Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης
Πόσα ποδοσφαιρικά όνειρα έχουν τελειώσει πριν καν ακόμα αρχίσουν; Βρισκόμενος στο κρεβάτι του νοσοκομείου του Σεντ Ετιέν τον Μάιο του 1985, είδε τον γιατρό να τον χτυπάει συμπονετικά στην πλάτη λέγοντας του: «Λυπάμαι αλλά φοβάμαι πως δεν πρόκειται να παίξεις ξανά ποδόσφαιρο».
Ο νεαρός της ιστορίας ετοιμαζόταν να περάσει την πόρτα του χειρουργείου για επέμβαση στο γόνατο, μια επέμβαση που θα καθόριζε την καριέρα του. Όλα πλέον ήταν στα χέρια του καθηγητή Μπουσκέτ ο οποίος και θα έκανε την επέμβαση. Εκτός όμως από την ίδια την επέμβαση ο νεαρός θα έπρεπε να αντιμετωπίσει άλλη μια δοκιμασία. Ηταν αλλεργικός στα παυσίπονα! Γι αυτό και η ανάρρωση θα ήταν άλλη μια δοκιμασία. Ο ίδιος θα αισθανόταν και τα 220 ράμματα που του τοποθετήθηκαν για να μπουν ξανά στην θέση τους οι σύνδεσμοι στο γόνατο. Ο πόνος ήταν ανυπόφορος σε σημείο που έφτασε να λέει στην μητέρα του: «Εάν με αγαπάς, τότε σκότωσε με». Ήταν 18 ετών και μόλις είχε υπογράψει στην Φιορεντίνα. Το όνομα του; Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Στις 5 Μαΐου του 1985 αγωνιζόμενος με την Βιτσέντζα στην έδρα της Ρίμινι ο Μπάτζιο παθαίνει έναν τραυματισμό που θα μπορούσε να βάλει τέλος στην καριέρα του. Ρήξη χιαστού. Μία από τις πολλές της καριέρας του. Εξι εγχειρήσεις έκανε στα γόνατα, όπου χιαστοί και μηνίσκος είχαν διαλυθεί, σε χρόνια που η ιατρική δεν ήταν τόσο εξελιγμένη όπως τώρα. «Τέσσερις στο δεξί γόνατο, δύο στο αριστερό. Εγχειρήσεις που διαρκούσαν μέχρι και δέκα ώρες. Επαιζα την Κυριακή και έκανα ξανά προπόνηση Τετάρτη-Πέμπτη σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου. Στα τελευταία χρόνια, στην Μπρέσια, όταν έφευγα από το γήπεδο και επέστρεφα σπίτι, δυσκολευόμουν να κατέβω από το αυτοκίνητο. Θα το ξαναζούσα, όμως, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω», έλεγε χρόνια μετά.
Η πίστη στον νεαρό Ρόμπι
Δύο ημέρες νωρίτερα από τον τραυματισμό του είχε συμφωνήσει με την Φιορεντίνα. Η Βιτσέντζα προσφέρθηκε να ακυρώσει την μεταγραφή, αλλά ο πρόεδρος των «βιόλα», Πιερσέζαρε Μπαρέτι αρνήθηκε. Ηταν με διαφορά η καλύτερη απόφαση που είχε πάρει. Μπορεί να χρειάστηκαν 18 μήνες ανάρρωσης αλλά ο ίδιος επέστρεψε διαψεύδοντας τους αμφισβητίες του. Το γόνατο θα ήταν πάντα εκεί να του δημιουργεί πρόβλημα, αλλά κάθε φορά που οι αντίπαλοι του τον θεωρούσαν τελειωμένη υπόθεση αυτός απαντούσε μέσα στο γήπεδο. Ο Μπάτζιο ποτέ δεν ξέχασε την υποστήριξη της Φιορεντίνα και της πόλης. «Είχα την πρώτη μου σοβαρή επέμβαση και χωρίς να έχω αγωνιστεί δίπλα μου βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι έδειξαν αληθινό ενδιαφέρον για μένα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν λεπτό να πιστεύουν σε μένα και να μου δηλώνουν ότι θα με περιμένουν μέχρι να επιστρέψω, όσο και να κρατήσει αυτό. Αυτό που έκανε η Φιορεντίνα για μένα δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Η Φιορεντίνα τον περίμενε σχεδόν δύο χρόνια και δεν έχασε. Όταν ο Μπάτζιο επέστρεψε έδειξε τι μπορεί να κάνει. Στο «Αρτέμιο Φράνκι» αποκάλυψε όλο του το ρεπερτόριο. Τέλειες εκτελέσεις φάουλ, γκολ που σμπαράλιαζε την άμυνα και τον τερματοφύλακα, ντρίμπλες που ζάλιζαν τους αντίπαλους αμυντικούς, κρύο αίμα σε στιγμές που η μπάλα έκαιγε, γκολ από κοντά και από μακριά. Για τους tifosi ήταν το επόμενο είδωλο, ο άνθρωπος που θα αντικαθιστούσε τον Αντονιόνι. Το Κύπελλο UEFA ήταν η ευκαιρία να δείξει την αξία του κι εκτός Ιταλίας. Με την συμβολή του η Φιορεντίνα έφτασε στον τελικό παρά το γεγονός πως έδινε τα παιχνίδια της στην Περούτζια (το Αρτέμιο Φράνκι ήταν κλειστό για ανακατασκευή για το Μουντιάλ του 1990). Ειδικά κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης το δικό του πέναλτι ήταν αυτό που ουσιαστικά χάρισε την πρόκριση.
