Μία τέτοια μέρα σαν και αυτή, 19 ολόκληρα χρόνια πίσω (26/8/2004), η ελληνική υδατοσφαίριση βίωνε τη μεγαλύτερη έως τότε στιγμή της ένδοξης ιστορίας της. Οι 13 «γοργόνες» του Κούλη Ιωσιφίδη έφτασαν μέχρι το τέλος της διαδρομής, χαρίζοντας στη χώρα το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο (ασημένιο) σε ομαδικό άθλημα, μέσα στο… σπίτι της.
Γράφει ο Μάνος Φυρογένης
Υπήρξαν πρωτοπόρες και το χαμόγελο στα πρόσωπα τους αναδεικνύει... ανάγλυφα το μέγεθος τη επιτυχίας, την φαιά ουσία. Τα κορίτσια του Κούλη Ιωσιφίδη που μετατρέπονταν σε… δελφίνια μέσα στο νερό, ζωγράφιζαν με γαλανόλευκο χρώμα την πισίνα του ΟΑΚΑ μέχρι τον τελικό. Μονάχα στη «ναυμαχία» της Μεσογείου με τη σπουδαία Ιταλία της εποχής τα βρήκαν σκούρα (ήττα στον όμιλο και στον τελικό), όμως μικρή σημασία είχε το χρώμα του μεταλλίου.
Και αυτό διότι έπρεπε να περάσουν 27 (!) ολυμπιακές θερινές διοργανώσεις για να έρθει το πρώτο ελληνικό μετάλλιο σε ομαδικό σπορ. Κα αυτό έμελλε να συμβεί εδώ που ξεκίνησαν όλα, στο «σπίτι» των Ολυμπιακών Αγώνων.
Για να φτάσουν μέχρι το μεγάλο τελικό, οι «γοργόνες» της μεγάλης δόξας του Εθνικού, Κούλη Ιωσιφίδη, έπρεπε να κερδίσουν με 8-6 το Καζακστάν στους ομίλους και να έρθουν ισόπαλες (7-7) με την Αυστραλία, η οποία και ήταν κάτοχος του τίτλου.
Η πανίσχυρη Ρωσία της εποχής, δεν αποδείχθηκε δυσοίωνο πρόβλημα (7-4) ενώ η άμυνα από… γρανίτη στον ημιτελικό, και πάλι με τις Αυστραλές (6-2), έβαλε την Ελλάδα στο βάθρο.
Την ομάδα αποτελούσαν 13 παίκτριες οι οποίες ήταν οι: Ελληνάκη, Καραπατάκη, Οικονομοπούλου, Μωραϊτη, Καραγιάννη, Λιόση, Κοζομπόλη (ΑΝΟΓ), Ρουμπέση, Μελιδώνη, Λαρά, Μωραϊτίδου, Μυλωνάκη (ΝΟΒ), Ασιλιάν (Ολυμπιακός).
