Ο Μάικ Σιζέφσκι ξεκίνησε από πολύ χαμηλά κι έφτασε να συνδεθεί όσο ελάχιστοι με την προπονητική. Το Duke και η Team USA του χρωστούν σε πολύ μεγάλο βαθμό την εδραίωσή τους στον χάρτη του αθλήματος στη φάση που βρίσκονται σήμερα. Μετά από 42 χρόνια στους Blue Devils έπαιξε τα ξημερώματα της Κυριακής το τελευταίο του εντός έδρας ματς κόντρα στους North Carolina Tar Heels.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και ο αντίκτυπός τους
Γεννημένος στο Σικάγο το 1947 είδε από νωρίς ότι τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή. Η μητέρα του καθάριζε σκάλες, ο πατέρας του δούλευε όλη μέρα. Στην αρχή δεν καταλάβαινε, αλλά όσο μεγάλωνε όλα έβγαζαν νόημα.
«Ο πατέρας μου μιλούσε συνέχεια για μένα, αλλά ποτέ σε μένα. Η μητέρα μου είχε στην ντουλάπα πάντα δύο φορέματα. Ήταν μονίμως καθαρά αλλά ήταν μόνο δύο».
Πάντα ήθελε να δουλεύει και να γίνεται καλύτερος, πηγαίνοντας μόνος του να ξεκινήσει να παίζει στη γειτονιά. Δε φοβόταν ποτέ να μιλήσει πρώτος, να ρωτήσει, να τσιγκλήσει, να ανταλλάξει απόψεις και σύντομα θα έκανε ένα άλμα που θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα.
Πιστός στρατιώτης του Μπόμπι Νάιτ
Όταν άκουσε πως τον ήθελαν στη Στρατιωτική Ακαδημία στο Westpoint, όπου ο θρυλικός προπονητής Μπόμπι Νάιτ θα τον είχε υπό την καθοδήγησή του, φοβήθηκε, όμως άκουσε τους δικούς του και μετά από πίεση πήγε. Τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα, έτρεμε τα ξεσπάσματα που ακολουθούσαν τις ήττες και νόμιζε ότι πάντα έφταιγε αυτός για ό,τι συνέβαινε. Εξακολούθησε μάλιστα να το πιστεύει και μετά που έγινε αρχηγός.
Είδε πως λειτουργούσε αυτή η μεγάλη μορφή της προπονητικής και παρά τον φόβο ήθελε να βαδίσει στα χνάρια του. Το 1974 πήγε βοηθός στο κολλέγιο της Ιντιάνα και την επόμενη χρονιά τον διαδέχθηκε στο μέρος που αγωνιζόταν πριν λίγα χρόνια. Μέχρι το 1980 ήταν εκείνος ο προπονητής της Στρατιωτικής Ακαδημίας.
Το Duke ήταν η μπασκετική του Ιθάκη
Το 1980 του ήρθε η πρόταση από το Duke, ένα από τα πιο ακριβά κολεγιακά προγράμματα των ΗΠΑ. Είπε το «ναι», αλλά ούτε ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε.
42 χρόνια παρουσίας με πέντε τίτλους, χωρίς να έχει κερδίσει κανέναν το ίδρυμα πριν την έλευσή του. Μόνον ο Τζον Γούντεν έχει κερδίσει περισσότερους (10). 24 συνεχείς παρουσίες στο τελικό τουρνουά του NCAA από το 1996 μέχρι και το 2019. 1196 νίκες σε 1561 ματς, ρεκόρ για προπονητή, ανεξαρτήτως φύλου. Η τεράστια Πατ Σάμιτ στο μπάσκετ γυναικών, ο μέντοράς του, Μπόμπι Νάιτ, κανείς δεν τον ξεπέρασε σε διάρκεια κι απόδοση.
Coach K's Cameron. The greatest sports venue in the world.#CoachK ?? pic.twitter.com/870icVOeUj
— Duke Men’s Basketball (@DukeMBB) March 5, 2022
Βέβαια οι αριθμοί είναι αξιοθαύμαστοι, αλλά ούτε κι ο ίδιος θέλει να αναλώνεται πολύ σε αυτούς. Ακόμα και τη βραδιά που η μέση τιμή εισιτηρίου στο «αντίο» του ξεπερνά τα 5.000 δολάρια, άλλο πράγμα τον ενδιαφέρει περισσότερο.
