Οι πολυαναμενόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο ξεκινούν και το «BN Sports» θυμάται την ανεπανάληπτη «Dream Team» των Ηνωμένων Πολιτειών που παρουσιάστηκε στα παρκέ στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992.
Το πιστόλι του αφέτη σήμερα ήχησε λυτρωτικά σαν όνειρο για πλειάδα αθλητών, αφού η διεξαγωγή ή μη της 32ης γιορτής του αθλητισμού ήταν έως την τελευταία στιγμή «βουτηγμένη» στην αβεβαιότητα, ένεκα του ατέρμονου σφυροκοπήματος της πανδημίας παγκοσμίως, μετά την περσινή αναβολή.
Ήταν η 17η Απριλίου 1989, ημερομηνία ορόσημο, η οποία επέφερε μια καθοριστική διαφοροποίηση στο χάρτη του αθλήματος. Συγκεκριμένα, σήμανε την παραχώρηση του δικαιώματος στην αμερικανική ομοσπονδία να στελεχώσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με καλαθοσφαιριστές αγωνιζόμενους στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη, το NBA. Εκείνο ουσιαστικά αποτέλεσε το εφαλτήριο για την έναρξη της αδιαπραγμάτευτης μπασκετικής παντοκρατορίας της «Αστερόεσσας» που μέχρι και σήμερα τις περισσότερες φορές είναι σαν να μην έχει αντίπαλο. Σημαντικότατη αλλαγή, αν συνυπολογίσει κανείς πως έως τότε η Team USA απαρτιζόταν αποκλειστικά και μόνο από άσους που ήταν ερασιτέχνες. Έως και τη θέσπιση του εν λόγω κανονισμού, ναι μεν οι Αμερικανοί ξεκινούσαν ακόμα και τότε πάντα ως ένα από τα φαβορί για κατακτήσεις διοργανώσεων, πλην όμως η υπερπλήρης Γιουγκοσλαβία της εποχής είχε φυτέψει τους σπόρους της αμφισβήτησης.
Ομάδα-όνειρο
Μάικλ Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, Πάτρικ Γιούιν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λάιτνερ (ο τελευταίος ήταν ο μοναδικός μη επαγγελματίας και επιλέχθηκε στη θέση του μακαρίτη και παλιού γνώριμού μας Ρόι Τάρπλεϊ) έμελλε να συνθέσουν την κορυφαία ομάδα που αντίκρισε ποτέ η μπασκετική οικουμένη υπό την μαεστρική καθοδήγηση του ικανότατου προπονητή Τσακ Ντέιλι.
Σημειωτέον πως οι Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ, μολονότι ήταν μέλη της δωδεκάδας, πρακτικά ήταν ωσεί παρόντες. Βλέπετε, ο μεν πρώτος είχε αποσυρθεί από τους Λέικερς λόγω του ότι είχε διαγνωστεί θετικός στον HIV, ενώ τον δεύτερο ταλαιπωρούσε ένα πρόβλημα τραυματισμού. Μάλιστα, ο Μάτζικ- ανακηρύχθηκε καλύτερος περιφερειακός όλων των εποχών από το ESPN το 2007- αναφερόμενος στην τόσο σκοτεινή περίοδο της ζωής του και τις πάμπολλες επικρίσεις που δέχτηκε, επεσήμανε χρόνια αργότερα πως αυτή η εξέλιξη «ήταν σαν να μου έσωσε τη ζωή».
Σε κάθε περίπτωση, ενδεικτικό της απύθμενης ποιότητας και του ταλέντου που ξεχείλιζε στο ρόστερ ήταν ότι η τριανδρία Τζόρνταν, Μπερντ και Τζόνσον προερχόταν από 10 κατακτήσεις στα 13 τελευταία πρωταθλήματα, ενώ είχαν συνολικά στο λαμπερό παλμαρέ τους 7 τίτλους MVP σε τελικούς και 8 σε κανονική περίοδο. Επιπλέον, για τους λάτρεις της στατιστικής, στη δωδεκάδα υπήρχαν 15 τίτλοι MVP κανονικής περιόδου συνολικά και 23 τίτλοι πρωταθλήματος.
