Μία αρρυθμία στην καρδιά ήταν αρκετή για να οδηγήσει τον ΛαΜάρκους Όλντριτζ στην αιφνιδιαστική απόσυρση από τα παρκέ.
Σχετικά Άρθρα
Δημήτρης Ιτούδης: Ο άνθρωπος των Final Four της Εuroleague
Βεατρίκη Σαρρή: Μία Ελληνίδα σκοράρει στην Premier League
Λευτέρης Πετρούνιας: Ο «χρυσός» αθλητής που δεν χάνει (video)
Πολλοί άνθρωποι και ειδικά εν μέσω πανδημίας θα πουν την κυνική αλλά συνάμα σημαντική έκφραση "πάνω απ' όλα η υγεία μας". Αυτό πολλές φορές έρχεται σε δεύτερη μοίρα άθελά μας, όταν υπάρχει ένας στόχος στη μέση και αυτό ακολουθούσε πιστά επί μία 15ετία ο ΛαMάρκους Όλντριτζ, όπου 24 ώρες το 24ωρο ζούσε και ανέπνεε για ένα δαχτυλίδι ΝΒΑ στο δάχτυλό του.
Όμως είναι κάποια πράγματα που μπορούν να αλλάξουν την καριέρα και την ζωή σου σε ένα δευτερόλεπτο και αυτό συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση. Στις 15 Απριλίου έμελλε να βάλει τέλος στην πολυετή καριέρα του ένας από τους πιο αποδοτικούς και ταλαντούχους σέντερ των τελευταίων ετών, καθώς «κουβαλούσε» ένα ιστορικό με ταχυκαρδίες. Η τελευταία αρρυθμία που ένιωσε στην καρδιά ήταν αρκετή για να δει διαφορετικά την ζωή του και να «σβήσει» μέσα του την ελπίδα ενός τίτλου.
Καλό είναι να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να ανατρέξουμε στα πρώτα βήματα της καριέρας του, καθώς αποτέλεσε ένα ακατέργαστο.. διαμάντι και με τις επιδόσεις του στο σχολικό και κολεγιακό πρωτάθλημα, έκανε αρκετούς ειδικούς του αθλήματος να κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στο όνομά του. Βέβαια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο ότι ασχολήθηκε μαζί του ένας σταρ εκείνης της εποχής του ΝΒΑ, ο Σακίλ ο'Νιλ, προτείνοντάς του να μην «πηδήξει» βιαστικά από το γυμνάσιο κατευθείαν στο ΝΒΑ αλλά να μεταβεί πρώτα στο NCAA και να αξιολογήσει καλύτερα τις προοπτικές του. Όπως και συνέβη τελικά, καθώς απέσυρε την συμμετοχή του για το draft του 2004 και το ανέβαλλε για δύο χρόνια.
Το 2006 επιλέχθηκε στο Νο.2 του draft από τους Σικάγο Μπουλς, όμως όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια οι «ταύροι» έκαναν το μεγαλύτερο λάθος να τον ανταλλάξουν στους Πόρτλαντ Μπλέιζερς για τους «άσημους» Τάιρους Τόμας και Βίκτορ Χριάπα. Η κοινή παρουσία του μαζί με τον άλλο «ρούκι» του οργανισμού, Μπράντον Ρόι σκόρπιζε.. θύελλα χαράς στις τάξεις των φιλάθλων, όμως η πρώτη του εμπειρία με τις αρρυθμίες δεν άργησε να εμφανιστεί, καθώς διαγνώστηκε με το σύνδρομο WPW (Wolff–Parkinson–White syndrome), όπου έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τις ταχυκαρδίες. Το πρώτο «καμπανάκι» είχε χτυπήσει όμως η νεαρή ηλικία και η «δίψα» του για μπάσκετ δεν ήταν αρκετά για να τον σταματήσουν.
Την επόμενη σεζόν το Πόρτλαντ έμελλε να διαθέτει στο ρόστερ του τρεις παίκτες επιπέδου All Star, μετά και την επιλογή του Γκρεγκ Όντεν στο draft. Όμως από την μία ο Όλντριτζ είχε τις καρδιακές αρρυθμίες και από την άλλη οι Ρόι και Όντεν λόγω σοβαρών τραυματισμών δεν κατάφεραν ποτέ να προσφέρουν τα αναμενόμενα και «κουβαλούν» μέχρι σήμερα την ταμπέλα των μεγαλύτερων "what if".
