέβη σε παίκτη αντίπαλης ομάδας, της Σαμπντόρια στην αυλαία μιας «μαγικής» χρονιάς για τους «Παρτενοπέι». Ο Φάμπιο Κουαλιαρέλα όμως το είχε περισσότερο ανάγκη από όλους. Όχι για αυτά που έδωσε στο ποδόσφαιρο, δεν ήταν άλλωστε περισσότερα από όσα χάρισαν στο άθλημα οι προαναφερθέντες δύο. Αλλά για όσα του στέρησε. Ποιος; Ο τόπος του.
Once from Napoli, always from Napoli.
— Lega Serie A (@SerieA_EN) June 4, 2023
Fabio Quagliarella: LEGEND ? pic.twitter.com/uEH4xenpsW
Γέννημα θρέμμα Ναπολιτάνος, παιδί της Νότιας Ιταλίας. Μεγάλωσε μπουσουλώντας στο Castellamare di Stabia και αγναντεύοντας την ακτή, την Πομπηία, τον κόλπο της Νάπολη. Παρέα με τον παιδικό του φίλο Νίκολο Γκάλι είδαν τον κόσμο και αποφάσισαν πως πρέπει να τον… κατακτήσουν. Πως; Μα φυσικά μέσω του ποδοσφαίρου.
Η Τορίνο τους έδωσε την ευκαιρία για να… στηλώσουν τα πανιά τους, όμως κάποια ανώτερη δύναμη αποφάσισε διαφορετικά. Ο κολλητός του έχασε τη ζωή του πριν καν ενηλικιωθεί και εκείνος αποφάσισε να φορά για πάντα το «27» στην πλάτη. Για εκείνον, για να τον έχει πάντα μαζί του. Και αν κρίνουμε από την καριέρα του, ως μετά Χριστόν προφήτες, τα κατάφερε μια χαρά. Πρώτο χτύπημα στην ευγενική ψυχή του Φάμπιο.
Η δεύτερη, κατά κόσμον τουλάχιστον, μαχαιριά στην καρδιά του Κουαλιαρέλα ήρθε κάποια χρόνια αργότερα. Ο ίδιος αφού έφτιαξε το όνομά του σε άλλες, ιταλικές Πολιτείες, γύρισε στον τόπο του. Ο Ντε Λαουρέντις τον ήθελε σαν… παλαβός, έβγαλε από τα ταμεία της ομάδας 18 εκατομμύρια ευρώ για την Ουντινέζε και τον «έδεσε» στο Λιμάνι του. Εκεί που πάντοτε ήθελε να βρίσκεται.
Ώριμος - ποδοσφαιρικά - ήταν έτοιμος να βοηθήσει την αγαπημένη του Νάπολι να ζήσει μεγαλειώδεις στιγμές. Μέλος της τριάδας… φωτιάς του Βάλτερ Ματσάρι, μαζί με Χάμσικ και Λαβέτσι, έγινε γρήγορα ο αγαπημένος της κερκίδας. Άλλωστε ήταν δικό τους παιδί, ένας από εκείνους. Kάθε που έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα, φιλούσε παθιασμένα το σήμα της ομάδας, τόσα χρόνια το περίμενε.
Και ενώ όλα έδειχναν ιδανικά, το πράγμα άρχισε να στραβώνει απότομα, ακραιφνώς. O Κουαλιαρέλα έχασε τη διάθεσή του, το χαμόγελό του. Η ψυχολογία του «βούτηξε» στα τάρταρα και κανένας δεν καταλάβαινε το γιατί. Μόνο οι δικοί του άνθρωποι ήξεραν, η οικογένειά του.
Τα απειλητικά μηνύματα γίνονταν καθημερινό φαινόμενο στο κινητό του τηλέφωνο. Γράμματα στο πατρικό του που μιλούσαν για τις «κρυφές» του πράξεις. Παιδόφιλος, σεσημασμένος με τη νύχτα και τις αμαρτίες της, εκβιαστής, συνεργός της Καμόρα (μαφία της Νάπολη). Οι κατηγορίες διαδέχονταν η μία την άλλη, ρίχνοντας «λάσπη» στον ποδοσφαιριστή εκείνο που είχε αρχίσει να ζει το όνειρό του.
Πελαγωμένος και φοβισμένος, απευθύνθηκε σε έναν φίλο του αστυνομικό και μάλιστα της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος. Το όνομα αυτού Ραφαέλε Πίκολο. Εκείνος αποκρίθηκε και δέχτηκε να τον βοηθήσει να βρει εκείνον που είχε… αμαυρώσει το όνομά του (δεν είχαν διαρρεύσει οι κατηγορίες), ζητώντας του πίστωση χρόνου και άκρα μυστικότητα.
