Το Μαρόκο έγραψε ιστορία μετά την πρόκριση στα πέναλτι απέναντι στην Ισπανία για την φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με τον Ασράφ Χακίμι να εκτελεί την τελευταία εκτέλεση που έστειλε στα… ουράνια τους Αφρικανούς, δημιουργώντας μια τρομερή και απόλυτα συναισθηματική, ποδοσφαιρική ιστορία.
Η ορολογία των φιλάθλων, θέλει το ποδόσφαιρο να είναι ο «βασιλιάς των σπορ». Διόλου τυχαία θα έλεγε κανείς αφού, σε διοργανώσεις όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο, επιβεβαιώνεται στον απόλυτο βαθμό του και οι μοναδικές ιστορίες που εκτυλίσσονται στο εν λόγω άθλημα, εμπεριέχουν και γεγονότα της ζωής των αθλητών εκτός ποδοσφαίρου, που μοιάζουν βγαλμένες από ταινία μυθιστορικού περιεχομένου.
Μια εξ αυτών, είναι χωρίς δεύτερη σκέψη και του Ασράφ Χακίμι, που με την δική του εκτέλεση πέναλτι, έστειλε το Μαρόκο στις «8» καλύτερες ομάδες του κόσμου και την Ισπανία στο «καναβάτσο» για ακόμα ένα μεγάλο τουρνουά, «τιμωρώντας» την χώρα που τον ανέδειξε και συνέβαλε τα μέγιστα για να θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα δεξιά μπακ του πλανήτη.
Ας πάρουμε όμως τα δεδομένα με την χρονολογική τους σειρά, για να έρθει η στιγμή που ο 24χρονος κατάφερε να αφήσει εκτός την Ισπανία στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι, αφού τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν τελείως διαφορετικά.
Στις 4 Νοεμβρίου του 1998 ο Χακίμι γεννήθηκε στην πρωτεύουσα της Ισπανίας, Μαδρίτη από Μαροκινούς γονείς που είχαν μεταναστεύσει εκεί, αφού λόγω της μηδαμινής απόστασης των δύο χωρών, υπολογίζεται ότι ζουν περισσότεροι από 776 χιλιάδες Μαροκινοί στην χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου. Οι λόγοι είναι πολύ απλοί, καθώς στην Ισπανία οι συνθήκες για μια ομαλή ζωή μιας οικογένειας, είναι πολύ καλύτεροι σε σύγκριση με την Αφρικανική χώρα.
Έτσι, ο Χακίμι μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην Ισπανία, με το ποδόσφαιρο να είναι η μεγάλη του αγάπη και το 2006 στα οχτώ του έτη, «μεταπήδησε» από την Κολονία Οφιγκέβι μια άσημη ομάδα της πόλης Χετάφε, στις ακαδημίες της σπουδαίας, Ρεάλ Μαδρίτης. Μοναδικός του στόχος από μικρή ηλικία, να βγάλει την οικογένεια του από την κάκιστη οικονομική κατάσταση, αφού η μητέρα του εργαζόταν ως καθαρίστρια σε σπίτια και ο πατέρας του ως πλανόδιος πωλητής.
Στη «Βασίλισσα» το ταλέντο του ήταν εμφανές και η προοπτική που διαφαινόταν για τον ίδιο, ήταν τεράστια. Βασικός και αντικαταστατό μέλος όλων των μικρών τμημάτων της Ρεάλ, δεν άργησε η στιγμή του για την πρώτη του εμφάνιση με την μεγάλη ομάδα. Αυτή πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2016 στο τουρνουά International Champions Cup και στην ήττα από την (νυν ομάδα του) Παρί Σεν Ζερμέν με 3-1. Στις 1 Οκτωβρίου του 2017 και σε ηλικία 19 ετών πραγματοποίησε το επίσημο ντεμπούτο το στο ισπανικό πρωτάθλημα, στη νίκη με 2-0 επί της Εσπανιόλ. Επιπλέον, την ίδια αγωνιστική περίοδο στέφθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης με την Ρεάλ Μαδρίτης, μετρώντας δύο εμφανίσεις και πετυχαίνοντας ένα επίτευγμα που αποτελεί το μεγαλύτερο όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή, ενώ έγινε ο πρώτος Μαροκινός που κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο (τρία χρόνια αργότερα το κατέκτησε και ο Χακίμ Ζίγιες). Εν ολίγης εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι στην Ισπανία οφείλει την εκτόξευση του και την δυνατότητα που του προσφέρθηκε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια, ένας Πρωταθλητής Ευρώπης.
Ωστόσο, η επιλογή του για την χώρα στην οποία θα αγωνιζόταν δεν είναι και η πιο σύνηθες, σημάδι που καταδεικνύει και την προσωπικότητα που έχει ως αθλητής, μα πάνω από όλα ως άνθρωπος. Συγκεκριμένα, αρνήθηκε από μικρή ηλικία τις προτάσεις των εθνικών ομάδων της «Φούρια Ρόχα» που αναζήτησαν την ενσωμάτωση του, εκμεταλλευόμενοι ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ισπανία. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος σεβόμενος την καταγωγή των γονιών του και της εσωτερικής νοοτροπίας που υπήρχε στο σπίτι του, προτίμησε το Μαρόκο.
«Ναι, υπήρξαν στιγμές στα νιάτα μου. Υπήρχαν επαφές, πήγα να δοκιμασθώ και στην εθνική Ισπανίας, με τον Ντε λα Φουέντε. Πέρασα μερικές ημέρες εκεί και είδα ότι δεν ήταν το κατάλληλο μέρος για εμένα, δεν ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Δεν οφειλόταν σε κάτι συγκεκριμένο, αλλά λόγω αυτού που ένιωθα, γιατί δεν ήταν αυτό που είχα μάθει και ζούσα στο σπίτι, δηλαδή την αραβική κουλτούρα, το γεγονός ότι είμαι Μαροκινός. Ήθελα να είμαι εδώ», δήλωσε το προηγούμενο διάστημα στην ισπανική εφημερίδα «Marca».
Το βραδύ της 6ης Δεκεμβρίου, η μοίρα επιφύλασσε μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση για τον Χακίμι που στην μεγαλύτερη πρόκληση με την εθνική ομάδα της χώρας του, κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Ισπανία, που του πρόσφερε την δυνατότητα για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Η αναμέτρηση δεν έβγαλε νικητή στα 120 λεπτά και εν τέλει, κρίθηκε στην τελευταία εκτέλεση πέναλτι την οποία ανέλαβε ο ίδιος. Χωρίς ίχνος άγχους και φοβίας, με εκτέλεση αλα Πανένκα, έστειλε αργά και βασανιστικά την μπάλα στα δίχτυα του Ουνάι Σιμόν, γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομα του, στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική επιτυχία της εθνικής ομάδας του Μαρόκου.
Εικόνες και στιγμές που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να τις προσφέρεις, με ήρωες, τύπους όπως ο Ασράφ Χακίμι που δεν ξέχασε από που προέρχεται και τι κόπο κατέλαβαν οι γονείς του για να είναι εκεί που είναι. Και αυτός, τους το ξεπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο…
Χρήστος Λόης
