Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι μια κατηγορία μόνος του στο NBA, παίζοντας σαν 20αρης στα 37 του, όπως έδειξαν και οι 56 πόντοι κόντρα στους Γουόριορς. Όμως εδώ και χρόνια εκτός από τις εντός παρκέ αρμοδιότητες, δεν λέει να αποβάλλει το… σύνδρομο του προέδρου.
Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς βρίσκεται στο NBA από το 2003 χωρίς καμία διακοπή. Έχει βρει τη «μυστική συνταγή» για να διατηρεί το σώμα του στην καλύτερη κατάστασηακόμα και στα 37 του. Συνεχίζει ακάθεκτος εκεί που άλλοι βρίσκονται εκτός λίγκας πριν έρθει η ώρα της τούρτας για τα πρώτα «άντα».
Όμως κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε καν εκείνος. Προσπαθεί συνεχώς να «κουβαλά πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη» καθορίζοντας τη ροή του παιχνιδιού εντός αλλά κι εκτός παρκέ. Κλίκες, παρεάκια, μεταγραφικά βέτο και διακαείς πόθοι αντίστοιχα, όλα τα σχεδιάζει ο νους του νομίζοντας πως είναι κάτι σαν τον… Κιάνου Ριβς στο «Matrix» και βρήκε τρόπο να διαλύσει το σύστημα από μέσα.
Ένα θηρίο της φύσης
Το σώμα του πρέπει να κλωνοποιηθεί και να εκτεθεί σε μουσείο. Είναι τόσο τέλειο που αν δεν υπήρχε ίσως και να έπρεπε να το εφεύρει κάποιος… τρελός επιστήμονας.
Ύψος μάκρος, αθλητικότητα, έχει όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά που δίνουν αβαντάζ στο ξεκίνημα κάθε καριέρας και σε ξεχωρίζουν στη συνέχεια. Χτισμένος σαν «τανκ» ορμά σε κάθε αντίπαλο. Θα παίξει τον ψηλό στα πόδια, θα του «σπάσει» τους αστραγάλους ή θα τον περάσει και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Όταν έχει υπέρ του την υψομετρική διαφορά θα κινηθεί είτε με τη δύναμη και αρκετές κινήσεις κοντά στο καλάθι, είτε θα γυρίσει αστραπιαία για κάποιο fadeaway σουτ, όπως αυτά που δημιούργησαν το «ΛεΜπρόντο» την παράφραση του Τορόντο, μετά την... πελατειακή σχέση που ανέπτυξε με τους Ράπτορς.
Δεν φτάνει όμως να έχεις το σώμα, πρέπει να υπάρχει και το απαραίτητο μυαλό για να δημιουργηθεί το αρμονικό σύνολο και να παίρνει κανείς το μάξιμουμ από τις δυνατότητές του σε ένταση και διάρκεια και το διαθέτει, ολοκληρώνοντας το «παζλ».
Δαπανά 1 εκατ. δολάρια τον χρόνο για να διατηρεί το σώμα του στην καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση. Κρυοθεραπείες, σάουνα, πολλή γυμναστική, με τη θητεία του στην Ολυμπιακή ομάδα του Πεκίνου το 2008 να παίζει ρόλο σε αυτή του συνήθεια. Όταν όλοι έβλεπαν τον Κόμπι Μπράιαντ να σηκώνεται τέσσερις τα ξημερώματα για να πάει για σουτ και ασκήσεις απορούσαν. Σχεδόν αμέσως τον ακολούθησαν και είδαν τη διαφορά. Μπορεί να μην είναι πλέον εν ζωή, όμως το mindset του «άδραξε τη μέρα» το ακολουθεί πιστά ο ΛεΜπρόν.
Ξέρει πότε να τα δώσει όλα σε μια φάση και πότε να κάνει διαχείριση δυνάμεων τόσο μέσα στη σεζόν γενικά, όσο και σε κάθε ματς ξεχωριστά. Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό πως στα playoffs «ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά» που έλεγε κι ο Ρέτζι Μίλερ, με το παιχνίδι να γίνεται πιο σκληρό, με λιγότερες κατοχές και αλλαγές όσον αφορά τα πρόσωπα κατά τη διάρκεια των αγώνων.
«Αγκάθι» το… σύνδρομο του προέδρου
Από την πρώτη στιγμή που ακουγόταν το όνομα του ΛεΜπρόν, πριν καν μπει στη λίγκα, του έδωσαν δύο καθόλου τυχαία προσωνύμια, «Βασιλιάς» και «Εκλεκτός».
Όλοι τον έχρησαν από νωρίς ως διάδοχο του Μάικλ Τζόρνταν, παρότι είναι εντελώς άλλου στυλ παίκτης και παρουσιάστηκε κάτι σαν καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί. Στο δεύτερο σκέλος είχαν 100% δίκιο οι… προφήτες, δυστυχώς όμως πέρα από τα στενά όρια των τεσσάρων γραμμών και πέρα από τον βαθμό που θα μπορούσε οποιοσδήποτε να σκεφτεί.
Πριν μιλήσουμε για το… χούι του να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ναι έχουμε καπιταλισμό κι ελεύθερη αγορά, απέχοντας ευτυχώς αρκετές δεκαετίες, από τότε που οι παίκτες ήταν «δέσμιοι» των ομάδων και δη των ιδιοκτητών τους. Όμως αυτός το έχει πάει σε άλλο επίπεδο.