Ο Φάμπιο στηρίχτηκε σε αυτόν, τον πίστεψε. Παρά τις ερωτήσεις του εκκεντρικού προέδρου των «Παρτενοπέι» που είχε αρχίσει να τον αγαπά σαν παιδί του, εκείνος υπέκφευγε. Δεν του έλεγε τίποτα μέχρι που ο Ντε Λαουρέντις νεύριασε και τον πούλησε στη Γιουβέντους.
Ο Κουαλιαρέλα προτίμησε να κρατήσει κρυφή την ιστορία του και να μετακομίσει στο Τορίνο για χάρη της ασφάλειας της δικής του και της οικογένειάς του. «Κουβάλησε» μαζί του το δράμα του και έμαθε να ζει με αυτό. Μακριά από εκεί που ήθελε να βρίσκεται. Οι Ναπολιτάνοι, έγιναν έξαλλοι μαζί του. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έφυγε κακήν κακώς, ρίχνοντας «μαύρη πέτρα» πίσω και μάλιστα για τη μισητή «Γηραιά Κυρία». Τον καταράστηκαν.
Ο ίδιος σε συνέντευξή του μετά την αποκάλυψη της πλεκτάνης, είχε αναφέρει πως δεν μπορούσε να γυρίσει στο σπίτι, φοβόταν. Όσες φορές το έκανε, φερόταν σαν φυγάς. Κάλυπτε το πρόσωπό του, δεν έβγαινε με τους φίλους του που λαχταρούσε να δει μην τυχόν και τον συναντήσει κάποιος στο δρόμο, τον αναγνωρίσει και έρθει σε αντιδικία μαζί του. Αναγκάστηκε να ζήσει τα επόμενα χρόνια σαν κυνηγημένος. Μέχρι που η αλήθεια έλαμψε με ένα φινάλε απίστευτο.
Ο αστυνομικός εκείνος που του είχε πει πως θα τον προστάτευε, ήταν ο ίδιος που τα… έπλασε όλα. Ο ψυχοπαθής Πίκολο, τον οποίο είχε γνωρίσει το 2000 ήταν εκείνος που είχε μεθοδεύσει τον εφιάλτη του Κουαλιαρέλα. Εκείνος που τον έμπλεξε, που έστελνε τα απειλητικά μηνύματα και τα γράμματα στην μητέρα του Φάμπιο.
Οκτώ περίπου χρόνια αφότου έτρεξε να φύγει μακριά από τη λατρεμένη του Νάπολι, οι αρχές έπιασαν τον υπαίτιο ψυχοπαθή (4μιση χρόνια φυλάκιση η καταδίκη του). Από το 2011 μέχρι τα μισά του 2019, ο αρτίστας αυτός ζούσε σαν κυνηγημένος χωρίς να έχει δώσει εξηγήσεις στους συμπολίτες του, οι οποίοι τον θεωρούσαν μέγα προδότη.
Όταν εν τέλει μαθεύτηκαν τα νέα, ο Κουαλιαρέλα ελευθερώθηκε από τα δεσμά. Οι φίλοι της Νάπολι όταν κατάλαβαν, άρχισαν δειλά δειλά να τον συγχωρούν και να παίρνουν πίσω όλο το μένος τους για εκείνον. Δεν είχαν βρει όμως μία κατάλληλη στιγμή για να «εξαγνιστούν», να ζητήσουν την εξιλέωση, όπως έπρεπε. Και αυτή βρέθηκε το βράδυ της Κυριακής (4/6), κρεμώντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ένας «θρύλος».
Fabio Quagliarella: Iconic pic.twitter.com/jn3cBCbtNq
— Lega Serie A (@SerieA_EN) June 4, 2023
Σε ένα «Ντιέγκο Μαραντόνα» που είχε φορέσει τα… γιορτινά του για να αποθεώσει για μία ακόμα φορά τους πρωταθλητές Ιταλίας και να σηκώσει το πολυπόθητο Scudetto 33 χρόνια μετά, κεντρικό πρόσωπο δεν ήταν ούτε ο Όσιμεν, ούτε ο Κβαρατσχέλια. Ήταν ένα δικό τους παιδί που απλά φορούσε μία άλλη φανέλα αν και το όνειρό του ήταν να γίνει αρχηγός των «Παρτενοπέι», όπως είχε παλαιότερα παραδεχτεί.
Ο Φάμπιο Κουαλιαρέλα, στο last dance του βίωσε, άκουσε και είδε όλες εκείνες τις «συγγνώμες» που όφειλαν προς το πρόσωπό του. Είδε πλακάτ να σηκώνονται και το γήπεδο να φωνάζει το όνομά του. Όλοι όρθιοι για έναν αντίπαλο μονάχα στο χρώμα της φανέλας. Έτσι έπρεπε να τελειώσει μία τέτοια καριέρα. Και να του γυρίσει, όσα με βία και άδικα του απαρνήθηκε.
Μάνος Φυρογένης