«Δεν προβλέπω καν να υπάρξει αμφίρροπο παιχνίδι. Εμείς μάθαμε στον υπόλοιπο κόσμο να παίζει μπάσκετ. Έχουμε παίκτες ψηλούς και ικανούς. Μιλάμε για τους κορυφαίους στο άθλημα σήμερα και για την κορυφαία ομάδα που μαζεύτηκε ποτέ. {…} Αυτοί οι παίκτες για τους Ευρωπαίους είναι είδωλα, οπότε πώς μπορούν να μας νικήσουν;», διερώτονταν με περισσή αυτοπεποίθηση ο Μάικλ Τζόρνταν στην αυτοβιογραφία του που έγραψε ο Ρόναλντ Λάζενμπι και μετέφρασε στα ελληνικά ο Βασίλης Πουλάκος. Για μια ακόμα φορά θα επιβεβαιωνόταν στο απόλυτο.
Οι αντίπαλοι ζητούσαν αυτόγραφα!
Τα πρώτα δείγματα σκορπούσαν δικαιολογημένα τρόμο. Σε τουρνουά προετοιμασίας πριν από τη διοργάνωση, στα πάτρια εδάφη οι οικοδεσπότες κατακρεούργησαν την Κούβα με 136-57. Η υπόκλιση του προπονητή των ηττημένων Μιγκέλ Καλδερόν Γκόμες: «Δεν μπορείς να καλύψεις τον ήλιο με το δάχτυλό σου», δεν προκάλεσε έκπληξη.
Οι αμέσως επόμενες κόντρα σε Καναδά (105-61), Παναμά (112-52), Αργεντινή (128-87), Πουέρτο Ρίκο (119-81) και Βενεζουέλα στον τελικό (127-80), προτού βάλουν στη βαλίτσα μια στοίβα αναμνήσεις και πετάξουν για Βαρκελώνη, αποτύπωναν με ακρίβεια στην κρυστάλλινη σφαίρα όσα μαγικά θα επακολουθούσαν.
Έχοντας προφανώς διαίσθηση για τη σημειολογία των γεγονότων, περίπου 1.500 δημοσιογράφοι από κάθε γωνιά του πλανήτη έσπευσαν να καλύψουν ειδησεογραφικά τα γεγονότα στην ισπανική πρωτεύουσα, «ρουφώντας» σαν μέλι κάθε λέξη από το στόμα των γήινων θεών της πορτοκαλί μπάλας.
Οκτώ παραστάσεις που ανάλογες δεν θα υπάρξουν ξανά!
«Θέλαμε να παίξουμε άνδρες απέναντι σε άνδρες. Αυτό ήταν το δίκαιο. Γιατί πριν έπαιζαν νεαρά παιδιά από τα Κολέγιά μας, απέναντι σε επαγγελματίες», σιγοψιθύριζαν στα μεταξύ τους πηγαδάκια οι «πολεμιστές» του Ντέιλι με ένα πυρωμένο βλέμμα που θαρρείς «έκαιγε» τα μυαλά των αντιπάλων. Φρόντισαν να κάνουν πράξη τα παραπάνω.
Τα υπέρλαμπρα αστέρια που ανέτειλαν από τον γαλαξία των Ηνωμένων Πολιτειών φρόντισαν από το πρώτο δευτερόλεπτο να πιστοποιήσουν ότι αυτή η ομάδα μάλλον κινείτο σε έναν άλλο πλανήτη: Αυτόν ανάμεσα στη φαντασία και το μύθο. Δεκαεπτά λεπτά. Τόσο χρειάστηκε για να φθάσει τους 10 πόντους(!) η δύσμοιρη Αγκόλα στην πρεμιέρα. Όμως, Το 64-16 σκορ ημιχρόνου, αλλά και το τελικό 116-48, ήταν, όπως φάνηκε, σταγόνα από τον ωκεανό των συναρπαστικών στιγμών που θα χάριζε στο διψασμένο κοινό η καλοκουρδισμένη μηχανή.
