Τα δάκρυα χαράς και λύπης, οι στιγμές που μένουν και οι εικόνες που έκαναν το Μουντιάλ του 2022 μοναδικό μέσα από τα μάτια τεσσάρων σπουδαστών του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ!
Το Μουντιάλ του Καταρ πέρασε στην ιστορία και μετά από ένα μήνα πολλών συζητήσεων, αμφισβητήσεων, ρεκόρ αλλά και εξαιρετικού ποδοσφαίρου η επιστροφή στην καθημερινότητα μας αφήνει με πολλά συμπεράσματα και συναισθήματα.
Τι άφησε όμως το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 ως προσωπικό απόσταγμα σε τέσσερα νέα παιδιά που φιλοδοξούν να είναι οι αθλητικοί συντάκτες της επόμενης μέρας; Σήμερα σπουδάζουν στο ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ αλλά… αύριο μπορεί να είναι εκείνα που θα μεταφέρουν τις εικόνες από τα μεγάλα γεγονότα. Και μην ξεχνάμε ποτέ πως το «αύριο» και στην αθλητική δημοσιογραφία, όπως στην ζωή, δεν μπορεί να περιμένει!
Γιώργος Κουρτέσης
Το κλάμα που προκαλείται στον κάθε ένα βλέποντας έναν άνθρωπο να σπαράζει, είναι φυσιολογικό. Το να συμπάσχεις με τον πόνο του άλλου, είναι κάτι απόλυτα ανθρώπινο. Δείχνεις ότι τον κατανοείς, ότι μπορείς να έρθεις στην θέση του.
Όταν παρατηρείς κάποιον στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του και βουρκώνεις σαν μικρό παιδί, θεωρείται σφάλμα;
Η εικόνα του Κριστιάνο να κλαίει με λυγμούς στη φυσούνα του γηπέδου, μετά τον άδοξο αποκλεισμό της Πορτογαλίας από το Μαρόκο στα προημιτελικά του Μουντιάλ, «μιλά» από μόνη της. Όταν έχεις ζήσει τις επιτυχίες του τόσα χρόνια, σαν να είσαι και εσύ κομμάτι τους, νιώθεις πως χάνεις κάτι σημαντικό, κάτι που σου στερούν χωρίς να έχεις φταίξει. Είναι απολύτως λογικό, βλέποντάς τον να αντιδρά έτσι από τη στεναχώρια του, να σου παρέσυρε σε έντονα και βαθιά συναισθήματα.
Πλήρη αντίθεση αυτού αποτελεί το λαμπερό πορτρέτο του Λιονέλ Μέσι, καλυμμένο από τον βασιλικό μανδύα, να σηκώνει ψηλά στον ουρανό, «κοιτώντας» τον Ντιέγκο, το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και όμως, η αντίδραση ακριβώς η ίδια. Δάκρυα στα μάτια και πλήρη αίσθηση της χαράς του Αργεντινού «μάγου» να σε καθηλώνουν, να σε κάνουν ανήμπορο να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη.
Τελικά, αυτό το Μουντιάλ άφησε πίσω κάτι για να θυμόμαστε…
Γιώργος Μέρρης
Δεκέμβριος ο μήνας του έτους που παραδοσιακά ανταλλάσουμε δώρα με τους αγαπημένους μας γύρω από το δέντρο, που έχουμε στολισμένο στο σαλόνι μας. Μέσα σε όλη αυτή τη γιορτή λοιπόν που βασίζεται στη γέννηση του «θεανθρώπου», η FIFA αποφάσισε να μας χαρίσει, σε εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο, το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο από το οποίο δεν έλλειψε τίποτα, θέαμα, γκολ, δάκρυα. Μέσα σε όλα τα αυτά τα απίστευτα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στα γήπεδα του Κατάρ, η λεγόμενη «παλαιά φουρνιά» του ποδοσφαίρου, ήταν αυτή που μας καθήλωσε. Με εξαίρεση τον σούπερσταρ της Παρί, Εμπαμπέ, οι περισσότεροι νεαροί ποδοσφαιριστές δεν μπορούμε να πούμε πως εντυπωσίασαν με τις εμφανίσεις τους.
Το πρόσωπο του Μουντιάλ ήταν μέχρι την φάση των «8» ήταν αυτό του Ρονάλντο. Ο πολυτιμότερος δημιουργός στο χώρο του κέντρου ήταν ο Μόντριτς, και φυσικά νικητής και στις καρδιές μας, αλλά πρακτικά ο Μέσι. Αυτοί ήταν οι αθλητές οι οποίοι «έσπρωχναν» τις ομάδες τους, να νικήσουν και να προκριθούν όπου μπορούσε η κάθε μία.
