O Zέλικο Ομπράντοβιτς ανέλαβε ξανά τον πάγκο της Παρτιζάν, αποφασίζοντας να επιστρέψει εκεί που ανήκει η καρδιά του και ξεκίνησαν όλα στην προπονητική του καριέρα , κλείνοντας τα αυτιά του στις σειρήνες.
Ένας άνθρωπος με μεγάλη διαδρομή στο μπασκετικό ευρωπαϊκό στερέωμα, με τεράστια συλλογή τίτλων, με έναν εκρηκτικό χαρακτήρα και μία ευφυΐα που δεν συναντάς εύκολα. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν έχει ανάγκη από επευφημίες ή επιπλέον δόξα. Έχει ανάγκη να βρεθεί σε ένα οικείο περιβάλλον και να απολαύσει την κάθε στιγμή με ανθρώπους που τους νιώθει δικούς του.
Μετά από ένα χρόνο μακριά από άγχη και ταξίδια και απολαμβάνοντας την καθημερινότητα δίπλα στην οικογένειά του, ο προπονητής με το... μοβ πρόσωπο αποφάσισε να επιστρέψει στις δύο μεγάλες του αγάπες. Το μπάσκετ και την Παρτιζάν με στόχο να επαναφέρει στην ελίτ της Ευρώπης την σέρβικη ομάδα.
Η ζωή του περιστρέφεται γύρω από την πορτοκαλί θεά, όπου την «υπηρέτησε» με απόλυτη επιτυχία και ως παίκτης και ως προπονητής, ενώ για την προσωπική του ζωή δεν έκρυψε ποτέ την αδυναμία τους στους γονείς του, την λατρεία του για τον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, ενώ ήταν πρωταγωνιστής σε ένα τραγικό δυστύχημα όπου τον οδήγησε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Η ζωή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι περιπετειώδης και ενδιαφέρουσα έτσι ακριβώς όπως αρμόζει στον... Μίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Το ξεκίνημα της καριέρας του και το τροχαίο δυστύχημα
Η αγάπη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για το μπάσκετ εμφανίστηκε νωρίς στη ζωή του και η οικογένειά του τον ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση, αντιλαμβάνοντας το ταλέντο που διέθετε. Η καριέρα του ξεκινάει από την ομάδα της πόλης του, την Μπόρατς Τσάτσακ, σε ηλικία 18 ετών και μετά από μία εξαετία το όνομά του γίνεται θέμα συζήτησης για τις μεγάλες δυνάμεις του σέρβικου μπάσκετ.
Η τότε Παρτιζάν του Ζόραν Σλάβιτς παρατήρησε στον νεαρό Ζέλικο τα προσόντα και τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να τον αναδείξουν ως το επόμενο αστέρι της ομάδας. Η «τριβή» του στο γήπεδο με παίκτες όπως ο Βλάντε Ντίβατς, ο Ζάρκο Πάσπαλι και ο τότε νεαρός Σάσα Τζόρτζεβιτς, μόνο θετικό αντίκτυπο είχε για τον Ομπράντοβιτς. Οι επιτυχίες αχνοφαίνονταν και δεν άργησαν να έρθουν, κατακτώντας με την Παρτιζάν ένα πρωτάθλημα (1987) και ένα Κύπελλο Κόρατς (1989). Τα πάντα κυλούσαν ομαλά και είχαν μπει σε μία τάξη μέχρι το θλιβερό γεγονός που θα άλλαζε την ζωή του.
Παράλληλα είχε κληθεί στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας και είχε την τιμή να τον κοουτσάρει ο μελλοντικός κουμπάρος του, Ντούσαν Ίβκοβιτς, και εκτός από τα χρυσά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις (Eurobasket, Mουντομπάσκετ), απορρόφησε ιδέες γύρω από το μπάσκετ, που θα τον συντρόφευαν στην υπόλοιπη καριέρα του.
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή και αυτό θα αποτελούσε την αφορμή να τον αλλάξει ως άνθρωπο. Παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα μία ηλικιωμένη γυναίκα και φυλακίστηκε για οκτώ μήνες. Σε αυτό το χρόνο είχε να σκεφτεί πολλά και να «ζυγίσει» τις καταστάσεις όσον αφορά το μέλλον του.