Για περίπου 15 ημέρες η Βαρκελώνη σαν πολύβουος μαγνήτης προσέλκυσε εκατομμύρια θεατών, απολαμβάνοντας τις αξεπέραστες παραστάσεις που προσέφεραν εκείνοι οι αληθινοί καλλιτέχνες. Ξεχωριστό στοιχείο πως ουκ ολίγοι άσοι από τις αντίπαλες ομάδες της Team USA ζητούσαν ανερυθρίαστα αυτόγραφα από τους μπασκετμπολίστες της «Αστερόεσσας» πριν ή μετά το ματς απέναντί τους, υποκλινόμενοι στο μεγαλείο τους.
Σειρά είχαν οι Κροάτες, οι οποίοι όπως και όλοι οι υπόλοιποι φιλόδοξοι συνδαιτυμόνες υποτάχθηκαν εύκολα στους ανταγωνιστές (103-70). Ακολούθησαν οι Γερμανοί (111-68) και οι Βραζιλιάνοι (127-83). Επιπρόσθετα, στο μακρύ κατάλογο προστέθηκαν κατά σειρά η άλλοτε κραταιά Ισπανία (122-81) που τώρα αγκομαχούσε σαν γέρικο αμάξι στην ανηφοριά, το Πουέρτο Ρίκο (115-77), καθώς και η Λιθουανία (127-76).
Μάλιστα, στον ημιτελικό- σε ένα πραγματικά απίστευτο συμβάν- ο φωτογραφικός φακός συνέλαβε τον κατά τα άλλα «εχθρό» μέσα στο παρκέ Αρτούρας Καρνισόβας καθισμένο σε ένα σημείο να τραβάει ορισμένες αναμνηστικές φωτογραφίες!
Το ραντεβού για το συναπάντημα του τελικού είχε φτάσει. Εκεί, περίμενε για δεύτερη φορά η Κροατία. Χιλιάδες όψιμοι μπασκετόφιλοι αναζητούσαν ένα εισιτήριο για να νιώσουν την αύρα του βασιλιά των βασιλέων Μάικλ Τζόρνταν και της παρέας του.
Το αγωνιστικό σκέλος φυσικά εξελίχθηκε σε τυπική διαδικασία και το 117-85 αποτέλεσε το θαυμαστικό στην εκπληκτική πορεία των Ηνωμένων Πολιτειών, επιτρέποντάς τους να κρεμάσουν στο στήθος τους το χρυσό μετάλλιο. Και όμως, για δυο βράδια στη ζηλευτή καριέρα τους, οι προικισμένοι Ντράζεν Πέτροβιτς, Τόνι Κούκοτς, Ντίνο Ράτζα, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Βέλιμιρ Περάσοβιτς, θύμιζαν λεγεωνάριους σε αποστρατεία, μισθοφόρους της σειράς, έρμαια στις ορέξεις του «MJ» και των υπολοίπων.
Ούτε ένα τάιμ άουτ σε ολόκληρη διοργάνωση
Οκτώ αγώνες, οκτώ νίκες με μέσο όρο διαφορά πόντων 43,8! Και τα απίθανα δεν έχουν τελειωμό…
Οι Αμερικανοί έβαλαν πάνω από 100 πόντους σε κάθε ματς και ο μέσος όρος τους (117,3) αποτελούσε βέβαια ρεκόρ.
Στα συνολικά 320 λεπτά των οκτώ αγώνων η «Dream Team» προηγείτο στα 306:54, ενώ ήταν πίσω για 6:05 και ισόπαλη για 7:01.
Ο Τσακ Ντέιλι δεν κάλεσε ούτε ένα τάιμ άουτ σε όλο το τουρνουά, η μεγαλύτερη διαφορά υπέρ της ήταν το +68 (116-48) επί της Αγκόλα και η μεγαλύτερη κατά της το… 0-4 από την Ισπανία.
Οι 11 από τους 12 παίκτες εκείνης της ομάδας έχουν αποσπάσει την υψηλότερη τιμή που μπορεί να λάβει ένας επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Έχουν εισαχθεί ατομικά στο «Hall of Fame», ενώ η συγκεκριμένη εκπληκτική φουρνιά φιγουράρει επίσης ως ομάδα από το 2009 στο «Hall of Fame».
