Η ιστορία του 26χρονου Cyrille Tchatchet δεν είναι εύκολη, όπως δηλαδή και κάθε ανθρώπου που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Βρέθηκε λίγο πριν την αυτοκτονία, όμως στις δύσκολες στιγμές ζήτησε βοήθεια, η οποία και τον έσωσε.
Όλα ξεκίνησαν το 2014, όταν σε αγώνες στη Γλασκόβη που εκπροσωπούσε το Καμερούν, ένιωσε πως δεν θα ήταν ασφαλές αν επέστρεφε στο σπίτι του και έτσι αποφάσισε να φύγει από το μέρος που έμεναν οι αθλητές. «Βγήκα από το χωριό των αθλητών και την πόλη και κατέληξα να κοιμηθώ στον δρόμο εκείνο το βράδυ. Γνώρισα κάποιον τυχαία, στον οποίο είπα την ιστορία μου και με πήγε στο Λονδίνο. Στη συνέχεια με γνώρισε σε προπονητή άρσης βαρών στο Μπράιτον. Ειλικρινά δεν ήξερα τίποτα για το Μπράιτον, αλλά ήταν όσο το δυνατόν πιο μακριά γινόταν. Σκεφτόμουν την αυτοκτονία για πολύ καιρό. Ήθελα μόνο να τελειώσουν όλα αυτά». Έφτασε στο σημείο να σκέφτεται: «Γιατί το κάνω ακόμα αυτό; Γιατί χάνω χρόνο; Απλά βάλε τέλος στη ζωή σου». 
Βρισκόταν στο Μπράιτον, αλλά δεν είχε χρήματα και πουθενά να μείνει. «Ζούσα κάτω από μια γέφυρα σε μια νέα πόλη σε μια νέα χώρα. Δεν ήξερα κανέναν. Απλά ντρέπεσαι και νιώθεις ότι δεν είσαι τίποτα. Σκέφτεσαι όλη την ώρα ότι θες να αυτοκτονήσεις γιατί νομίζεις ότι είσαι άχρηστος».
Όμως δίπλα του είδε ένα φυλλάδιο φιλανθρωπικής οργάνωσης που έγραφε: «αν νιώθεις ψυχολογικά άσχημα κάλεσε σε αυτόν τον αριθμό». Έτσι και έκανε. Τον ρώτησαν πού βρίσκεται και ενημέρωσαν την αστυνομία ώστε να τον βοηθήσει. «Το καλό είναι ότι με σταμάτησαν από την αυτοκτονία», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Αυτό ήταν και το βήμα που του έδωσε ώθηση για να αλλάξει κεφάλαιο στη ζωή του. Παρότι ήταν αγχωμένος, καθώς περίμενε να εγκριθεί η αίτηση για άσυλο, η άρση βαρών πρόβαλλε ως συναισθηματική διέξοδο. Έτσι, σιγά- σιγά άρχισε να βάζει τον αθλητισμό εκ νέου στην καθημερινότητά του, ενώ ύστερα ήρθαν και οι κατακτήσεις των μεταλλίων. Μάλιστα έγινε πρωταθλητής Βρετανίας στα 94 κιλά και τα 96 κιλά, κάνοντας εθνικά ρεκόρ. Στη συνέχεια η ΔΟΕ του προσέφερε υποτροφία, με την ελπίδα να μπορέσει να αγωνιστεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπως και έγινε.
Ο Cyrille Tchatchet όμως δεν αρκέστηκε μόνο στον αθλητισμό, αλλά τον συνδύασε με σπουδές στη νοσηλευτική. Έκανε προπονήσεις 4-5 φορές την εβδομάδα, ενώ σπούδαζε στο πανεπιστήμιο. «Εμπνεύστηκα από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που με στήριξαν στις πιο σκοτεινές μέρες μου και έτσι αποφάσισα να επιστρέψω αυτή τη βοήθεια», δηλώνει αναφερόμενος στην επιλογή των σπουδών του. 
Το μήνυμά του προς τους πρόσφυγες
«Στην άρση βαρών, συναντάς ανθρώπους και κοινωνικοποιείσαι. Είναι αρκετά εθιστικό άθλημα. Είναι διασκεδαστικό και ωραίο να βλέπεις την πρόοδό σου. Κάθε μέρα πηγαίνεις στο γυμναστήριο και βλέπεις πρόοδο είτε στην τεχνική, είτε στα βάρη που σηκώνεις. Υπάρχει πάντα περιθώριο βελτίωσης και βελτίωσης της ψυχικής σου κατάστασης». Το σύνθημά του στη ζωή είναι: «Σχεδιάστε και εργαστείτε σκληρά για να επιτύχετε τους στόχους σας». Επίσης, λέει ότι η Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων είναι: «… μια ομάδα ελπίδας». «Το μήνυμά μου προς άλλους πρόσφυγες είναι να πιστέψουν, να είναι αισιόδοξοι. Σήμερα μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά το μέλλον μπορεί να είναι πιο λαμπρό».
Φωτεινή Κρεμαστιώτη
www.bnsports.gr