Η αδυναμία στους γονείς του
Ο Σέρβος τεχνικός αποφεύγει να μιλάει για εκείνο το τραγικό γεγονός που «στιγμάτισε» την ζωή του, όμως με αφορμή αυτό το περιστατικό φανέρωσε σε συνέντευξή του την αγάπη του για τον πατέρα του: «Το τροχαίο δυστύχημα ήταν μια δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, είχε συμβεί στην πόλη μου, στο Τσάτσακ όπου όλοι γνωρίζονται. Βγήκαν πολλές ιστορίες, η πραγματικότητα είναι ότι πλήρωσα το τίμημα και μετά από καιρό κατάλαβα τι πραγματικά έγινε.
Πέρασα μια δύσκολη περίοδο, ήταν πιθανότατα η πιο δύσκολη στιγμή μου, μαζί με τον θάνατο του πατέρα μου. Πέρασα οκτώ μήνες στη φυλακή τότε, άνοιξαν ξανά την υπόθεση και κατάλαβαν ότι δεν είχα κάνει μόνο εγώ λάθος. Σε αυτούς τους οκτώ μήνες προσπάθησα να μιλήσω με τον εαυτό μου, ήμουν σε ένα μέρος όπου είχα τη δυνατότητα να προπονούμαι. Δούλευα σαν τρελός, είχα ανθρώπους που με πίεσαν πολύ. Προσπάθησα να πιστέψω σε εκείνους, μίλησα μαζί τους, έγινα πιο δυνατός άνθρωπος».
Στον ελεύθερο του χρόνο πάντα η πρώτη του έννοια είναι να επισκεφθεί την μητέρα του στο Βελιγράδι, αξιοποιώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πολύτιμο χρόνο του μακριά από τις προπονήσεις.
Η δεύτερη ευκαιρία από την Παρτιζάν και η αρχή της αυτοκρατορίας του
Μετά την αποφυλάκισή του ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε αναθεωρήσει αρκετά πράγματα στην ζωή του και έβαλε άλλες προτεραιότητες. Αυτό το σοκ τον οδήγησε να εγκαταλείψει την καριέρα του παίκτη. Σε αυτό το κομβικό σημείο της ζωής του βρέθηκε ο πρόεδρος της Παρτιζάν, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, να του προτείνει την θέση του προπονητή. Η μεγάλη επιθυμία του να τον διατηρήσει στις τάξεις του συλλόγου και η εκτίμηση που του έτρεφε προπάντων ως άνθρωπο και μετά ως αθλητή, τον οδήγησαν στο να παραβλέψει την μηδαμινή εμπειρία του σε αυτό το πόστο.
Ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Μπορούσε να αντιληφθεί και την πλευρά του προπονητή και να κάνει την επόμενη κίνηση στο παρκέ πριν καν του το ζητήσει ο προπονητής. Αυτό ξεχώρισαν σε εκείνον και οι τίτλοι έπεφταν... βροχή. Όποια ομάδα αναλάμβανε ήξερε τον τρόπο να της εξασφαλίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Συνολικά κατέκτησε 9 τίτλους στην Εuroleague με πέντε διαφορετικές ομάδες (Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Παναθηναϊκός, Φενέρμπαχτσε) δημιουργώντας τις δικές του δυναστείες. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Παναθηναϊκού εντός και εκτός συνόρων έχουν συνδυαστεί με το όνομά του. Ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία του.
Το «ιντριγκαδόρικο» της υπόθεσης είναι ότι δεν άλλαξε μόνο την ιστορία ενός συλλόγου αλλά άφησε το αποτύπωμά του απ' όπου πέρασε. Στην Παρτιζάν με μόλις μία σεζόν γεμάτη στους πάγκους την οδήγησε στην πρώτη Εuroleague της ιστορίας της. To ίδιο συνέβη και κατά την θητεία του στην Μπανταλόνα αλλά και στη Φενέρμπαχτσε. Εκεί δεν έβαλε το... χεράκι του μόνο στην ιστορία του συλλόγου αλλά και ολόκληρου του τουρκικού μπάσκετ, όπου περίμενε υπομονετικά τον δικό του... από μηχανής Θεό για να το οδηγήσει στη Γη της μπασκετικής Επαγγελίας.
Η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια του
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς εκτός από σπουδαίος προπονητής έχει αποδείξει ότι είναι και σπουδαίος... μαχητής της ζωής. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1997 και κατά την διάρκεια της τρίτης και τελευταίας σεζόν του στη Ρεάλ Μαδρίτης έμελλε να υποστεί ακόμη ένα δυνατό «χτύπημα» .
