Εβδομήντα τρία χρόνια ζωής κλείνει η «φούρια ρόχα» στα Παγκόσμια πρωταθλήματα, ταξιδεύοντας στα γήπεδα της Ασίας για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα της. Το BN Sports κάνει… βουτιά στο χρόνο και τα πρώτα βήματα της Εθνικής Ισπανίας μέσα από την ιστορία του τελευταίου των Μοϊκανών, Άνχελ Γκονζάλεθ-Άδριο. Διότι, τι είμαστε χωρίς τις ρίζες μας;
Οι ιστορίες των παλιών «τρέχουν» στο χρόνο, τον διανύουν, τον προσπερνούν και μέσα από αυτές συντηρείται η περίφημη έννοια της παράδοσης, της κληρονομιάς. Όταν μάλιστα η εξιστόρηση μεταφέρεται από αυτήκοες μάρτυρες, έχει άλλο κύρος, διαφορετική βαρύτητα. Η διατήρηση του γεγονότος από γενιά σε γενιά εξασφαλίζει το πρωτογενές και δίνει νόημα στην εξελικτική διαδρομή, κάτι που συμβαίνει και με την Εθνική ομάδα τη Ισπανίας..
Έχουν περάσει ήδη 73 ολόκληρα καλοκαίρια από τα… γεννητούρια, τα πρώτα βήματα στο παγκόσμιο στερέωμα. Ήταν φθινόπωρο του 1950 όταν η «φούρια», υπό την προσπάθεια ακόμα να μαζέψει τα κομμάτια της από τον εμφύλιο πόλεμο, έκανε ταξίδι υπερπόντιο στα χνάρια του θαλασσοπόρων της προς την αμερικανική ήπειρο.
Στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, το Μπουένος Άιρες, ο θεσμός του Παγκοσμίου Κυπέλλου έλαβε χώρα για πρώτη φορά και οι Ισπανοί ήταν ανάμεσα στους 10 συμμετέχοντες. Σχεδόν ¾ του αιώνα αργότερα, οι συμπατριώτες τους ταξιδεύουν σε έναν άλλο τόπο μακρινό, με την διαφορά πως πλέον φορούν το… στέμμα σε αντίθεση με την τότε περιπέτεια στο άγνωστο. Όλοι όμως από κάπου ξεκίνησαν για να βρεθούν στην κορυφή και να απολαμβάνουν το «νέκταρ» της επιτυχίας με το τελευταίο εν ζωή μέλος της ομάδας του 1950, Άνχελ Γκονζέλάθ-Άδριο, να… ζωντανεύει τις στιγμές εκείνες για χάρη των επόμενων γενεών.
Το γνώριμο Μπουένος Άιρες
Ιδιαίτερα καλοστεκούμενος για τα χρόνια του και ζώντας σε ένα διαμέρισμα μια… ανάσα από το Camp Nou, o 92χρονος γύρισε πίσω στα παιδικά/νεανικά του χρόνια και μέσα από τις διηγήσεις του «σκιαγραφήθηκε» η πρώτη παρουσία της Εθνικής Ισπανίας σε Μουντομάσκετ.
Γόνος πολιτικών, ελέω εμφυλίου πολέμου, μεταναστών, ο Γκονζάλεθ Άνδριο μεγάλωσε μακριά από την πατρίδα, στο Μπουένος Άιρες. Εκεί, βρήκε η οικογένειά του «καταφύγιο», ζώντας μαζί με την μητέρα του και το μεσαίο του αδερφό για κάτι περισσότερο από μία δεκαετία. Το 1948 ωστόσο, με το μπάσκετ να κυλάει στις φλέβες του, τις εγχώριες διαμάχες να έχουν… κοπάσει και μετά το χαμό της μητέρας του, γύρισε στην Ιβηρική Χερσόνησο.
Η έλλειψη τεχνογνωσίας, ο ιδιόρρυθμος προπονητής, η προετοιμασία με τον στρατηγό και το… ενεργειακό ποτό
Το μπάσκετ στην ταλαιπωρημένη Ισπανία ήταν στα… γεννοφάσκια του. Εθνικό πρωτάθλημα δεν υπήρχε ακόμα (πρώτο τζάμπολ το 1956) αλλά κάποια επιμέρους, τοπικά. Οι πρώτες αναφορές για αντιπροσωπευτικό συγκρότημα χρονολογούνται το 1935, με την Ισπανία ωστόσο και ελέω της εμπόλεμης κατάστασης να δίνει μονάχα 16 παιχνίδια μέχρι το Μπουένος Άιρες. Ανάμεσα σε αυτά και το εισιτήριο για τα τελικά που «καπαρώθηκε» το Γενάρη του '50.
