O Παναθηναικός βρίσκεται στο Τελ Αβίβ στο πλαίσιο της 5ης Αγωνιστικής της Euroleague (27/10, 21:05) φιλοξενούμενος μεταξύ άλλων από έναν παλιόφιλο, τον Οντέντ Κάτας, με τον οποίο τον συνδέουν ουκ ολίγα.
Η έλευση του Ντουέιν Μπέικον, ο οποίος βέβαια δεν μπήκε στο αεροπλάνο για το Ισραήλ, και η επιστροφή του Νέιτ Γουόλτερς στις αγωνιστικές υποχρεώσεις έχουν προσδώσει κλίμα αισιοδοξίας και επανασύνταξης στα… πράσινα πανιά καθώς και μεγαλύτερη αισιοδοξία για το μέλλον. Αρχής γενομένης από τη δύσκολη εκτός έδρας αποστολή στο Τελ Αβίβ, εκεί που τους περιμένει εκτός από ένα «καυτό» και κατάμεστο «Γιαντ Ελιάου» και ένας γνώριμος από τις δύο του θητείες, υπό διαφορετικές ιδιότητες στο «πράσινο στρατόπεδο», Οντέντ Κάτας.
Παίκτης-κλειδί στην αυτοκρατορία του Ομπράντοβιτς
Το καλοκαίρι του 1999 και αφού είχαν προηγηθεί τα… όργια με τη Μακάμπι και το παραλίγο ταξίδι του στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού για χάρη των Νικς (το lockout του NBA το φρέναρε), έγινε μέλος της «χρυσής» εποχής του Παναθηναϊκού. Το γεγονός όμως πως απομακρύνθηκε για πρώτη φορά από τη μαμά-πατρίδα και τα καψώνια του Ομπράντοβιτς, έκαναν την προσαρμογή του δύσκολη.
Ως γνωστόν όμως ο «επιμένων νικά» και μαζί του νίκησε και ο Παναθηναϊκός. Ο Ομπράντοβιτς έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του Κάτας και εκείνος του το ανταπέδωσε στον τελικό του Final 4 της Θεσσαλονίκης (2000). Ο Ισραηλινός φόρτωσε με 17 πόντους το καλάθι της πρώην ομάδας του, Μακάμπι και συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση της δεύτερης Ευρωλίγκας για το «τριφύλλι».
Και ενώ όλα έβαιναν ιδανικά και ο Κάτας ετοιμαζόταν για τη δεύτερη σεζόν του, τραυμάτισε την επιγονατίδα του κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας στη Ρόγκλα και κάπως έτσι τερματίστηκε άδοξα, μόλις στα 26 του, μια καριέρα που προμηνυόταν ακόμα σπουδαιότερη.
Προπονητής-πυροσβέστης σε έναν ελλειμματικό Παναθηναϊκό
Μπορεί ο περιβόητος Σβι Σερφ να δήλωνε πως στον Κάτας αρέσουν οι προκλήσεις, ωστόσο η απόφασή του να δεχτεί την πρόταση των «πρασίνων» τον Ιανουάριο του 2021 έμοιαζε περισσότερο με «αποστολή αυτοκτονίας». Ο 47χρονος τότε τεχνικός ρίσκαρε και… ήρθε ισόπαλος.
Από τη μία βελτίωσε επιθετικά τον Παναθηναϊκό, «ξεκλειδώνοντας» την τριανδρία των Ελλήνων (Παπαγιάννης, Παπαπέτρου, Μήτογλου) και εκμεταλλευόμενος τις αρετές και τα ταλέντα των Χεζόνια και Νέντοβιτς, από την άλλη όμως η ομάδα αμυντικά χόλωνε. Οι πάικτες-στοιχήματα δεν του βγήκαν αλλά δεν μπορεί κανείς να του καταλογίσει και τίποτα. Διαχειριστής της κρίσης ήταν, όχι μάγος.
Η κατάκτηση του νταμπλ χωρίς την ύπαρξη του Ολυμπιακού εκείνη τη σεζόν (βρισκόταν στην Α2) δεν μπορούσε να μετριάσει το κάκιστο ποσοστό θετικών αποτελεσμάτων στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (11 ήττες και μόλις 5 νίκες) και κάπως έτσι το εξάμηνο πέρασμά του από την Αθήνα είχε και αυτό άδοξο τέλος, ρίχνοντας… καρφιά μεταξύ άλλων σε Αλβέρτη και Διαμαντίδη, μήνες αργότερα, για την απομάκρυνσή του.
Ασφαλή συμπεράσματα για την προπονητική του ικανότητα από το διάστημα που πέρασε στον πάγκο του Παναθηναϊκού δεν μπορούν να βγουν. Το σίγουρο είναι ότι πλέον οι συνθήκες για εκείνον είναι πολύ πιο ορθολογικές, έχοντας και τους Μπλατ και Βούιτσιτς από πίσω του. Μένει πλέον να φανεί αν το βράδυ της Πέμπτης (27/10) θα πληγώσει ξανά την πρώην ομάδα του, όπως στον τελικό του 2000 αλλά από την ανάποδη, ή όχι.
Μάνος Φυρογένης