Παρότι το 1994 στον τελικό του Μουντιάλ με την Βραζιλία ο «Μικρός Βούδας» θα έχανε το πέναλτι το οποίο θα έμπαινε για πάντα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου - είναι το ματς με το πιο διάσημο χαμένο πέναλτι της παγκόσμιας ποδοσφαιρική ιστορίας – ο Μπάτζιο ήταν από τους καλύτερους εκτελεστές πέναλτι έχοντας ποσοστό που έφτανε το 86%. Τα όσα έκανε στην Φλωρεντία όπως ήταν λογικό είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον όλων.
Η ημέρα που η Φλωρεντία κάηκε
Το καλοκαίρι του 1990 η Ιταλία ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ολη η χώρα ζούσε στους ρυθμούς του Μουντιάλ. Όχι όλοι, γιατί στην Φλωρεντία ζούσαν το δικό τους δράμα. Στις 19 Μαΐου γίνεται αυτό που ακόμα και σήμερα στην πόλη δεν το ξεχνάνε. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο κάνει το αδιανόητο μετακομίζοντας στην Γιουβέντους.
Οι φήμες είχαν ξεκινήσει καιρό πριν, ενώ και τα οικονομικά προβλήματα της Φιορεντίνα δεν βοηθούσαν την κατάσταση. Οι πρώτες φήμες για την Γιουβέντους και τον Ανιέλι που θέλει να φέρει τον Ρόμπι στο Τορίνο αρχίζουν και φουντώνουν. Στις 2 Μαΐου του 1990, οι δύο ομάδες δίνουν ραντεβού στο Ολίμπικο του Τορίνο στον πρώτο από τους δύο τελικούς του Κυπέλλου UEFA. Η Γιουβέντους επικρατεί με 3-1 με τις φήμες περί συμφωνίας του Ποντέλο με την οικογένεια Ανιέλι να εντείνονται.
Η γκρίνια αυτή μετατρέπεται σε οργή όταν την 19η Μαΐου γίνεται γνωστό ότι ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» μετακομίζει στο Τορίνο έναντι 12 εκατ. ευρώ, ποσό ρεκόρ για την εποχή. Η πανέμορφη Φλωρεντία μετατρέπεται σε λίγες ώρες σε βομβαρδισμένο τοπίο. Οι οπαδοί ξεκινάνε διαδηλώσεις ζητώντας το κεφάλι του Ποντέλο επί πίνακι κι επιτίθενται στα γραφεία του συλλόγου.
