Κάθε που καλοκαιριάζει, φορούν τα… φτερά τους παραμάσχαλα και κινούν για άλλες πολιτείες. Ο Θάνος Μηλούσης, ιδρυτικό μέλος των πιστών φίλων της «Επίσημης Αγαπημένης» των περίφημων «Πελαργών» - με τη βαλίτσα για τη Μανίλα στο χέρι - σε μία παράθεση γεγονότων, συναισθημάτων. Η σημαντική αρωγή της νυν διοίκησης της Ομοσπονδίας και πως «ξέπλυναν» την πίκρα τους στη Βενεζουέλα (Προολυμπιακό) του 2012, παρέα με τους διεθνείς. Μια κουβέντα αλλιώτικη από τις άλλες.
Συνέντευξη στον Μάνο Φυρογένη
Δεν περιμένουν να τους πιάσει φθινόπωρο και τα πρώτα κρύα για να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να ταξιδέψουν πάνω από θάλασσες και βουνά, λίμνες και ποτάμια. Οι αποδημητικοί αυτοί «πελαργοί» ιντριγκάρονται από τη ζέσ(τ)η για την Εθνική. Ακολουθούν το «μπίστιγμα» της σπυριάρας σε γαλανόλευκο φόντο λες και είναι… Ευαγγέλιο. Περιμένουν και αναμένουν όλο το χρόνο για να έρθει εκείνη η ώρα, ανεξαρτήτως προσδοκιών και φιλόδοξων προγνωστικών, που θα βρεθούν στα ορεινά μιας νέας – σχεδόν - κάθε φορά αχαρτογράφητης και μη «φωλιάς», για να προστάξουν τη φωνή τους και να ενισχύσουν την «Επίσημη Αγαπημένη». Αυτοί είναι με λίγα λόγια οι δικοί μας «Πελαργοί», οι μπασκετικοί.
Με την κλεψύδρα για το τζάμπολ της 19ης έκδοσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου να αδειάζει επικίνδυνά πλέον, οι πιστοί ακόλουθοι της Εθνικής ομάδας μπάσκετ δεν θα μπορούσαν φυσικά να μη βρεθούν στο πλάι της αρμάδας του Δημήτρη Ιτούδη. Άλλοι άρτοι αφιχθείς, άλλοι με τη μεγάλη – ελέω του προορισμού– βαλίτσα στο χέρι και άλλοι διευθετώντας τις τελευταίες λεπτομέρειες, δίνουν ραντεβού στη Μανίλα. Εκεί που θα χτυπάει η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ και όχι μόνο για τις επόμενες δύο και κάτι εβδομάδες, χωρίς εισιτήριο επιστροφής φυσικά. Αυτό θα το καθορίσει ο Παπανικολάου, ο Παπαγιάννης, ο Γουόκαπ, ο Μήτογλου και η παρέα τους.
Ένα ταξίδι που έχει πλέον γίνει παράδοση, ένα «πέταγμα» που έχει μεταμορφωθεί σε τρόπο ζωής. Κουβαλώντας κάθε φορά στα μπαγκάζια τους την αγνή τους αγάπη και τον έρωτά τους για αυτό που παγιώθηκε ως επισήμως αγαπημένο.
Το BN Sports πιστό στην κάπως ιδιαίτερή του φύση, δεν γινόταν να τους ξεχάσει. Πως δημιουργήθηκαν , τι σημαίνει για αυτούς το ταξίδι, επηρεάζονται από την αγωνιστικές προσδοκίες, ποια η σχέση με την Ομοσπονδία; Τα ερωτήματα πολλά και διάφορα.
Σε αυτά κλήθηκε να απαντήσει με τόνο χαλαρό, όπως αρμόζει σε αυτήν την περίσταση, ο γενικός γραμματέας των «Πελαργών», γιατρός στο επάγγελμα και ιδρυτικό τους μέλος, Θάνος Μηλούσης, λίγα 24ωρα πριν επιβιβαστεί και εκείνος στο αεροπλάνο με προορισμό τις Φιλιππίνες.