Η προφητεία του λουσμένου στα κομφετί και τη σαμπάνια Τσακ Ντέιλι κατά τη διάρκεια των επινικίων, παραδόξως σε τέτοιες περιστάσεις περιείχε την απαιτούμενη νηφαλιότητα: «Θα δείτε ξανά επαγγελματική ομάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως τέτοια ομάδα δεν πρόκειται να ξαναδείτε!». Και δεν αποδείχθηκε κούφια…
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
Ήταν η 17η Απριλίου 1989, ημερομηνία ορόσημο, η οποία επέφερε μια καθοριστική διαφοροποίηση στο χάρτη του αθλήματος. Συγκεκριμένα, σήμανε την παραχώρηση του δικαιώματος στην αμερικανική ομοσπονδία να στελεχώσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με καλαθοσφαιριστές αγωνιζόμενους στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη, το NBA. Εκείνο ουσιαστικά αποτέλεσε το εφαλτήριο για την έναρξη της αδιαπραγμάτευτης μπασκετικής παντοκρατορίας της «Αστερόεσσας» που μέχρι και σήμερα τις περισσότερες φορές είναι σαν να μην έχει αντίπαλο. Σημαντικότατη αλλαγή, αν συνυπολογίσει κανείς πως έως τότε η Team USA απαρτιζόταν αποκλειστικά και μόνο από άσους που ήταν ερασιτέχνες. Έως και τη θέσπιση του εν λόγω κανονισμού, ναι μεν οι Αμερικανοί ξεκινούσαν ακόμα και τότε πάντα ως ένα από τα φαβορί για κατακτήσεις διοργανώσεων, πλην όμως η υπερπλήρης Γιουγκοσλαβία της εποχής είχε φυτέψει τους σπόρους της αμφισβήτησης.
Ομάδα-όνειρο
Μάικλ Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, Πάτρικ Γιούιν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λάιτνερ (ο τελευταίος ήταν ο μοναδικός μη επαγγελματίας και επιλέχθηκε στη θέση του μακαρίτη και παλιού γνώριμού μας Ρόι Τάρπλεϊ) έμελλε να συνθέσουν την κορυφαία ομάδα που αντίκρισε ποτέ η μπασκετική οικουμένη υπό την μαεστρική καθοδήγηση του ικανότατου προπονητή Τσακ Ντέιλι.
Σημειωτέον πως οι Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ, μολονότι ήταν μέλη της δωδεκάδας, πρακτικά ήταν ωσεί παρόντες. Βλέπετε, ο μεν πρώτος είχε αποσυρθεί από τους Λέικερς λόγω του ότι είχε διαγνωστεί θετικός στον HIV, ενώ τον δεύτερο ταλαιπωρούσε ένα πρόβλημα τραυματισμού. Μάλιστα, ο Μάτζικ- ανακηρύχθηκε καλύτερος περιφερειακός όλων των εποχών από το ESPN το 2007- αναφερόμενος στην τόσο σκοτεινή περίοδο της ζωής του και τις πάμπολλες επικρίσεις που δέχτηκε, επεσήμανε χρόνια αργότερα πως αυτή η εξέλιξη «ήταν σαν να μου έσωσε τη ζωή».
Σε κάθε περίπτωση, ενδεικτικό της απύθμενης ποιότητας και του ταλέντου που ξεχείλιζε στο ρόστερ ήταν ότι η τριανδρία Τζόρνταν, Μπερντ και Τζόνσον προερχόταν από 10 κατακτήσεις στα 13 τελευταία πρωταθλήματα, ενώ είχαν συνολικά στο λαμπερό παλμαρέ τους 7 τίτλους MVP σε τελικούς και 8 σε κανονική περίοδο. Επιπλέον, για τους λάτρεις της στατιστικής, στη δωδεκάδα υπήρχαν 15 τίτλοι MVP κανονικής περιόδου συνολικά και 23 τίτλοι πρωταθλήματος.
