Ήταν 8 Οκτωβρίου του 2005, όταν οι Ιβοριανοί αντιμετώπιζαν το Σουδάν για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας. Ήθελαν καλύτερο αποτέλεσμα από το Καμερούν, που την ίδια ώρα υποδεχόταν την Αίγυπτο. Ο Ντρογκμπά και οι συμπαίκτες του «έκαναν τη δουλειά» και περίμεναν τα νέα από το άλλο παιχνίδι. Το Καμερούν κέρδισε πέναλτι στις καθυστερήσεις, με το σκορ στο 1-1, αλλά η τύχη ήταν με το μέρος των Ιβοριανών. Ο Πιερ Γουόμ αστόχησε! Ήταν η στιγμή που άλλαξε για πάντα την ιστορία της Ακτής, αφού εκτός από την πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ, ήταν η αφορμή για να σταματήσει ο εμφύλιος.
Κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών στα αποδυτήρια, η κάμερα ενός τηλεοπτικού συνεργείου καταγράφει τις αντιδράσεις. Ο Ντρογκμπά παίρνει το μικρόφωνο, γονατίζει και ζητά από τους συμπαίκτες του το ίδιο.
«Άντρες και γυναίκες της Ακτής Ελεφαντοστού, από το βορρά, το νότο, το κέντρο και τη δύση. Αποδείξαμε σήμερα ότι όλοι οι Ιβοριανοί μπορούμε να συνυπάρξουμε και να παίξουμε μαζί για ένα κοινό σκοπό, να προκριθούμε στο Μουντιάλ. Υποσχεθήκαμε ότι οι πανηγυρισμοί θα ενώσουν τον κόσμο. Σήμερα σας ικετεύουμε πέφτοντας στα γόνατα… Συγχώρεση. Συγχώρεση Συγχώρεση. Μια χώρα της Αφρικής με τόσο πλούτο δεν πρέπει να χαραμίζεται πολεμώντας. Σας παρακαλώ, αφήστε τα όπλα σας και κάντε εκλογές. Όλα θα είναι καλύτερα…»
Το έθνος «υπάκουσε». Κανείς πολιτικός ή διπλωμάτης δεν είχε καταφέρει να βάλει τέλος σε αυτό τον πόλεμο που μάστιζε την χώρα. Ο Ντρογκμπά δεν έμεινε εκεί όμως. Το 2007 ζήτησε από την ομοσπονδία της χώρας να αλλάξει την έδρα του αγώνα με τη Μαδαγασκάρη και να τη μεταφέρει από την πρωτεύουσα, στο Μπουακέ. Μια πόλη στον βορρά που ήταν υπό την κατοχή των ανταρτών. Με καταγωγή από το νότο, το να βρεθείς εκεί ίσως θα ήταν αυτοκτονία. Όχι όμως για τον Ντρογκμπά. Με την λήξη της αναμέτρησης, χιλιάδες Ιβοριανοί πανηγύρισαν τη νίκη στις εξέδρες αγκαλιασμένοι. Το χάσμα είχε γεφυρωθεί. Ήταν η στιγμή που ο Ντιντιέ Ντρογκμπά έγινε πραγματικός ηγέτης.
Αυτή είναι η ιστορία του...
Γεννημένος στις 11 Μαρτίου 1978 στην παράκτια πόλη, Αμπιτζάν, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του, μόλις σε ηλικία 5 ετών για ένα καλύτερο μέλλον. Βρέθηκε στην Γαλλία και στον θείο του Μισέλ Γκομπά, ο οποίος ήταν επιθετικός σε ομάδες της Ligue 2. Ωστόσο, άντεξε μόλις για τρία χρόνια χωρίς τους γονείς του. Έτσι, επέλεξε να επιστρέψει ξανά πίσω στην χώρα του, προτού επιστρέψει και πάλι στη Γαλλία ως έφηβος αυτή τη φορά.
Όταν τελείωσε το σχολείο επέλεξε να σπουδάσει λογιστική. Με το ποδόσφαιρο δε τα πήγαινε καλά, αφού τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα συνδυάστηκαν από σχεδόν συνεχείς τραυματισμούς. Για το πανεπιστήμιο βρέθηκε στην πόλη Λε Μαν, όπου και υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομώνυμη ομάδα σε ηλικία 21 ετών. Έμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια, όπου δεν πέτυχε κάτι το αξιοσημείωτο, πραγματοποιώντας 64 εμφανίσεις, με 12 γκολ.