Μια κουβέντα στην οποία ακούστηκαν τα ονόματα των Παπαλουκά, Μπορούση, Λιόλιου και η «μαγική» - σε κάθε ελληνικό αυτί λέξη, Σαϊτάμα και σίγουρα δεν θα θέλατε να χάσετε. Μια ανοιχτή συζήτηση από την οποία οι ιστορίες και οι αποκαλύψεις φυσικά δεν έλειπαν.
«Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ»
Άλλη μία χρονιά που η μπασκετική «γαλανόλευκη» σε όποιο μήκος και πλάτος του πλανήτη αυτού κι’ αν βρεθεί, δεν παίζει μόνη της. Πέρα από τα εκατομμύρια ζευγάρια μάτια που στήνονται μπροστά από το δείκτη μιας δημόσιας, ιδιωτικής ή και τα δύο τηλεόρασης, οι πιστοί της ακόλουθοι την συντροφεύουν. «Πελαργοί» για την Εθνική ομάδα, όνομα και πράγμα.
«Αυτή θα είναι η 18η χρονιά, υπερατλαντική αυτή η φορά» είπε αφού πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και έκανε έναν ταχύτατο υπολογισμό ο γιατρός της παρέας, Θάνος Μηλούσης. «Αισθανόμαστε σαν να είναι η πρώτη, στην Ανατολή και τότε, στην Ιαπωνία. Οπότε καταλαβαίνεις πως έχει συνδεθεί με πολύ μεγάλες στιγμές», τόνισε κάνοντας το συνειρμό και πρόσθεσε.
«Αρχικά είμαστε πολύ χαρούμενοι που υπάρχουμε ακόμα. Κάποτε μου είχε πει ο Παπαλούκας: ‘’Γιατρέ, εμείς (σ.σ εννοώντας την τότε φρουρά των Διαμαντίδη, Κακιούζη, Λάζου κλπ) κάποια στιγμή νομοτελειακά θα σταματήσουμε. Εσείς όμως θα είστε εκεί και θα συνεχίζετε’’. Και έτσι έγινε».
«Το ζητούμενο είναι η παρέα»
Η λαχτάρα και η κοινή αγάπη που μοιράζονταν ήταν τα συστατικά που τους ένωσαν και δημιουργήθηκε αυτή η κοινότητα, ο σύνδεσμος φίλων. Μια ιστορία που ξεκινά δύο δεκαετίες πίσω.
«Όλο αυτό ξεκίνησε το 2003, στη Σουηδία. Είχαμε μαζευτεί αρκετοί Έλληνες, από διάφορα μέρη της χώρας και είπαμε πως θα μπορούσαμε να το κάνουμε και οργανωμένα. Και το δοκιμάσαμε πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα μας. Οργανωμένα μεν, παρεΐστικα δε. Διότι αυτή είναι η… φαιά ουσία του ‘’Πελαργού’’. Να μην είναι δηλαδή δύο άτομα στο ένα ξενοδοχείο και άλλοι πέντε στο άλλο. Να είμαστε όλοι μαζί, μια μεγαλύτερη παρέα».
Τα… βαφτίσια όμως ποιος τα έκανε; «Ένα μεσημέρι λοιπόν, εκεί που καθόμασταν και συζητούσαμε πως θα μεταφέρουμε την ιδέα στην πράξη, ακούσαμε από πίσω μας δύο πολύ γνώριμες φωνές», τόνισε παραστατικά και με ένταση στη φωνή ο νυν γιατρός του Άρη μεταξύ άλλων και συνέχισε: «Γυρίσαμε και είδαμε και δύο γνωστές φάτσες. Ήταν ο Γιάννης Ψαράκης και ο Νίκος Παπαδογιάννης (δημοσιογράφοι βεβαίως βεβαίως, ενίοτε ντουέτο και στον επαγγελματικό βίο πέρα από τον κοινωνικό). Μπήκαν στην κουβέντα, μπήκαν στην παρέα και όταν αυτό άρχισε να διαμορφώνεται, έγιναν και… νονοί».
«Συμμετέχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών – Είναι άκρως συγκινητικό»
Στο πέρασμα του χρόνου, οι «Πελαργοί» όχι μόνο δεν γίνονται είδος προς… εξαφάνιση αλλά αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Γενιές μεγαλώνουν, νεότεροι μπαίνουν στο «κουρμπέτι», όμως η σύμπλευση και ο κοινός σκοπός είναι αυτό που μένει και κρατάει την κοινότητα ενωμένη.
«Είμαστε ευτυχισμένοι, υπάρχει μία μεγάλη αναγνώριση από τον κόσμο. Και επειδή εξάγουμε αθλητικό πολιτισμό, πιστεύω ότι τιμούμε και τα ελληνικά χρώματα στις κερκίδες που πηγαίνουμε. Δεν έχει καμία σχέση με το ομαδικό κίνημα και τις ομάδες. Είναι μεγάλη μας χαρά που συμμετέχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών, από μικρά παιδιά μέχρι κάποιοι που ξεπέρασαν πλέον τα 80 και δεν μπορούν να ταξιδέψουν μαζί μας διότι μεγάλωσαν αυτά τα 18 χρόνια» ανέφερε ο γενικός γραμματέας των «Πελαργών» και πρόσθεσε.
«Είναι πολύ συγκινητικό όλο αυτό. Και προσωπικά με χαροποιεί που το κάνουν ολόκληρες οικογένειες, όπως και η δική μου. Ο γιος μου ήρθε πρώτη φορά στο Προολυμπιακό στην Ιταλία το 2014 και η κόρη μου είναι η πιο μικρή… Πελαργίνα στην ιστορία του συνδέσμου. Είναι τώρα 14 μηνών και πριν καν χρονίσει, τον περασμένο Νοέμβριο ήταν παρούσα στο κρίσιμο ματς με το Βέλγιο στα ‘’παράθυρα’’».
«Περιμένουμε όλο τη χρονιά να έρθει το καλοκαίρι – Ο Λιόλιος ήταν ‘’Πελαργός’’»
Τι σημαίνει όμως να είσαι «Πελαργός» στην ουσία του άραγε; Είναι μία ακόμα ένας σύνδεσμος φίλων; «Όχι, είναι τρόπος ζωής. Περιμένουμε όλο το χρόνο να φτάσει η στιγμή αυτή για να πάμε να στηρίξουμε την ομάδα. Και πλέον υπάρχει και μεγάλη αναγνώριση αλλά και στήριξη από την τωρινή διοίκηση της Ομοσπονδίας. Ο Λιόλιος μάλιστα ήταν ‘’Πελαργός’’ πριν γίνει ο ισχυρός άνδρας του Προμηθέα και πολύ πριν καν σκεφτεί να διεκδικήσει τον… θώκο της Ομοσπονδίας» ειπώθηκε και αυτομάτως καταλαβαίνετε πως όλο αυτό χρειαζόταν μία επεξήγηση, μία βαθύτερη ανάλυση.
«Είχαμε κάνει μία μπασκετική κουβέντα κάποια στιγμή εντελώς τυχαία για έναν παίκτη που τον θέλαμε στον Πανσερραϊκό, Δραμινός στην καταγωγή και ήταν με το αναπτυξιακό πρόγραμμα στην Πάτρα. Δυο γιατροί στο επάγγελμα, πιάσαμε τη μπασκετοκουβέντα. Και μου λέει (σ.σ ο κύριος Λιόλιος): ‘’Τόσα χρόνια που υπηρετώ το μπάσκετ έχω ξοδέψει πολύ χρήμα και χρόνο όμως η στιγμή που θα μου μείνει αξέχαστη ήταν το 2005 που πήρα το λεωφορείο με τους φίλους μου από την Πάτρα και ταξίδεψα για το Βελιγράδι για να μείνω σε ένα hostel που έμεναν οι ‘‘Πελαργοί’’. Ήθελα να είμαι μαζί τους’’. Και η πλάκα είναι ότι εκεί είμασταν εμείς. Οπότε, έχοντας υπάρξει και εκείνος ‘’Πελαργός’’ κάποτε, βοηθάει πολύ πλέον».
