γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Τα αγωνιστικά επιτεύγματα είναι ατελείωτα. Ήταν ΚΑΙ αυτά που τον ξεχώρισαν στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Ο Ούβε Ζέελερ έφτασε τα 85 χρόνια. Ήταν ο επίτιμος αρχηγός της Εθνικής Γερμανίας. Ως μορφή του Αμβούργου, αγαπήθηκε απ’ όλους. Ένας πραγματικός Κύριος, εντός και εκτός γηπέδων.
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Η συμμετοχή του σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα (1958, 1962, 1966, 1970) ήταν σημαδιακή. Αν εξαιρέσουμε το 1962, σε όλα τα υπόλοιπα κέρδισε κάτι με τη Δυτική Γερμανία. Την 4η θέση το 1958, φιναλίστ το 1966 στο Γουέμπλεϊ και την 3η θέση το 1970 στο Μεξικό. Ντεμπούτο στην Εθνική ομάδα; Μόλις στα 17 χρόνια του. Ήταν ο 1ος ποδοσφαιριστής που χρίστηκε πρώτος σκόρερ της Bundesliga, το 1963-64, με 30 γκολ. Πέρασε σχεδόν μία 20ετία στο Αμβούργο. Ούβε Ζέελερ. Ένας θρύλος. Έγινε 85 ετών.
Σπάνια ακούσαμε τον Πελέ να χαρακτηρίζει κάποιον άλλον ποδοσφαιριστή ως «κολλητό» του. Ένας εξ’ αυτών ήταν ο Γερμανός επιθετικός. Ο μίστερ «ψαλιδάκι». Απίθανα γκολ συντρόφευαν πάντα την καριέρα του, είτε με την Εθνική ομάδα, είτε με το Αμβούργο. Παράλληλα ήταν ένας προσιτός σταρ. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, μία σπουδαία προσωπικότητα. Χαιρετούσε τον κόσμο στο δρόμο, δεν «έμπλεξε» παρά ελάχιστα χρόνια στα διοικητικά δρώμενα του αγαπημένου Αμβούργου του. Ήθελε την ηρεμία του, την απολάμβανε. Συνδέθηκε όσο λίγους με τον σύλλογό του. Αρνήθηκε ακόμα και πρόταση της σπουδαίας Ίντερ της δεκαετίας του ’60.
Ο Ελένιο Ερέρα ήταν αυτός που του «χτύπησε» την πόρτα. Απρίλιος του 1961. Ο καλύτερος προπονητής του κόσμου τον περιμένει στο ξενοδοχείο «Ατλάντικ», με το βλέμμα προς τον ποταμό Άλστερ, για να «κλείσει» έναν εκ των κορυφαίων στράικερ του πλανήτη. Πριμ υπογραφής τότε το εξωπραγματικό νούμερο τους ενός εκατομμυρίου μάρκων. Ετήσιος μισθός: 500 χιλιάδες μάρκα, μία βίλα, ένα αυτοκίνητο, γερμανικό σχολείο για τα παιδιά στο Μιλάνο. «Απίθανη» χαρακτήρισε αργότερα την πρόταση ο Ζέελερ και ήταν σίγουρος πως: «ο Ερέρα θα την ανέβαζε ακόμα περισσότερο». Ο 25χρονος τότε αρχισκόρερ στη Γερμανία διαπραγματεύτηκε δύο ημέρες με την Ίντερ. Τελικά αρνήθηκε...
Αρνήθηκε τα πλούτη, αλλά έγινε είδωλο. Ακόμα μεγαλύτερο απ’ ότι ήταν. Όλοι ήθελαν να τον συγχαρούν, να τον αποθεώσουν, να τον ακουμπήσουν. Και μπορούσαν. Τους το επέτρεπε ο ίδιος. Ήταν ένας δικός τους άνθρωπος. «Ποιός ο λόγος να καβαλήσω το καλάμι; Επειδή ήξερα να κλωτσάω λίγο περισσότερο την μπάλα; Όχι, δεν με μεγάλωσαν έτσι. Το καλύτερο είναι να είσαι απλός», η εύλογη απάντηση του Ζέελερ, ο οποίος πήρε τις αξίες από τον μπαμπά Έρβιν, έναν ναυτικό στο λιμάνι της πόλης.
Τι κι’ αν στο γήπεδο σκορπούσε το φόβο και τον τρόμο. «Αν υπήρχε ένας τοίχος και η μπάλα ήταν στην απέναντι πλευρά, τότε θα τον διαπερνούσε για να τη φτάσει», τα λόγια του πρώην Βορειοιρλανδού διεθνή, Τζίμι Μάκιροϊ. Προς τι η ιατρική τότε, όταν υπήρχε η θέληση. Σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, το 1962 και το 1966, αγωνίστηκε με συνθετικό αχίλλειο τένοντα. Δεν ήταν θεαματικός. Ήταν ένα θωρηκτό. Ανέβαζε τα μανίκια και ποδοπατούσε όποιον έβρισκε μπροστά του. Αρκεί να έβαζε γκολ.
Γκολ ιστορικά. Όπως το Φεβρουάριο του 1965, το 2-1 κόντρα στη Σουηδία, για να στείλει τους Γερμανούς στο Μουντιάλ της Αγγλίας. Σημειωτέον είχε εγχειριστεί έξι μήνες πριν στον αχίλλειο τένοντα.
Επική η κεφαλιά του το 1970 στο Μεξικό. Αντίπαλος η Αγγλία. Σκόραρε με το πίσω μέρος του κεφαλιού. Δεινός σκόρερ.
Οι αμυντικοί προσπαθούσαν να τον σταματήσουν με κάθε τρόπο. Το 1966 απέναντι στην Ουρουγουάη, ο Οράσιο Τρόσε αποβλήθηκε για ένα εγκληματικό φάουλ στον Λόταρ Έμεριχ. Περνώντας δίπλα από τον Ζέελερ, στο δρόμο για τα αποδυτήρια, τον χαστούκισε. «Ο χαζούλης. Ήθελε να με προκαλέσει», τόνισε με χαμόγελο ο σκληροτράχηλος ηγέτης της Δυτικής Γερμανίας.
Το 1970 συνδυάστηκε άψογα με τον Γκερντ Μίλερ. Εντός και εκτός γηπέδου. Δέχτηκε να οπισθοχωρήσει στο κέντρο και να αφήσει τη θέση του φορ στον θρυλικό άσο της Μπάγερν Μονάχου. Μοιράστηκαν το δωμάτιο στο Μεξικό. Λίγο αργότερα έγραψε μία ακόμα συμμετοχή και σταμάτησε εν τέλει στις 72. Σπουδαίο ρεκόρ τότε της εποχής (43 γκολ, τα 9 σε τελική φάση Μουντιάλ).
Το γιγαντιαίο δεξί πόδι είναι το «δώρο» του Αμβούργου στον μεγάλο Ούβε Ζέελερ. Η προτομή στο γήπεδο, ενθύμιο πλέον στη νέα γενιά. Οι παλαιοί και οι τωρινοί είναι αδύνατον να τον ξεχάσουν. Όχι μόνο οι φίλοι του Αμβούργου, αλλά όλη η ποδοσφαιρική υφήλιος θρηνεί το χαμό του 85χρονου. Ήταν ένας από τους κορυφαίους και ταυτόχρονα ένας από «εμάς».
www.bnsports.gr