Η πόλη δοκιμάζεται, με τους οπαδούς να βάζουν φωτιά παντού και τους καραμπινιέρι να αναγκάζονται να καλέσουν ενισχύσεις για να μπορέσουν να περιορίσουν τα έκτροπα. Στην Φλωρεντία επικρατεί η απόλυτη αναρχία. Κοκτέιλ από μολότοφ, πέτρες, σίδερα, αλυσίδες με λουκέτα, ιμάντες είναι τα όπλα των εξαγριωμένων οπαδών οι οποίοι μετατρέπουν τους δρόμους σε πεδίο μάχης. Απολογισμός 50 τραυματίες και εννιά συλλήψεις. Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του τονίζει ότι δεν ήθελε ποτέ να φύγει. «Εγώ ήθελα να μείνω στην Φιορεντίνα. Δεν έφυγα μόνος μου. Με έδιωξαν. Ο Ποντέλο είχε κάνει την συμφωνία με τον Ανιέλι το προηγούμενο καλοκαίρι». Η επιστροφή του ως αντίπαλος αποτελεί το γεγονός της χρονιάς. Κι εκεί ο Μπάτζιο κάνει μία από τις καλύτερες- αν όχι την καλύτερη - ντρίμπλα της καριέρας του. Αρνείται να εκτελέσει το πέναλτι της Γιουβέντους και όταν γίνεται αλλαγή, σκύβει και παίρνει ένα κασκόλ των βιόλα που του πέταξαν από την εξέδρα και το φιλάει. Ήταν η δική του «συγνώμη» προς την Curva Fiesole και την Φλωρεντία.
Στο Τορίνο απογειώθηκε. Παρά την δυσπιστία των οπαδών (άλλωστε ο ίδιος τόνιζε ότι δεν επιθυμούσε την μεταγραφή) έγινε ο ηγέτης της «Γηραιάς Κυρίας» κερδίζοντας το δικαίωμα από όλη την Ιταλία να λένε ότι είναι ο κορυφαίος όλων με την Χρυσή Μπάλα το 1993 να αποτελεί το επιστέγασμα. Τα εύθραυστα γόνατά του ήταν όμως πάντα εκεί για να του θυμίζουν ότι ο πόνος θα αποτελεί πάντα σύντροφός του. Ο Λίπι του ανακοινώνει πως δεν τον υπολογίζει και ο ίδιος μετακομίζει στην Μίλαν και απαντάει με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μετά την Μίλαν ακολούθησαν Μπολόνια, Ίντερ και Μπρέσια και η παρουσία τους στις δύο αυτές μικρές ομάδες έδειξε γιατί ο Ρομπέρτο θα είναι για πάντα θρύλος.
Εκείνο το πέναλτι
Ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά που ένας τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου θα κρινόταν στην διαδικασία των πέναλτι. Αντίπαλος του Μπάτζιο και της Ιταλίας η Βραζιλία που έψαχνε το τέταρτο αστέρι στην φανέλα της. Ο «Μικρός Βούδας» ετοιμάζεται για την εκτέλεση του πέναλτι με την «Σελεσάο» να προηγείται με 3-2. Πριν τον τελικό ο Μπάτζιο έχει πάρει από το χέρι του μια ασθμαίνουσα Ιταλία και την οδηγούσε προς το τρόπαιο, μέχρι που ήρθε ο τραυματισμός στον ημιτελικό. Αυτή η κατάρα. Ο Μπάτζιο πρέπει να ευστοχήσει για να κρατήσει ζωντανή την «Σκουάντρα Ατζούρα». Η εκτέλεση όμως ήταν κακή. Η μπάλα άουτ και η Βραζιλία παγκόσμια πρωταθλήτρια. «Ενα όνειρο είχα από μικρό παιδί. Να παίξω τελικό Μουντιάλ με αντίπαλο την Βραζιλία. Και τελικά έκλαιγα και ένιωθα χάλια, επειδή έζησα το όνειρο μου», έχει πει γι' αυτό.
Η εικόνα της απελπισίας του είναι εμβληματική και καθοριστική. Καθοριστική όμως μόνο ως προς το τέλος της διοργάνωσης, αλλά όχι του ανθρώπου που απεικόνιζε, χωρίς τη λάμψη του οποίου δεν θα είχε φτάσει ποτέ αυτή η στιγμή που θα γραφόταν ιστορία. Στους πραγματικά μεγάλους, δεν είναι απαραίτητοι οι τίτλοι για να αφήσουν το στίγμα τους. Και ο Μπάτζιο ήξερε να το αφήνει με κάθε τρόπο.
Κάποτε ο Σαλβαδόρ Νταλί αναφερόμενος στην τελειότητα έλεγε: «Μην την φοβάστε. Δεν θα την πετύχετε ποτέ». Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ποτέ δεν έψαξε την τελειότητα, δεν τον ενδιέφερε άλλωστε Αυτό όμως που κατάφερε να πετύχει παλεύοντας με τους δαίμονές του ήταν να εξυψώσει την τέχνη του ποδοσφαίρου από την παλιά της υστερική θέση σε καθεστώς πλήρους αυτονομίας δίνοντας μια νέα αίσθηση ευτυχίας.
www.bnsports.gr
