Μία τέτοια μέρα σαν και αυτή 19 χρόνια πίσω, ο Ντάε Σουνγκ Μουν έβγαζε νοκ-αουτ τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη μέσα στο «σπίτι» του με μία μεγαλειώδη κλωτσιά. Η αντίδρασή του όμως ήταν ακόμα πιο σπουδαία από όλα τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια μαζί. Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι στο… πόδι σε ένα fair play που έχει μείνει στην ιστορία. Αν ψάχνετε να εικονοποιήσετε τον ορισμό του αθλητισμού, πάρτε παράδειγμα από τη στιγμή.
Σχετικά Άρθρα
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήθελε τα παιδιά του να τον κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα και τα κατάφερε!
Γράφει ο Μάνος Φυρογένης
«Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός» λένε σε μια παγιωμένη φράση που οφείλει να βγει από το στόμα του… παρηγορητή έστω κι αν ούτε ο ίδιος την πιστεύει στην ουσία της. Έχουν περάσει κιόλας έντεκα σχεδόν μήνες από το πρωϊνό εκείνο της 14ης του Οκτώβρη που «μαύρισε» για μία ακόμα φορά η Ελλάδα. Ο ευγενικός εκείνος γίγαντας – σωματικά και πνευματικά – που είχε μάθει να κοιτά τον αντίπαλο στα μάτια και να τον αντιμετωπίζει ως ίσο ακόμα κι αν η συνθήκη τον υπερέβαινε, «πέταξε» για άλλες πολιτείες, πιο καλοσυνάτες σαν τον ίδιο. Αυτή η σκέψη τουλάχιστον ίσως και να παρηγορεί τους οικείους του.
Ένας από τους εκείνους που στέκονταν καμαρωτά απέναντί στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, στα τερέν μόνο, στη διάρκεια της πλούσιας καριέρας του ήταν ο Κορεάτης Ντάε Σουνγκ Μουν. Ο Ασιάτης ομόλογός του που στην είδηση του χαμού του δις Ολυμπιονίκη έσπευσε να επισκεφθεί τον τάφο του, να του αφήσει λουλούδια και να θυμηθούν τα παλιά. Τα περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα, όπως εκείνα που συνέβησαν μία τέτοια μέρα σαν και αυτή του Αυγούστου του 2004.
Το… χρυσό απωθημένο
Το συγκλονιστικό τραυματισμό του Έλληνα πρωταθλητή στο Σίδνεϋ, όταν ακούστηκε η αλησμόνητη εκείνη φράση που… σπάει κόκκαλα και μόνο στη σκέψη της: «Έσπασε μαμά, έσπασε», ακολούθησαν δύο Ολυμπιακά μετάλλια. Και η αρχή έγινε στην Ελλάδα, στο «σπίτι» του Ολυμπισμού, 108 χρόνια από την αναβίωση των Αγώνων.
Την τελευταία μέρα του προγράμματος των αθλημάτων, το βράδυ της οποίας σηματοδοτήθηκε και η λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, η πιο πετυχημένη ελληνική ολυμπιακή αποστολή άγγιξε να κλείσει την παρουσία της με ένα ακόμα «χρυσό». Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. 8.000 κόσμος είχε κατακλύσει τις κερκίδες της «Pavilion Arena» στο Φάληρο, το λεγόμενο κλειστό του Τάε κβο ντο, για να εμψυχώσει τον δίμετρο Αλέξανδρο.
Οι ελπίδες μάλιστα για να ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου αυξήθηκαν σημαντικά, πετώντας εκτός τον Ιορδανό Καμάλ από τα ημιτελικά των 80kg. Τελευταίο εμπόδιο ο βραχύσωμος και σαφώς πιο κινητικός, Ντάε Σουνγκ Μουν. Ο Νικολαΐδης ήθελε όσο τίποτα άλλο να ακούσει τον εθνικό ύμνο φορώντας το πιο αστραφτερό χρώμα μεταλλίου στο στήθος ως επιστέγασμα των δυσκολιών που είχε περάσει. Που να ‘ξερε τότε.