«Η Ομοσπονδία κάνει ό,τι μπορεί για να μας βοηθήσει»
Φυσικά οι «Πελαργοί» λειτουργούν αφιλοκερδώς. Είναι ένας διευρυμένος πλέον αλλά αγνός σύνδεσμος φίλων, ο οποίος δεν ζητάει… ελεημοσύνη, κάθε άλλο. Απλώς θέλει να ακούγεται και να υπολογίζεται κατά το δοκούν. Και πλέον αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα όπως υπερθεματίζει ένα από τα ιδρυτικά τους μέλη.
«Μας βοηθάει η Ομοσπονδία με τα εισιτήρια. Δεν μιλάμε φυσικά για δωρεάν, δεν τα ζητήσαμε άλλωστε και ποτέ. Προσπαθεί όμως να μας εξασφαλίσει, μέσω της FIBA και των διοργανωτών, ό,τι καλύτερο μπορεί. Σε ό,τι αφορά τα του οίκου μας, οι ερωτήσεις ξεκινούν από εμάς. Που θέλουμε να καθίσουμε και γενικότερα πως μπορούν να μας βοηθήσουν. Ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και συχνά όλα τα μέλη της αποστολής είναι μαζί μας και αυτό είναι ιδιαίτερα αρεστό. Σαν να μην έφταναν αυτά, εισακούστηκε φέτος και μία πρότασή μας, συνδιοργανώνοντας αυτή τη μεγάλη επετειακή αιμοδοσία».
Ένα μεγάλο γεγονός προσφοράς που συνέπεσε με μία ιστορική ημερομηνία για το ελληνικό μπάσκετ. «Η παγκόσμια ημέρα του εθελοντή αιμοδότη με την επέτειο της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ του ’87. Δεν θέλουμε και κάτι άλλο να πούμε την αλήθεια. Να προσθέσω επίσης πως πρώτη φορά στα χρονικά στο Βέλγιο, μας φώναξε μέσα στο γήπεδο ο κόουτς Ιτούδης να πανηγυρίσουμε μαζί με τους διεθνείς. Ζήσαμε αξέχαστες στιγμές, φωνάζαμε ‘’Ελλάς, Ελλάς’’, κάναμε ζντο. Αυτά δεν τα έχουμε ξαναβιώσει ποτέ».
«Καλύτερη ανάμνηση η Ιαπωνία»
Τα ταξίδια πολλά και οι στιγμές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό ενός βέρου «Πελαργού» ακόμα περισσότερες. Καλές και λιγότερο ευχάριστες αναμνήσεις.
«Στο πάνθεον βρίσκεται φυσικά η Ιαπωνία με το έπος της Σαϊτάμα. Και σαν προορισμός γιατί εμείς, κακά τα ψέματα, αθλητικό τουρισμό κάνουμε. Συνδυάζουμε διακοπές με μπάσκετ. Όσες μέρες δηλαδή δεν έχει αγώνες, είμαστε οργανωμένοι με τις οικογένειές μας για εκδρομές, φαγητά και ούτω καθεξής».
Όπως και στη ζωή όμως, έτσι και στον αθλητισμό δεν υπάρχουν μόνο στιγμές χαράς. «Χειρότερη ανάμνηση θα χαρακτήριζα τη Βενεζουέλα», είπε ο Θάνος Μηλούσης ευθύς αμέσως και πέρασε στο… παρασύνθημα.