Παρά τα χαμηλά νούμερα, το 2002 η Γκινγκάμπ που αγωνιζόταν στην Ligue 1, ξοδεύει σχεδόν 100.000 ευρώ για να τον αποκτήσει προς έκπληξη όλων. Η προσαρμογή του κι εκεί ήταν δύσκολη. Παρόλο που σκοράρει στο ντεμπούτο του απέναντι στην Μετς, η φυσική του κατάσταση δεν ήταν η καλύτερη. Ο γυμναστής της ομάδας για να την βελτιώσει, τον έβαζε να τρέχει τα παράλια της Βρετάννης, ενώ ο ίδιος έτρεχε στο πλάι του με ένα ποδήλατο. Φυσικά, η μέθοδος είχε αποτέλεσμα. Ο Ντρογκμπά άρχισε να βρίσκει τα πατήματά του και στην δεύτερη σεζόν με τη φανέλα της Γκινγκάμπ πετυχαίνει 17 γκολ σε 34 εμφανίσεις και βοηθά την ομάδα του να τερματίσει 8η, στην υψηλότερη θέση που έχει φτάσει ποτέ στο γαλλικό πρωτάθλημα.
Οι επιδόσεις του αναγκάζουν την Μαρσέιγ να δαπανήσει το ποσό των 3,5 εκατομμυρίων ευρώ. Στα 25 του πλέον, ο Ντρογκμπά κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Μπορεί στη Μασσαλία να έμεινε μόλις ένα χρόνο, αλλά αγάπησε και αγαπήθηκε όσο κανείς. Το 2004 οδηγεί τους Μασσαλούς στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου βέβαια ηττήθηκαν από την φοβερή Βαλένθια της εποχής. Μια από τις πιο εικονικές στιγμές του με την Μαρσέιγ είναι ο πανηγυρισμός του γκολ ενάντια στην Ίντερ για τα προημιτελικά της διοργάνωσης, που αποτυπώνει ιδανικά την αμφίδρομη λατρεία προς τον Ιβοριανό.
Η τρέλα των οπαδών της Μαρσέιγ άλλωστε, τους οδήγησε μερικά χρόνια αργότερα στο να μαζέψουν χρήματα, ώστε να επιστρέψει στην ομάδα τους. Ακόμα και όταν δεν φορούσε πια την γαλάζια φανέλα, οι Μασσαλοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά του στις κερκίδες. Μετά τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ όμως ήταν σίγουρο ότι θα αποχωρήσει, όπως και έγινε.
«Μην ρωτάς, απλά πλήρωσε!»
Καλοκαίρι του 2003 στο Λονδίνο κάνει την εμφάνισή του ένας Ρώσος επιχειρηματίας, ονόματι Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Αγοράζει την Τσέλσι, θέλοντας να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή υπερδύναμη στο ποδόσφαιρο. Για να το κάνει αυτό, ήξερε ότι πρέπει να φέρει τους καλύτερους που υπάρχουν. Επιλέγει λοιπόν να φέρει τον Ζοσέ Μουρίνιο, τον Πορτογάλο τεχνικό που μόλις έχει στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης με την Πόρτο. Η Τσέλσι εκείνη την περίοδο αναζητούσε έναν επιθετικό, που θα μπορούσε να σταθεί επάξια στην Premier League. Ο Μουρίνιο σε συνέντευξή του πολλά χρόνια αργότερα, αποκάλυψε την στιχομυθία του με τον Αμπράμοβιτς για την αγορά ενός στράικερ. «Θυμάμαι τον Αμπράμοβιτς να με ρωτά “Ποιον θέλεις για επιθετικό;”. Με όλα τα μεγάλα ονόματα στην αγορά, εγώ απάντησα τον Ντρογκμπά. “Ποιον; Που παίζει αυτός;”, ήταν η απόκρισή του. Κύριε Αμπράμοβιτς, μην ρωτάς απλά πλήρωσε!».
Και κάπως έτσι οι «μπλε» πλήρωσαν το ποσό ρεκόρ των 27 εκατομμυρίων ευρώ στην Μαρσέιγ για να τον αποκτήσουν. Φυσικά, η ιστορία του Ντρογκμπά στο Λονδίνο γνωστή. Η Τσέλσι εκείνη τη χρονιά κατακτά το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά το 1955! Χρειάστηκε βέβαια να περάσουν δύο χρόνια ώστε ο Ντιντιέ να μπει για τα καλά στις καρδιές των οπαδών της Τσέλσι, όταν σκόραρε δις στον τελικό του League Cup το 2006 και ακόμα μια στον τελικό του FA Cup, χαρίζοντας τον τίτλο στην ομάδα του.
