Μπροστά στο φάσμα του αποκλεισμού και της βαριάς εν τέλει ήττας από τη Λιθουανία, ο Κώστας Παπανικολάου λύγισε, δάκρυσε. Έτσι κάνουν όμως οι ενσυνείδητοι αρχηγοί, οι περήφανοι και οι ανικανοποίητοι. Και ο ΑΡΧΗΓΟΣ τα πληροί όλα, σπιθαμή προς σπιθαμή.
«Για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα άλλο δε ζητώ. Που 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ. Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς, μην κλαις πουλί μου μην κλαις πουλί μου».
Τα δάκρυα είναι αντίδραση του οργανισμού. Άλλοι το κάνουν από χαρά, άλλοι από θλίψη. Άλλους τους βγαίνει από υπέρμετρο εκνευρισμό και άλλους από πίεση. Δεν κλαίνε μόνο οι αδύναμοι, κλαίνε και οι δυνατοί, οι ισχυροί. Οι έχοντες την ευθύνη, πόσω δε μάλλον όταν αυτή είναι εθνική. Και δεν την πέταξαν ποτέ μα ποτέ από πάνω τους όσες δικαιολογίες και αν μπορούν να παρουσιάσουν και να «καμουφλαριστούν».
Το ταξίδι αυτής της Εθνικής ομάδας ειδικών συνθηκών σταμάτησε το απόγευμα της Παρασκευής (1/9) από ένα σαφώς πιο πλήρες σύνολο. Με απουσίες μεν, λιγότερο βάρος στις πλάτες του δε. Κακά τα ψέματα, αν γινόταν το… θαύμα και αυτό το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα κατάφερνε να βρεθεί στην 8αδα ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά το 2006 και το έπος της Σαϊτάμα, θα επρόκειτο για ξεκάθαρο «τρύπημα» στο ταβάνι. Φιλοδοξίες και πίστη υπάρχουν και πάντα πρέπει να υπάρχουν διότι έτσι έχει γαλουχηθεί αυτή η Εθνική ομάδα και έχει μάθει τον κόσμο της αλλά ας μην μεμψιμοιρούμε. Οι παρόντες έδωσαν ψυχή τε και σώματι όμως μέχρι εκεί έβγαζε το ρεζερβουάρ.
Ο πιο πιστός στρατιώτης της παρέας – που αλλάζει πολλά πρόσωπα τελευταία – αυτής, ήξερε από την αρχή. Όσο και αν ήθελε να πιστέψει σε κάτι απρόσμενο, σχεδόν ουτοπικό, είχε το γνώθι σαυτόν. Ο ρόλος του όμως αφενός και ο χαρακτήρας του αφετέρου, τον «υποχρέωσαν» να μείνει βράχος, κρίκος συνδετικός.
Τα παιχνίδια δεν του βγήκαν, τα σουτ δε μπήκαν. Για ένα ακόμα τουρνουά με το εθνόσημο, ο Κώστας Παπανικολάου δεν βοήθησε όσο θα ήθελε το συγκρότημα αυτό που υπηρετεί με αυταπάρνηση κάθε καλοκαίρι. Το ελλιπέστατο 1/17 σουτ έξω από τα 6,75μ. του αρχηγού στα 4 πρώτα παιχνίδια της διοργάνωσης, δεν… ξεκλείδωσε καμία άμυνα και κυρίως εκείνη της «Λιέτουβα» που δεν τον ένιωσε. Το ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι άπαντες σε Μανίλα και Ελλάδα περίμεναν από εκείνον το step up. Πρώτος από όλους το ήθελε εκείνος για τη φανέλα αυτή, τις θυσίες, τους ανθρώπους του που άφησε πίσω, τον κόσμο που αγαπά βαθιά και πραγματικά αυτή την ομάδα. Ακόμα και για εκείνους που την περιμένουν στη… γωνία για να ξεπορτίσουν και να την εκτελέσουν σαν σε απόσπασμα. Και η ευθύνη αυτή τον βάραινε, τα δάκρυά του ο καθρέφτης της.
Πόσο βέβαιο όμως είναι πως η «γαλανόλευκη» θα έφτανε στο 20’ του αγώνα με την παρέα του Βαλαντσιούνας να δείχνει ικανή για την υπέρβαση χωρίς εκείνον; Αρχηγός δεν σημαίνει απαραίτητα εκτελεστής. Αρχηγός σημαίνει έμπνευση, σημαίνει να κρατάς τα… μπόσικα όταν αυτά τρεμοπαίζουν. Όταν μία μέρα πριν το πολυαναμενόμενο τζάμπολ ενός σπουδαίου ραντεβού, μένεις 11 αντί για δώδεκα χάνοντας τον κορυφαίο βάσει απόδοσης αθλητή της προετοιμασίας ή όταν βρίσκεσαι να κυνηγάς απόσταση 15 πόντων από μία ομάδα που ΠΡΕΠΕΙ να κερδίσεις, βλέποντας το κάζο να κοντοζυγώνει. Ο Λαρεντζάκης, ο Παπαπέτρου, ο Γουόκαπ, ο Παπαγιάννης άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο ήταν αυτοί που έβαζαν τη μπάλα στο διχτάκι όμως χωρίς τον αρχηγό θα έμεναν ενωμένοι; Τον έτρωγε μέσα του και έξω του που δε βοήθησε όσο θα ήθελε, τα δάκρυά του «μίλησαν» από μόνα τους. Σκούπισε τα όμως Κώστα γιατί ήσουν πάντα εκεί. Ποιος να σου προσάψει τι;
Από το 2007 όταν και πανηγύρισες το ασημένιο με την Εθνική ομάδα Εφήβων στο Ευρωπαϊκό, τα καλοκαίρια σου είναι «γαλανόλευκα». Στα 33 σου χρόνια, αποτελείς τον 18ο στη λίστα με τις περισσότερες συμμετοχές και τον πρώτο εν ενεργεία. Σε κάθε κλήση φωνάζεις βροντερό «παρών» ακόμα κι όταν θα μπορούσες να… πηδήξεις από το καράβι χωρίς να σε κατηγορήσει κανείς.
Στα «παράθυρα» και το κρίσιμο ματς με το Βέλγιο ήσουν εκεί. Στο καλοκαίρι της μεγάλης φυγής με το ένα πρωτοκλασάτο όνομα μετά το άλλο να απαντούν αρνητικά στο κάλεσμα, εσύ δεν τον σκέφτηκε στιγμή. Έχασες τις πρώτες στιγμές της νεογέννητης κορούλας σου ξέροντας πως η πορεία της Εθνικής θα είχε αρχή και τέλος, για να σταθείς αρωγός της.
Ο Κώστας Παπανικολάου «έσπασε» γιατί έχει απαιτήσεις. Έβαλε τα χέρια και την πετσέτα στο πρόσωπό του για να καλύψουν τα δακρύβρεχτα μάτια του, φέροντας βαθέως ευθύνη σαφώς μεγαλύτερη από αυτή που του αναλογεί. Κάθε καλοκαίρι και παρουσία. «Μην κλαις πουλί μου».
Μάνος Φυρογένης