Για την ακρίβεια στο 301ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αλμπαθέτε-Μαδρίτης το αυτοκίνητό του ξέφυγε από την πορεία του και καρφώθηκε σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, και η ζωή του πέρασε ξυστά από τον θάνατο. Από θαύμα έμεινε ζωντανός και εκείνος έχει να θυμάται από τότε: «Για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι πέθανα και αναστήθηκα. Τότε κατάλαβα πόσο σπουδαία είναι η ζωή».
H λατρεία στα βιβλία και τον Ντοστογιέφσκι
Δεν έχει κρύψει ποτέ την δεύτερη μεγάλη του αγάπη μετά το μπάσκετ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και σε κάθε ερώτηση που του θέτουν οι δημοσιογράφοι "αν δεν ήσουν προπονητής τότε τι θα ήσουν", εκείνος πριν καν ολοκληρώσουν την ερώτηση απαντάει δίχως δισταγμό, κριτικός βιβλίων.
«Σαφώς και δεν σκεφτόμουν πως το μπάσκετ θα γινόταν το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Η βασική μου απασχόληση, εννοώ. Ο πατέρας μου ήθελε να τελειώσω το τεχνικό σχολείο και να γίνω μηχανικός. Εγώ όμως δεν σκεφτόμουν το ίδιο. Αν δεν γινόμουν μπασκετμπολίστας, θα ήθελα να ήμουν κριτικός βιβλίων». Αυτό είναι το δικό του μυστικό για να «αποφορτίζει» από μία δύσκολη και απαιτητική ημέρα.
«Προτιμώ τους Σέρβους συγγραφείς, ενώ μου αρέσουν γενικώς όλοι οι μοντέρνοι Ευρωπαίοι. Ο καλύτερος όμως είναι ο Ντοστογιέφσκι» είναι πάντα η επόμενη απάντησή του. Θέλησε κατά έναν τρόπο να μοιάσει στον Ντοστογιέφσκι και να γράψει... αριστουργήματα με θέμα το μπάσκετ. Αυτό δεν θα το κρίνει ο ίδιος αλλά οι τίτλοι και η άποψη του κόσμου, όπως συμβαίνει με όλα τα... βιβλία.
Τον τελευταίο χρόνο είχε την ευκαιρία να καθίσει με τους δικούς του ανθρώπους, να συζητήσει για άλλα θέματα πέραν του μπάσκετ, να διαβάσει Ντοστογιέφσκι και να επιστρέψει στο σημείο που ξεκίνησαν όλα. Εξάλλου η ζωή είναι ένας κύκλος.
Νίκος Τσώτας
Μετά από ένα χρόνο μακριά από άγχη και ταξίδια και απολαμβάνοντας την καθημερινότητα δίπλα στην οικογένειά του, ο προπονητής με το... μοβ πρόσωπο αποφάσισε να επιστρέψει στις δύο μεγάλες του αγάπες. Το μπάσκετ και την Παρτιζάν με στόχο να επαναφέρει στην ελίτ της Ευρώπης την σέρβικη ομάδα.
Η ζωή του περιστρέφεται γύρω από την πορτοκαλί θεά, όπου την «υπηρέτησε» με απόλυτη επιτυχία και ως παίκτης και ως προπονητής, ενώ για την προσωπική του ζωή δεν έκρυψε ποτέ την αδυναμία τους στους γονείς του, την λατρεία του για τον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, ενώ ήταν πρωταγωνιστής σε ένα τραγικό δυστύχημα όπου τον οδήγησε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Η ζωή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι περιπετειώδης και ενδιαφέρουσα έτσι ακριβώς όπως αρμόζει στον... Μίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Το ξεκίνημα της καριέρας του και το τροχαίο δυστύχημα
Η αγάπη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για το μπάσκετ εμφανίστηκε νωρίς στη ζωή του και η οικογένειά του τον ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση, αντιλαμβάνοντας το ταλέντο που διέθετε. Η καριέρα του ξεκινάει από την ομάδα της πόλης του, την Μπόρατς Τσάτσακ, σε ηλικία 18 ετών και μετά από μία εξαετία το όνομά του γίνεται θέμα συζήτησης για τις μεγάλες δυνάμεις του σέρβικου μπάσκετ.