Συνολικά παρέμεινε αγωνίστηκε εννιά χρόνια στο δυτικό Λονδίνο (2004-12, 2014-15), σημειώνοντας 381 εμφανίσεις και 164 γκολ! Τον Μάρτιο του 2012 έγινε ο πρώτος Αφρικανός που φτάνει τα 100 γκολ στην Premier League, ενώ δύο μήνες αργότερα ήρθε το πιο σημαντικό γκολ του με την φανέλα της Τσέλσι. Η κεφαλιά του Ντρογκμπά λίγο πριν το φινάλε του τελικού του Champions League στο Μόναχο απέναντι στην Μπάγερν, θα μνημονεύεται για πάντα από τους φίλους των «μπλε». Ένα γκολ που έστειλε το ματς στην παράταση, με τον Ιβοριανό να πετυχαίνει το νικητήριο πέναλτι στην διαδικασία και να χαρίζει στην Τσέλσι το πρώτο της Champions League.
Οι φίλοι της Τσέλσι όμως, μετά από εκείνο το ματς αναγκάστηκαν να αποχαιρετήσουν το ίνδαλμά του. Η Μαρίνα Γκρανόφσκαγια δεν φάνηκε διατεθειμένη να ανανεώσει το συμβόλαιο του Ντρογκμπά, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής. Ο Ιβοριανός παίρνει το δρόμο προς την Κίνα, όπου παρέμεινε για οκτώ μήνες. Με την Σαγκάη Σενχουά θα αγωνιστεί 11 φορές, πετυχαίνοντας οκτώ γκολ, όμως μετά από μια διαφωνία για τα «χρωστούμενα» προς το πρόσωπό του, ο Ντρογκμπα αποχωρεί.
Επιστρέφει στην Ευρώπη και την Γαλατάσαραϊ. Εκεί θα λάβει μια από τις πιο θεαματικές υποδοχές που έχει δει ποτέ το τουρκικό ποδόσφαιρο και για ακόμα μια φορά θα αφήσει το στίγμα του. Παρέα με τον Γουέσλι Σνάιντερ, θα οδηγήσουν την Γαλατά στα προημιτελικά του Champions League, όπου θα αποκλειστούν από την Ρεάλ Μαδρίτης, έχοντας μάλιστα κερδίσει τους «μερένχες» στην Κωνσταντινούπολη με 3-2. Η επιρροή που είχε ο Ντρογκμπά στην ομάδα ήταν τεράστια, αφού έδωσε τεράστια ώθηση στους συμπαίκτες του, ενώ παράλληλα εκτόξευσε την τιμή της μετοχής του συλλόγου.
Μετά από ένα χρόνο στην Τουρκία, επέστρεψε στην αγαπημένη του Τσέλσι για να σμίξει ξανά με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Πέρασμα που όμως αποδείχθηκε σύντομο, καθώς παρέμεινε στο Λονδίνο για ένα έτος, αποχαιρετώντας τους «μπλε» για μια τελευταία φορά. Για το «κλείσιμο» της καριέρας του, αποφάσισε να μεταβεί στην Αμερική. Συγκεκριμένα, το 2015
υπέγραψε με την Μόντρεαλ Ίμπακτ, ομάδα που οδήγησε μέχρι τον τελικό του πρωταθλήματος. Ενώ σε ηλικία 40 ετών «κρέμασε τα παπούτσια» του αγωνιζόμενος στην Φοίνιξ Ράιζινγκ, έχοντας φτάσει μια ανάσα από την βραζιλιάνικη Κορίνθιανς.
Κοιτώντας την γενικότερη εικόνα, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά ήταν ένα ποδοσφαιριστής με τεράστια επιρροή. Κατάφερε να ενώσει μια χώρα, να κάνει ανθρώπους να τον λατρέψουν σε όλο τον κόσμο. Από την Μασσαλία ως το Λονδίνο και από την Κωνσταντινούπολη ως την πατρίδα του, δε θα βρεθεί κανείς που να μην έχει τραγουδήσει το όνομα του, να μην έχει πανηγυρίσει γκολ του ή να μην έχει αφίσα του στο δωμάτιο.
Κι όλα αυτά γιατί δεν χρειάστηκε απλά θάρρος για να πιάσεις το μικρόφωνο και να σταματήσει τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα σου. Δεν χρειάστηκε απλά ταλέντο για κατακτήσει τίτλους. Δεν χρειάστηκε απλά τύχη για να αλλάξει την έκβαση ενός τελικού. Δεν χρειάστηκε απλά πολλά γκολ για να θεωρηθεί ένας καλό επιθετικός. Χρειάστηκε κάτι παραπάνω για να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στην ιστορία και στις καρδιές των ανθρώπων γύρω του. Και ο Ντιντιέ Ντρογκμπά ήταν πολλά παραπάνω.
Βασίλης Βασιλείου
www.bnsports.gr
