Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι και ο Τζιανλούκα Βιάλι «αντέγραψαν» τον πριν από 35 χρόνια πανηγυρισμό τους στο Τζουζέπε Μεάτσα, θυμίζοντας πως το πάθος για το άθλημα και η φιλία τους δεν επηρεάζονται από τον χρόνο.
Η Ιταλία αναπνέει ξανά. Τα σκονισμένα ρεκόρ που σπάει, η τσεκαρισμένη θέση της στα προημιτελικά του φετινού EURO, μα πάνω από όλα οι εικόνες των παικτών και του τεχνικού τιμ σαν μία γροθιά στους πανηγυρισμούς, αλλά και σε κάθε είδους αντιδράσεις, το αποδεικνύουν.
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι και ο Τζιανλούκα Βιάλι, κατάφεραν να μεταδώσουν την αύρα της δικής τους σχέσης σε ολόκληρη τη «Σκουάντρα Ατζούρα». Μία σχέση που ξεκινά στα ‘80s από τα κατώτερα κλιμάκια της Εθνικής Ιταλίας και αναμειγνύει δύο ολότελα διαφορετικά υπόβαθρα. Μία συνάντηση που έκανε θαύματα στο χορτάρι και η χημεία τους έξω από αυτό, κρατά ακόμα.
Μία οκταετία όνειρο με ένα άδοξο φινάλε
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι αποτέλεσε από την αρχή της καριέρας του ένα από τα σπουδαιότερα πρότζεκτ της Ιταλίας. Μετακινήθηκε από την Μπολόνια στην Σαμπντόρια το 1982, ως ένα παιδί πιστής καθολικής οικογένειας, ακολούθησε διαφορετική πορεία από το αγωνιστικό έτερό του ήμισυ, τον Τζιανλούκα Βιάλι.
Ο δεύτερος τον ακολουθεί το 1984 ολοκληρώνοντας τη μεταγραφή του από την Κρεμονέζε, έχοντας καταβολές από ένα πλούσιο και αστικό περιβάλλον. Μπορεί το υπόβαθρό τους να απείχε «χιλιόμετρα», αλλά η ποδοσφαιρική τους χημεία άγγιζε τα όρια της τηλεπάθειας.
Στον δρόμο προς τα χρυσά ‘90s του Καμπιονάτο, ο Πάολο Μαντοβάνι στηριγμένος στο φονικό δίδυμο των Βιάλι-Μαντσίνι βλέπει τη δική του Σαμπντόρια να μεγαλουργεί. Οι «gemelli del gol», δηλαδή «οι δίδυμοι του γκολ» όπως ονομάστηκαν από τους οπαδούς των Γενοβέζων που δεν είχαν δει ξανά κάτι παρόμοιο, διαλύουν κάθε άμυνα που βρίσκουν στο διάβα τους.
Η φινέτσα και η ικανότητα του Μαντσίνι να δημιουργεί, βρίσκει στο πρόσωπο του Βιάλι την εκτελεστική δεινότητα που έλειπε. Ο ποιητής βρίσκει τη Μούσα του, αλλά αυτή η σχέση δεν περιορίζεται μέσα στις τέσσερις γραμμές.
«Ήμασταν νέοι και συχνάζαμε έξω. Η φιλία μας εκτός γηπέδου ήταν αυτή που μας βοήθησε και εντός αυτού» έχει δηλώσει ο Μαντσίνι και εκ του αποτελέσματος η σχέση τους κρίνεται ευεργετική αγωνιστικά. Το Copa Italia του 1985 ανοίγει τον δρόμο και την όρεξη για τίτλους.
Η επόμενη τριετία αποτελεί την πιο παραγωγική περίοδο στην ιστορία του συλλόγου. Ακολουθούν δύο ακόμη -συνεχόμενα μάλιστα- Κύπελλα Ιταλίας (1988,1989), ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1990), μα πάνω απ’ όλα το Σκουντέτο του 1991.
Peak Mancini & Vialli vs. Napoli in 1990. Two unbelievable volleys at the end. https://t.co/wwYbWpPLln
— John O'Brien (@jlpobrien) June 26, 2021
Όλα κυλούν ιδανικά μέχρι εκείνο το σημείο, όμως ο επίλογος που βάζουν στην κοινή τους πορεία στην «Il Doria» δεν είναι αυτός που θα ήθελαν. Η ύστατή τους εμφάνιση στη Σαμπντόρια έμελλε να είναι στον τελευταίο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με αυτήν την ονομασία.
Στις 20 Μαΐου 1992 η Σαμπντόρια τέθηκε αντιμέτωπη με την Μπαρτσελόνα. Χρειάστηκαν 112 λεπτά για να ανοίξει το σκορ από το εμβληματικό, πλέον, απευθείας φάουλ του Ρόναλντ Κούμαν που έκανε το τρόπαιο να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια ενός από τα φονικότερα δίδυμα που πάτησαν ποτέ χορτάρι, κλείνοντας με άδοξο τρόπο την οκταετή συνύπαρξή τους.
Η Ιταλία του χθες οδηγός για την Ιταλία του σήμερα
Τα επιτεύγματα τους με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας δεν πλησίασαν το επίπεδο αυτών με τη Σαμπντόρια. Τόσο στο EURO του 1988, όσο και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, αποκλείστηκαν στα ημιτελικά, με τη δεύτερη διοργάνωση να αποτελεί τον ορισμό της χαμένης ευκαιρίας, μιας και το Μουντιάλ διεξήχθη στη χώρα τους.
Ο Τζιανλούκα Βιάλι και ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, ελπίζουν ό,τι δεν κατάφεραν ως ποδοσφαιριστές να το χαρίσουν στην χώρα τους από τον πάγκο. Ο δεσμός τους και ο ιταλικός αέρας μίας άλλης εποχής που αποπνέουν, ίσως είναι η απάντηση που αναζητά η «Σκουάντρα Ατζούρα» τα δεκατέσσερα αυτά χρόνια που απέχει από τους τίτλους.
Το δέσιμο εντός της ομάδας -κρίνοντας από τις εικόνες που καταγράφει ο φακός- έχει επιτευχθεί. Η μαχητική ψυχή απεικονίζεται στο πρόσωπο του Τζιανλούκα Βιάλι που μετά από 17 μήνες πάλης με τον καρκίνο βγήκε νικητής.
Το τελευταίο κομμάτι που λείπει είναι η δημιουργική φινέτσα του Ρομπέρτο Μαντσίνι, που πολλοί θα πουν πως είναι έμφυτη στο ιταλικό DNA και πράγματι, είναι δύσκολο να αντικρουστεί ως επιχείρημα.
Ωστόσο, αυτό που μένει και μετρά από αυτή την συνύπαρξη και τις εικόνες που χαρίζουν ακόμη, συνοψίζεται στα λόγια του Βιάλι που αποτελούν και τον οδηγό για το μέλλον της Ιταλίας:
«Συγκινούμαι όταν συνειδητοποιώ πως εργάζομαι με τον Ρομπέρτο. Το κλίμα της ομάδας είναι απίστευτο. Μπορεί να θεωρεί πως μεγαλώνουμε, αλλά για μένα, το να δουλεύουμε όλοι μαζί, είναι το μυστικό που θα μας κρατήσει για πάντα νέους».
Φάνης Τσοκανάς