Το καλοκαίρι του 2010 στήθηκε ολόκληρη τηλεοπτική εκπομπή όπου θα ανακοίνωνε την απόφασή του να μετακομίσει στο Μαϊάμι μαζί με τους Ντουέιν Γουέιντ και Κρις Μπος. Έπεισε τον Ρέι Άλεν και τον Σέιν Μπατίερ να ενταχθούν αργότερα. Όταν ο Πατ Ράιλι δεν ενέδιδε στις πιέσεις του για τον τρόπο παιχνιδιού και τη στελέχωση της ομάδας, έφυγε το καλοκαίρι του 2014.
Επιστρέφοντας στο Κλίβελαντ πίεσε και κατάφερε να έρθει η ανταλλαγή του Κέβιν Λοβ, ήρθε ο Τζέι Αρ Σμιθ κι αργότερα άλλοι χρήσιμοι παίκτες όπως ο Τσάνινγκ Φράι.
«Έφαγε» τον Ντέιβιντ Μπλατ τα Χριστούγεννα του 2015, έχοντας αγνοήσει οδηγίες του λίγους μήνες πριν κόντρα στους Μπουλς, όταν πήρε μόνος του την τελευταία επίθεση (ευστόχησε αλλά δεν είναι αυτό το point). Στη θέση του ήρθε ο φίλος του, Τάιρον Λου και γράφτηκε μετά η ανατροπή του αιώνα.
Όμως δεν άργησαν να αρχίσουν τα… όργανα. Δήλωσε δημόσια ότι οι Ιμάν Σάμπερτ, Τρίσταν Τόμπσον και Τζέι Αρ Σμιθ έπρεπε να πάρουν τις αυξήσεις στα συμβόλαια που ζητούσαν. Δυστυχώς δεν γίνονται θαύματα κάθε χρόνο και αποφάσισε το καλοκαίρι του 2018 να έρθει στο Λος Άντζελες και τους Λέικερς. Παράνοια πανζουρλισμός και διχασμός μαζί.
Από τη μια να φιλοτεχνούνται γκράφιτι για εκείνον και να βγαίνει ως ο πέμπτος πιο σημαντικός παίκτης στην ιστορία της ομάδας σε γκάλοπ (πριν καν παίξει ένα παιχνίδι!) κι από την άλλη τα ίδια έργα να βανδαλίζονται.
Το 2020 «πάτησε το κουμπί» κι έστειλε τον Λόνζο Μπολ, τον Μπράντον Ίνγκραμ, τον Τζος Χαρτ στην Νέα Ορλεάνη για να φέρει τον Ντέιβις, αφού πριν είχε ξεφορτωθεί τον Ίβιτσα Ζούμπατς. Το πρωτάθλημα ήρθε και με την επουράνια βοήθεια του Κόμπι, το έξτρα κίνητρο σε μια περίεργη χρονιά που έβαζε το… πρέπει πάνω απ’ όλα.
Το καλοκαίρι του 2022 άρχισε πάλι να έχει… οράματα. Του πρότειναν τον ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν και προτίμησε τον Ράσελ Γουέστμπρουκ. Ο Μάτζικ Τζόνσονείπε πρόσφατα πως, αν η ομάδα δεν μπει έστω στις θέσεις των Play in, θα είναι η χειρότερη μεταγραφή της ιστορίας του συλλόγου. Έφερε και τον παλιόφιλο Καρμέλο Άντονι, τον Ντουάιτ Χάουαρντ και τον ΝτιΆντρε Τζόρνταν λες και βρίσκεται στο 2013.
Στο All Star Game εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του στη διοίκηση που δεν έψαξε για μεταγραφές τις τελευταίες ημέρες της προθεσμίας των ανταλλαγών. Άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο επιστροφής στο Κλίβελαντ, ενώ είπε ξεκάθαρα πως θα ήθελε την τελευταία του χρονιά να βρεθεί στην ομάδα που θα επιλέξει τον γιο του στο ντραφτ. Τα προηγούμενα οκτώ χρόνια στήριζε πλήρως τον έτερο φίλο, Κρις Πολ, στην προεδρία της Ένωσης παικτών που φυσικά κοιτούσε κυρίως τους παίκτες με τα μεγάλα συμβόλαια, όπως εκείνος.
Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι τρομερός παίκτης, αδικεί όμως τον εαυτό του με την εμπλοκή και τους χειρισμούς του στα μεταγραφικά και την διοίκηση των ομάδων του σε όλες τις περιπτώσεις πλην του Μαϊάμι που υπήρχε ο «κακός θείος», Πατ Ράιλι, να τον βάλει στη θέση του. Αν θέλει να κάνει κάτι άλλο πέρα από το να παίζει, μπορεί να συνεχίσει τις επιχειρηματικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητέςτου.
Είναι κρίμα που ενώ προστατεύει άψογα την προσωπική του ζωή, χαλά την εικόνα του με άλλο τρόπο, προσπαθώντας να γίνει πρόεδρος στη θέση του προέδρου. Βέβαια και πάλι ΛεΜπρόν είναι, ό,τι θέλει κάνει.
Γιώργος Διαλυνάς
