Ο Γιώργος Πρίντεζης μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας από τον Ολυμπιακό, μίλησε για όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ο πάουερ φόργουορντ από τη Σύρο, που πρωτοπήγε στο λιμάνι σχεδόν 22 χρόνια πριν, κατάφερε να σηκώσει την πρώτη κούπα του ως αρχηγός της αγαπημένης του ομάδας. Η απόλυτη καταξίωση και το παιδικό όνειρο ενός ανθρώπου που δούλεψε πολύ, άλλαξε σχεδόν τελείως το παιχνίδι του κατά τη διάρκεια της καριέρας του και έφτασε σήμερα να είναι η «σημαία» του Ολυμπιακού.
Ο Γιώργος πήγε στους ερυθρόλευκους έφηβος και πλέον έχει τη δικιά του οικογένεια όντας ο ίδιος πατέρας. Το ταξίδι του για την «Ιθάκη» ήταν δύσκολο και περιελάμβανε ουκ ολίγες κακοτοπιές. Τραυματισμοί, αμφισβήτηση τα πρώτα χρόνια, δανεισμός στην Ολυμπία Λάρισας τη σεζόν 2006/7 για το «αγροτικό» του, δύο χρόνια σαν… εξορία στην Ισπανία για την Ουνικάχα Μάλαγα, αλλά και τόνους ιδρώτα. Αυτοί ήταν που τον έβγαλαν «στον αφρό», εξελίσσοντάς τον στο… για πολλά χρόνια καλύτερο 4αρι της Ευρώπης, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά το μόνο που πάντα ήθελε: να καθιερωθεί στην ομάδα της καρδιάς του και μαζί της να φτάσει ψηλά…
Και πόσο ψηλότερα από… το Έβερεστ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ με τις δύο σερί κατακτήσεις της Euroleague. Στην πρώτη μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη με το δικό του αλησμόνητο buzzer beater το 2012. Είχε όμως την «ατυχία» όλα αυτά τα χρόνια να βρίσκεται στο πλευρό μιας πολύ ισχυρής προσωπικότητας όπως είναι ο Βασίλης Σπανούλης, ως υπαρχηγός του. Προς τιμήν του, αν και κατά πολύ παλαιότερος συμβιβάστηκε με αυτό τον ρόλο και πάντοτε δρούσε ως ο δεύτερος «πόλος», χάνοντας όμως την ευκαιρία να πετύχει το μέχρι χθες ανεκπλήρωτο όνειρο του. Να σηκώσει μια κούπα ως αρχηγός του Ολυμπιακού!
Η μόνη φορά που αυτό συνέβη, ήταν όταν στον τελικό της Πόλης, ο Σπανούλης δικαιωματικά κάλεσε κοντά του τον Πρίντεζη και τον Βασιλόπουλο και σήκωσαν από κοινού, οι τρεις τους το βαρύτιμο τρόπαιο. Αν τελικά αποφασίσει αυτή να είναι η τελευταία του χρονιά στο μπάσκετ και τον Ολυμπιακό, θα έχει άλλες δύο ευκαιρίες για να σηκώσει ψηλά κάποια κούπα. Στους τελικούς του πρωταθλήματος και (γιατί όχι;) στο Final Four του Βερολίνου. Όπως ο ίδιος πάντως λέει με περίσσια ειλικρίνεια: «Είμαι περήφανος και χαρούμενος που είμαι σε αυτή την ομάδα και θα δίνω τον καλύτερό μου εαυτό όσο μου ζητηθεί».
Ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμα της καριέρας του είναι ότι μέσα από την παρουσία του εντός γηπέδου, τον σεβασμό και την ευγένεια που πάντα απέπνεε αλλά και τη στάση του όλα αυτά τα χρόνια έξω από αυτό, έχει καταφέρει κάτι σπάνιο. Είναι ένας από τους ελάχιστους αθλητές που αν και έχει συνδέσει πλήρως το όνομά του με έναν από τους δύο «αιωνίους», χαίρει της εκτίμησης και του σεβασμού, της μεγαλύτερης μερίδας των Ελλήνων φιλάθλων ανεξαρτήτως του ποιον υποστηρίζουν. Και αυτό λέει πολλά για την πορεία ενός ψιλόλιγνου παιδιού που ξεκίνησε από τη Σύρο και κατέληξε στον… Όλυμπο, ανάμεσα στους «θεούς» του Ελληνικού μπάσκετ.
Αν οι διοικούντες του Ολυμπιακού δεν χάσουν ξαφνικά τα λογικά τους, είναι σίγουρο ότι σε λίγα χρόνια ο Γιώργος Πρίντεζης θα λάβει την ύψιστη τιμή, βλέποντας τη φανέλα με το νούμερό του να κοσμεί την οροφή του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας…
Έκτορας Σταυρόπουλος
www.bnsports.gr
