Σχετικά Άρθρα
«Για την Ελλάδα»: Η μέρα στη Βαρκελώνη που ο Πύρρος Δήμας συστήθηκε στο παγκόσμιο κοινό της άρσης βαρών! (video)
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Ήταν 31 Ιουλίου του 1992 όταν ένα παιδί 19 ετών από τη Χειμάρρα της βόρειας Ηπείρου στην Αλβανία έγραψε ιστορία. Ο Πύρρος όπως ήταν το όνομά του δεν ήξερε καλά-καλά να μιλάει ελληνικά και η μόνη του επαφή με τη χώρα των γονιών του, τη χώρα την οποία δόξασε και δοξάστηκε ήταν μέσα από όσα τηλεοπτικά προγράμματα μπορούσε να “πιάσει” η κεραία της τηλεόρασης στο σπίτι της φαμίλιας του.
Για να έρθει στην Ελλάδα περπάτησε για ώρες μέχρι να περάσει τα σύνορα, σκαστός, ενάμιση χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Έλληνες από άρση βαρών είχαμε ακουστά μόνο τον προπονητή και δεύτερο "πατέρα" του, τον Χρήστο Ιακώβου αλλά ο Πύρρος Δήμας μας την έμαθε για τα καλά.
Μία μέρα μετά τον θρίαμβό του ο Πύρρος ήταν ήδη ο πιο διάσημος Έλληνας. Η χώρα είχε να κατακτήσει χρυσό μετάλλιο (στην κατηγορία των 82,5 κιλών) από τη Μόσχα και τον Στέλιο Μυγιάκη και ένας βορειοηπειρώτης την έβαζε ξανά στον χάρτη. Με την ίδια συγκυρία που είχα βρεθεί τότε στη Βαρκελώνη όχι ως δημοσιογράφος αλλά ως συνοδός της αποστολής για τη συμμετοχή σε ένα μπασκετικό καμπ της Χουβεντούτ Μπανδαλόνα υπό την οργάνωση του παλιού παίκτη του Άρη Βασίλη Παραμανίδη, βρέθηκα την 1η Αυγούστου, την επομένη του θρίαμβου του Πύρρου στην περιοχή Barcelo Sants, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης να γνωρίζω από κοντά τον χρυσό Ολυμπιονίκη. Ο ίδιος ο Πύρρος δεν είχε συλλάβει το μέγεθος της επιτυχίας του. Λιγομίλητος, ντροπαλός, σχεδόν φοβισμένος μπροστά σε τόσους που ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί του και δεν ήμασταν λίγοι εκείνο το μεσημέρι, πάνω από 100 παιδιά και συνοδοί. Δεν είπε όμως όχι σε κανέναν.
Το βράδυ της αμέσως επόμενης μέρας μέσω του συγχωρεμένου συναδέλφου Τάσου Παπαχρήστου, ίσως του μοναδικού που πίστευε πριν τους Αγώνες στο χάρισμα του Πύρρου προσκληθήκαμε και στη γιορτή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας για τους νικητές στην ίδια περιοχή, εκεί άλλωστε σε ένα “παράπηγμα” που μετά έγινε γήπεδο μπάσκετ, είχαν γίνει και οι αγώνες της άρσης βαρών. Ο Πύρρος ήταν ακόμη μαγκωμένος, κλειστός, φοβισμένος. Ακολουθούσε πιστά όσα του έλεγαν ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γιάννης Σγουρός και ο… τρελαμένος τότε Ιακωβου.
Για μένα πάντως ένα παιδικό όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα. Να συγχρωτιστώ για λίγα λεπτά και να φωτογραφηθώ με έναν Ολυμπιονίκη, και δει χρυσό. Δώδεκα χρόνια αργότερα στους δικούς μας Ολυμπιακούς ζούσα ξανά το ίδιο όνειρο, καθημερινά, καλύπτοντας τους Αγώνες από κοντά. Ο δε Πύρρος τότε κατακτούσε το τελευταίο και πιο γλυκό και ας ήταν χάλκινο, μετάλλιο. Και σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, ως πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας πια (ποιος να το φανταζόταν τότε ε;) απολαμβάνει τους καρπούς των επιτυχιών του και της δόξας που τον συνοδεύει.
www.bnsports.gr