«Μεγάλη πίκρα τότε από το πουθενά, από τους Νιγηριανούς. Και χάσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο», είπε και μια ιστορία γνωστή στο ευρύ κοινό ξεπρόβαλε. «Για λόγους ασφαλείας, είχαμε μείνει στο ίδιο ξενοδοχείο με τις αποστολές. Και επειδή ούτε η ίδια η Εθνική δεν μπορούσε να βρει εισιτήρια επιστροφής μετά το στραπάτσο, που να το φανταστεί, περιμέναμε όλοι να τελειώσει το τουρνουά. Αφού λοιπόν δεν είχαμε τι να κάνουμε, έριξε μια ιδέα ο Μπουρούσης και νοικιάσαμε ιδιωτικά αεροπλανάκια και πήγαμε στην Καραϊβική να… ξεπλύνουμε τον πόνο μας. Είμασταν όλοι μαζί. Ζήσης, Σπανούλης, Πρίφτης, όλοι εκεί και το ζήσαμε παρέα. Είκοσι άτομα η αποστολή και είκοσι εμείς. Τρομερή εμπειρία αλλά και το κλίμα βαρύ για όλους. Ήταν αναπάντεχο».
«Εμείς ταξιδεύουμε ανεξαρτήτως προσδοκιών»
Η Εθνική ομάδα του «σήμερα» ταξίδεψε στην Μανίλα με μικρότερες προσδοκίες συγκριτικά με άλλες χρονιές. Ο μεγάλος σταρ δεν εμφανίστηκε ποτέ ενώ γενικότερα, οι απουσίες είναι ηχηρές. Το καλοκαίρι της μεγάλης εθνικής φυγής. Η ιστορία όμως γράφεται από τους παρόντες και ο γενικός γραμματέας των «Πελαργών» εξηγεί πως η κατάσταση που βρίσκεται το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν επηρεάζει ούτε το ζήλο αλλά ούτε και την ίδια τη συμμετοχή.
«Εμείς ταξιδεύουμε ανεξαρτήτως προσδοκιών. Όσοι έρχονται μετά είναι αυτοί που έρχονται όταν… μυρίζουν αίμα. Δεν έχουμε επηρεαστεί επ’ ουδενί, ίσα ίσα. Η συμμετοχή είναι πολύ μεγάλη και παρά τις δύσκολες συνθήκες (μακρύ ταξίδι., ακριβό) και χωρίς τον Γιάννη, θα βρεθούμε πάνω από 80 άτομα στη Μανίλα. Και άμα γίνει καμιά… στραβή – που όλοι μέσα μας ευχόμαστε στην υπέρβαση – και φτάσουμε σε πολύ προχωρημένο στάδιο, θα ψάχνουμε να βρούμε εισιτήριο. Πηγαίνουμε και δίνουμε… πόνο, με τη φωνή μας, με το τραγούδι μας όποια και αν είναι η εξέλιξη. Είμαστε εκεί για την ομάδα, να τη βοηθήσουμε».
Παρότι όμως οι «Πελαργοί» είναι συνδεδεμένοι με τις εκτός των τειχών εξορμήσεις και την παρουσία τους όπου παίζει η Εθνική ομάδα, η δράση τους δεν αναλώνεται μόνο εκεί.
«Γενικότερα προσπαθούμε να είμαστε εξωστρεφείς. Διοργανώνουμε κάποιες εκδηλώσεις και το χειμώνα, να βρισκόμαστε. Να έρχεται όλο και περισσότερος κόσμος, να μας γνωρίζει, να γίνεται μέλος. Προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε χαμηλές όσο το δυνατόν τιμές για να μπορούν να ανταποκριθούν όλα τα… πορτοφόλια και επιλέγουμε διαμονή που να κυμαίνεται οικονομικά κάπου ενδιάμεσα ως προς τις δυνατότητες. Έχουμε μία πολύ οργανωμένη μπουτίκ με ρούχα και αξεσουάρ που τα φοράμε και στα γήπεδα. Θα κυκλοφορήσει και τώρα ηλεκτρονικά».