Η ορμή της κερκίδας τον… φρέναρε και έφερε το νοκ-αουτ
Οι συμπατριώτες του στις κερκίδες «έσπρωχναν» τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη για να πάρει εξ’ αρχής την κατάσταση στα χέρια του. Ο αθλητής του σωματείου «Μέγας Αλέξανδρος» προσπάθησε να αιφνιδιάσει τον Κορεάτη ομόλογό του, ο οποίος όμως έμοιαζε και αποδείχθηκε ιδιαίτερα διαβασμένος. Είχε υπομονή και… ξεγλιστρούσε από τις όποιες προσπάθειες του Έλληνα πρωταθλητή. Μέχρι που βρήκε και το τελειωτικό χτύπημα.
Με 50 δευτερόλεπτα για το τέλος του πρώτου γύρου να απομένουν, ο Νικολαΐδης επιτέθηκε στον αντίπαλό του, με τα νώτα του να μένουν για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου ακάλυπτα. Και πριν προλάβει ο Αλέξανδρος να του αποσπάσει πόντο, ο Ντάε Σουνγκ Μουν με μία απίθανη πιρουέτα τον βρήκε με το πόδι στο κεφάλι και τον… ξάπλωσε στο ταπί. Ο διαιτητής μέτρησε αντίστροφα ώστε να κρίνει κατά πόσον ο Νικολαΐδης μπορούσε να συνεχίσει. Δεν μπορούσε όσο και να το ήθελε, ζαλιζόταν. Αυτό ήταν, νοκ-άουτ.
Το σοκ του Νικολαΐδη, οι αρχικές αποδοκιμασίες και το φοβερό fair play
Ο Αλέξανδρος το ήθελε πολύ και η εξέλιξη τον πίκρανε. Ο ενθουσιασμός του, του γύρισε… boomerang και για το λόγο αυτό μόλις η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε τυπικά (και όχι ουσιαστικά) έδειχνε σοκαρισμένος. Το κοινό πάγωσε και αυτό με την απρόσμενη εξέλιξη και βλέποντας τον Κορεάτη να πανηγυρίζει με τον προπονητή του σαν μικρό παιδί, προέβη σε μερικές αποδοκιμασίες,
Ο περιχαρής Ντάε Σουνγκ Μουν έκανε ένα μίνι-γύρο θριάμβου – με τη σημαία της χώρας του ανά χείρας - μπροστά σε 8 χιλιάδες ζευγάρια μάτια να τον κοιτούν αποσβολωμένα έως εχθρικά, μέχρι να αλλάξουν άρδην τη στάση τους. Και αυτό διότι ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας έδειξε όλη του μεγαλοψυχία.
Χωρίς να έχει τίποτα απολύτως εκτός τερέν να χωρίσει με τον Νικολαΐδη (άλλωστε ήταν καλοί φίλοι, είχαν κάνει και προετοιμασία μαζί) έσπευσε να τον παρηγορήσει. Βλέποντάς τον θλιμμένο, του πρόσφερε μία ζεστή αγκαλιά, θέλοντας να πάρει νοερά κάτι από τον πόνο του, την απογοήτευσή του.
Σαν να μην έφτανε η κίνηση αυτή, ο Ντάε Σουνγκ Μουν έπιασε τα χέρια του Νικολαΐδη και τα σήκωσε ψηλά, αναδεικνύοντάς τον ουσιαστικά νικητή. Το επανέλαβε και κατά την απονομή με τους άλλους δύο του βάθρου. Ο Έλληνας πρωταθλητής κούνησε το κεφάλι του. Παρά την πίκρα του, με τους δείκτες των χεριών του, επεσήμανε πως νικητής ήταν ο Κορεάτης ομόλογός του! Δεν δέχθηκε τη στέψη, δεν ήθελε να καπηλευτεί τη στιγμή όπως δεν έπραξε ούτε αργότερα στο… Γολγοθά που ανέβαινε. Τα συναισθήματα δεν μπορούσαν να κρυφτούν, βούρκωσαν και οι δύο, προσφέροντας μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές αλληλοσεβασμού στον αθλητισμό. Και αν κανείς αναρωτάται, τι είναι ο αθλητισμός, η απάντηση φανερώνεται περίτρανα μέσα από τις σκηνές αυτές.