«Δεν προβλέπω καν να υπάρξει αμφίρροπο παιχνίδι. Εμείς μάθαμε στον υπόλοιπο κόσμο να παίζει μπάσκετ. Έχουμε παίκτες ψηλούς και ικανούς. Μιλάμε για τους κορυφαίους στο άθλημα σήμερα και για την κορυφαία ομάδα που μαζεύτηκε ποτέ. {…} Αυτοί οι παίκτες για τους Ευρωπαίους είναι είδωλα, οπότε πώς μπορούν να μας νικήσουν;», διερώτονταν με περισσή αυτοπεποίθηση ο Μάικλ Τζόρνταν στην αυτοβιογραφία του που έγραψε ο Ρόναλντ Λάζενμπι και μετέφρασε στα ελληνικά ο Βασίλης Πουλάκος. Για μια ακόμα φορά θα επιβεβαιωνόταν στο απόλυτο.
Οι αντίπαλοι ζητούσαν αυτόγραφα!
Τα πρώτα δείγματα σκορπούσαν δικαιολογημένα τρόμο. Σε τουρνουά προετοιμασίας πριν από τη διοργάνωση, στα πάτρια εδάφη οι οικοδεσπότες κατακρεούργησαν την Κούβα με 136-57. Η υπόκλιση του προπονητή των ηττημένων Μιγκέλ Καλδερόν Γκόμες: «Δεν μπορείς να καλύψεις τον ήλιο με το δάχτυλό σου», δεν προκάλεσε έκπληξη.
Οι αμέσως επόμενες κόντρα σε Καναδά (105-61), Παναμά (112-52), Αργεντινή (128-87), Πουέρτο Ρίκο (119-81) και Βενεζουέλα στον τελικό (127-80), προτού βάλουν στη βαλίτσα μια στοίβα αναμνήσεις και πετάξουν για Βαρκελώνη, αποτύπωναν με ακρίβεια στην κρυστάλλινη σφαίρα όσα μαγικά θα επακολουθούσαν.
Έχοντας προφανώς διαίσθηση για τη σημειολογία των γεγονότων, περίπου 1.500 δημοσιογράφοι από κάθε γωνιά του πλανήτη έσπευσαν να καλύψουν ειδησεογραφικά τα γεγονότα στην ισπανική πρωτεύουσα, «ρουφώντας» σαν μέλι κάθε λέξη από το στόμα των γήινων θεών της πορτοκαλί μπάλας.
Οκτώ παραστάσεις που ανάλογες δεν θα υπάρξουν ξανά!
«Θέλαμε να παίξουμε άνδρες απέναντι σε άνδρες. Αυτό ήταν το δίκαιο. Γιατί πριν έπαιζαν νεαρά παιδιά από τα Κολέγιά μας, απέναντι σε επαγγελματίες», σιγοψιθύριζαν στα μεταξύ τους πηγαδάκια οι «πολεμιστές» του Ντέιλι με ένα πυρωμένο βλέμμα που θαρρείς «έκαιγε» τα μυαλά των αντιπάλων. Φρόντισαν να κάνουν πράξη τα παραπάνω.
Τα υπέρλαμπρα αστέρια που ανέτειλαν από τον γαλαξία των Ηνωμένων Πολιτειών φρόντισαν από το πρώτο δευτερόλεπτο να πιστοποιήσουν ότι αυτή η ομάδα μάλλον κινείτο σε έναν άλλο πλανήτη: Αυτόν ανάμεσα στη φαντασία και το μύθο. Δεκαεπτά λεπτά. Τόσο χρειάστηκε για να φθάσει τους 10 πόντους(!) η δύσμοιρη Αγκόλα στην πρεμιέρα. Όμως, Το 64-16 σκορ ημιχρόνου, αλλά και το τελικό 116-48, ήταν, όπως φάνηκε, σταγόνα από τον ωκεανό των συναρπαστικών στιγμών που θα χάριζε στο διψασμένο κοινό η καλοκουρδισμένη μηχανή.
Για περίπου 15 ημέρες η Βαρκελώνη σαν πολύβουος μαγνήτης προσέλκυσε εκατομμύρια θεατών, απολαμβάνοντας τις αξεπέραστες παραστάσεις που προσέφεραν εκείνοι οι αληθινοί καλλιτέχνες. Ξεχωριστό στοιχείο πως ουκ ολίγοι άσοι από τις αντίπαλες ομάδες της Team USA ζητούσαν ανερυθρίαστα αυτόγραφα από τους μπασκετμπολίστες της «Αστερόεσσας» πριν ή μετά το ματς απέναντί τους, υποκλινόμενοι στο μεγαλείο τους.