Η προετοιμασία της «ρόχα» έλαβε χώρα στο Τολέδο σε μία… ακαδημία στρατού. Η Ομοσπονδία επέλεξε έναν στρατηγό για να γυμνάζει τους διεθνείς ενώ διάλεξε έναν Λιθουανό, αμερικανικών καταβολών, για να την οδηγήσει στο πρώτο μεγάλο της ραντεβού. Ο Μίκαελ Ρούτζγκις ήταν ένας ιδιαίτερος τύπος, ο οποίος λάτρευε τα ισπανικά αμπέλια και μισούσε τα… μουστάκια.
Ο ίδιος τους ο προπονητής, τους προετοίμαζε με ένα… αλλιώτικο ενεργειακό ποτό. Το πορτοκάλι, έβρισκε τη θέση του δίπλα στο τζιν (!) και η μέρα ξεκινούσε κάπως απότομα.
Η… Οδύσσεια του ταξιδιού και ο «άγνωστος Χ» που εξελίχθηκε σε πρώτο σκόρερ του τουρνουά
Τα χρόνια εκείνα, η μετακίνηση δεν ήταν ακριβώς εξπρές. Οι Ισπανοί χρειάστηκαν να περάσουν περί τις 36 (!) ώρες σε καμπίνα αεροπλάνου, όπως είχε εκμυστηρευτεί ο υπερήλικας από τη Γαλικία, Άνχελ Γκονζάλεθ-Άδριο, για να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό. Μόνο που η αποστολή δεν έφυγε πλήρης από τη «γηραιά ήπειρο» μιας και το τελευταίο της μέλος ενσωματώθηκε κατευθείαν στο Μπουένος Άιρες.
Ήταν ο Άλβαρο Σαλβαδόρες, ο οποίος ζούσε στη Χιλή και όταν έμαθε ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του θα ερχόταν στη Λατινική Αμερική για το Μουντομπάσκετ, έστειλε γράμμα στην ισπανική Ομοσπονδία μαζί με φωτογραφίες του και αποκόμματα Τύπου για να τους πείσει να τον συμπεριλάβουν. Τα κατάφερε εν τέλει και δικαιώθηκε στον απόλυτο βαθμό μιας και ο αλλόκοτος τρόπος που σούταρε αλά Νίκολα Βούισιτς, ήταν άκρως αποτελεσματικός. Ο Σαλβαδόρες αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ της τελικής φάσης με 13.8 πόντους ανά παιχνίδι, παρά την μετριότατη παρουσία της Ισπανίας. Τα ταλέντα του παρόλα αυτά δεν ήταν αρκετά καθώς η… κριτική υπερίσχυσε και δεν ξαναφόρεσε τη φανέλα της Εθνικής του ομάδας.
Η εναρκτήρια ήττα στο… νήμα (57-56) απέναντί στην Αίγυπτο είχε και συνέχεια με τη «φούρια ρόχα» να ηττάται κατά σειρά από Χιλή, Περού και Εκουαδόρ και να παίρνει μονάχα μία νίκη, κόντρα στη Γιουγκοσλαβία, και αυτή στα χαρτιά. Σε ένα τουρνουά που η οικοδέσποινα Αργεντινή ήταν αυτή που έφτασε και μέχρι το τέλος του δρόμου, η πρωτάρα Ισπανία γύρισε στην Ευρώπη με άδεια χέρια και γεμάτο μυαλό.
Ο μοναδικός επιζών της διοργάνωσης εκείνης,, Άνχελ Γκονζάλεθ-Άδριο, «πλήρωσε» με τον παραγκωνισμό του το γεγονός πως καταγόταν από τη Γαλικία με τον προπονητή του να τον έχει μόνο στον πάγκο. Παρά το ύψος του (1.85, σημαντικό μέγεθος για την εποχή εκείνη), το νεαρότερο μέλος της αποστολής δεν πάτησε καθόλου στα παρκέ του Μπουένος Άιρες και μετά από λίγα χρόνια (στα 28 του) αποσύρθηκε. Βλέπετε, τον κέρδισε το διάβασμα και το Πολυτεχνείο το οποίο διάλεξε έναντι του αθλητισμού.
Το επίθετό του μάλιστα, εκείνο που… φέρει το γενεαλογικό του δέντρο ίσως ηχεί γνώριμο στα αυτιά των παλιών φίλων της Μπαρτσελόνα και αυτό λόγω του γιατρού ανιψιού του. Ο Ράφαελ θεράπευσε τους Κρόιφ, Μαραντόνα και Σούστερ στους «μπλαουγκράνα» σε ταχύτατο χρόνο.
Η Ισπανία ετοιμάζεται για ένα ακόμα Μουντομπάσκετ, ούσα πλέον ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης και όχι μία… κομπάρσος. Άλλωστε πρόκειται για την κάτοχο του τίτλου. Και τι δεν έχουν ζήσει αυτά τα μάτια του σχεδόν αιωνόβιου Άνχελ Γκονζάλεθ-Άδριο.
Πηγή: www.archysport.com
Μάνος Φυρογένης