Η τότε Παρτιζάν του Ζόραν Σλάβιτς παρατήρησε στον νεαρό Ζέλικο τα προσόντα και τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να τον αναδείξουν ως το επόμενο αστέρι της ομάδας. Η «τριβή» του στο γήπεδο με παίκτες όπως ο Βλάντε Ντίβατς, ο Ζάρκο Πάσπαλι και ο τότε νεαρός Σάσα Τζόρτζεβιτς, μόνο θετικό αντίκτυπο είχε για τον Ομπράντοβιτς. Οι επιτυχίες αχνοφαίνονταν και δεν άργησαν να έρθουν, κατακτώντας με την Παρτιζάν ένα πρωτάθλημα (1987) και ένα Κύπελλο Κόρατς (1989). Τα πάντα κυλούσαν ομαλά και είχαν μπει σε μία τάξη μέχρι το θλιβερό γεγονός που θα άλλαζε την ζωή του.
Παράλληλα είχε κληθεί στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας και είχε την τιμή να τον κοουτσάρει ο μελλοντικός κουμπάρος του, Ντούσαν Ίβκοβιτς, και εκτός από τα χρυσά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις (Eurobasket, Mουντομπάσκετ), απορρόφησε ιδέες γύρω από το μπάσκετ, που θα τον συντρόφευαν στην υπόλοιπη καριέρα του.
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή και αυτό θα αποτελούσε την αφορμή να τον αλλάξει ως άνθρωπο. Παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα μία ηλικιωμένη γυναίκα και φυλακίστηκε για οκτώ μήνες. Σε αυτό το χρόνο είχε να σκεφτεί πολλά και να «ζυγίσει» τις καταστάσεις όσον αφορά το μέλλον του.
Η αδυναμία στους γονείς του
Ο Σέρβος τεχνικός αποφεύγει να μιλάει για εκείνο το τραγικό γεγονός που «στιγμάτισε» την ζωή του, όμως με αφορμή αυτό το περιστατικό φανέρωσε σε συνέντευξή του την αγάπη του για τον πατέρα του: «Το τροχαίο δυστύχημα ήταν μια δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, είχε συμβεί στην πόλη μου, στο Τσάτσακ όπου όλοι γνωρίζονται. Βγήκαν πολλές ιστορίες, η πραγματικότητα είναι ότι πλήρωσα το τίμημα και μετά από καιρό κατάλαβα τι πραγματικά έγινε.
Πέρασα μια δύσκολη περίοδο, ήταν πιθανότατα η πιο δύσκολη στιγμή μου, μαζί με τον θάνατο του πατέρα μου. Πέρασα οκτώ μήνες στη φυλακή τότε, άνοιξαν ξανά την υπόθεση και κατάλαβαν ότι δεν είχα κάνει μόνο εγώ λάθος. Σε αυτούς τους οκτώ μήνες προσπάθησα να μιλήσω με τον εαυτό μου, ήμουν σε ένα μέρος όπου είχα τη δυνατότητα να προπονούμαι. Δούλευα σαν τρελός, είχα ανθρώπους που με πίεσαν πολύ. Προσπάθησα να πιστέψω σε εκείνους, μίλησα μαζί τους, έγινα πιο δυνατός άνθρωπος».
Στον ελεύθερο του χρόνο πάντα η πρώτη του έννοια είναι να επισκεφθεί την μητέρα του στο Βελιγράδι, αξιοποιώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πολύτιμο χρόνο του μακριά από τις προπονήσεις.
Η δεύτερη ευκαιρία από την Παρτιζάν και η αρχή της αυτοκρατορίας του
Μετά την αποφυλάκισή του ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε αναθεωρήσει αρκετά πράγματα στην ζωή του και έβαλε άλλες προτεραιότητες. Αυτό το σοκ τον οδήγησε να εγκαταλείψει την καριέρα του παίκτη. Σε αυτό το κομβικό σημείο της ζωής του βρέθηκε ο πρόεδρος της Παρτιζάν, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, να του προτείνει την θέση του προπονητή. Η μεγάλη επιθυμία του να τον διατηρήσει στις τάξεις του συλλόγου και η εκτίμηση που του έτρεφε προπάντων ως άνθρωπο και μετά ως αθλητή, τον οδήγησαν στο να παραβλέψει την μηδαμινή εμπειρία του σε αυτό το πόστο.
Ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Μπορούσε να αντιληφθεί και την πλευρά του προπονητή και να κάνει την επόμενη κίνηση στο παρκέ πριν καν του το ζητήσει ο προπονητής. Αυτό ξεχώρισαν σε εκείνον και οι τίτλοι έπεφταν... βροχή. Όποια ομάδα αναλάμβανε ήξερε τον τρόπο να της εξασφαλίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Συνολικά κατέκτησε 9 τίτλους στην Εuroleague με πέντε διαφορετικές ομάδες (Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Παναθηναϊκός, Φενέρμπαχτσε) δημιουργώντας τις δικές του δυναστείες. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Παναθηναϊκού εντός και εκτός συνόρων έχουν συνδυαστεί με το όνομά του. Ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία του.
Το «ιντριγκαδόρικο» της υπόθεσης είναι ότι δεν άλλαξε μόνο την ιστορία ενός συλλόγου αλλά άφησε το αποτύπωμά του απ' όπου πέρασε. Στην Παρτιζάν με μόλις μία σεζόν γεμάτη στους πάγκους την οδήγησε στην πρώτη Εuroleague της ιστορίας της. To ίδιο συνέβη και κατά την θητεία του στην Μπανταλόνα αλλά και στη Φενέρμπαχτσε. Εκεί δεν έβαλε το... χεράκι του μόνο στην ιστορία του συλλόγου αλλά και ολόκληρου του τουρκικού μπάσκετ, όπου περίμενε υπομονετικά τον δικό του... από μηχανής Θεό για να το οδηγήσει στη Γη της μπασκετικής Επαγγελίας.
Η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια του
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς εκτός από σπουδαίος προπονητής έχει αποδείξει ότι είναι και σπουδαίος... μαχητής της ζωής. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1997 και κατά την διάρκεια της τρίτης και τελευταίας σεζόν του στη Ρεάλ Μαδρίτης έμελλε να υποστεί ακόμη ένα δυνατό «χτύπημα» .
Για την ακρίβεια στο 301ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αλμπαθέτε-Μαδρίτης το αυτοκίνητό του ξέφυγε από την πορεία του και καρφώθηκε σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, και η ζωή του πέρασε ξυστά από τον θάνατο. Από θαύμα έμεινε ζωντανός και εκείνος έχει να θυμάται από τότε: «Για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι πέθανα και αναστήθηκα. Τότε κατάλαβα πόσο σπουδαία είναι η ζωή».
H λατρεία στα βιβλία και τον Ντοστογιέφσκι
Δεν έχει κρύψει ποτέ την δεύτερη μεγάλη του αγάπη μετά το μπάσκετ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και σε κάθε ερώτηση που του θέτουν οι δημοσιογράφοι "αν δεν ήσουν προπονητής τότε τι θα ήσουν", εκείνος πριν καν ολοκληρώσουν την ερώτηση απαντάει δίχως δισταγμό, κριτικός βιβλίων.
«Σαφώς και δεν σκεφτόμουν πως το μπάσκετ θα γινόταν το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Η βασική μου απασχόληση, εννοώ. Ο πατέρας μου ήθελε να τελειώσω το τεχνικό σχολείο και να γίνω μηχανικός. Εγώ όμως δεν σκεφτόμουν το ίδιο. Αν δεν γινόμουν μπασκετμπολίστας, θα ήθελα να ήμουν κριτικός βιβλίων». Αυτό είναι το δικό του μυστικό για να «αποφορτίζει» από μία δύσκολη και απαιτητική ημέρα.
«Προτιμώ τους Σέρβους συγγραφείς, ενώ μου αρέσουν γενικώς όλοι οι μοντέρνοι Ευρωπαίοι. Ο καλύτερος όμως είναι ο Ντοστογιέφσκι» είναι πάντα η επόμενη απάντησή του. Θέλησε κατά έναν τρόπο να μοιάσει στον Ντοστογιέφσκι και να γράψει... αριστουργήματα με θέμα το μπάσκετ. Αυτό δεν θα το κρίνει ο ίδιος αλλά οι τίτλοι και η άποψη του κόσμου, όπως συμβαίνει με όλα τα... βιβλία.
Τον τελευταίο χρόνο είχε την ευκαιρία να καθίσει με τους δικούς του ανθρώπους, να συζητήσει για άλλα θέματα πέραν του μπάσκετ, να διαβάσει Ντοστογιέφσκι και να επιστρέψει στο σημείο που ξεκίνησαν όλα. Εξάλλου η ζωή είναι ένας κύκλος.
Νίκος Τσώτας