Ύστερα από εννέα χρόνια ανεπιτυχών προσπαθειών στο Πόρτλαντ αποφάσισε να αφήσει την αγαπημένη του πόλη και να διεκδικήσει το πρώτο πρωτάθλημα στην καριέρα του υπό τις οδηγίες του Γκρεγκ Πόποβιτς και συμπαίκτες τους Καουάι Λέοναρντ, Μανού Τζινόμπιλι, Τόνι Πάρκερ και Τιμ Ντάνκαν στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Όμως κι εκεί ο χειρότερος του εφιάλτης, δηλαδή οι καρδιακές αρρυθμίες, τον ακολούθησαν και το 2017 οι γιατροί δεν του απαγόρευσαν το μπάσκετ, θεωρώντας το ως κάτι ελαφρύ. Οπότε το όνειρο ενός τίτλου παρέμεινε ζωντανό και τα «εμπόδια» του έδωσαν επιπλέον ώθηση και κίνητρο. Τα επόμενα χρόνια οι «σημαίες» των Σπερς τον άφησαν μόνο του να παλεύει με τα «μεγαθήρια» της Δύσης αλλά οι σχέσεις που είχε «χτίσει» με τον οργανισμό ήταν τόσο δυνατές που δεν επέτρεπαν στο υποσυνείδητό του να ετοιμάσει τις βαλίτσες του.
Το «πλήρωμα» του χρόνου όμως κανείς δεν το νίκησε ποτέ και στα 35 χρόνια του αποφάσισε να δώσει ακόμη μία ευκαιρία στον εαυτό του και να αλλάξει μόλις για τρίτη φορά ομάδα στην 15ετη καριέρα του. Δεν ήταν για οποιαδήποτε οργανισμό αλλά για ένα ισχυρό σύνολο όπως οι Μπρούκλιν Νετς, όπου διαθέτουν ομάδα στα πρότυπα του All Star Game και είναι ένα εκ των φαβορί για το δαχτυλίδι. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε και μετά από μόλις πέντε αγώνες και 18 ημέρες στην ομάδα του Στιβ Νας, έπρεπε να πει το πιο σκληρό "αντίο" της ζωής του. Η αναμέτρηση και η ήττα από τους Λέικερς με 126-101, έμελλε να είναι η τελευταία του «παράσταση» μέσα στις τέσσερις γραμμές και να κλείσει άδοξα και απότομα μία καριέρα που είχε να προσφέρει και άλλα.
"Γράφω αυτό το γράμμα με βαριά καρδιά" ήταν τα πρώτα του λόγια στο γράμμα που ετοίμασε για τον κόσμο και σίγουρα αυτές οι έξι λέξεις εμπεριέχουν αρκετό πόνο. Οι προτεραιότητες αλλάζουν σε βάθος χρόνου για τον κάθε άνθρωπο και όσο και αν υπάρχει ένας ανεκπλήρωτος στόχος οι δύο λέξεις τις οποίες τόνισε στο γράμμα του είναι πάνω απ' όλα: "Πήρα την απόφαση να αποσυρθώ από το ΝΒΑ, για 15 χρόνια το μπάσκετ ήταν η προτεραιότητά μου, τώρα όμως αυτή είναι η υγεία και η οικογένειά μου".
Μπορεί να μην έφτασε ποτέ στον στόχο του, μπορεί να έχει αφήσει ως παρακαταθήκη ουκ ολίγες ατομικές διακρίσεις, όμως το μεγαλύτερο «μετάλλιο» από αυτή την αξιέπαινη καριέρα είναι η αναγνώριση των πρώην συμπαικτών του, των αθλητών που τον αντιμετώπισαν και των προπονητών με τους οποίους συνεργάστηκε. Από την πλευρά του ο Ντάμιαν Λίλαρντ πρότεινε την απόσυρση της φανέλας με το νούμερο 12 από τους Μπλέιζερς ως ένδειξη τιμής για όσα πρόσφερε, ενώ ο Γκρεγκ Πόποβιτς αναγνώρισε δημοσίως τον επαγγελματισμό και τις ικανότητές του.
Σίγουρα η απουσία του ΛαΜάρκους Όλντριτζ από τα παρκέ θα είναι αισθητή.
Νίκος Τσώτας