Σειρά είχαν οι Κροάτες, οι οποίοι όπως και όλοι οι υπόλοιποι φιλόδοξοι συνδαιτυμόνες υποτάχθηκαν εύκολα στους ανταγωνιστές (103-70). Ακολούθησαν οι Γερμανοί (111-68) και οι Βραζιλιάνοι (127-83). Επιπρόσθετα, στο μακρύ κατάλογο προστέθηκαν κατά σειρά η άλλοτε κραταιά Ισπανία (122-81) που τώρα αγκομαχούσε σαν γέρικο αμάξι στην ανηφοριά, το Πουέρτο Ρίκο (115-77), καθώς και η Λιθουανία (127-76).
Μάλιστα, στον ημιτελικό- σε ένα πραγματικά απίστευτο συμβάν- ο φωτογραφικός φακός συνέλαβε τον κατά τα άλλα «εχθρό» μέσα στο παρκέ Αρτούρας Καρνισόβας καθισμένο σε ένα σημείο να τραβάει ορισμένες αναμνηστικές φωτογραφίες!
Το ραντεβού για το συναπάντημα του τελικού είχε φτάσει. Εκεί, περίμενε για δεύτερη φορά η Κροατία. Χιλιάδες όψιμοι μπασκετόφιλοι αναζητούσαν ένα εισιτήριο για να νιώσουν την αύρα του βασιλιά των βασιλέων Μάικλ Τζόρνταν και της παρέας του.
Το αγωνιστικό σκέλος φυσικά εξελίχθηκε σε τυπική διαδικασία και το 117-85 αποτέλεσε το θαυμαστικό στην εκπληκτική πορεία των Ηνωμένων Πολιτειών, επιτρέποντάς τους να κρεμάσουν στο στήθος τους το χρυσό μετάλλιο. Και όμως, για δυο βράδια στη ζηλευτή καριέρα τους, οι προικισμένοι Ντράζεν Πέτροβιτς, Τόνι Κούκοτς, Ντίνο Ράτζα, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Βέλιμιρ Περάσοβιτς, θύμιζαν λεγεωνάριους σε αποστρατεία, μισθοφόρους της σειράς, έρμαια στις ορέξεις του «MJ» και των υπολοίπων.
Ούτε ένα τάιμ άουτ σε ολόκληρη διοργάνωση
Οκτώ αγώνες, οκτώ νίκες με μέσο όρο διαφορά πόντων 43,8! Και τα απίθανα δεν έχουν τελειωμό…
Οι Αμερικανοί έβαλαν πάνω από 100 πόντους σε κάθε ματς και ο μέσος όρος τους (117,3) αποτελούσε βέβαια ρεκόρ.
Στα συνολικά 320 λεπτά των οκτώ αγώνων η «Dream Team» προηγείτο στα 306:54, ενώ ήταν πίσω για 6:05 και ισόπαλη για 7:01.
Ο Τσακ Ντέιλι δεν κάλεσε ούτε ένα τάιμ άουτ σε όλο το τουρνουά, η μεγαλύτερη διαφορά υπέρ της ήταν το +68 (116-48) επί της Αγκόλα και η μεγαλύτερη κατά της το… 0-4 από την Ισπανία.
Οι 11 από τους 12 παίκτες εκείνης της ομάδας έχουν αποσπάσει την υψηλότερη τιμή που μπορεί να λάβει ένας επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Έχουν εισαχθεί ατομικά στο «Hall of Fame», ενώ η συγκεκριμένη εκπληκτική φουρνιά φιγουράρει επίσης ως ομάδα από το 2009 στο «Hall of Fame».
Η προφητεία του λουσμένου στα κομφετί και τη σαμπάνια Τσακ Ντέιλι κατά τη διάρκεια των επινικίων, παραδόξως σε τέτοιες περιστάσεις περιείχε την απαιτούμενη νηφαλιότητα: «Θα δείτε ξανά επαγγελματική ομάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως τέτοια ομάδα δεν πρόκειται να ξαναδείτε!». Και δεν αποδείχθηκε κούφια…
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