TODAY: the most expensive ticket in basketball history pic.twitter.com/szH8ehkaTu
— Duke Men’s Basketball (@DukeMBB) March 5, 2022
Το γήπεδο της ομάδας και το campus είναι το μέρος όπου πολλοί θέλουν να μπουν, όμως λίγοι τα καταφέρνουν, λόγω υποτροφιών και κόστους. Βλέπει τους περισσότερους από 60 παίκτες που έχει καταφέρει να τους δει να επιλέγονται στο draft του NBA μετά το τη θητεία τους κοντά του και πάντα λέει το πόσο σημαντικό είναι η σωστή προσοχή σε μαθήματα και αθλητισμό ταυτόχρονα.
Τα τρόπαια είναι πολύ ωραία και μνημονεύονται για καιρό, όμως η διαχείριση της ήττας και κυρίως της ζωής μετά το μπάσκετ είναι απείρως σημαντικότερα για εκείνον, όσον αφορά τα παιδιά που προπόνησε.
One last Cameron Indoor welcome for #CoachK pic.twitter.com/D0ql3J6hgV
— ESPN (@espn) March 5, 2022
Απόλυτα λογική η επιλογή του στην Team USA
Το 1984 ήταν βοηθός του Νάιτ στην Team USA που ακόμα με παίκτες του κολεγιακού, λόγω των κανονισμών πήρε το χρυσό.
Έξι χρόνια μετά, το 1990 στην Αργεντινή, οι ΗΠΑ είδαν τη Γιουγκοσλαβία να ανεβαίνει στον «θρόνο». Παρόλο που είχε ήδη δεκαετή θητεία στο Duke έδειξε πως μπορεί να.. ρίξει τον εγωισμό του χωρίς κανένα πρόβλημα, όπως φάνηκε το 1992.
Με προϊστάμενο τον Τσακ Ντέιλι πήγε ξανά βοηθός, αυτή τη φορά στην επίσημη πρώτη των NBAερς στην αλησμόνητη Dream Team. Είδε τους επίλεκτους να χάνουν σε αγώνα προπόνησης από πολύ πιο αδύναμους παίκτες και τότε ο Ντέιλι κατάφερε να «γυρίσει τον διακόπτη» και το σύνολο να σοβαρευτεί συνδυάζοντας θέαμα, ουσία, δέος και τρόμο.
14 χρόνια μετά ήρθε ξανά η ώρα να πάρει τα ηνία, όμως η αρχή ήταν το κλείσιμο μιας… μαύρης περιόδου που ξεκίνησε το 2002 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιντιανάπολις κι ολοκληρώθηκε το 2006 σε αυτό της Σαϊτάμα.
Η δική μας Εθνική ήταν αυτή που του «έφραξε» τον δρόμο για το χρυσό με τα απανωτά pick n’ roll και τις συνεργασίες κοντών-ψηλών. Παραδέχθηκε ότι μετά από εκείνον τον αγώνα έδινε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό το σύστημα και στην αντιμετώπιση της άμυνας ζώνης, που δεν επιτρέπεται στην Αμερική λόγω του κανονισμού των αμυντικών τριών δευτερολέπτων. Δεν δίστασε μάλιστα όταν μετά από χρόνια είδε τον Παναγιώτη Γιαννάκη να εγκαταλείψει τη θέση του ενώ μιλούσε και να τρέξει προς το μέρος του.
Όπως κι ο Ντέιλι ήταν άριστος στη διαχείριση των «εγώ». Παρότι δεν ήταν κι ο πιο εύκολος κι ευχάριστος χαρακτήρας ο ΛεΜπρόν Τζέιμς για παράδειγμα, όπως έχει πει ο ίδιος, πάντα έπαιρνε το μάξιμουμ. Έκανε όλους τους αστέρες να έρθουν στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα του 2007 και με εκείνο το χρυσό να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή στο Πεκίνο και τους Ολυμπιακούς το 2008. Από το 2007 μέχρι και το 2016 πήρε έξι συνεχόμενα χρυσά μετάλλια, ένα σε Παναμερικανικό, δύο σε Παγκόσμια Κύπελλα και τρία με Ολυμπιάδες.
Αυτός ο άνθρωπος που ξεκίνησε από χαμηλά κι έφτασε στην προπονητική ελίτ του μπάσκετ, γιγάντωσε ένα πρόγραμμα και μία χώρα, βγάζοντας την από μια περίοδο μπασκετικής κρίσης και φεύγει ακριβώς όπως μπήκε στον κλάδο, κύριος.
Γιώργος Διαλυνάς
www.bnsports.gr