Δυστυχώς, το ποδόσφαιρο του εθνικού επιπέδου πλέον είναι αρκετά πιο φτωχό, αφού και οι τρεις αυτοί μας αφήνουν με αρκετά γλυκές αναμνήσεις, κάτι που ελπίζουμε οι νεότεροι να πήραν το μάθημα ηγεσίας που ο καθένας τους δίδαξε.
Ευτυχία Οικονομίδου
Παγκόσμιο Κύπελλο 2022. Τοποθεσία: Κατάρ. Ένα Μουντιάλ γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις, που μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, μας χάρισε άπλετο θέαμα και συγκινήσεις.
Πλησιάζοντας τις μέρες που θα ξεκινούσαν τα παιχνίδια των ομίλων, τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Από την μία ήθελα πολύ να δω την τελευταία συμμετοχή των καλύτερων παικτών της γενιάς μας, Μέσι – Ρονάλντο, από την άλλη δεν ήθελα να υποστηρίξω την διοργάνωση και όλα όσα έγιναν εξωγηπεδικά.
Αμέτρητοι θάνατοι για την κατασκευή υπερσύγχρονων γηπέδων, ανεξήγητες απαγορεύσεις, αναχρονιστικές και ομοφοβικές αντιλήψεις, είναι μερικά μόνο από τα κακώς κείμενα της διοργάνωσης στο Κατάρ.
Κάθε τέσσερα χρόνια ανυπομονώ, όπως όλοι μας, να παρακολουθήσω το Παγκόσμιο Κύπελλο. Φέτος, δεν ήταν το ίδιο. Εν έτει 2022, θα επιθυμούσα μία γιορτή του ποδοσφαίρου, που θα προήγαγε την ελευθερία και θα εξασφάλιζε την αυτονόητη ασφάλεια όσων δούλεψαν για να πραγματοποιηθεί.
Οι δύο πιο δυνατές στιγμές για μένα, θεωρώ διαφέρουν από τα συνηθισμένα. Πρώτη στην καρδιά μου είναι η άρνηση των παικτών της εθνικής του Ιράν να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους ως αντίδραση στη δολοφονία από την αστυνομία «Ηθικής», επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντήλα της.
Η επόμενη στιγμή που δεν στερείται σημασίας από την προαναφερθείσα, είναι η κίνηση των παικτών της εθνικής Γερμανίας να κρατήσουν κλειστό το στόμα τους ως ένδειξη αντίδρασης στην απαγόρευση στη λαϊκή κοινότητα.
Παρά τις αλησμόνητες στιγμές κατά την διάρκεια των αναμετρήσεων, εγώ κρατάω αυτές τις δύο, γιατί δείχνουν κάτι πολύ δυνατό. Το δικαίωμα στη γνώση, στην αντίδραση, στην ελευθερία.
Χρήστος Σκούρας
Ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων Ο Λιονέλ Μέσι, ενώ βραβεύεται ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του φετινού Μουντιάλ, περνάει δίπλα από το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Σταματάει, σκύβει και το φιλάει, αποθεώνεται από όλο το γήπεδο, ενώ όσοι τον παρακολουθούμε από την τηλεόραση δακρύζουμε, χαιρόμαστε και καταλαβαίνουμε ότι όλη αυτή η ιστορία είχε αίσιο τέλος. Αποτελεί για πολλούς από εμάς, έναν ήρωα των παιδικών μας χρόνων.
Μαζί με εκείνον μεγαλώσαμε και μας έκανε να αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο. Μαζί του ζήσαμε όλο αυτό το ταξίδι στην δικιά του «Ιθάκη», στην Γη της Επαγγελίας, στην κορυφή του κόσμου. Κλάψαμε σε κάθε του ήττα, πανηγυρίσαμε σε κάθε του νίκη, και τώρα ήρθε η στιγμή της δικαίωσης. Ως αρχηγός, ως ηγέτης να οδηγήσει την Αργεντινή στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γι αυτό αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Για τις απίστευτες ιστορίες που φτιάχνει, κι ευτυχώς αυτή, θα μπορούμε και οι νεότεροι να την εξιστορούμε, γιατί την ζήσαμε από την αρχή ως το τέλος.
